Porównanie Foresta BS-12 vs SADKO SPR 12M

Ogólny typ opryskiwacza. Obecnie dostępne są głównie takie opcje: pompa, dźwignia, benzyna, akumulator(klasyczny i hybrydowy) oraz elektryczny(sieciowy). Oto bardziej szczegółowy opis każdej odmiany:

- Działanie pompy. Jedna z odmian opryskiwaczy, która działa na siłę mięśni użytkownika - obok opryskiwaczy dźwigniowych. Różnica polega na tym, że w tym przypadku stosuje się zasadę akumulacji: za pomocą pompy do zbiornika wstrzykiwane jest z góry sprężone powietrze, które jest stopniowo zużywane podczas pracy; zapas należy od czasu do czasu uzupełniać pompując pompę. Charakterystyczną cechą zewnętrzną opryskiwacza z pompką jest uchwyt pompy umieszczony w górnej części; Z tego powodu modele z uchwytem na ramię (patrz konstrukcja) muszą być noszone na jednym ramieniu, aby rączka pozostawała w zasięgu ręki. Jest to nieco mniej wygodne niż noszenie modeli dźwigni na dwóch ramionach; z drugiej strony jedna ręka pozostaje wolna podczas używania tego rodzaju sprayu do ramion. Wspólną zaletą wszystkich zespołów pompowych jest brak konieczności ciągłego pompowania powietrza podczas pracy. Z drugiej strony ta konstrukcja słabo nadaje się do mniej lub bardziej dużych objętości, więc pojemność zbiornika w tego typu oprysku nie przekracza 12 litrów.

- Dźwignia. Inny rodz...aj opryskiwaczy, które wykorzystują siłę mięśni operatora do pracy. Takie urządzenia różnią się od modeli pomp tym, że dźwignia pompująca musi być stale pompowana - każdy jej ruch wysyła porcję cieczy do dyszy. Może to być dość żmudne, jednak dysze dźwigniowe mają swoje zalety. Po pierwsze, są prostsze, tańsze, a jednocześnie bardziej niezawodne i bezpieczniejsze: uszkodzenie zbiornika nie prowadzi do „wybuchu” przy rozpryskiwaniu zawartości, a w wielu modelach zachowują sprawność nawet przy nieszczelnym zbiorniku. Po drugie, duże naramienniki tego typu są zwykle noszone na dwóch ramionach, podobnie jak plecaki – zapewnia to najbardziej równomierne rozłożenie obciążenia; dźwignia pompująca w takich opryskiwaczach montowana jest z boku, najczęściej pod lewą ręką operatora.

- Akumulator. Opryskiwacze z pompami elektrycznymi na baterie. Taka konstrukcja eliminuje potrzebę ręcznego pompowania powietrza przez operatora, co zmniejsza zmęczenie i ułatwia obsługę dużych obszarów. Jednocześnie modele akumulatorów są łatwiejsze i tańsze w obsłudze niż modele benzynowe, są cichsze i nie wytwarzają spalin; a ich przewagą nad opryskiwaczami sieciowymi jest autonomia od gniazdek. Wadami tej opcji są ograniczona żywotność akumulatora i konieczność długich przerw na ładowanie akumulatora; jednak w niektórych modelach ten szczegół jest kompensowany przez zastosowanie wymiennych akumulatora, których możesz mieć na stanie kilka szt.. Należy pamiętać, że ten typ zasilacza najlepiej nadaje się do modeli montowanych na ramieniu, chociaż istnieją również opryskiwacze kołowe i kombinowane (patrz „Konstrukcja”) na akumulatorach.

- Bezprzewodowa hybryda. Opryskiwacze (zwykle montowane na ramieniu, patrz „Konstrukcja”), wyposażone w dwie pompy jednocześnie, z dwoma oddzielnymi napędami - (zwykle dźwignia, patrz wyżej) i z akumulatora. Tym samym takie modele łączą zalety obu typów: akumulator pozwala na pracę bez dodatkowego wysiłku fizycznego, a gdy akumulator się wyczerpie, można przełączyć się na ręczne pompowanie i kontynuować pracę tak długo, jak to konieczne. Jednocześnie takie możliwości są rzadko wymagane, a dodatkowe wyposażenie znacząco wpływa na cenę jednostki; dlatego obecnie produkowanych jest niewiele modeli tego typu.

- Benzyna. Opryskiwacze napędzane silnikiem benzynowym. Kluczowe zalety takich jednostek to duża moc i wydajność, autonomia (w tym całkowita autonomia od gniazdek), a także dobra przydatność do długotrwałej pracy (zarówno ze względu na „wytrzymałość” samych silników, jak i ze względu na szybkie tankowanie) . Z drugiej strony silniki benzynowe są bardziej skomplikowane i droższe od elektrycznych (zarówno same, jak i pracujące), ważą więcej, są bardzo hałaśliwe i generują spaliny. Dlatego takie silniki są instalowane głównie w ciężkich modelach produkcyjnych zaprojektowanych do dużych nakładów pracy.

- Elektryczny. Opryskiwacze z silnikami elektrycznymi zasilanymi z konwencjonalnych gniazdek. Przy tej samej mocy takie jednostki mają mniejszą wagę i koszt niż odpowiedniki bateryjne, a ich czas pracy jest praktycznie nieograniczony. Z drugiej strony konieczność wyciągania przewodu z gniazdka znacznie ogranicza mobilność. Dlatego ta opcja nie zyskała dużego rozpowszechnienia, występuje tylko w niektórych modelach kołowych (patrz „Konstrukcja”), w których poświęcono autonomię na rzecz zalet silnika elektrycznego.

Konstrukcja opryskiwacza determinuje przede wszystkim sposób jego transportu podczas pracy. Według tego parametru rozróżnia się ręczną, barkową, kołową i kombinowaną, oto możliwości każdej opcji:

- Podręcznik. Najbardziej kompaktowy typ opryskiwaczy: podczas pracy urządzenie można trzymać w całości jedną ręką. Takie modele zwykle wyglądają jak zbiornik w postaci butelki lub puszki o pojemności do 3 - 3,5 litra (a częściej do 2 litrów), powyżej którego zainstalowana jest butelka z rozpylaczem. Do pracy używany jest napęd pompy lub dźwigni (patrz „Typ”), chociaż istnieją również opcje baterii; a dla wygody opryskiwanie 360° można zapewnić w trudno dostępnych miejscach (patrz poniżej). W każdym razie opryskiwacze ręczne są przeznaczone głównie do niewielkich nakładów pracy, które nie wymagają większych i cięższych urządzeń. Ponadto taki opryskiwacz może być optymalnym wyborem w warunkach ciasnych, gdzie nie ma możliwości zawracania ramieniem, a ponadto agregatem kołowym.

- Ramię. Opryskiwacze "średniej wagi" przeznaczone do noszenia na pasku na ramię. Zwykle taką jednostkę nosi się na obu ramionach, jak plecak; wyjątkiem są modele pomp (więcej szczegółów patrz "Typ"). Tak czy inaczej, ta metoda transportu jest bardzo praktyczna i wszechstronna. Doskonale sprawdza się nawet w przypadku dość mocnych, a co za tym idzie masywnych opryskiwaczy – jedynymi wyjątkami...są najcięższe modele ze zbiornikiem o pojemności ponad 30 litrów. W rzeczywistości większość nowoczesnych opryskiwaczy jest montowanych tylko na ramieniu.

- Kołowy. Opryskiwacze wyposażone w koła i poruszające się tylko w ten sposób. Ta metoda poruszania się jest jedyną dostępną dla najcięższych i najbardziej produktywnych jednostek z dużymi czołgami, które są zbyt ciężkie, by je nosić na barkach. Istnieją jednak również stosunkowo małe i lekkie dysze z kołami - przeznaczone są głównie do tych przypadków, w których duża moc nie jest potrzebna, jednak modele ramion z tego czy innego powodu nie są odpowiednie (na przykład, jeśli problemy zdrowotne nie pozwalają na użytkownika do przenoszenia ciężkich ładunków).

- Ramię / kołowe. Do wyboru modele, które można przewozić na dowolny z dwóch opisanych powyżej sposobów. W rzeczywistości są to modele barkowe, uzupełnione o koła (lub możliwość zamontowania kół); ta konstrukcja zapewnia dodatkową wygodę i wszechstronność. Na przykład podczas pracy na otwartej przestrzeni wygodniej jest nosić opryskiwacz na ramionach, a w szklarni z wąskimi przejściami, w których nie można się zawrócić z „plecakiem” na plecach, można postawić urządzenie na kółkach i toczyć to dalej. Jednak te funkcje nie są często wymagane i wpływają na całkowity koszt urządzenia. Dlatego ta opcja nie zyskała dużego rozpowszechnienia.

Maksymalna wydajność opryskiwacza podczas pracy z cieczą; Należy pamiętać, że w modelach z pompą (patrz „Typ pompowania”) i modelami ładowalnymi (patrz „Rodzaj”) rzeczywista wydajność może się zmniejszyć, gdy dopływ powietrza lub akumulator wyczerpie się.

Wysoka wydajność pozwala szybko obsługiwać duże obszary; ponadto często łączy się go z dobrym zasięgiem oprysku (patrz poniżej). Z drugiej strony takie modele wymagają dość obszernych zbiorników - lub często trzeba je uzupełniać; ani jedno, ani drugie nie przyczynia się do wygody pracy. Ponadto nadmierna wydajność jest jeszcze bardziej niepożądana niż niewystarczająca: opryskiwacz o małej mocy zajmie tylko więcej czasu, a zbyt potężny może zepsuć sprawę „przedawkowaniem” substancji chemicznej. Dlatego sensowne jest używanie urządzeń o wysokiej wydajności tylko do określonych zadań.

Szczegółowe dane dotyczące optymalnych wartości wydajności dla różnych sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Maksymalne ciśnienie robocze opryskiwacza.

Wysokie ciśnienie zapewnia dobrą wydajność i zasięg oprysku, jednakże rzeczywista wydajność może się różnić w przypadku urządzeń o tym samym ciśnieniu. Dlatego generalnie parametr ten jest informacyjny (lwia część modeli ma ciśnienie 3 bary i 4 bary), a porównywać według niego różne modele można tylko w przybliżeniu. Przy wyborze warto skupić się na bardziej praktycznych parametrach — wydajności, zasięgu itp.

Maksymalna temperatura płynu, przy której opryskiwacz może bezpiecznie pracować.

Proces przygotowania niektórych preparatów wymaga ogrzewania; dlatego dane dotyczące temperatury, do której ciecz powinna ostygnąć, mogą być bardzo ważne dla bezpiecznej eksploatacji. Jednak nawet w najbardziej żaroodpornych opryskiwaczach liczba ta nie przekracza 40 ° C; ten płyn jest ciepły w dotyku.

Warto pamiętać o ograniczeniach temperaturowych, gdy urządzenie jest na słońcu: jeśli zbiornik zdążył się mocno nagrzać na słońcu, warto przed rozpoczęciem pracy pozwolić mu ostygnąć.

Długość węża dostarczonego z opryskiwaczem.

Im dłuższy wąż, tym dalej można sięgnąć do rury natryskowej bez przesuwania samego opryskiwacza. Dotyczy to jednak głównie opryskiwaczy kołowych i uniwersalnych (patrz „Typ przenoszenia”). W naramiennikach zwykle wąż dobierany jest w taki sposób, aby wystarczył do wygodnego trzymania rurki w dłoni, a parametr ten w takich modelach najczęściej nie przekracza 150 cm.

Należy również pamiętać, że długie węże mogą być dość nieporęczne; jednak ta wada jest często eliminowana przez stosowanie spiralnych węży, które rozciągają się na pełną długość tylko wtedy, gdy jest to potrzebne.

Długość rurki natryskowej, w którą wyposażony jest opryskiwacz.

Długa rurka z jednej strony pozwala sięgać daleko bez wychodzenia z miejsca i bez korzystania ze stołków, schodów itp.; z drugiej strony jest mało zwrotny i może okazać się niewygodny podczas pracy w ciasnych przestrzeniach. Przy wyborze warto wyjść z optymalnego kompromisu pomiędzy tymi cechami. Na przykład duża długość rurki (w niektórych modelach - do 2 m) jest przydatna przy obróbce drzewek owocowych, ale do szklarni lepiej wybrać krótszy opryskiwacz. Należy również pamiętać, że niektóre opryskiwacze używają rur teleskopowych (przesuwnych), których długość można regulować w razie potrzeby; w takich przypadkach zwykle wskazany jest rozłożony rozmiar nebulizatora.

W dostawie opryskiwacza znajduje się składana rura teleskopowa.

Długość takiej tuby można regulować w pewnych granicach, dostosowując ją do specyfiki sytuacji. Na przykład w ciasnych warunkach duża długość nie jest potrzebna, ale podczas przetwarzania wysokich drzew jest to bardzo wygodne. Konkretne możliwości regulacji mogą być różne: w niektórych modelach można wybrać tylko jedną z dwóch skrajnych pozycji (całkowicie złożona lub całkowicie rozłożona), inne pozwalają na zamocowanie rury w pozycjach pośrednich.

Materiał, z którego wykonana jest kompletna lanca natryskowa opryskiwacza.

- Plastikowy. Kluczową przewagą tworzywa sztucznego nad innymi materiałami stosowanymi do lanc natryskowych jest jego niski koszt. Ponadto materiał ten jest chemicznie obojętny i nie powoduje korozji, a także jest lekki. Z drugiej strony sztywność plastiku nie jest zbyt duża, dlatego takie rurki mają tendencję do uginania się, czasem nawet pod własnym ciężarem.

- Aluminium. Stopy aluminium łączą dobrą wytrzymałość i lekkość, taka rura jest łatwa w obróbce, a jej zginanie wymaga dość silnego uderzenia lub nacisku. Z drugiej strony aluminium jest drogie.

- Mosiądz. Oprócz wytrzymałości i niezawodności (w tym odporności na zginanie), mosiądz wyróżnia się doskonałą odpornością na korozję. Wadami takich rur są ich wysoka cena i dość duża waga.

- Stal nierdzewna. „Stal nierdzewna” wyróżnia się przede wszystkim wysoką wytrzymałością i sztywnością, przewyższającą parametry innych materiałów, podczas gdy materiał ten jest stosunkowo niedrogi. Jednak takie tuby również ważą znacznie więcej niż aluminiowe czy plastikowe.

- Miedź. Rury miedziane są podobne do mosiądzu pod względem głównych właściwości użytkowych: są mocne, niezawodne i trwałe. Z drugiej strony takie rury są stosunkowo drogie i nie mają fundamentalnych zalet w porównaniu z tą samą „stalą nierdzewną”. Dlatego ta opcja jest rzadko spotykana.