Porównanie GoPro HERO4 Session vs Xiaomi Yi Sport Basic Edition

- Podłużny. Kamery sportowe o układzie podłużnym mają kształt wydłużonego prostokąta (równoległościennego) lub walca, przy czym obiektyw umieszczony jest na jednym z wąskich końców. Jest to różnica między kamerami podłużnymi a przednimi (zwykłymi) opisanymi poniżej. Taki układ jest wygodny przede wszystkim dlatego, że pozwala bezpiecznie trzymać kamerę w ręku. Panel sterowania i wyświetlacz jednak są często odwrócone od użytkownika podczas nagrywania, co może powodować pewne niedogodności. Można to jednak zrekompensować za pomocą podnoszonych wyświetlaczy i innych podobnych poprawek; a w niektórych sytuacjach boczne ustawienie wyświetlacza i elementów sterujących okazuje się nawet zaletą.

- Pionowy. Wydłużone kamery sportowe, które rozciągają się w górę i mają obiektyw u góry. Takie modele są bardzo podobne do kamer na klatkę piersiową i mogą być używane do takich celów. Jednak ich głównym zastosowaniem jest filmowanie siebie podczas trzymania kamery w ręku. Właśnie w tym celu korpus jest wydłużony, co pozwala wygodnie trzymać go ręką.

- Przedni (zwykły). Korpus kamery ma kształt prostokąta, ale obiektyw jest umieszczony na jego szerokiej przedniej krawędzi. Zewnętrznie takie modele są najbardziej podobne do klasycznych aparatów cyfrowych. Niektóre mogą pochwalić się wystarczająco dużym wyświetlaczem umieszczonym po przeciwnej stronie obiektywu, jak w ty...ch samych aparatach cyfrowych, co pozwala filmowcowi oglądać kręconą scenę w czasie rzeczywistym. Jednak położenie obiektywu z reguły nie wpływa na parametry techniczne samej kamery, dlatego zarówno modele przednie, jak i podłużne są w stanie zapewnić tę samą jakość nagrywania.

- Kostka. Dość specyficzny typ kamer sportowych, których korpus ma kształt kompaktowego sześcianu. Z reguły takie modele są stosunkowo niewielkie, ale zmniejszenie rozmiaru z kolei wpływa na możliwości fotografowania i filmowania oraz na ogólną funkcjonalność. Na przykład takie modele rzadko są wyposażone w wyświetlacze (choć wiele z nich można podłączyć przez Wi-Fi do smartfona lub tabletu, co rekompensuje tę wadę).

- Okulary z kamerą. Urządzenia w postaci okularów sportowych z wbudowaną kamerą. Obiektyw takiej kamery zwykle znajduje się między soczewkami, rzadziej - z boku, oparty na jednym z łuków, podczas normalnego użytkowania stale „patrzy” w przybliżeniu w tym samym kierunku, co sam użytkownik. Do zalet kamer tego typu należy również dokładność i niewidzialność. Z kolei w okularach dodatkowe wypełnienie elektroniczne musi być bardzo miniaturowe, co utrudnia korzystanie z zaawansowanej optyki i mocno ogranicza pojemność akumulatora. I nawet z uwzględnieniem tego takie urządzenia okazują się cięższe i bardziej nieporęczne niż zwykłe okulary sportowe. Kolejną wadą jest to, że kamery i oprawki z soczewkami nie da się zestawić osobno – w efekcie model z odpowiednią kamerą może być bezużyteczny ze względu na rozmiar lub styl okularów i odwrotnie.

- Maska z kamerą. Urządzenie w postaci maski ochronnej z wbudowaną kamerą. Pamiętaj, że takie maski mogą mieć różne specjalizacje - do nurkowania, motocrossu, narciarstwa alpejskiego itp.; te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem. Jednak w każdym przypadku obiektyw w takich urządzeniach znajduje się zwykle pośrodku czoła, dzięki czemu kamera faktycznie robi zdjęcia i filmy z widokiem „z oczu użytkownika”. Główną wadą takich urządzeń jest to, że przy wyborze należy wziąć pod uwagę zarówno parametry techniczne samej kamery, jak i przeznaczenie i komfort noszenia maski. Innymi słowy, dobra kamera może być osadzona w niewłaściwej masce i na odwrót.

- Mocowanie na klips. Do tej kategorii należą kamery sportowe, dla których mocowanie za pomocą klipsa (zacisku) jest standardem. Wiele z nich można dodatkowo wyposażyć w inne mocowania, ale przede wszystkim są one przeznaczone do tego typu zastosowań i mogą nie być najlepszym zakupem do ekstremalnego fotografowania. Z drugiej strony takie mocowanie jest dość uniwersalne, ponieważ pozwala przymocować kamerę do niemal każdego elementu wyposażenia (pasek do plecaka, pas rozładowczy, pasek itp.).

- Kula. Kształt korpusu, który spotyka się głównie w kamerach panoramicznych i 360° (patrz „Rodzaj”) – to w takich urządzeniach często najwygodniejszy jest korpus sferyczny. W przypadku zwykłych kamer sportowych „kula” ogólnie oznacza cylindryczny korpus z obiektywem na płaskim końcu; takie korpusy są rodzajem przednich (patrz wyżej) i nie mają od nich żadnych zasadniczych różnic.

Korpus kamery posiada gniazdo 1/4". Jest to standardowy rozmiar dla współczesnych statywów i jest stosowany w większości podobnych urządzeń. Funkcja ta pozwala więc na zamontowanie kamery na statywie bez użycia przejściówek i innego dodatkowego wyposażenia.

Stopień ochrony przed kurzem i wilgocią zapewniany przez samą obudowę kamery. Większość kamer sportowych jest przeznaczona do fotografowania w ekstremalnych warunkach, ale stopień ochrony każdego modelu może się znacznie różnić – od możliwości filmowania w deszczu, po całkowite uszczelnienie, pozwalające na dłuższe zanurzenie pod wodą.

Do scharakteryzowania poziomu zabezpieczenia kamery stosowana jest międzynarodowa klasyfikacja IP. Każdemu urządzeniu przypisany jest kod typu IPXX, gdzie zamiast pierwszego X - stopień ochrony przed wnikaniem ciał obcych (w tym pyłu), a zamiast drugiego X - stopień ochrony przed wnikaniem wody.

Stopnie ochrony przed kurzem i ciałami obcymi we współczesnych kamerach sportowych nigdy nie są niższe niż 5 - niższe klasy ochrony powodowałyby niedopuszczalnie duże szczeliny w obudowie. W szczególności stopień 5 zapewnia, że kurz może dostać się w niewielkich ilościach, ale nie wpływa na wydajność urządzenia. Wyższy stopień – 6 – zapewnia całkowitą szczelność na kurz.

Do scharakteryzowania poziomu zabezpieczenia przed wodą stosuje się następującą klasyfikację:

0 - brak ochrony;
1 - krople wody spadające pod kątem prostym w stosunku do pozycji roboczej urządzenia nie mogą powodować niebezpiecznych konsekwencji;
2 - ochrona przed kroplami spadającymi na sprzęt pod kątem do 15°;
3 - pod kątem do 60° (ochrona przed zachlapaniem, minimalna ochrona przed deszczem);
4 - ochrona przed deszcze...m z silnym wiatrem;
5 - ochrona przed strumieniami wody spadającymi pod dowolnym kątem (strumienie wody np. z węża lub ulewny deszcz nie mogą uszkodzić urządzenia);
6 - przed czasowym zalaniem;
7 - przed czasowym zanurzeniem pod wodą na głębokość nie większą niż 1 metr;
8 - przed długim nurkowaniem na głębokość (maksymalny czas i głębokość określa producent osobno).

W niektórych przypadkach model może mieć certyfikat IP tylko dla jednego rodzaju ochrony (tylko przed piaskiem lub wodą). W tym przypadku zamiast drugiego parametru po prostu wskazuje się X. Na przykład stopień ochrony IPX6 oznacza, że kamera jest chroniona przed chwilowym zalaniem i ulewnym deszczem, ale stopień ochrony przed kurzem nie jest określony i odpowiednio nie jest certyfikowany.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że parametr ten charakteryzuje stabilność samej kamery, ale nie uwzględnia możliwości skrzynek zewnętrznych. Nie myl go z ochroną obudowy zewnętrznej, która czasami jest dostarczana z urządzeniem (patrz „Ochrona etui przed kurzem i wilgocią”).

Liczba klatek na sekundę obsługiwana przez kamerę w zwolnionym tempie (Slow Motion).

Ogólnie takie nagrywanie nazywa się „szybkim”, ponieważ odbywa się przy zwiększonej liczbie klatek na sekundę (ponad 60 kl./s). W rezultacie podczas odtwarzania z normalną prędkością (60 kl./s i mniej) film wygląda zwolnionym (stąd nazwa „Slow Motion”). To spowolnienie można wykorzystać zarówno do zwykłej rozrywki, jak i jako narzędzie artystyczne, a nawet do celów naukowych - do uchwycenia ruchu zbyt szybkiego dla ludzkiej percepcji. W każdym razie im wyższa liczba klatek na sekundę w zwolnionym tempie, tym bardziej można spowolnić wideo i tym bardziej zaawansowana jest pod tym względem kamera. Z drugiej strony, im wyższa liczba klatek na sekundę, tym wydajniejsza powinna być część graficzna, a to z kolei wpływa na cenę urządzenia, czasem dość zauważalnie.

Należy również pamiętać, że nagrywanie w zwolnionym tempie może być dostępne tylko w określonych rozdzielczościach, nie zawsze maksymalnych; te momenty mogą być bezpośrednio wskazane w charakterystyce kamery sportowej.

Kąt widzenia kamery sportowej; w przypadku modeli z kilkoma obiektywami z reguły wskaźnik ten jest wskazywany dla każdego obiektywu.

Najczęściej (o ile nie wskazano inaczej) w charakterystyce podaje się kąt widzenia wzdłuż przekątnej klatki; w niektórych obiektywach ultraszerokokątnych może przekraczać 180°. Przypadek szczególny stanowią obiektywy, dla których deklarowany jest kąt widzenia 360°: oznacza to, że optyka obejmuje całą półkulę przed nią. Takie obiektywy można znaleźć w kamerach panoramicznych i 360-stopniowych (patrz „Rodzaj”).

Ogólnie kąt widzenia określa przede wszystkim to, jak szerokie jest pole widzenia kamery, który obszar kręconej sceny wpada w kadr. W związku z tym im jest szerszy, im więcej miejsca zafilmuje kamera, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że coś, co się dzieje, będzie znajdować się „za kulisami”. Należy jednak mieć na uwadze, że silny wzrost kątów widzenia prowadzi do zniekształceń obrazu, zwłaszcza na krawędziach, a także do zmniejszenia wielkości widocznych obiektów i zmniejszenia szczegółowości. Szczegółowe zalecenia dotyczące doboru kamery według tego parametru można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Obecność systemu redukcji szumów w konstrukcji kamery sportowej.

Funkcja ta dotyczy tylko modeli z możliwością nagrywania dźwięku (patrz wyżej). System redukcji szumów, jak sama nazwa wskazuje, monitoruje obce szumy w nagrywanym dźwięku (na przykład szum wiatru w siatce mikrofonowej) i je eliminuje - dzięki temu kamera rejestruje tylko „użyteczny” dźwięk z minimalną ilością obcych dźwięków. Oczywiście nawet najbardziej zaawansowany z tych systemów nie jest idealny, a błędy w działaniu są nieuniknione – kamera może nie zauważyć niektórych szumów lub zmniejszyć głośność „użytecznego” dźwięku. Jednak w większości przypadków redukcja szumów ma pozytywny wpływ na jakość nagrywanego dźwięku w taki czy inny sposób.

Liczba wbudowanych mikrofonów przewidzianych w kamerze.

Parametr ten jest wskazywany tylko dla modeli z więcej niż jednym mikrofonem. Taka konstrukcja zapewnia dodatkowe możliwości, ale zestaw tych możliwości zależy od liczby mikrofonów i funkcji konkretnego modelu. Tak więc najczęściej w takich urządzeniach dostarczane są dwa mikrofony; może to być para do nagrywania dźwięku stereo lub jeden mikrofon może służyć do nagrywania dźwięku, a drugi może pełnić funkcję czujnika systemu redukcji szumów (patrz wyżej). Większa liczba – 3 lub 4 mikrofony – spotykana jest głównie w kamerach 360 stopni (patrz „Rodzaj”), gdzie taki sprzęt służy do nagrywania „przestrzennego” dźwięku wielokanałowego.

Liczba megapikseli w matrycy kamery sportowej, czyli rozdzielczość tej matrycy (1 megapiksel to 1 milion punktów światłoczułych).

Uważa się, że im wyższa rozdzielczość, tym lepsza jakość obrazu. To prawda z punktu widzenia tego, że producenci starają się instalować w zaawansowanych kamerach sensory o wysokiej rozdzielczości. Jednocześnie nie ma tu sztywnych reguł, a z technicznego punktu widzenia liczba megapikseli determinuje jedynie maksymalną rozdzielczość obrazu, jaką można uchwycić tą matrycą. Jakość tego obrazu będzie zależeć zarówno od wielu cech samego czujnika (rozmiar, typ, specjalne rozwiązania konstrukcyjne), jak i od charakterystyki kamery (od optyki po oprogramowanie układowe). Przy wyborze należy więc skupić się nie tyle na rozdzielczości matrycy, co na ogólnej klasie kamery i recenzjach z przykładowymi materiałami filmowymi.

Maksymalna rozdzielczość, z jaką kamera sportowa może robić zdjęcia. Określa się w pikselach poziomo i pionowo.

Parametr ten jest bezpośrednio związany z rozdzielczością matrycy (patrz wyżej): całkowita liczba pikseli na zdjęciu z reguły odpowiada liczbie pikseli w matrycy. Na przykład rozdzielczość zdjęcia 4608x3456 odpowiada matrycy 15925248 pikseli, czyli około 16 megapikseli. Jeśli liczba pikseli na zdjęciu jest większa niż deklarowana rozdzielczość matrycy, oznacza to, że producent stosuje „sztuczki” programowe, które pozwalają „rozciągnąć” rozdzielczość zdjęcia do wyższej niż początkowo. Zmniejsza to koszt urządzeń, ale także wpływa na jakość zdjęć.

Teoretycznie wysoka rozdzielczość zdjęć może zapewnić dobrą szczegółowość, ale w praktyce wiele zależy od właściwości matrycy (przede wszystkim wielkości fizycznej) oraz cech przetwarzania obrazu.