Porównanie ATRIX ProAction A7 vs Sigma mobile X-Sport C10

Możliwości kamery do nagrywania wideo w standardzie WVGA (480p).

Najpopularniejsze opcje rozdzielczości zapewniane przez ten standard to 640x480 i 848x480; mogą istnieć inne opcje, na przykład 736x480 lub 720x576, ale w każdym razie rozdzielczość takiego wideo jest bardzo niska według współczesnych standardów.

Kolejnym ważnym parametrem określonym w charakterystyce wideo jest liczba klatek na sekundę. Im jest wyższa, tym płynniejszy i gładszy obraz, tym mniej rozmyte poruszające się obiekty w kadrze. W związku z tym im wyższa liczba klatek na sekundę, tym lepiej będą wyglądały dynamiczne sceny w filmie. Wskaźniki 120 kl./s i więcej zwykle wskazują, że kamera może nagrywać wideo w zwolnionym tempie (choć ten punkt warto wyjaśnić osobno). Jednocześnie wiele „szybkich” modeli pozwala ustawić niższą liczbę klatek na sekundę niż podana w specyfikacji – na przykład kamera przy tych samych 120 kl./s może też obsługiwać 30 i 60 kl./s. Funkcja ta jest przydatna w przypadkach, gdy trzeba oszczędzać pamięć – im wyższa liczba klatek na sekundę, tym więcej miejsca zajmuje wideo (przy tej samej rozdzielczości), a zmniejszając liczbę klatek na sekundę, możesz zmieścić więcej materiału w tej samej objętości pamięci.

Możliwości kamery do nagrywania wideo w rozdzielczości Full HD (1080p).

Nominalny rozmiar obrazu w tym standardzie to 1920x1080, jednak w przypadku kamer sportowych ta kategoria obejmuje również kilka innych rozdzielczości, które są podobne pod względem jakości obrazu - na przykład 1440x1080. Ogólnie rzecz biorąc, Full HD zapewnia bardzo dobry balans pomiędzy jakością obrazu, objętością nagranych plików i wymaganiami mocy obliczeniowej do ich przetwarzania, dzięki czemu standard ten jest bardzo popularny we współczesnym sprzęcie wideo – zarówno w kamerach, jak i monitorach telewizyjnych.

Innym ważnym wskaźnikiem podanym w tym punkcie jest liczba klatek na sekundę. Im wyższa jest, tym płynniejszy i równiejszy będzie ruch w kadrze, tym wyraźniej będą widoczne oddzielne szczegóły w dynamicznych scenach. Technicznie do oglądania przez ludzi wystarczy 30 kl./s lub nawet mniej, ale za wartość idealną uważa się 60 kl./s – przy tej liczbie klatek na sekundę rozmycie w ruchu staje się niemal niewidoczne, a jednocześnie rozmiar nagranych plików pozostaje w rozsądnych granicach. Mimo to w sprzedaży dostępne są kamery z wyższą liczbą klatek na sekundę w rozdzielczościach FullHD - 90 kl./s, 100 kl./s, 120 kl./s, a nawet 240 kl./s. T...a prędkość jest zwykle używana do filmowania w zwolnionym tempie, ale możliwość takiego filmowania warto wyjaśnić osobno.

Kąt widzenia kamery sportowej; w przypadku modeli z kilkoma obiektywami z reguły wskaźnik ten jest wskazywany dla każdego obiektywu.

Najczęściej (o ile nie wskazano inaczej) w charakterystyce podaje się kąt widzenia wzdłuż przekątnej klatki; w niektórych obiektywach ultraszerokokątnych może przekraczać 180°. Przypadek szczególny stanowią obiektywy, dla których deklarowany jest kąt widzenia 360°: oznacza to, że optyka obejmuje całą półkulę przed nią. Takie obiektywy można znaleźć w kamerach panoramicznych i 360-stopniowych (patrz „Rodzaj”).

Ogólnie kąt widzenia określa przede wszystkim to, jak szerokie jest pole widzenia kamery, który obszar kręconej sceny wpada w kadr. W związku z tym im jest szerszy, im więcej miejsca zafilmuje kamera, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że coś, co się dzieje, będzie znajdować się „za kulisami”. Należy jednak mieć na uwadze, że silny wzrost kątów widzenia prowadzi do zniekształceń obrazu, zwłaszcza na krawędziach, a także do zmniejszenia wielkości widocznych obiektów i zmniejszenia szczegółowości. Szczegółowe zalecenia dotyczące doboru kamery według tego parametru można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Obecność systemu cyfrowej (elektronicznej) stabilizacji w konstrukcji kamery.

Każda stabilizacja ma za zadanie skompensować niewielkie drgania obrazu wynikające z niestabilności trzymania w rękach, drgań od silnika lub nierówności drogi (podczas użytkowania w transporcie) itp. Cyfrowa stabilizacja realizowana jest w następujący sposób: na krawędziach matrycy alokowana jest „rezerwa”, która w normalnych warunkach nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli urządzenie się waha, elektronika kamery wybiera z rezerwy pewne fragmenty obrazu i buduje obraz w taki sposób, aby ostatecznie pozostał stabilny.

W porównaniu z inną metodą stabilizacji - optyczną (patrz niżej), systemy cyfrowe są niezwykle proste i niezawodne, ponadto są niedrogie i prawie nie mają wpływu na wagę, wymiary i cenę kamery. Jednocześnie przy tej metodzie stabilizacji zmniejsza się użyteczny obszar matrycy, co może niekorzystnie wpłynąć na jakość obrazu i ilość szumów na nim.

Liczba megapikseli w matrycy kamery sportowej, czyli rozdzielczość tej matrycy (1 megapiksel to 1 milion punktów światłoczułych).

Uważa się, że im wyższa rozdzielczość, tym lepsza jakość obrazu. To prawda z punktu widzenia tego, że producenci starają się instalować w zaawansowanych kamerach sensory o wysokiej rozdzielczości. Jednocześnie nie ma tu sztywnych reguł, a z technicznego punktu widzenia liczba megapikseli determinuje jedynie maksymalną rozdzielczość obrazu, jaką można uchwycić tą matrycą. Jakość tego obrazu będzie zależeć zarówno od wielu cech samego czujnika (rozmiar, typ, specjalne rozwiązania konstrukcyjne), jak i od charakterystyki kamery (od optyki po oprogramowanie układowe). Przy wyborze należy więc skupić się nie tyle na rozdzielczości matrycy, co na ogólnej klasie kamery i recenzjach z przykładowymi materiałami filmowymi.

Maksymalna rozdzielczość, z jaką kamera sportowa może robić zdjęcia. Określa się w pikselach poziomo i pionowo.

Parametr ten jest bezpośrednio związany z rozdzielczością matrycy (patrz wyżej): całkowita liczba pikseli na zdjęciu z reguły odpowiada liczbie pikseli w matrycy. Na przykład rozdzielczość zdjęcia 4608x3456 odpowiada matrycy 15925248 pikseli, czyli około 16 megapikseli. Jeśli liczba pikseli na zdjęciu jest większa niż deklarowana rozdzielczość matrycy, oznacza to, że producent stosuje „sztuczki” programowe, które pozwalają „rozciągnąć” rozdzielczość zdjęcia do wyższej niż początkowo. Zmniejsza to koszt urządzeń, ale także wpływa na jakość zdjęć.

Teoretycznie wysoka rozdzielczość zdjęć może zapewnić dobrą szczegółowość, ale w praktyce wiele zależy od właściwości matrycy (przede wszystkim wielkości fizycznej) oraz cech przetwarzania obrazu.

— Zdjęcia podczas wideo. Możliwość robienia zdjęć bezpośrednio podczas nagrywania wideo - zwykle za pomocą osobnego przycisku. W ten sposób wygodnie jest uchwycić najważniejsze momenty tego, co się dzieje. Takie zdjęcia są uzyskiwane w jakości znacznie lepszej niż „stopklatki” z nakręconego wideo.

— Zdjęcia seryjne. Funkcja ta pozwala na stworzenie kilku zdjęć jednocześnie w krótkim czasie (zwykle jest to ułamek sekundy). Seria zdjęć zwiększa prawdopodobieństwo uchwycenia dobrego momentu, co może być bardzo istotne ze względu na specyfikę korzystania z kamer sportowych.

— Nagrywanie jednym kliknięciem. Możliwość szybkiego włączenia kamery do nagrywania – dosłownie za dotknięciem przycisku, zgodnie z nazwą. Co więcej, z reguły taki przycisk działa nawet wtedy, gdy urządzenie jest wyłączone. Co prawda, nagranie nieuchronnie rozpoczyna się z pewnym opóźnieniem; ale często to opóźnienie wynosi ułamek sekundy.

— Transmisja strumieniowa na żywo. Możliwość strumieniowego przesyłania wideo do popularnych serwisów, takich jak YouTube i sieci społecznościowe (Facebook, Instagram, TikTok itp.). Z reguły funkcja strumieniowania online jest realizowana, gdy kamera sportowa jest podłączona do Internetu przez sieć Wi-Fi, rzadziej — przez połączenie przewodowe (tylko przez urządzenie klienckie z zewnątrz). Komunikacja z sieci...ą WWW może odbywać się bezpośrednio lub za pośrednictwem „pośrednika” – smartfona lub komputera. Będzie to wymagało użycia odpowiedniego oprogramowania.

— Time Lapse. Specjalny tryb pracy kamery sportowej, w którym nagrywanie wideo odbywa się ze spowolnioną częstotliwością, co w praktyce służy głównie do filmowania wolno postępujących procesów. Tak więc np. długą podróż lub długi zachód słońca można zmieścić w 3-minutowym filmie.

— Automatyczne obracanie. Funkcja automatycznego obracania zrobionych zdjęć i filmów do pozycji odpowiadającej pozycji kamery. Bez tej funkcji wszystkie wyniki nagrywania byłyby wyświetlane podczas oglądania wyłącznie w orientacji poziomej, a materiał filmowy nagrany pionowo lub odwróconą pozycją kamery musiałby zostać obrócony w edytorze zdjęć lub wideo. Z reguły na początku nagrywania wideo automatyczne obracanie jest blokowane, aby pozycja kadru w dowolnym momencie odpowiadała obrotowi samej kamery względem pozycji początkowej.

— Zdjęcia panoramiczne. Możliwość wykorzystania kamery do robienia zdjęć panoramicznych. W tradycyjnych kamerach sportowych (patrz „Rodzaj”) takie fotografowanie odbywa się w następujący sposób: kamera wykonuje kilka oddzielnych zdjęć, które są następnie sklejane w jednym obrazie przez oprogramowanie. Odnośnie modeli panoramicznych i 360-stopniowych (patrz ibid.), warto zauważyć, że nie wszystkie takie modele obsługują fotografowanie w formacie panoramicznym, dlatego warto osobno sprawdzić obecność tej funkcji.

— Oznaczenia kluczowych momentów. Możliwość dodawania do materiału filmowego specjalnych oznaczeń, wskazujących kluczowe momenty. Przeglądając takie materiały możesz, jeśli chcesz, przejść bezpośrednio do oznaczeń - to prostsze niż ręczne szukanie odpowiedniego momentu. Funkcja ta jest szczególnie przydatna podczas nagrywania długich filmów, a także dużej liczby oddzielnych plików. Oznaczenie z reguły umieszcza się bezpośrednio podczas filmowania poprzez naciśnięcie specjalnego przycisku lub poleceniem głosowym.

— Tryb nocny. Dedykowany tryb do fotografowania i nagrywania w warunkach słabego oświetlenia. Specyficzna implementacja tej funkcji może być różna: w niektórych modelach czułość czujnika jest zwiększona, w innych wykorzystywane jest fotografowanie w zakresie podczerwieni. W związku z tym konkretne możliwości mogą się różnić: nie każda kamera z tą funkcją jest w stanie fotografować w całkowitej ciemności, te niuanse należy wyjaśnić osobno.

- Obudowa ochronna. Specjalny pojemnik, który zapewnia dodatkową ochronę przed kurzem, wilgocią, wstrząsami, ekstremalnymi temperaturami i innymi podobnymi „uciążliwościami”. Konkretny stopień ochrony należy w każdym przypadku wyjaśniać osobno. Aby nie przeszkadzać w nagrywaniu, obudowa wykonana jest z przezroczystych materiałów. Ponadto należy pamiętać, że niektóre kamery można montować na uchwytach tylko w obudowie (lub w ramie montażowej - patrz poniżej), ponieważ sama kamera może nie mieć na to miejsca.

- Zakrzywiona wkładka klejąca (kask). Uchwyt przeznaczony do mocowania kamery do kasku lub innej zakrzywionej powierzchni. Konstrukcja takiego mocowania opiera się na zakrzywionej platformie z warstwą klejącą lub rzepem, której kształt w przybliżeniu odpowiada kształtowi powierzchni kasku. Takie urządzenie może zapewnić bezpieczniejszy chwyt niż klasyczna płaska platforma (patrz poniżej).

- Mocowanie płaskie. Jeden z głównych i najprostszych uchwytów służących do mocowania kamery sportowej na niemal każdej jednolitej powierzchni: snowboard, skate, maska samochodu itp. Jest to mała płaska platforma, do której z jednej strony przymocowana jest kamera, a druga mocowana na żądanych powierzchniach (na rzep, specjalny klej itp.). Zwróć uwagę, że płaskie mocowania są często używane do montażu na kasku, jednak istnieje osobny typ mocowań, z zakrzywioną platfo...rmą (patrz wyżej).

- Mocowanie 3-osiowe. Różni się od innych typów mocowań obecnością trzech ruchomych węzłów, które pozwalają obracać kamerę pod kątem do 90 stopni w trzech osiach. W praktyce pozwala to wybrać najciekawszy lub najbardziej udany kąt nagrywania – na przykład z boku kasku. Takie rozwiązania z reguły są kompatybilne z wieloma innymi mocowaniami, dzięki czemu można je stosować w połączeniu z zakrzywionym, na kierownicy itp.

- Na kierownicy roweru/motocykla (rurze). Uchwyt do montażu kamery na małej rurze, takiej jak kierownica roweru lub motocykla. Z reguły działa na zasadzie opaski, a wielkość mocowania można regulować w dość szerokim zakresie, dostosowując je do rur o różnych średnicach.

- Przyssawka (na szybie). Uchwyt kamery, który można zamocować za pomocą przyssawki. Umożliwia montaż urządzenia na płaskich i lekko zakrzywionych powierzchniach. Należy pamiętać, że takie mocowania nie są trzymane tak bezpiecznie jak płaskie lub zakrzywione (patrz odpowiednie punkty). Przyssawka jednak jest łatwa do zamocowania i zdejmowania i nie pozostawia śladów. Dlatego ten typ mocowania stosowany jest głównie do montażu na szybie samochodu, gdy kamera pracuje jako rejestrator.

- Zacisk (klips). Przypinane mocowanie jest dość uniwersalne, ponieważ pozwala zawiesić kamerę na prawie każdym odpowiednim elemencie wyposażenia (pasek do plecaka, pas rozładowczy, pasek itp.). Ale jednocześnie nie nadaje się do ekstremalnego filmowania ze względu na stosunkowo niską niezawodność.

- Mocowanie na głowę. Urządzenie do mocowania kamery na głowie – zwykle na czole, podobnie jak latarkę czołową. Oprócz tego, że nie wymaga użycia rąk, to umieszczenie ma również dodatkową zaletę, że obiektyw kamery patrzy w tym samym kierunku, co użytkownik. W tym przypadku samo mocowanie jest zwykle systemem elastycznych pasków i jest przeznaczone do noszenia bezpośrednio na głowie, w przeciwieństwie do zakrzywionej wkładki klejącej do kasku. Jednak w niektórych modelach dozwolone jest noszenie go na kasku.

- Pasek na klatkę piersiową. To mocowanie jest systemem elastycznych pasków, który pozwala zamocować kamerę na klatce piersiowej użytkownika, dzięki czemu nagrywanie jest nieco niższe niż oczy użytkownika. Podobnie jak mocowanie na głowę (patrz wyżej), łatwo dostosowuje się do pożądanego rozmiaru.

- Ramka montażowa. Urządzenie przeznaczone do montażu kamery na różnych mocowaniach – na kasku, na kierownicy itp. Sama kamera często nie posiada „siedzisk” na takie mocowania, dlatego konieczne jest użycie dodatkowego wyposażenia. Zauważ, że podobną funkcję często pełni obudowa ochronna (patrz wyżej); w przeciwieństwie do tego ramka montażowa nie zapewnia prawie żadnej ochrony, ale w ramie kamera pozostaje tak otwarta, jak to możliwe. Daje to dodatkowe możliwości – w szczególności pozwala na podłączenie różnych kabli i efektywne wykorzystanie wbudowanego mikrofonu, co nie jest możliwe przy stosowaniu wielu obudów.

- Monopod (selfie). Urządzenie potocznie zwane „kijkiem do selfie”. Jest to wysięgnik, zwykle składany, a czasem o regulowanej długości; na jednym końcu znajduje się uchwyt do kamery, a na drugim — uchwyt do trzymania go w dłoni. Zgodnie z nazwą taki monopod przeznaczony jest głównie do filmowania samego siebie - dzięki długości wysięgnika kamerę można trzymać na dogodną do tego odległość. Możliwe są jednak również inne sposoby zastosowania: na przykład za pomocą monopodu można „wyjrzeć” dość daleko poza krawędź urwiska lub za róg. Główną wadą takiego urządzenia jest to, że jedna ręka jest ciągle zajęta.

Oprócz opisanych powyżej w zestawie dostawczym mogą znajdować się inne rodzaje mocowań - na przykład do instrumentów muzycznych (na gryfie gitary, drążku perkusyjnym itp.), na desce surfingowej itp.