Porównanie Marantz PM-10 vs Marantz MM7055

- Przedwzmacniacz. Przedwzmacniacze przeznaczone są do wstępnego przetwarzania słabego sygnału i jego wyjścia do poziomu wystarczającego do przesłania przez interfejs liniowy do wzmacniacza mocy (patrz poniżej). Takie modele są w stanie współpracować bezpośrednio z przetwornikami, mikrofonami i innymi podobnymi urządzeniami, mogą mieć dodatkowe funkcje korekcji dźwięku, pełnić rolę przełączników dla podłączonych źródeł sygnału itp., Jednak nie nadają się do wyprowadzenia dźwięku na głośniki pasywne lub słuchawki.

- Wzmacniacz mocy. Takie modele są zaprojektowane tak, aby odbierać sygnał przetwarzany przez przedwzmacniacz i wyprowadzać go do mocy wystarczającej do obsługi podłączonego zestawu głośnikowego. Mogą już współpracować z kolumnami pasywnymi, ale nie mogą obejść się bez przedwzmacniacza sygnału wejściowego. Warto jednak w tym miejscu zaznaczyć, że większość nowoczesnych gramofonów posiada wbudowane przedwzmacniacze i może współpracować bezpośrednio ze wzmacniaczami mocy.

- Wzmacniacz zintegrowany. Wzmacniacze łączące możliwości obu powyższych typów w jednym pakiecie. Główna zaleta takich modeli jest oczywista: zamiast dwóch specjalistycznych urządzeń można kupić jedno uniwersalne. Oszczędza to pieniądze, czas i miejsce na instalację, a także zmniejsza ryzyko zakłóceń - między przedwzmacniaczem a głównym wzmacniaczem nie ma zewnętrznych kabli połączeni...owych, a komponenty są zwykle optymalnie do siebie dopasowane. Z drugiej strony model zintegrowany daje mniej możliwości wyboru opcji do własnych upodobań: trzeba kupić urządzenie „takie, jakie jest”, bez możliwości osobnego doboru przedwzmacniacza i końcówki mocy.

- Wzmacniacz-procesor. Modele profesjonalne, zwykle przeznaczone do celów koncertowych, montowane w racku i często wykorzystujące złącza Euroblock jako wejścia główne (patrz poniżej). Pod względem ogólnego zastosowania procesory są podobne do końcówek mocy, jednak oprócz tych cech charakteryzują się również bogactwem ustawień, które ułatwiają pracę inżynierom dźwięku.

- Wzmacniacz do subwoofera. Specjalistyczne wzmacniacze mocy przeznaczone do głośników niskotonowych - subwooferów. W konstrukcji takich modeli zwrotnice są zwykle wyposażone w górną granicę dopuszczalnego zakresu na poziomie 150-200 Hz; Pozwala to na doprowadzenie do subwoofera tylko „natywnych” częstotliwości i ma pozytywny wpływ na jakość dźwięku. Ponadto wiele wzmacniaczy tego typu ma określone ustawienia, takie jak kontrola fazy.

Większość nowoczesnych wzmacniaczy ma transformatory toroidalne - z rdzeniem w kształcie toroidu, czyli pączka. Ten typ jest uważany za optymalny dla wzmacniaczy dowolnego poziomu, aż do Hi-End: tworzy minimum „dodatkowego” promieniowania elektromagnetycznego i odpowiednio zakłóceń. Jakiś czas temu szeroko stosowano również transformatory z rdzeniem elektrycznym, jednak są one uważane za przestarzałe i coraz rzadziej spotykane.

Maksymalna liczba kanałów, z którymi wzmacniacz może współpracować. Wybór tego parametru zależy przede wszystkim od zamierzonego formatu użytkowania urządzenia.

Większość nowoczesnych wzmacniaczy ma dwa kanały dla normalnego dźwięku stereo, co wystarcza do słuchania muzyki lub programów radiowych. Istnieją również modele przeznaczone do wielokanałowego dźwięku „surround”, ale są one zauważalnie mniej powszechne. Wynika to z faktu, że taki dźwięk jest najczęściej używany jako akompaniament do wysokiej jakości wideo - dlatego do przetwarzania zwykle używany jest odbiornik kina domowego, a nie oddzielny wzmacniacz audio.

Wśród topowych modeli mogą być wzmacniacze jednokanałowe – dają one maksymalne możliwości dostrojenia dźwięku, ale trzeba kupić kilka takich urządzeń, po jednym na kanał. Innym specyficznym typem są wzmacniacze, zaprojektowane w celu dodania pewnej liczby kanałów do istniejących; najpopularniejszym z nich jest 3-kanałowy, który może przekształcić istniejący system stereo w wielokanałowy.

Zakres częstotliwości dźwięku, z którymi wzmacniacz może pracować. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego o niższym progu, powiedzmy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania wzmacniacza z tym wskaźnikiem 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał podczas pracy z obciążeniem o impedancji dynamicznej (impedancji) 8 omów. W naszym katalogu parametr ten jest wskazany dla trybu, w którym wszystkie kanały wzmacniacza pracują pod obciążeniem (patrz „Liczba kanałów”); w obecności nieużywanych kanałów moc nominalna może być nieco wyższa, ale tego trybu nie można nazwać standardowym.

Moc znamionową można po prostu opisać jako najwyższą moc sygnału wyjściowego, przy której wzmacniacz jest w stanie pracować stabilnie przez długi czas (co najmniej godzinę) bez negatywnych konsekwencji. To są średnie liczby, ponieważ w praktyce sygnał audio jest z definicji niestabilny, a poszczególne skoki jego poziomu mogą znacznie przekroczyć moc nominalną. Jednak to ona jest główną podstawą oceny ogólnej głośności dźwięku.

Wskaźnik ten określa również, które głośniki można podłączyć do wzmacniacza: ich moc znamionowa nie powinna być niższa niż moc wzmacniacza.

Zgodnie z prawami elektrodynamiki, przy różnej rezystancji obciążenia dynamicznego, moc wyjściowa wzmacniacza również będzie inna. We współczesnych głośnik standardowe wartości to 8, 6, 4 i 2 omy, dla których wskazane są poziomy mocy.

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał po podłączeniu do obciążenia o impedancji dynamicznej (impedancji) 6 omów. Aby uzyskać więcej informacji na temat mocy znamionowej i jej związku z impedancją, zobacz Moc na kanał (8 Ω).

Nominalna moc dźwięku dostarczana przez wzmacniacz na kanał po podłączeniu do obciążenia o rezystancji dynamicznej (impedancji) 4 omów. Aby uzyskać więcej informacji na temat mocy znamionowej i jej związku z impedancją, zobacz Moc na kanał (8 Ω).

Sam stosunek sygnału do szumu jest stosunkiem poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez wzmacniacz do poziomu szumu obcego, który występuje podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom 70 - 80 dB we współczesnych wzmacniaczach można uznać za akceptowalny, 80 - 90 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu co najmniej 100 dB jest uważany za obowiązkowy.

Jeśli specyfikacje nie określają, dla którego wyjścia podawany jest stosunek sygnału do szumu, zwykle oznacza to jego wartość dla wejścia liniowego (patrz „RCA (par)”). To wystarczy, aby ocenić jakość urządzenia dla tego parametru. Jednak niektórzy producenci wskazują to również na inne wejścia – Main, Phono; zobacz poniżej szczegóły.

Stosunek sygnału do szumu, gdy wzmacniacz działa przez wejście główne. Aby uzyskać więcej informacji na temat wartości stosunku sygnału do szumu, patrz odpowiedni punkt powyżej, dla wejścia głównego — patrz „Wejście do wzmacniacza (główne)”.