Porównanie Yunteng YT-1288 vs Rekam SelfiPod S-550

Długość złożonego monopodu. Wygoda w transporcie zależy przede wszystkim od tego parametru, chociaż w pełni złożoną konstrukcję można wykorzystać do filmowania. Należy również powiedzieć, że krótsza długość po złożeniu (przy tej samej długości maksymalnej) może oznaczać więcej odcinków, co komplikuje konstrukcję, zwiększa jej koszt i nieco zmniejsza niezawodność.

Najbardziej kompaktowe nowoczesne kijki do selfie po złożeniu zajmują mniej niż 15 cm, w największych minimalna długość może przekroczyć 30 cm(jest to nieunikniona konsekwencja dużej długości całkowitej).

Najdłuższa długość, na jaką można rozłożyć monopod.

Dłuższa długość pozwala umieścić aparat dalej od użytkownika i zmieścić więcej przestrzeni w kadrze. Może być również przydatna przy fotografowaniu/filmowaniu w trudno dostępnych miejscach, do których nie da się dosięgnąć ręką. Ponadto, przy tej samej długości minimalnej, większa długość maksymalna oznacza szerszy zakres odległości dostępnych dla danego statywu. Z drugiej strony rozmiar roboczy konstrukcji znacząco wpływa na jej wagę i cenę.

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to najkrótsze współczesne kijki do selfie mają długość do 50 cm. Wartość 51 – 75 cm jest uważana za średnią, 76 – 100 cm to więcej niż średnia, a najdłuższe modele mogą się wysuwać do 1 m lub więcej.

Liczba osobnych rozsuwanych sekcji, przewidziana w konstrukcji statywu.

Im więcej sekcji o tej samej długości, tym krótsze będą poszczególne sekcje i tym bardziej kompaktowy będzie statyw po złożeniu. Z drugiej strony wzrost liczby poszczególnych części niekorzystnie wpływa na wytrzymałość i niezawodność konstrukcji. Wybierając liczbę sekcji, producenci wychodzą z kompromisu między tymi punktami; dlatego długie statywy mają zwykle więcej sekcji, aby po złożeniu były kompaktowe.

Warto również wspomnieć, że oprócz wielosekcyjnych rozsuwanych selfie sticków wypuszczane są również modele nierozsuwane, składające się tylko z jednej sekcji. Przeznaczone są one nie tyle do selfie, co do ogólnej wygody przy fotografowaniu/filmowaniu.

Rodzaj głowicy statywu zależy od rodzaju mechanizmu, który obraca i przechyla głowicę.

- 2D. Konstrukcje, w których przewidziano dwie oddzielne osie - do obracania głowicy w prawo-lewo oraz do przechylania w przód i w tył. Takie głowice są bardziej skomplikowane i droższe niż głowice kulowe, jednak są znacznie bardziej niezawodne, mniej podatne na spontaniczne ruchy. A w modelach z możliwością przekształcenia się w statyw (patrz wyżej) głowice 2D zapewniają jeszcze jedną zaletę - umożliwiają fotografowanie poprzez poruszanie aparatem ściśle w pionie lub ściśle w poziomie.

- Piłka. Platforma w takich głowicach jest przymocowana do kuli zaciśniętej w specjalnym uchwycie (stąd nazwa); poluzowując mocowanie, możesz dowolnie zmienić położenie kamery wzdłuż dowolnej osi. Głowice kulowe są uważane za opcję budżetową: są niedrogie i łatwe w użyciu, ale są gorsze od mechanizmów 2D pod względem niezawodności trzymania.

Obecność sekcji ze specjalnymi usztywniaczami w konstrukcji statywu.

Zwykła sekcja do usztywnienia w jednej pozycji musi być całkowicie wysunięta; nie zawsze jest to wygodne. usztywniacze umożliwiają również zamocowanie sekcji w dowolnej pozycji, niekoniecznie w pełni wysuniętej. W ten sposób możesz ustawić prawie dowolną długość kolumny (od minimalnej do maksymalnej). Wadami takich modeli są wysoka cena i nieco zwiększona waga.

Oczywiście trzeba również wziąć pod uwagę wagę etui, pudełka i innych akcesoriów zainstalowanych na gadżecie.

Większość nowoczesnych statywów do selfie ma dopuszczalne obciążenie do 0,5 kg – liczba, która wydaje się skromna, ale w przypadku większości smartfonów i aparatów akcji więcej nie jest wymagane. 0,5 - 1 kg to wartość średnia, spotyka się ją głównie w modelach z możliwością zamontowania kamer akcji. Zwróć uwagę, że taki margines bezpieczeństwa pozwala już (jeśli niezbędne mocowania są dostępne) korzystać z klasycznych aparatów - kompaktów, wielu aparatów „bezlusterkowych”, a nawet niektórych „DSLR” ze stosunkowo skromną optyką. A najtrwalsze modele mogą wytrzymać ponad 1 kg ; taka konstrukcja może się przydać zarówno w przypadku masywnego urządzenia, jak i stosunkowo lekkiego gadżetu - jeśli potrzebujesz maksymalnego marginesu bezpieczeństwa.

Obecność gwintowanego gniazda w konstrukcji statywu.

Takie gniazdo zwykle znajduje się na końcu, po przeciwnej stronie mocowania smartfona/aparatu. Może służyć zarówno do mocowania różnych akcesoriów (np. składany statyw do przekształcenia w statyw), jak i do mocowania samego drążka na innych konstrukcjach (np. tradycyjny statyw fotograficzny). Nić ma zwykle standardowy rozmiar, ale ten rozmiar nadal nie zaszkodzi określić go osobno.

Sposób łączności spustu migawki, używanego w statywie, z zamontowanym w uchwycie aparatem.

— Mini jack 3,5 mm. Podłączenie przewodowe przez standardowe złącze mini-jack 3,5 mm. Ten wariant jest typowy głównie dla modeli kompatybilnych ze smartfonami (patrz „Przeznaczenie”) - prawie wszystkie takie gadżety mają mini-jack i z reguły przy korzystaniu z aparatu działa on jako złącze sterujące. Główną zaletą statywów z wtyczką 3.5 mm jest to, że nie wymagają one osobnego zasilania; spośród niedociągnięć można jedynie wymienić samą obecność przewodu, który nie stwarza żadnych szczególnych niedogodności, nie wszystkim się to jednak podoba.

— Bluetooth. Podłączenie przez Bluetooth. Moduły Bluetooth występują zarówno w smartfonach, jak i kamerach sportowych; a brak przewodów nadaje konstrukcji schludny wygląd. Dodatkowo wariant ten pozwala na wykorzystanie statywu jako pilota nawet gdy aparat jest umieszczony poza uchwytem - zasięg wynosi około 10 m. Wadą Bluetooth w porównaniu do podłączenia przewodowego jest wyższy koszt, a także potrzeba zasilania, która ogranicza żywotność baterii statywu.

— Zdalne sterowanie. Oddzielny pilot do aparatu, dostarczany w zestawie - zwykle bezprzewodowy, z łączem Bluetooth. Taki pilot jest wygodny, ponieważ można go trzymać w dogodnym miejscu - na przykład w wolnej ręce, nie rozpraszając się od trzymania samego monopodu....Jednocześnie na kolumnie centralnej może być przewidziany uchwyt na pilota, a w niektórych modelach jest on duplikowany przez wbudowany przycisk (w przypadku zgubienia pilota lub rozładowanych baterii). A najbardziej zaawansowane piloty dają dostęp do różnych dodatkowych funkcji, a nawet mogą mieć własny wyświetlacz. Wadami tego wariantu są dość wysoka cena oraz konieczność monitorowania stanu baterii również w pilocie.