Porównanie FiiO Alpen 2 E17K vs FiiO E10k Olympus 2

- Przenośny. Wzmacniacze zaprojektowane do noszenia przy sobie przez cały czas. Są małe, nadają się do noszenia w torbie lub kieszeni i pobierają energię z wbudowanego akumulatora lub z portu USB (patrz Typ zasilania). Takie urządzenia mogą być również używane w roli stacjonarnych, jednak ciągłe stosowanie w tym formacie jest mało uzasadnione: funkcjonalność i moc wzmacniaczy przenośnych są na ogół dość skromne, a przy podobnych właściwościach są znacznie droższe od stacjonarnych odpowiedników.

- stacjonarne. Wzmacniacze zaprojektowane do pozostawania w jednym miejscu przez cały czas. Korzystają z zasilania z gniazdek i nie mają takich samych ograniczeń wielkości jak modele przenośne, co czyni takie urządzenia bardziej zaawansowanymi. Mogą więc zapewnić większą moc niż przenośne, możliwość współpracy z profesjonalnymi słuchawkami o wysokiej impedancji, dużą liczbę różnych regulacji, wysokiej jakości obwody przetwarzania sygnału, układ wielokanałowy itp. Oczywiście specyficzna funkcjonalność takich wzmacniacz może być inny; Jeśli jednak słuchawki nie będą używane „w drodze”, a jakość dźwięku ma dla Ciebie decydujące znaczenie, warto zwrócić uwagę na ten konkretny typ.

Częstotliwość próbkowania przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego we wzmacniaczu. Przypomnijmy, że taki konwerter odpowiada za zamianę dźwięku cyfrowego na analogowy sygnał audio, który jest następnie przetwarzany przez główny wzmacniacz i podawany do słuchawek (lub innego analogowego urządzenia audio).

Dźwięk w postaci cyfrowej najczęściej rejestrowany jest w następujący sposób: oryginalna sinusoida analogowego sygnału audio jest dzielona na osobne sekcje (próbki) – „kroki” o określonej długości i wysokości, a każdy z tych kroków jest zakodowany własnym zestawem liczb. Częstotliwość próbkowania określa, ile z tych kroków znajduje się w określonej punkcie oryginalnego sygnału audio. W związku z tym im wyższa jest ta częstotliwość, tym dokładniej zapis cyfrowy odpowiada oryginalnemu sygnałowi; z drugiej strony wzrost liczby próbek na jednostkę czasu zwiększa rozmiar plików i zwiększa wymagania dotyczące mocy sprzętowej układów cyfrowych.

W szczególności, w przypadku przetwornika cyfrowo-analogowego, natywna częstotliwość próbkowania takiego modułu jest w rzeczywistości maksymalną częstotliwością próbkowania przychodzącego sygnału cyfrowego, z którą konwerter może skutecznie sobie poradzić. Przy wyższych parametrach wejściowych jakość dźwięku w najlepszym wypadku będzie ograniczona możliwościami DAC-a, w najgorszym – wzmacniacz w ogóle nie będzie w stanie poprawnie pracować. Tak czy inaczej, wyższe liczby w tym punkcie (przy pozostałych warunk...ach równych) oznaczają bardziej zaawansowany i jakościowy konwerter; z drugiej strony moment ten zauważalnie wpływa na koszty, a wszystkie możliwości wysokiej klasy przetwornika cyfrowo-analogowego można ocenić tylko na materiałach audio o odpowiedniej jakości.

Pod względem konkretnych liczb najmniejsza wartość, jaką można znaleźć we wzmacniaczach słuchawkowych, to 44 kHz. Zgodnie z prawami fizyki to właśnie ta częstotliwość próbkowania jest minimum niezbędnym do pełnej transmisji wszystkich częstotliwości słyszalnych przez człowieka (16 - 22 000 Hz) i to właśnie ta częstotliwość jest używana w formacie Audio CD. Wiele modeli podaje wartości 96 kHz i 192 kHz (to już wystarcza do pracy z różnymi typami DVD-Audio), a w najbardziej zaawansowanych urządzeniach wskaźnik ten może osiągnąć 384 kHz, a nawet 768 kHz.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz po podłączeniu do słuchawek (lub innego obciążenia) o impedancji 16 omów.

Moc znamionowa sama w sobie jest najwyższą średnią mocą, jaką urządzenie jest w stanie dostarczyć przez długi czas bez przeciążania; poszczególne „skoki” sygnału mogą mieć wyższy poziom, jednak generalnie o możliwościach wzmacniacza decyduje przede wszystkim wskaźnik ten. W tym przypadku fizyczne możliwości sprzętu dźwiękowego są takie, że rzeczywista moc dostarczana do obciążenia będzie zależeć od rezystancji tego obciążenia. Dlatego w charakterystyce wzmacniaczy słuchawkowych często podaje się dane dla różnych wartości impedancji. A 16 Om to raczej niski wskaźnik rezystancji, nawet dla słuchawek o niskiej impedancji; takie możliwości mają głównie słuchawki ogólnego przeznaczenia przeznaczone do kieszonkowych gadżetów ze wzmacniaczami małej mocy.

Jeśli chodzi o dobór konkretnych wartości mocy, to zależy on od czułości zastosowanych słuchawek, a także od poziomu ciśnienia akustycznego (po prostu głośność), jakie planuje się osiągnąć przez wzmacniacz. Istnieją specjalne formuły i tabele, które pozwalają obliczyć minimalną wymaganą moc dla określonej objętości przy danej czułości słuchawek. Jednocześnie należy zauważyć, że przy 16 omach nawet najnowocześniejsze „wzmacniacze” o najmniejszej mocy są w stanie dostarczyć około 20 mW - to wystarcza do wysterowania słuchawek o czułości 88 dB (daleko od najwyższego wskaźnika ) do głośności 105 dB (mi...nimalna wartość zalecana do pełnego słuchania muzyki). A w większości wzmacniaczy, pracując z tą impedancją, dostarczają znacznie więcej mocy. Warto więc zwrócić uwagę na ten punkt i przejść do obliczeń głównie przy niskiej czułości słuchawek (mniej niż 88 dB), albo jeśli chcesz skończyć z poziomem powyżej 105 dB.

Zależność między ogólnym poziomem pożądanego sygnału ze wzmacniacza a poziomem szumu tła wynikającego z pracy elementów elektronicznych.

Szumów w tle nie da się całkowicie uniknąć, ale można je zredukować do możliwie najniższego poziomu. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym wyraźniejszy dźwięk wytwarzany przez urządzenie, tym mniej zauważalne są jego własne zakłócenia ze wzmacniacza. W najskromniejszych wzmacniaczach z tego punktu widzenia liczba ta wynosi od 70 do 95 dB - nie wybitna, ale całkiem akceptowalna wartość nawet dla sprzętu Hi-Fi. Często można znaleźć wyższe liczby - 95-100 dB, 100-110 dB, a nawet ponad 110 dB. Ta cecha ma szczególne znaczenie, gdy wzmacniacz pracuje jako komponent wielokomponentowego systemu audio (np. „gramofon winylowy – przedwzmacniacz – przedwzmacniacz – wzmacniacz słuchawkowy”. Faktem jest, że w takich systemach szum końcowy wszystkich komponentów na wyjściu sumuje się, a dla czystości dźwięku niezwykle pożądane jest, aby te odgłosy były minimalne

Należy osobno podkreślić, że wysoki stosunek sygnału do szumu sam w sobie nie gwarantuje ogólnie wysokiej jakości dźwięku.

Współczynnik zniekształceń harmonicznych wzmacniacza.

Wszelkie układy elektroniczne nieuchronnie podlegają takim zniekształceniom, a jakość i niezawodność dźwięku na wyjściu zależy od ich poziomu. W związku z tym idealnie zniekształcenie harmoniczne powinno być jak najniższe. Tak więc, zgodnie z ogólną zasadą, poziom 0,09% i niższy (setne części procenta) jest uważany za dobry, a poziom poniżej 0,01% (tysięcznych części procenta) jest doskonały. Wyjątkiem są urządzenia lampowe: dozwolone są w nich wyższe wartości (w dziesiątych częściach procenta), ale w wielu przypadkach ten szczegół nie jest wadą, ale cechą (więcej szczegółów patrz "Lampa").

Warto też zauważyć, że niskie zniekształcenia harmoniczne są szczególnie ważne podczas korzystania ze wzmacniacza w ramach wielokomponentowych systemów audio – na przykład podczas słuchania muzyki z odtwarzacza winylowego z zewnętrznym przedwzmacniaczem gramofonowym. Faktem jest, że w takich systemach na ostateczny dźwięk wpływa suma zniekształceń ze wszystkich komponentów – i znowu powinna być jak najniższa.

Obecność oddzielnej kontroli wysokiej częstotliwości we wzmacniaczu.

Ta kontrolka umożliwia regulację głośności wysokich częstotliwości niezależnie od reszty zakresu. Technicznie jest podobny do opisanej powyżej regulacji basu, ale ma spore różnice pod względem praktycznego zastosowania. Tak więc we współczesnych wzmacniaczach słuchawkowych taki regulator jest prawie koniecznie połączony z regulacją niskich częstotliwości; i ogólnie strojenie RF jest dość rzadkie. Wynika to z faktu, że dla wielu słuchaczy nasycenie basu jest jednym z kluczowych parametrów jakości dźwięku, a regulacja wysokich tonów nie jest w tym sensie tak istotna. Co prawda takie ustawienie daje dodatkowe możliwości zmiany ogólnej barwy dźwięku. Z drugiej strony komplikuje i zwiększa koszt projektu, a ponadto jest potencjalnym źródłem zniekształceń.

Rodzaje wejść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Nowoczesne wzmacniacze słuchawkowe mogą być wyposażone w wejścia audio zarówno formatu analogowego (mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) jak i cyfrowego (S/P-DIF ze złączem koncentrycznym lub optycznym), a także USB OTG i USB porty typu B. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych danych wejściowych:

- Mini-jack (3,5 mm). Jedno z najpopularniejszych współczesnych złączy audio. W tym przypadku służy głównie do podłączenia analogowego sygnału audio do wzmacniacza; może to być sygnał o poziomie liniowym lub dźwięk z wyjścia słuchawkowego z urządzenia zewnętrznego (te niuanse należy wyjaśnić osobno), podczas gdy samo złącze najczęściej ma klasyczny format trzypinowy i odpowiada za oba kanały stereo naraz. Ze względu na mały rozmiar mini-jack jest bardzo wygodny w użyciu w modelach przenośnych (patrz "Typ"). Z drugiej strony jest mniej wyciszony niż analogiczny Jack 6,35 mm i ma mniej rozbudowane możliwości – w szczególności prawie nigdy nie jest używany do połączenia zbalansowanego. Dlatego w modelach stacjonarnych ten interfejs jest znacznie mniej powszechny.
Oddzielnie zauważamy, że w port sprzętowy 3,5 mm można również wbu...dować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (więcej szczegółów poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Gniazdo audio, pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej mini-jack - w szczególności służy również głównie do podłączenia analogowego sygnału audio. Kluczową różnicą jest większy rozmiar. Z tego powodu wejścia Jack są używane znacznie rzadziej i głównie w urządzeniach stacjonarnych (patrz „Typ”); ale z drugiej strony duża średnica zwiększa możliwości złącza. Po pierwsze, połączenie jest bardziej niezawodne niż w gniazdach 3,5 mm, z mniejszą szansą na zakłócenia i przypadkowe rozłączenie. Po drugie, takie wejścia można nawet wykorzystać do połączenia zbalansowanego (choć taka możliwość nie jest obowiązkowa, co więcej, złącza XLR są częściej używane do połączenia zbalansowanego; o nich poniżej io podobnym formacie połączenia). Dlatego w przypadku wysokiej jakości sprzętu stacjonarnego takie wejścia są uważane za bardziej preferowane niż mini-jack.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie line-in (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał audio odpowiada jedno fizyczne złącze, więc tego typu wejście zwykle składa się z pary gniazd – dla lewego i prawego kanału. Ogólnie rzecz biorąc, liniowy RCA praktycznie nie jest stosowany w urządzeniach przenośnych, ale jest bardzo popularny w stacjonarnym sprzęcie audio. Jest nieco gorszy od bardziej zaawansowanych standardów (takich jak XLR, patrz poniżej) pod względem funkcjonalności i odporności na zakłócenia, ale ten interfejs często wystarcza zarówno do codziennego, jak i prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Początkowo XLR jest typowym okrągłym złączem z kompletem pinów (i ich gniazd) i dodatkowym ustalaczem na zewnętrznym pierścieniu. Może mieć różną liczbę kontaktów i być używany w różnych formatach. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych, kiedy mówimy o wejściach XLR, zwykle chodzi o interfejs do zbalansowanego podłączenia analogowego (liniowego) sygnału audio. Taki interfejs zwykle składa się z co najmniej pary złączy trzypinowych - po jednym dla każdego kanału stereo (rzadszym rozwiązaniem jest jedno wspólne złącze sześciopinowe, a właściwie wersja dwa w jednym). Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to specjalny format z trzema przewodami na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalnym sposobem obróbki sygnału na wejściu. Dzięki tej metodzie zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszane po wejściu do wzmacniacza; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie, głównie stacjonarnych (z rzadkimi wyjątkami).

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Generalnie format S/P-DIF pozwala na przesyłanie kilku kanałów dźwięku przez jedno złącze jednocześnie, w tym pracę z formatami wielokanałowymi (chociaż stereo jest najczęściej używany we wzmacniaczach słuchawkowych). A elektryczna wersja tego interfejsu jest nieco tańsza niż optyczna i nie wymaga szczególnej ostrożności podczas obsługi kabla. Jego wadą jest pewna podatność na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak aby skompensować ten szczegół kabel jest zwykle ekranowany.
Zwróć uwagę, że wejście koncentryczne S / P-DIF najczęściej wykorzystuje gniazdo RCA jako złącze sprzętowe. Nie należy jednak mylić tego interfejsu z opisanym powyżej analogowym RCA: są to zasadniczo różne standardy, które nie są ze sobą kompatybilne. Ponadto w niektórych modelach (w szczególności przenośnych) ten typ wejścia można fizycznie połączyć z gniazdem 3,5 mm; w tym przypadku jedno gniazdo może pracować w różnych formatach (w zależności od wybranych ustawień), a do korzystania z interfejsu koncentrycznego wymagany jest kabel ze specjalną wtyczką (lub odpowiednią przejściówką).

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/P-DIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK do przesyłania dźwięku cyfrowego w formacie stereo lub wielokanałowym (ten ostatni nie jest jednak typowy dla wzmacniaczy słuchawkowych). Główną zaletą takiego połączenia nad opisanym powyżej koncentrycznym jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony kabel optyczny jest dość delikatny, nie wytrzymuje silnego nacisku i załamań.
Trzeba powiedzieć, że w niektórych wzmacniaczach – zwłaszcza przenośnych – wejście optyczne można wbudować bezpośrednio w gniazdo 3,5 mm, a do pracy z takim wejściem potrzebny jest kabel z wtykiem o odpowiedniej konstrukcji. Sama wtyczka może pracować w różnych formatach - w zależności od ustawień i podłączonego kabla.

- USB (OTG). Początkowo USB OTG to standard, który pozwala na podłączenie różnych urządzeń peryferyjnych USB (takich jak dyski flash) do przenośnych gadżetów, takich jak smartfony czy tablety. Jednak we wzmacniaczach słuchawkowych funkcja ta ma swoją specyfikę, należy ją wyjaśniać w każdym przypadku z osobna. Tak więc większość modeli z USB OTG jest przenośna, a w nich to wejście jest używane w klasycznym formacie - do odbioru cyfrowego sygnału audio z microUSB, USB C lub innego podobnego złącza w przenośnym gadżecie (jeśli gadżet początkowo zapewnia taką możliwość ). Ale we wzmacniaczach stacjonarnych (patrz „Typ”) nazwa „USB OTG” może oznaczać interfejs do podłączenia do komputera, jeśli ten interfejs nie wykorzystuje USB typu B, ale innego typu złącza. Te niuanse należy wyjaśnić osobno.

- USB (Typ B). Interfejs do podłączenia wzmacniacza do portu USB komputera i przesyłania dźwięku w postaci cyfrowej; innymi słowy - złącze do wykorzystania wzmacniacza jako zewnętrznej karty dźwiękowej. Formalnie USB typu B to ściśle określony typ złącza USB, który ma charakterystyczny kwadratowy kształt; jest to taka wtyczka, która jest zwykle montowana w modelach stacjonarnych. Ale w urządzeniach przenośnych tę rolę mogą pełnić porty innego typu - na przykład microUSB; jednak w takich przypadkach są one również określane jako USB typu B.

Tak czy inaczej, celem podłączenia wzmacniacza w formacie zewnętrznej karty dźwiękowej jest przede wszystkim to, że wbudowane karty dźwiękowe nowoczesnych komputerów mają zwykle dość skromne możliwości i można uzyskać dźwięk o znacznie wyższej jakości na sprzęcie zewnętrznym.

Rodzaje dodatkowych wyjść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Podkreślamy, że w tym przypadku mówimy o dodatkowych wyjściach - czyli złączach, które NIE są przeznaczone do podłączenia słuchawek (chociaż te wyjścia mogą wykorzystywać te same typy złączy). Obecność, rodzaj i liczbę gniazd słuchawkowych określa się osobno w specyfikacji (patrz poniżej - „Wyjścia Mini-Jack (3,5 mm)”, „Wyjścia 6,35 mm (Jack)”, „Wyjścia XLR”, „Wyjścia słuchawkowe”). Dodatkowe wyjścia to zazwyczaj analogowe interfejsy audio ( mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) lub format cyfrowy (S/P-DIF w konstrukcji koncentrycznej lub optycznej). Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych interfejsów:

- Gniazdo mini jack 3,5 mm. Prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnione analogowe gniazdo audio w naszych czasach. Między innymi znajduje szerokie zastosowanie jako wyjście liniowe audio - w szczególności do podłączenia głośników komputerowych i przenośnej akustyki. Istnieje kilka odmian mini-jack, ale wzmacniacze słuchawkowe zwykle używają tradycyjnego trójstykowego gniazda jako wyjścia pomocniczego do przesyłania dźwięku stereo przez pojedynczą wtyczkę. W każdym razie sama wtyczka ma niewielkie rozmiary i jest wygodna w użyciu w kompaktowej technologii; jednak pod względem funkcjo...nalności, niezawodności i jakości połączenia ustępuje swojemu „starszemu bratu” Jackowi 6,35 mm. Dlatego obecność dodatkowych wyjść mini-jack 3,5 mm jest typowa głównie dla wzmacniaczy przenośnych (patrz „Typ”), a także dla poszczególnych modeli stacjonarnych zaprojektowanych pod kątem zwartości.
Oddzielnie zauważamy, że w gniazdo sprzętowe 3,5 mm można również wbudować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (patrz poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Analog opisanego wyżej mini-jacka 3,5 mm, stosowany głównie w stacjonarnych urządzeniach audio - wynika to z dużych rozmiarów tego złącza (choć wśród wzmacniaczy słuchawkowych są modele przenośne z dodatkowymi wyjściami tego formatu). Jednak takie wymiary zapewniają szereg zalet: w szczególności połączenie jest bardziej niezawodne i odporne na hałas. Dodatkowo nawet połączenie zbalansowane można zrealizować przez Jack 6,35 mm (więcej szczegółów patrz „XLR” poniżej), chociaż taka funkcjonalność jest stosunkowo rzadko spotykana we wzmacniaczach słuchawkowych – znacznie częściej stosowany jest standardowy format pracy, z transmisją obu kanały dźwięku stereo przez jedno wyjście 6,35 mm.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie wyjścia liniowego (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał dźwiękowy odpowiada jedna fizyczna wtyczka, więc tego typu wyjście zwykle składa się z pary złączy – dla lewego i prawego kanału. Jeśli chodzi o użytkowanie, liniowa RCA będzie wygodna przede wszystkim do podłączenia wzmacniacza do różnych stacjonarnych urządzeń audio, głównie poziomu podstawowego i średniego. Sam interfejs nie różni się szczególnie odpornością na zakłócenia, jednak przy odpowiedniej jakości przewodów połączeniowych jest w stanie zapewnić więcej niż przyzwoitą jakość dźwięku - w zupełności wystarczającą nie tylko na co dzień, ale także do stosunkowo prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Złącze XLR występuje w kilku odmianach z różnymi pinami; jednak wszystkie posiadają piny w postaci charakterystycznych pinów ("pins") i okrągłego obrzeża, uzupełnione o osobny zamek dla maksymalnej pewności połączenia. A jako dodatkowe wyjście audio we wzmacniaczach do słuchawek najczęściej używana jest trójpinowa wersja XLR z obsługą połączenia zbalansowanego. Ten interfejs zapewnia sygnał analogowy na poziomie linii na zasadzie jeden kanał na wtyczkę; więc wyjście XLR zwykle zawiera co najmniej dwa złącza sprzętowe, lewe i prawe stereo. Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to jest to specjalny format wykorzystujący trzy przewody na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalny sposób przetwarzania sygnału na wejściu odbiornika. Z tego powodu zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszone po dotarciu do odbiornika; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony same złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie i wyłącznie stacjonarny - w modelach przenośnych z wielu powodów nie ma sensu używać dodatkowych wyjść tego typu.

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Wspólnymi cechami wszystkich odmian S/PDIF są po pierwsze format sygnału cyfrowego, a po drugie możliwość przesyłania dźwięku stereo lub wielokanałowego przez jedno złącze. W szczególności wersja koncentryczna wykorzystuje ekranowany kabel elektryczny; nie ma stuprocentowej ochrony przed zakłóceniami, ale jest tańszy od światłowodu i nie wymaga szczególnej delikatności w obsłudze. Jeśli chodzi o aplikację, to warto poszukać urządzenia z wyjściem S/P-DIF (dowolnego formatu), jeśli planujesz używać go do przełączania sygnału cyfrowego - na przykład nadawania dźwięku z portu microUSB smartfona do wejście koncentryczne zewnętrznego odbiornika audio. Takie zastosowanie w przypadku wzmacniaczy słuchawkowych jest dość egzotyczne, dlatego wyjścia tego typu nie zostały zbyt mocno rozprowadzone.

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK. Więcej informacji na temat S / P-DIF w ogóle i jego zastosowania we wzmacniaczach słuchawkowych znajduje się powyżej. W tym miejscu zauważamy, że kabel optyczny wymaga bardziej ostrożnej obsługi niż kabel koncentryczny, ale praktycznie nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, ponieważ w tym przypadku za transmisję sygnału odpowiadają impulsy świetlne.

Rodzaj mocy używanej przez wzmacniacz.

We współczesnych modelach można znaleźć zasilanie z sieci, z akumulatora oraz z portu USB. Jednocześnie niektóre urządzenia mogą oferować dwie opcje na raz (lub nawet wszystkie trzy jednocześnie) - pozwala to wybrać najwygodniejszy sposób zasilania w zależności od sytuacji. Do tego dochodzą wzmacniacze z obsługą trybu Power Bank – funkcja ta jest również wskazana w tym punkcie, choć nie jest to rodzaj zasilania, a dodatkowa funkcja modeli z wbudowanym akumulatorem.

Oto bardziej szczegółowy opis każdej opcji:

- Z sieci. Zasilany z konwencjonalnego gniazdka 230 V. Taki zasilacz jest bardzo wygodny z praktycznego punktu widzenia: czas pracy wzmacniacza jest nieograniczony (o ile w sieci jest napięcie), a moc wyjściowa może być prawie dowolna . Główną wadą tej opcji jest faktyczna zależność od gniazd; jednak dla modeli stacjonarnych (patrz "Typ") ten szczegół nie jest krytyczny, dlatego większość tych urządzeń korzysta z zasilania sieciowego (i najczęściej - jako jedynej opcji). Dostępne są również przenośne wzmacniacze z możliwością podłączenia do sieci – w takich przypadkach jest ona dostarczana jako opcja dodatkowa, która pozwala na oszczędzanie energii akumulatora w obecności pobliskich gniazdek (a najczęściej – również ładowanie akumulatora podczas takiego posługiwać się).<...br>
- Z akumulatora. Zasilany własną wbudowaną baterią. Takie źródło zasilania komplikuje konstrukcję wzmacniacza, zwiększa jego wagę i koszt, a czas pracy na ładowaniu jest nieuchronnie ograniczony. Z drugiej strony akumulator pozwala działać niezależnie od obecności w pobliżu gniazdek. Dlatego opcja ta jest niezwykle popularna wśród wzmacniaczy przenośnych (patrz „Typ”) – zwłaszcza, że większą moc wyjściową łatwiej jest osiągnąć przy pomocy akumulatora niż przy zasilaniu przez USB (co również nadaje się do takiego sprzętu). Ale rozwiązania stacjonarne z własnymi akumulatorami są niezwykle rzadkie - i w nich z reguły akumulator jest „opcją zapasową” oprócz innego rodzaju zasilania (a w niektórych wzmacniaczach stacjonarnych obecność akumulatora również zależy od modyfikacja).

- Z portu USB. Zasilany przez złącze USB - zwykle takie samo, jak używane do cyfrowego sygnału audio. Cechy takiego zasilacza zależą nie tyle od konkretnego wzmacniacza, ile od urządzenia, z którym jest on używany. Tak więc w przypadku korzystania z komputera takie połączenie jest pod wieloma względami podobne do podłączenia do sieci: czas pracy jest nieograniczony, a moc wzmacniacza może być dość wysoka (choć nie tak wysoka, jak przy korzystaniu z gniazdka), ale nie ma mowy o swobodzie przemieszczania się. Z drugiej strony smartfony i inne gadżety mobilne są autonomiczne, ale ich moc wyjściowa nie jest zbyt duża. Z drugiej strony najczęściej nie jest to dla nich wymagane, a jednoznaczną wadę można nazwać tylko momentem, w którym wzmacniacz dodatkowo zużywa baterię gadżetu. Podłączenie do laptopa łączy w sobie cechy obu opisanych powyżej opcji: zasilanie jest porównywalne z portami USB stacjonarnych komputerów PC, natomiast laptop może pracować bez gniazdka.

- Funkcja powerbanku. Możliwość obsługi wzmacniacza w trybie powerbanku – czyli zewnętrznego akumulatora do ładowania różnych gadżetów, takich jak smartfony czy kieszonkowe odtwarzacze. Funkcja ta z definicji oznacza, że wzmacniacz jest wyposażony we wbudowaną baterię (patrz wyżej); samo urządzenie najczęściej odnosi się do przenośnego (patrz „Typ”), jednak zdarzają się też rozwiązania stacjonarne z trybem Power Bank. Należy pamiętać, że konkretna pojemność akumulatora we wzmacniaczach z tą funkcją jest inna; często jest bardzo niski, a urządzenie pozwala „przedłużyć żywotność” gadżetu, a nie w pełni go naładować. Jednak nawet ta opcja może być bardzo przydatna – na przykład, jeśli musisz poczekać na ważny telefon, ale zapomniałeś naładować smartfona, a nie masz do niego ładowarki ani gniazdka.