Porównanie Xiaomi Mi Wired Monopod Selfie Stick vs Xiaomi Yi Bluetooth Selfie Camera Monopod Stick

Typ gadżetów, do których oryginalnie zaprojektowano kijek do selfie.

- Do telefonów. Bardziej słuszne byłoby nazwanie takich modeli „do smartfonów”, ponieważ są one najczęściej używane ze smartfonami. W każdym razie współczesne telefony komórkowe nie są wyposażone w specjalne przyrządy do montażu na statywie/monopodzie i mogą mieć inną przekątną ekranu i odpowiednio rozmiar obudowy. Dlatego w monopodach o tym zastosowaniu rolę uchwytu pełni uniwersalny zacisk ze szczękami przesuwnymi; zmieniając odległość między szczękami, można dopasować zacisk do różnych rozmiarów obudowy.

- Do kamer sportowych. Do montażu kamer sportowych w statywach do selfie używa się specjalnych przyrządów - zacisku o specjalnej konstrukcji, gwintu lub tego i drugiego. Aby uzyskać więcej informacji na temat takich uchwytów, zobacz „Montaż kamery sportowej”; tutaj zauważamy, że wszystkie są one wysoce niezawodne.

- Do telefonów i kamer sportowych. Modele kombinowane, umożliwiające zamocowanie obu opisanych wyżej gadżetów. Zwykle sam monopod posiada uchwyt do kamery sportowej (zacisk, gwint, a czasem oba), a do pracy ze smartfonem dostarczany jest adapter, który jest montowany na takim uchwycie.

Długość złożonego monopodu. Wygoda w transporcie zależy przede wszystkim od tego parametru, chociaż w pełni złożoną konstrukcję można wykorzystać do filmowania. Należy również powiedzieć, że krótsza długość po złożeniu (przy tej samej długości maksymalnej) może oznaczać więcej odcinków, co komplikuje konstrukcję, zwiększa jej koszt i nieco zmniejsza niezawodność.

Najbardziej kompaktowe nowoczesne kijki do selfie po złożeniu zajmują mniej niż 15 cm, w największych minimalna długość może przekroczyć 30 cm(jest to nieunikniona konsekwencja dużej długości całkowitej).

Najdłuższa długość, na jaką można rozłożyć monopod.

Dłuższa długość pozwala umieścić aparat dalej od użytkownika i zmieścić więcej przestrzeni w kadrze. Może być również przydatna przy fotografowaniu/filmowaniu w trudno dostępnych miejscach, do których nie da się dosięgnąć ręką. Ponadto, przy tej samej długości minimalnej, większa długość maksymalna oznacza szerszy zakres odległości dostępnych dla danego statywu. Z drugiej strony rozmiar roboczy konstrukcji znacząco wpływa na jej wagę i cenę.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to najkrótsze współczesne kijki do selfie mają długość do 50 cm. Wartość 51 – 75 cm jest uważana za średnią, 76 – 100 cm to więcej niż średnia, a najdłuższe modele mogą się wysuwać do 1 m lub więcej.

Średnica pręta statywu. Uważa się, że przy tej samej długości i tym samym materiale korpusu (patrz poniżej), grubszy statyw lepiej radzi sobie z dużymi obciążeniami i jest ogólnie bardziej niezawodny (chociaż będzie ważył więcej). Jednocześnie należy pamiętać, że rzeczywista niezawodność zależy również od innych cech konstrukcyjnych, a tylko te modele, które znacznie różnią się od siebie w tym rozmiarze, można jednoznacznie porównać ze sobą średnicą.

Rodzaj głowicy statywu zależy od rodzaju mechanizmu, który obraca i przechyla głowicę.

- 2D. Konstrukcje, w których przewidziano dwie oddzielne osie - do obracania głowicy w prawo-lewo oraz do przechylania w przód i w tył. Takie głowice są bardziej skomplikowane i droższe niż głowice kulowe, jednak są znacznie bardziej niezawodne, mniej podatne na spontaniczne ruchy. A w modelach z możliwością przekształcenia się w statyw (patrz wyżej) głowice 2D zapewniają jeszcze jedną zaletę - umożliwiają fotografowanie poprzez poruszanie aparatem ściśle w pionie lub ściśle w poziomie.

- Piłka. Platforma w takich głowicach jest przymocowana do kuli zaciśniętej w specjalnym uchwycie (stąd nazwa); poluzowując mocowanie, możesz dowolnie zmienić położenie kamery wzdłuż dowolnej osi. Głowice kulowe są uważane za opcję budżetową: są niedrogie i łatwe w użyciu, ale są gorsze od mechanizmów 2D pod względem niezawodności trzymania.

Sposób montażu kamery sportowej, przewidziany na statywie o odpowiednim przeznaczeniu (patrz wyżej).

- Zacisk. Montaż w specjalnym klipsie do kamery sportowej. Należy zauważyć, że takie urządzenie znacznie różni się od tradycyjnego uchwytu do smartfona, w którym zastosowano ruchome szczęki. Ten typ klipsa ma dwa gniazda, w które wkłada się specjalne „uszy”, znajdujące się na pudełku lub korpusie kamery sportowej. „Uszy” mają specjalne otwory, przez które wkręca się śrubę, mocując je w szczelinach. Dzięki takiej konstrukcji mocowanie jest bardzo niezawodne - co jest ważne, biorąc pod uwagę specyfikę zastosowania kamer akcji.

- Rzeźba. Element ustalający opiera się na gwintowanym kołku wkręcanym w otwór w korpusie kamery. Ta opcja nie jest gorsza od opisanego powyżej zacisku pod względem niezawodności, jednak aby z niej skorzystać, kamery sportowe muszą mieć odpowiednie gniazdo na szpilkę do włosów; nie jest dostępny we wszystkich modelach, a jeśli jest dostępny, nie zaszkodzi wyjaśnienie kompatybilności. Z kolei selfie sticki najczęściej wykorzystują standardowy gwint statywowy 1/4”, na którym można zamontować nie tylko aparaty akcji, ale także aparaty do tradycyjnych celów (w niektórych modelach nawet lustrzanki).

- Gwint i zacisk. Modele łączące jednocześnie dwa opisane powyżej rodzaje zapięć. Ta kombinacja zwykle wygląda tak: w zacisku można zainstalować samą kamerę sportową lu...b platformę z kołkiem do montażu kamery na gwincie. Jest to najbardziej wszechstronna opcja i zapewnia kompatybilność z prawie każdą kamerą sportową. Z drugiej strony taki sprzęt zwiększa koszt konstrukcji i nieco zmniejsza jej niezawodność przy użyciu gwintu, a różnorodność mocowań jest wymagana bardzo rzadko - w końcu zwykle do konkretnego aparatu kupowany jest monopod z dobrze- zdefiniowany typ mocowania. Dlatego ta opcja jest mniej powszechna niż jeden rodzaj załącznika.

Sposób łączności spustu migawki, używanego w statywie, z zamontowanym w uchwycie aparatem.

— Mini jack 3,5 mm. Podłączenie przewodowe przez standardowe złącze mini-jack 3,5 mm. Ten wariant jest typowy głównie dla modeli kompatybilnych ze smartfonami (patrz „Przeznaczenie”) - prawie wszystkie takie gadżety mają mini-jack i z reguły przy korzystaniu z aparatu działa on jako złącze sterujące. Główną zaletą statywów z wtyczką 3.5 mm jest to, że nie wymagają one osobnego zasilania; spośród niedociągnięć można jedynie wymienić samą obecność przewodu, który nie stwarza żadnych szczególnych niedogodności, nie wszystkim się to jednak podoba.

— Bluetooth. Podłączenie przez Bluetooth. Moduły Bluetooth występują zarówno w smartfonach, jak i kamerach sportowych; a brak przewodów nadaje konstrukcji schludny wygląd. Dodatkowo wariant ten pozwala na wykorzystanie statywu jako pilota nawet gdy aparat jest umieszczony poza uchwytem - zasięg wynosi około 10 m. Wadą Bluetooth w porównaniu do podłączenia przewodowego jest wyższy koszt, a także potrzeba zasilania, która ogranicza żywotność baterii statywu.

— Zdalne sterowanie. Oddzielny pilot do aparatu, dostarczany w zestawie - zwykle bezprzewodowy, z łączem Bluetooth. Taki pilot jest wygodny, ponieważ można go trzymać w dogodnym miejscu - na przykład w wolnej ręce, nie rozpraszając się od trzymania samego monopodu....Jednocześnie na kolumnie centralnej może być przewidziany uchwyt na pilota, a w niektórych modelach jest on duplikowany przez wbudowany przycisk (w przypadku zgubienia pilota lub rozładowanych baterii). A najbardziej zaawansowane piloty dają dostęp do różnych dodatkowych funkcji, a nawet mogą mieć własny wyświetlacz. Wadami tego wariantu są dość wysoka cena oraz konieczność monitorowania stanu baterii również w pilocie.