Porównanie Chord Electronics Mojo vs Chord Electronics Hugo

Częstotliwość próbkowania przetwornika cyfrowo-analogowego (DAC) zainstalowanego we wzmacniaczu. Przypomnijmy, że taki konwerter odpowiada za zamianę dźwięku cyfrowego na analogowy sygnał audio, który jest następnie przetwarzany przez główny wzmacniacz i podawany do słuchawek (lub innego analogowego urządzenia audio).

Dźwięk w postaci cyfrowej najczęściej rejestrowany jest w następujący sposób: oryginalna sinusoida analogowego sygnału audio jest dzielona na osobne sekcje (próbki) – „kroki” o określonej długości i wysokości, a każdy z tych kroków jest zakodowany własnym zestawem liczb. Częstotliwość próbkowania określa, ile z tych kroków znajduje się w określonej punkcie oryginalnego sygnału audio. W związku z tym im wyższa jest ta częstotliwość, tym dokładniej zapis cyfrowy odpowiada oryginalnemu sygnałowi; z drugiej strony wzrost liczby próbek na jednostkę czasu zwiększa rozmiar plików i zwiększa wymagania dotyczące mocy sprzętowej układów cyfrowych.

W szczególności, w przypadku przetwornika cyfrowo-analogowego, natywna częstotliwość próbkowania takiego modułu jest w rzeczywistości maksymalną częstotliwością próbkowania przychodzącego sygnału cyfrowego, z którą konwerter może skutecznie sobie poradzić. Przy wyższych parametrach wejściowych jakość dźwięku w najlepszym wypadku będzie ograniczona możliwościami DAC-a, w najgorszym – wzmacniacz w ogóle nie będzie w stanie poprawnie pracować. Tak czy inaczej, wyższe liczby w tym punkcie (przy pozostałych warunk...ach równych) oznaczają bardziej zaawansowany i jakościowy konwerter; z drugiej strony moment ten zauważalnie wpływa na koszty, a wszystkie możliwości wysokiej klasy przetwornika cyfrowo-analogowego można ocenić tylko na materiałach audio o odpowiedniej jakości.

Pod względem konkretnych liczb najmniejsza wartość, jaką można znaleźć we wzmacniaczach słuchawkowych, to 44 kHz. Zgodnie z prawami fizyki to właśnie ta częstotliwość próbkowania jest minimum niezbędnym do pełnej transmisji wszystkich częstotliwości słyszalnych przez człowieka (16 - 22 000 Hz) i to właśnie ta częstotliwość jest używana w formacie Audio CD. Wiele modeli podaje wartości 96 kHz i 192 kHz (to już wystarcza do pracy z różnymi typami DVD-Audio), a w najbardziej zaawansowanych urządzeniach wskaźnik ten może osiągnąć 384 kHz, a nawet 768 kHz.

Impedancja nominalna (impedancja) słuchawek, dla których wzmacniacz został pierwotnie zaprojektowany.

Nowoczesne słuchawki mogą mieć różną impedancję. W szczególności wśród najpopularniejszych opcji są 16 omów i 32 omów, a w zaawansowanych modelach są wartości od 300 omów, a nawet od 600 omów. „Uszy” o rezystancji od 100 Om są uważane za wysokooporowe. Te cechy poprawiają klarowność dźwięku, ale wymagają zwiększonej siły sygnału - a to jest zwykle trudne w przypadku wbudowanych wzmacniaczy w urządzeniach przenośnych, komputerowych kartach dźwiękowych itp. Dlatego też często do tego celu wykorzystywane są zewnętrzne wzmacniacze – do skutecznego „rozbujania” wysokiej jakości słuchawek o wysokiej impedancji. Z tego samego powodu niektóre z tych wzmacniaczy nie są kompatybilne z niskoimpedancyjnymi „uszami”: istnieje wiele urządzeń, które wymagają słuchawek o impedancji co najmniej 32 omów, a nawet wyższej, a w niektórych modelach dolnej granicy zakresu działania może osiągnąć 100 omów. Jeśli chodzi o impedancję maksymalną, to rozpiętość jej wartości jest imponująca – od 32 Om w stosunkowo prostych przenośnych „wzmacniaczach” do tysięcy, a nawet kilkudziesięciu tysięcy w high-endowych modelach stacjonarnych.

W każdym razie nie należy naruszać zaleceń producenta dotyczących impedancji słuchawek. Jeśli opór słuchawek będzie zbyt...niski, w najlepszym razie dźwięk będzie podlegał zauważalnym zniekształceniom, w najgorszym – może uszkodzić, a nawet odpalić sprzęt. Zbyt duża rezystancja z kolei nie tylko obniża głośność, ale także pogarsza pasmo przenoszenia.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz po podłączeniu do słuchawek (lub innego obciążenia) o impedancji 300 omów.

Moc znamionowa sama w sobie jest najwyższą średnią mocą, jaką urządzenie jest w stanie dostarczyć przez długi czas bez przeciążania; poszczególne „skoki” sygnału mogą mieć wyższy poziom, jednak generalnie o możliwościach wzmacniacza decyduje przede wszystkim wskaźnik ten. W tym przypadku fizyczne możliwości sprzętu dźwiękowego są takie, że rzeczywista moc dostarczana do obciążenia będzie zależeć od rezystancji tego obciążenia. Dlatego w charakterystyce wzmacniaczy słuchawkowych często podaje się dane dla różnych wartości impedancji. W szczególności rezystancja 300 omów wskazuje na profesjonalny poziom słuchawek, ale jest to dalekie od maksymalnego wskaźnika dla takich urządzeń.

Jeśli chodzi o dobór konkretnych wartości mocy, to zależy on od czułości zastosowanych słuchawek, a także od poziomu ciśnienia akustycznego (po prostu głośność), jakie planuje się osiągnąć przez wzmacniacz. Istnieją specjalne formuły i tabele, które pozwalają obliczyć minimalną wymaganą moc dla określonej objętości przy danej czułości słuchawek. Na przykład za minimum dla normalnego słuchania muzyki w ciszy uważa się ciśnienie akustyczne nie niższe niż 95 dB, a dla najpełniejszego doznania - nie niższe niż 105 dB; przy czułości słuchawek 100 dB te poziomy głośności będą wymagały odpowiednio co najmniej 0,32 mW i 3,16 mW.

Nominalna moc dostarczana przez wzmacniacz po podłączeniu do słuchawek (lub innego obciążenia) o impedancji 32 omów.

Moc znamionowa sama w sobie jest najwyższą średnią mocą, jaką urządzenie jest w stanie dostarczyć przez długi czas bez przeciążania; poszczególne „skoki” sygnału mogą mieć wyższy poziom, jednak generalnie o możliwościach wzmacniacza decyduje przede wszystkim wskaźnik ten. W tym przypadku fizyczne możliwości sprzętu dźwiękowego są takie, że rzeczywista moc dostarczana do obciążenia będzie zależeć od rezystancji tego obciążenia. Dlatego w charakterystyce wzmacniaczy słuchawkowych często podaje się dane dla różnych wartości impedancji. A impedancja 32 Om pozwala osiągnąć dość dobrą jakość dźwięku jak na standardy słuchawek o niskiej impedancji, a jednocześnie nie jest tak wysoka, aby stwarzać problemy dla wbudowanych wzmacniaczy smartfonów i innych kompaktowych urządzeń. Dlatego większość przewodowych słuchawek ogólnego przeznaczenia (nieprofesjonalnych) jest wykonywana właśnie w tej impedancji, a jeśli charakterystyka wzmacniacza generalnie wskazuje moc dla określonej impedancji, to najczęściej dla 32 omów.

W najskromniejszych nowoczesnych wzmacniaczach moc wyjściowa przy tej impedancji wynosi od 10 do 250 mW ; wartości 250 - 500 mW można nazwać średnimi, 500 - 100 mW - powyżej średniej, a najmocniejsze modele są w stanie dostarczyć ponad 1000 watów. Wybór konkretnych wskaźników mocy zależy od czułości zastosowanych słuchawek, a także od poziomu ciśnienia akustycznego (po prostu głośność), który ma być osiągnięty przez wzmacniacz. Istnieją specjalne formuły i tabele, które pozwalają obliczyć minimalną wymaganą moc dla określonej objętości przy danej czułości słuchawek. Jednak w przypadku słuchawek 32-omowych nie zawsze ma sens „wchodzić w obliczenia”. Przykładowo wspomniane 10 mW to aż nadto do wysterowania słuchawek o skromnej czułości 96 dB do głośności ponad 105 dB – to już wystarcza do słuchania muzyki przy dość przyzwoitej głośności. A żeby osiągnąć ten sam poziom słuchawek 120 dB, który zapewnia pełną percepcję najgłośniejszych dźwięków (takich jak wybuchy, grzmoty itp.), trzeba dostarczyć moc nieco wyższą niż 251 mW. Trzeba więc w praktyce zwracać uwagę na tę charakterystykę i uciekać się do wyliczeń/tabeli głównie w przypadkach, w których trzeba zastosować słuchawki 32 Om o stosunkowo niskiej czułości - 95 dB lub mniejszej.

Zależność między ogólnym poziomem pożądanego sygnału ze wzmacniacza a poziomem szumu tła wynikającego z pracy elementów elektronicznych.

Szumów w tle nie da się całkowicie uniknąć, ale można je zredukować do możliwie najniższego poziomu. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym wyraźniejszy dźwięk wytwarzany przez urządzenie, tym mniej zauważalne są jego własne zakłócenia ze wzmacniacza. W najskromniejszych wzmacniaczach z tego punktu widzenia liczba ta wynosi od 70 do 95 dB - nie wybitna, ale całkiem akceptowalna wartość nawet dla sprzętu Hi-Fi. Często można znaleźć wyższe liczby - 95-100 dB, 100-110 dB, a nawet ponad 110 dB. Ta cecha ma szczególne znaczenie, gdy wzmacniacz pracuje jako komponent wielokomponentowego systemu audio (np. „gramofon winylowy – przedwzmacniacz – przedwzmacniacz – wzmacniacz słuchawkowy”. Faktem jest, że w takich systemach szum końcowy wszystkich komponentów na wyjściu sumuje się, a dla czystości dźwięku niezwykle pożądane jest, aby te odgłosy były minimalne

Należy osobno podkreślić, że wysoki stosunek sygnału do szumu sam w sobie nie gwarantuje ogólnie wysokiej jakości dźwięku.

Zakres dynamiczny, zapewniany przez wzmacniacz.

W najprostszy sposób zakres dynamiczny można opisać następująco: jest to zakres pomiędzy najwyższym i najniższym poziomem sygnału na wyjściu, w ramach którego zachowywana jest normalna słyszalność i deklarowany w specyfikacji stosunek sygnału do szumu (patrz wyżej). Parametr ten jest obliczany na podstawie logarytmicznego stosunku między maksymalnym i minimalnym poziomem sygnału i jest podawany w decybelach; im wyższa liczba, tym szerszy zakres dynamiczny.

Zwróć uwagę, że ogólny zakres dowolnego wzmacniacza jest szerszy niż zakres dynamiczny; jeśli jednak poziom wyjściowy jest zbyt niski, słyszalny dźwięk zostanie "zdominowany" przez własne szumy urządzenia, a jeśli będzie zbyt wysoki, poziom zniekształceń wyraźnie wzrośnie. W związku z tym ogólna jakość dźwięku jest zwykle określana przez zakres dynamiczny; w szczególności wskaźnik ten określa, jak skutecznie wzmacniacz radzi sobie z dźwiękiem o znacznych różnicach głośności (na przykład partie orkiestrowe). Jeśli chodzi o konkretne liczby, najskromniejsze wartości we współczesnych wzmacniaczach słuchawkowych wynoszą około 90 dB, w najbardziej zaawansowanych modelach wartość ta może osiągać 130 dB i więcej.

Współczynnik zniekształceń harmonicznych wzmacniacza.

Wszelkie układy elektroniczne nieuchronnie podlegają takim zniekształceniom, a jakość i niezawodność dźwięku na wyjściu zależy od ich poziomu. W związku z tym idealnie zniekształcenie harmoniczne powinno być jak najniższe. Tak więc, zgodnie z ogólną zasadą, poziom 0,09% i niższy (setne części procenta) jest uważany za dobry, a poziom poniżej 0,01% (tysięcznych części procenta) jest doskonały. Wyjątkiem są urządzenia lampowe: dozwolone są w nich wyższe wartości (w dziesiątych częściach procenta), ale w wielu przypadkach ten szczegół nie jest wadą, ale cechą (więcej szczegółów patrz "Lampa").

Warto też zauważyć, że niskie zniekształcenia harmoniczne są szczególnie ważne podczas korzystania ze wzmacniacza w ramach wielokomponentowych systemów audio – na przykład podczas słuchania muzyki z odtwarzacza winylowego z zewnętrznym przedwzmacniaczem gramofonowym. Faktem jest, że w takich systemach na ostateczny dźwięk wpływa suma zniekształceń ze wszystkich komponentów – i znowu powinna być jak najniższa.

Sposobem na regulację poziomu zapewnionego we wzmacniaczu jest po prostu sposób na sterowanie głośnością.

Najczęściej za taką regulację odpowiada specjalne pokrętło(pokrętło), ale zdarzają się też modele z przyciskami. Oto cechy każdej opcji:

- Koło. Najpopularniejszy rodzaj regulacji głośności w naszych czasach; jego popularność wynika przede wszystkim z dwóch punktów. Pierwsza to łatwość obsługi: sterowanie kierownicą jest intuicyjne, a poza tym taki regulator można łatwo znaleźć i obrócić dotykiem, na ślepo (jest to szczególnie ważne w przypadku modeli przenośnych - patrz "Typ"). Druga sprawa to wszechstronność: koło można połączyć zarówno z najprostszą analogową pętlą sterującą, jak i z układem cyfrowym. Co więcej, sterowanie analogowe (uważane za optymalne dla technologii high-end) we współczesnych wzmacniaczach słuchawkowych odbywa się wyłącznie za pomocą pokręteł. Wady tej opcji można przypisać być może pewnej uciążliwości w porównaniu z przyciskami, ale nawet w modelach kieszonkowych ten szczegół często nie jest krytyczny.

- Guziki. Regulacja głośności za pomocą przycisków; mogą to być albo dwa oddzielne klawisze, albo „rocker”, jak te używane w wielu przenośnych gadżetach. W każdym razie te gałki są bardziej kompaktowe niż kółka. Z drugiej strony takie sterowanie odbywa się wyłącznie elektronicznie: przyciski wysyłają sygnał do obwodów sterujących, które odpowiednio zmie...niają głośność. Ten format jest uważany za mniej odpowiedni dla wysokiej jakości sprzętu audio niż sterowanie analogowe: dodatkowe obwody cyfrowe nie tylko komplikują projekt, ale są również potencjalnym źródłem dodatkowych zakłóceń. Dlatego sterowanie przyciskiem rzadko można znaleźć w naszych czasach - w niektórych modelach wzmacniaczy przenośnych (patrz "Typ"), gdzie to rozwiązanie jest dostarczane głównie w celu zmniejszenia rozmiaru.

Rodzaje dodatkowych wyjść przewidzianych w konstrukcji wzmacniacza.

Podkreślamy, że w tym przypadku mówimy o dodatkowych wyjściach - czyli złączach, które NIE są przeznaczone do podłączenia słuchawek (chociaż te wyjścia mogą wykorzystywać te same typy złączy). Obecność, rodzaj i liczbę gniazd słuchawkowych określa się osobno w specyfikacji (patrz poniżej - „Wyjścia Mini-Jack (3,5 mm)”, „Wyjścia 6,35 mm (Jack)”, „Wyjścia XLR”, „Wyjścia słuchawkowe”). Dodatkowe wyjścia to zazwyczaj analogowe interfejsy audio ( mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm, RCA, XLR) lub format cyfrowy (S/P-DIF w konstrukcji koncentrycznej lub optycznej). Oto bardziej szczegółowy opis każdego z tych interfejsów:

- Gniazdo mini jack 3,5 mm. Prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnione analogowe gniazdo audio w naszych czasach. Między innymi znajduje szerokie zastosowanie jako wyjście liniowe audio - w szczególności do podłączenia głośników komputerowych i przenośnej akustyki. Istnieje kilka odmian mini-jack, ale wzmacniacze słuchawkowe zwykle używają tradycyjnego trójstykowego gniazda jako wyjścia pomocniczego do przesyłania dźwięku stereo przez pojedynczą wtyczkę. W każdym razie sama wtyczka ma niewielkie rozmiary i jest wygodna w użyciu w kompaktowej technologii; jednak pod względem funkcjo...nalności, niezawodności i jakości połączenia ustępuje swojemu „starszemu bratu” Jackowi 6,35 mm. Dlatego obecność dodatkowych wyjść mini-jack 3,5 mm jest typowa głównie dla wzmacniaczy przenośnych (patrz „Typ”), a także dla poszczególnych modeli stacjonarnych zaprojektowanych pod kątem zwartości.
Oddzielnie zauważamy, że w gniazdo sprzętowe 3,5 mm można również wbudować inne typy wejść - na przykład koncentryczne i / lub optyczne (patrz poniżej). Jednak obecność mini-jack jest wskazana tylko wtedy, gdy to złącze może działać w tradycyjnym formacie analogowym.

- Jack (6,35 mm). Analog opisanego wyżej mini-jacka 3,5 mm, stosowany głównie w stacjonarnych urządzeniach audio - wynika to z dużych rozmiarów tego złącza (choć wśród wzmacniaczy słuchawkowych są modele przenośne z dodatkowymi wyjściami tego formatu). Jednak takie wymiary zapewniają szereg zalet: w szczególności połączenie jest bardziej niezawodne i odporne na hałas. Dodatkowo nawet połączenie zbalansowane można zrealizować przez Jack 6,35 mm (więcej szczegółów patrz „XLR” poniżej), chociaż taka funkcjonalność jest stosunkowo rzadko spotykana we wzmacniaczach słuchawkowych – znacznie częściej stosowany jest standardowy format pracy, z transmisją obu kanały dźwięku stereo przez jedno wyjście 6,35 mm.

- RCA. Technicznie rzecz biorąc, RCA to rodzaj wtyczki, która może być używana do wielu różnych celów. Jednak w tym przypadku chodzi o bardzo specyficzną aplikację - w formacie wyjścia liniowego (dla analogowego sygnału audio). W tym formacie za jeden kanał dźwiękowy odpowiada jedna fizyczna wtyczka, więc tego typu wyjście zwykle składa się z pary złączy – dla lewego i prawego kanału. Jeśli chodzi o użytkowanie, liniowa RCA będzie wygodna przede wszystkim do podłączenia wzmacniacza do różnych stacjonarnych urządzeń audio, głównie poziomu podstawowego i średniego. Sam interfejs nie różni się szczególnie odpornością na zakłócenia, jednak przy odpowiedniej jakości przewodów połączeniowych jest w stanie zapewnić więcej niż przyzwoitą jakość dźwięku - w zupełności wystarczającą nie tylko na co dzień, ale także do stosunkowo prostego użytku profesjonalnego.

- XLR. Złącze XLR występuje w kilku odmianach z różnymi pinami; jednak wszystkie posiadają piny w postaci charakterystycznych pinów ("pins") i okrągłego obrzeża, uzupełnione o osobny zamek dla maksymalnej pewności połączenia. A jako dodatkowe wyjście audio we wzmacniaczach do słuchawek najczęściej używana jest trójpinowa wersja XLR z obsługą połączenia zbalansowanego. Ten interfejs zapewnia sygnał analogowy na poziomie linii na zasadzie jeden kanał na wtyczkę; więc wyjście XLR zwykle zawiera co najmniej dwa złącza sprzętowe, lewe i prawe stereo. Jeśli chodzi o połączenie zbalansowane, to jest to specjalny format wykorzystujący trzy przewody na kanał (zamiast standardowych dwóch) i specjalny sposób przetwarzania sygnału na wejściu odbiornika. Z tego powodu zakłócenia wynikające z ingerencji osób trzecich w kablu połączeniowym są wzajemnie wygaszone po dotarciu do odbiornika; w rzeczywistości sam kabel działa jak filtr przeciwzakłóceniowy. Pozwala to na pracę nawet z dość długimi przewodami bez pogorszenia czystości dźwięku. Z drugiej strony same złącza XLR są dość duże, a obsługa formatu zbalansowanego wpływa na koszt urządzenia. Dlatego ogólnie ten interfejs jest uważany za profesjonalny, jest instalowany we wzmacniaczach o odpowiednim poziomie i wyłącznie stacjonarny - w modelach przenośnych z wielu powodów nie ma sensu używać dodatkowych wyjść tego typu.

- Koncentryczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel elektryczny (w przeciwieństwie do kabla optycznego opisanego poniżej). Wspólnymi cechami wszystkich odmian S/PDIF są po pierwsze format sygnału cyfrowego, a po drugie możliwość przesyłania dźwięku stereo lub wielokanałowego przez jedno złącze. W szczególności wersja koncentryczna wykorzystuje ekranowany kabel elektryczny; nie ma stuprocentowej ochrony przed zakłóceniami, ale jest tańszy od światłowodu i nie wymaga szczególnej delikatności w obsłudze. Jeśli chodzi o aplikację, to warto poszukać urządzenia z wyjściem S/P-DIF (dowolnego formatu), jeśli planujesz używać go do przełączania sygnału cyfrowego - na przykład nadawania dźwięku z portu microUSB smartfona do wejście koncentryczne zewnętrznego odbiornika audio. Takie zastosowanie w przypadku wzmacniaczy słuchawkowych jest dość egzotyczne, dlatego wyjścia tego typu nie zostały zbyt mocno rozprowadzone.

- Optyczne S / P-DIF. Odmiana interfejsu S/PDIF wykorzystująca kabel światłowodowy TOSLINK. Więcej informacji na temat S / P-DIF w ogóle i jego zastosowania we wzmacniaczach słuchawkowych znajduje się powyżej. W tym miejscu zauważamy, że kabel optyczny wymaga bardziej ostrożnej obsługi niż kabel koncentryczny, ale praktycznie nie jest podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, ponieważ w tym przypadku za transmisję sygnału odpowiadają impulsy świetlne.