Porównanie Denon AVR-X520BT vs Denon AVR-X1100W

Funkcja ta automatycznie dostosowuje poziom głośności dźwięku, gdy zmienia się on gwałtownie. Taka potrzeba wiąże się np. z tym, że jeden film może zawierać zarówno dialogi, jak i intensywne efekty specjalne; w rezultacie przy niskim poziomie głośności rozmowy mogą być czasami słabo słyszalne, a przy wysokim poziomie głośności dźwięk może okresowo „uderzać w uszy” i przeszkadzać innym. Ponadto przy oglądaniu telewizji wiele osób prawdopodobnie napotykało reklamy, które brzmią zauważalnie głośniej niż podstawowy program. Automatyczne dostosowanie głośności zwiększa głośność przy niskiej mocy sygnału audio i obniża ją przy wysokiej, pomagając w ten sposób uniknąć dyskomfortu związanego ze zbyt głośnym dźwiękiem przy zachowaniu normalnej słyszalności.

Możliwość symulacji dźwięku wielokanałowego (np. 5.1) w tradycyjnych dwukanałowych słuchawkach. W tym celu zwykle stosuje się dekoder Dolby Headphone, który przetwarza dźwięk w taki sposób, że dźwięk słyszany w słuchawkach odbierany jest jako wielokanałowy – w szczególności można znacznie dokładniej określić szacunkowe położenie jego źródeł. A biorąc pod uwagę, że nowoczesne słuchawki Hi-Fi tej klasy pod względem jakości dźwięku nie ustępują akustyce (i są znacznie tańsze), funkcja ta może przydać się nawet wymagającym audiofilom.

Możliwość wykorzystania odbiornika do jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł na ekrany i zestawy głośnikowe zlokalizowane w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie przesyłać strumieniowo film z odtwarzacza Blu-ray na ekran w dużym pokoju, program telewizyjny do telewizora w kuchni i program radiowy na zestawy głośnikowe w bibliotece. Innym przypadkiem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi rodzajami pomieszczeń (na przykład kino, kolejka i kawiarnia).

Maksymalna liczba pojedynczych kanałów dźwiękowych, które amplituner jest w stanie wyprowadzić do zewnętrznych kolumn. Ta informacja jest podawana dla wszystkich typów urządzeń (patrz wyżej): nawet procesory AV bez wzmacniacza mocy są często wyposażone w bardzo rozbudowany zestaw narzędzi do przetwarzania dźwięku (a ten zestaw jest czasem nawet szerszy niż w modelach ze wzmacniaczami).

Ten parametr jest oznaczany dwiema liczbami - liczbą kanałów głównych i, kropką, liczbą kanałów basowych (subwooferowych). Na przykład oznaczenie 2.1 oznacza dwa tradycyjne kanały stereo i jeden kanał basowy. Jednakże 2.1 i 3.1 to bardzo skromne wskaźniki jak na standardy współczesnych amplitunerów AV, urządzenia tego formatu spotykane są niezwykle rzadko — nawet w kategorii budżetowej dużą popularność uzyskały modele wielokanałowe 5.1, 5.2, 7.1 i 7.2. Bardzo rzadkim wariantem są też urządzenia z 6 głównymi kanałami (plus 1 lub 2 subwoofery - 6.1 lub 6.2) oraz amplitunery z dźwiękiem 8.4. Jednocześnie nie jest to najbardziej zaawansowany wariant — w sprzedaży można znaleźć rozwiązania dla 9 ( 9.1, 9.2), 11 (11.0, 11.1, 11.2), 1...2 (12.4), 13 (13.2), 15 (15.1, 15,2, 15,4), a nawet 16 (16.0) kanałów głównych.

Należy zauważyć, że oprócz formatu podanego w tym punkcie, amplituner AV jest zwykle w stanie pracować z skromniejszymi wariantami. Na przykład urządzenie 5.1 może z łatwością poradzić sobie z treściami 2.1, a nawet 2.0. A oto opis głównych formatów dźwięku używanych we współczesnych amplitunerach AV:

— 2.1. Klasyczny dwukanałowy dźwięk stereo, uzupełniony kanałem basowym dla subwoofera. "Przestrzenność" takiego dźwięku jest bardzo ograniczona: pozwala na imitację przesunięcia źródła dźwięku w lewo lub w prawo, jednak nie pokrywa przestrzeni po bokach i za słuchaczem. Dlatego odbiorników tego formatu jest mało produkowanych — współczesne technologie pozwalają bez większych trudności zapewnić bardziej zaawansowany dźwięk wielokanałowy w takim sprzęcie.

— 3.1. Udoskonalona wersja opisanego powyżej kanału 2.1 - z dodatkową przednią (środkową) kolumną. Ten format nieco zwiększa wiarygodność dźwięku, jednak nadal nie zapewnia pełnowartościowego dźwięku wielokanałowego.

— 5.1. Jeden z klasycznych formatów dźwięku przestrzennego, który może zapewnić efekt „otoczenia”. W rzeczywistości 5 głównych kanałów (centralny, lewy-prawy przednie i lewy-prawy tylne) uważa się za minimum niezbędne do zapewnienia pełnowartościowego dźwięku przestrzennego. Tylko jeden kanał dla subwoofera z jednej strony zapewnia minimalną wiarygodność niskich częstotliwości, z drugiej strony gwarantuje łatwość instalacji i konfiguracji subwoofera.

— 5.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 5.1 z dwoma kanałami dla subwooferów zamiast jednego. Wzmacnia to dźwięk basów, co może być szczególnie przydatne w przypadku filmów z wieloma efektami specjalnymi, nagrań występów na żywo itp.

— 6.1. Najczęściej ten format jest analogiem 5.1 (patrz wyżej), uzupełniony centralnym tylnym kanałem. Zwiększa to wierność transmisji dźwięku z tyłu sceny. Jednak z wielu powodów ten wariant nie zyskał dużej popularności.

— 6.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 6.1, z 2 kanałami dla subwooferów i poprawioną jakością dźwięku basowego. Również spotykane jest niezwykle rzadko.

— 7.1. W tym formacie dźwięku pięć klasycznych kanałów głównych, podobnie jak w systemie 5.1, jest uzupełnionych o dwa kanały ogólnego przeznaczenia. W klasycznej wersji dźwięku 7.1 te dwa kanały znajdują się po bokach słuchacza - a więc nie dwa (jak w 5.1), a cztery kolumny odpowiadają za bok i tył sceny dźwiękowej, co ma pozytywny wpływ na wiarygodność. Ponadto amplitunery AV mogą obsługiwać inne, bardziej specyficzne warianty 7.1 - na przykład z dwoma dodatkowymi kolumnami przednimi (lewy/prawy od środka lub nad głównymi kanałami przednimi), z dodatkowym kanałem tylnym i środkowym kanałem górnym itp. Te szczegóły należy wyjaśnić sięgając do specyfikacji poszczególnego urządzenia.

— 7.2. Wersja 7.1 (patrz wyżej) z dwoma oddzielnymi subwooferami; zwiększa to dokładność transmisji niskich częstotliwości i rozszerza możliwości ich regulacji.

— 8.4. Specyficzny wariant, spotykany w pojedynczych modelach amplitunerów AV. To nie tyle ogólnie przyjęty format dźwięku, co ilustracja zaawansowanych możliwości konfiguracji: do urządzenia można podłączyć do 8 kolumn głównych i do 4 subwooferów, co daje bardzo rozbudowane możliwości konfiguracji (jednak takie możliwości sporo kosztują).

— 9.1. Najpowszechniejsza wersja tego dźwięku – 9.1 Surround – zapewnia 7 kanałów głównych, tak jak w klasycznych systemach 7.1 (centralny, lewy/prawy przód, lewy/prawy boczny, dwa tylne) plus dwie górne kolumny nad przednimi. Co sprawia, że scenę dźwiękową rozszerza się w pionie, również bardziej poprawiając wiarygodność transmisji. Istnieją inne, bardziej szczegółowe warianty tego formatu, jednak są one mniej powszechne i ich obsługę przez konkretny odbiornik należy dodatkowo doprecyzować.

— 9.2. Opisana powyżej modyfikacja formatu 9.1, uzupełniona o drugi subwoofer w celu dokładniejszego i jakościowego odtwarzania dźwięku o niskiej częstotliwości.

— 11.1. Dalsze, po 9.1 rozwinięcie i udoskonalenie idei dźwięku wielokanałowego. Zwykle w systemach 11.1 pięć „klasycznych” kanałów głównych (patrz 5.1) jest uzupełnianych sześcioma kolejnymi zgodnie z następującym schematem: dwie kolumny po lewej i prawej stronie od środkowej (jako uzupełnienie lewego i prawego przedniego), dwie kolumny górne nad głównymi przednimi i jeszcze dwie - nad głównymi tylnymi. Znacząco zwiększa to dokładność transmisji dźwięku przestrzennego i dodaje możliwość przesuwania go nie tylko w poziomie, ale też w pionie. Jednakże cena i złożoność konfiguracji takich systemów jest również wysoka, dlatego są one przeznaczone bardziej do użytku profesjonalnego (na przykład sale kinowe centrów handlowych) niż do domowego.

— 11.2. Format podobny do opisanego powyżej 11.1, jednak uzupełniony o drugi subwoofer - dla wiarygodności odtwarzania basów, a czasami i odcięcia dodatkowej przestrzeni.

- 11.0. Bardzo spotykany rzadki i specyficzny wariant - 11 głównych kanałów bez kanału na subwoofer. Z reguły amplitunery tego formatu to drogie, profesjonalne urządzenia przeznaczone do pracy z innym zaawansowanym sprzętem (np. osobny odtwarzacz i wzmacniacz dla niskich częstotliwości).

— 12.4. Wariant charakterystyczny dla amplitunerów AV z najwyższej półki, obliczonych do pracy ze wszystkimi istniejącymi formatami dźwięku przestrzennego (w tym „prawdziwym” dźwiękiem 3D) oraz zapewniający niezwykle rozbudowane opcje konfiguracji (choć za odpowiednio wysoką cenę).

— 13.2. Kolejny format charakterystyczny dla amplitunerów AV klasy premium i podobny do opisanego powyżej formatu 12.4 (z wyjątkiem różnic w liczbie kanałów, które w tym przypadku nie są krytyczne).

— 15.1. Bardzo rzadko spotykany i drogi wariant, przeznaczony głównie do zastosowania w zaawansowanych zestawach głośnikowych — w szczególności w salach niewielkich kin.

— 15.2. Analog formatu 15.1 (patrz wyżej), w którym liczba kanałów basowych jest zwiększona do 2. Tradycyjnie ma to na celu poprawę jakości niskich częstotliwości, zwiększenie wiarygodności ich dźwięku i rozszerzenie opcji konfiguracji.

— 15.4. Dalsze rozwinięcie wielokanałowego dźwięku z 15 głównymi kanałami, uwzględniające aż 4 kanały o niskiej częstotliwości — dla bardzo mocnego i dokładnego basu.

— 16.0. Najbardziej zaawansowany format we współczesnych amplitunerach AV. Podobnie jak w przypadku 11.0 (patrz wyżej) brak kanałów subwoofera sprawia, że urządzenie przeznaczone jest przede wszystkim do zastosowania jako element rozbudowanego zestawu stereo, w którym za niskie częstotliwości odpowiada zupełnie odrębny segment. Przykładem zastosowania takich zestawów są pełnowymiarowe sale kinowe.

Maksymalna moc dźwięku, jaką może dostarczyć wzmacniacz mocy (jeśli jest dostępna w amplitunerze, patrz „Typ”) na kanał zestawu głośnikowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w tym przypadku zwyczajowo wskazuje się na tzw. RMS (znamionowa maksymalna sinusoidalna) lub moc znamionowa. Za moc znamionową uważa się najwyższą moc, jaką wzmacniacz gwarantuje, że będzie w stanie dostarczyć bez przerw przez godzinę bez żadnych awarii lub awarii. Krótkotrwałe skoki poziomu sygnału mogą znacznie przekroczyć tę wartość, ale głównym wskaźnikiem nadal jest moc nominalna.

Moc wzmacniacza w dużej mierze determinuje głośność zestawu głośnikowego podłączonego do urządzenia. W praktyce głośność zależy również od charakterystyki głośników - czułości, impedancji itp .; jednak, jeśli inne rzeczy są takie same, ta sama głośniki na mocniejszym wzmacniaczu będzie brzmiała głośniej. Dodatkowo parametr ten wpływa również na kompatybilność głośników i wzmacniacza – uważa się, że różnica mocy nominalnych tych elementów nie powinna przekraczać 10-15% (a najlepiej moce powinny być takie same). A ponieważ różne pomieszczenia wymagają głośników o różnej mocy, wpływa to również na dobór wzmacniacza do konkretnej sytuacji; szczegółowe zalecenia dotyczące zależności między charakterystyką pomieszczenia a mocą akustyczną można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Należy również pamiętać, że jeśli wzmacniacz może pracować z obciążeniem o różnej rezystancji (patrz „Dopuszc...zalna impedancja akustyczna”), to dla różnych opcji moc na kanał będzie inna - im niższa rezystancja, tym wyższa moc. W charakterystyce w tym przypadku zwykle wskazywana jest maksymalna wartość tego parametru - czyli moc przy minimalnej dopuszczalnej rezystancji.

Najmniejsza impedancja zestawu głośnikowego, z jaką wzmacniacz jest w stanie normalnie pracować. Impedancja nominalna akustyki, określana również terminem „impedancja”, jest jednym z kluczowych parametrów przy doborze elementów systemu audio: do normalnej pracy konieczne jest, aby impedancja akustyki odpowiadała charakterystyce wzmacniacza. Jeśli impedancja głośników jest wyższa, głośność dźwięku znacznie się zmniejszy, jeśli mniej, pojawią się w nim zniekształcenia, a w najgorszym przypadku możliwe są nawet przeciążenia i przebicia. Dlatego właśnie minimalna rezystancja jest zwykle wskazywana w charakterystyce odbiorników – w końcu podłączenie obciążenia o zbyt niskiej impedancji jest obarczone poważniejszymi konsekwencjami niż zbyt wysokiej.

Odbiornik może pracować w trybach Bi-amping i/lub Tri-amping.

Podstawową zasadą obu tych trybów jest to, że sygnał audio jest podzielony na kilka pasm częstotliwości (basy i wysokie tony dla Bi-ampingu, w przypadku Tri-ampingu środkowe częstotliwości są rozdzielone osobno), a każde pasmo jest przetwarzane przez własny wzmacniacz i wyjście do własnego, wyspecjalizowanego zestawu głośników.... W ten sposób można osiągnąć zauważalną poprawę jakości dźwięku. Należy jednak pamiętać, że konkretna implementacja tej funkcji w odbiornikach AV może być inna. Najprostsza opcja obejmuje dwa lub trzy wbudowane wzmacniacze mocy, z których każdy wysyła cały zakres audio do własnego zestawu złączy. Do takiego urządzenia należy podłączyć zewnętrzną zwrotnicę (filtr częstotliwości) lub głośniki z wbudowanymi filtrami dla każdego pasma częstotliwości. Bardziej zaawansowane odbiorniki mogą być wyposażone we własne, wbudowane zwrotnice i w takich przypadkach tylko część zakresu częstotliwości jest wyprowadzana do każdego wzmacniacza za pomocą zestawu złączy; eliminuje to potrzebę stosowania zewnętrznych filtrów częstotliwości. Jednak w każdym przypadku, aby użyć bi/tri-ampingu, potrzebne będą głośniki obsługujące ten format połączenia.

— Radio AM/FM. Obecność wbudowanego tunera, który umożliwia odbiór audycji radiowych AM i FM bez dodatkowych urządzeń (z wyjątkiem być może anteny). W przypadku FM możliwa jest transmisja wysokiej jakości dźwięku stereo, jednak fale rozchodzą się tylko w zasięgu wzroku (10-20 km); dlatego większość stacji z tego zakresu odnoszą się do „miejskich muzycznych”. W przypadku AM zasięg transmisji mierzony jest już w setkach kilometrów, jednak jakość dźwięku jest zauważalnie niższa; dlatego takie stacje zwykle specjalizują się w audycjach "rozmownych" (zwłaszcza wiadomościach).

— Nośnik USB. Możliwość podłączenia do amplitunera nośnika USB – np. pendrive lub zewnętrzny dysk twardy i odtwarzania bezpośrednio z niego treści. Wymaga to złącza USB. Najczęściej w modelach z tą funkcją znajduje się on na panelu przednim (patrz poniżej) - zapewnia to łatwość podłączenia; lecz są wyjątki. Należy również pamiętać, że sama obecność USB nie musi oznaczać możliwości odtwarzania z nośników zewnętrznych - interfejs ten można wykorzystać w celach serwisowych, np. do aktualizacji oprogramowania lub odtwarzania z komputera (patrz „Dodatkowe cechy (wejścia) Type B").

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość odtwarzania strumieniowego audio przez sieć lokalną lub Internet (w tym z serwisów takich jak Grooveshark czy Last.Fm). Nazwa „strumieniowe” wzięła się stąd, że k...ażdy utwór jest odtwarzany bezpośrednio z sieci, bez zapisywania we własnej pamięci trwałej odbiornika. Ta funkcja z definicji wymaga podłączenia do sieci komputerowych; najczęściej wykorzystuje się do tego celu moduł Wi-Fi (patrz „Interfejsy”) lub złącze LAN.

— Radio internetowe. Możliwość wykorzystania odbiornika do odbioru i odtwarzania internetowych audycji radiowych. Ta funkcja jest podobna do sieciowego audio opisanego powyżej, ponieważ wymaga połączenia sieciowego i jest przesyłana strumieniowo; jednak w przypadku sieciowego audio użytkownik sam wybiera czego i kiedy słuchać, tutaj transmisja jest podobna do konwencjonalnych audycji radiowych i jest zarządzana ze stacji radiowej. Właściwie wiele dużych stacji nadaje swoje audycje nie tylko na antenie tradycyjnej, ale także przez Internet; istnieją również specjalistyczne programy transmitowane wyłącznie przez Internet. Generalnie wybór audycji jest bogatszy niż w przypadku konwencjonalnego radia – w końcu radio internetowe nie ma ograniczeń zasięgu. A w samych odbiornikach mogą być przewidziane dodatkowe narzędzia do zarządzania taką transmisją - na przykład katalogi, wyszukiwanie według gatunków, języków itp.

Formaty plików audio i wideo, które odbiornik jest w stanie odtwarzać samodzielnie. Modele obsługujące odtwarzacz generalnie obsługują większość popularnych typów plików multimedialnych (w szczególności AVI, MPEG i MKV dla wideo, MP3, WAV i WMA dla audio), ale zestaw plików może się różnić. Ten przedmiot pozwala ci je poznać.