Porównanie VENTS TwinFresh R-50 vs Mitsubishi Electric Lossnay VL-100EU5-E

Średnica otworów do podłączenia kanałów powietrznych do centrali wentylacyjnej. Im sprawniejsza instalacja, tym więcej powietrza musi przejść przez kanały powietrzne i z reguły większe otwory montażowe. A w przypadku modeli z montażem ściennym (patrz powyżej) parametr ten określa rozmiar kanału, który należy wywiercić w ścianie, aby umieścić urządzenie.

Klasa oczyszczania powietrza, której odpowiada instalacja nawiewno-wywiewna.

Dany parametr charakteryzuje, jak dobrze urządzenie jest w stanie oczyścić powietrze dostarczane do pomieszczenia z pyłów i innych mikrocząstek. Najczęściej wskazywany jest według normy EN 779, a najczęściej spotykane klasy w instalacjach wentylacyjnych to:

— G3. Oznaczenie G oznacza filtry zgrubne, przeznaczone do pomieszczeń o niskich wymaganiach dotyczących czystości powietrza i zatrzymujące cząstki o wielkości 10 μm lub większej. W domowych systemach wentylacyjnych takie urządzenia mogą być używane wyłącznie jako filtry wstępne, do dodatkowego oczyszczania potrzebne będzie dodatkowe wyposażenie. Klasa G3 jest drugą według skuteczności klasą oczyszczania zgrubnego, czyli jest to filtr usuwający z powietrza 80 – 90% tzw. pyłu syntetycznego (pyłu testowego, na którym testowane są filtry).

— G4. Najskuteczniejsza klasa filtrów zgrubnych (patrz wyżej), zakładająca usuwanie z powietrza co najmniej 90% cząstek o wielkości 10 μm lub większej.

- F5. Klasy o indeksie F odpowiadają dokładnemu czyszczeniu, którego skuteczność ocenia się na podstawie zdolności do usuwania z powietrza cząstek o wielkości 1 μm. Takie filtry mogą już być stosowane do doczyszczania powietrza w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym nawet na oddziałach szpitalnych (bez podwyższonych wyma...gań do czystości). F5 - najniższa z podobnych klas, zakładająca skuteczność usuwania takiego pyłu na poziomie 40 - 60%.

- F6. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu z powietrza 60 - 80% cząstek o wielkości 1 μm.

- F7. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), odpowiadająca usuwaniu 80 - 90% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm.

- F8. Klasa czyszczenia dokładnego (patrz wyżej), zapewniająca usuwanie od 90 do 95% pyłu z powietrza o wielkości 1 μm i większej.

- F9. Najbardziej skuteczna klasa dokładnego czyszczenia; bardziej wysoka skuteczność odpowiada już i tak bardzo dokładnej klasie oczyszczania H (patrz poniżej). Klasa F9 osiąga skuteczność usuwania pyłu o wielkości 1 μm na poziomie 95% i większej.

- H10 - H13. Klasy H służą do oznaczania filtrów o bardzo dokładnym (absolutnym) oczyszczaniu (filtry HEPA), zdolnych do usuwania z powietrza cząstek o wielkości od 0,1 do 0,3 μm. Takie filtry stosowane są w pomieszczeniach o specjalnych wymaganiach do czystości powietrza - laboratoriach, salach operacyjnych, przemysłach precyzyjnych itp. W filtrach odpowiadających klasie H10 skuteczność oczyszczania z wspomnianych cząstek wynosi 85%. Dla H11 podaje się poziom absorbcji wynoszący 95%. A klasy H12 i H13 są najbardziej skuteczne z retencją cząstek co najmniej 99,95% i 99,99% odpowiednio.

– Filtry węglowe. Stworzone na bazie węgla aktywnego lub innego podobnego adsorbentu. Skutecznie wyłapują lotne cząsteczki różnych substancji, dzięki czemu doskonale eliminują zapachy. Filtry węglowe podlegają obowiązkowej wymianie po wyczerpaniu zasobu, ponieważ w przypadku przekroczenia żywotności mogą same stać się źródłem szkodliwych substancji.

Poziom hałasu wytwarzanego przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy.

Parametr ten jest podawany w decybelach, podczas gdy decybel jest jednostką nieliniową: na przykład wzrost o 10 dB powoduje 100-krotny wzrost poziomu ciśnienia akustycznego. Dlatego najlepiej oszacować rzeczywisty poziom hałasu według specjalnych tabel.

Najcichsze nowoczesne centrale wentylacyjne dają około 27 - 30 dB - jest to porównywalne z tykaniem zegara ściennego i pozwala bez ograniczeń korzystać z takiego sprzętu nawet w pomieszczeniach mieszkalnych (hałas ten nie przekracza odpowiednich norm sanitarnych). 40 dB to ograniczenie hałasu w pomieszczeniach mieszkalnych w ciągu dnia, poziom ten jest porównywalny ze średnią głośnością mowy. 55 - 60 dB - norma dla biur, odpowiada poziomowi głośnej mowy lub tła dźwiękowego na drugorzędnej ulicy miasta bez dużego natężenia ruchu. A najgłośniej wydają 75 - 80 dB, co jest porównywalne z głośnym krzykiem lub hałasem silnika ciężarówki. Istnieją również bardziej szczegółowe tabele porównawcze.

Wybierając zgodnie z poziomem hałasu, należy pamiętać, że hałas z ruchu powietrza przez kanały można dodać do „objętości” samej jednostki wentylacyjnej. Dotyczy to zwłaszcza systemów scentralizowanych (patrz „Typ systemu”), w których długość kanałów może być dość znaczna.

Rodzaj wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze centrali wentylacyjnej (patrz „Funkcje”).

- płytkowe. Najprostszy i najczęstszy typ wymiennika ciepła, oparty na zastosowaniu metalowych płyt rozdzielających powietrze wchodzące i wychodzące na wąskie kanały. Te wymienniki ciepła są niedrogie, nie wymagają prądu i są praktycznie bezgłośne. Co prawda klasyczny rekuperator plastikowy lub metalowy ma stosunkowo niską sprawność (około 45 - 80%), „wydmuchuje” wilgoć z pomieszczenia (co może wymagać użycia nawilżaczy), a na płytach tworzy się lód w mroźne dni, a konieczne jest wyłączenie wymiennika ciepła poprzez ominięcie go przez powietrze (w tym celu często zapewnia się obejście automatyczne). Dwie ostatnie wady są pozbawione celulozowych płytowych wymienników ciepła - nie zamarzają, ponadto zatrzymują nie tylko ciepło, ale także wilgoć w pomieszczeniu, a sprawność może sięgać 92%. Z drugiej strony moduły celulozowe nie nadają się do basenów i innych obszarów o dużej wilgotności.

- Obrotowy. Wymienniki ciepła, których działanie opiera się na obrocie specjalnie zaprojektowanej tarczy. W takim przypadku każda część wymiennika ciepła pracuje naprzemiennie, aby schłodzić powietrze wywiewane, a następnie ogrzać powietrze nawiewane. Taki system ma wyższą wydajność niż moduły płytowe, jest bardziej zwarty, ponadto oddaje większość wilgoci wychodzącej z powietrza wywiewanego i nie zamarza w chłod...ne dni. Z drugiej strony, ze względu na złożoność konstrukcji, wymienniki obrotowe są droższe i mniej niezawodne, ponadto wymagają zasilania i generują dodatkowy hałas (choć najczęściej nie jest silny).

- Ceramika. Zaawansowane rekuperatory oparte na wysokowydajnych materiałach ceramicznych stosowanych w zdecentralizowanych centralach wentylacyjno-klimatyzacyjnych (patrz „Typ systemu”). Używana jest również nazwa „entalpia”. Cechą charakterystyczną takich rekuperatorów jest to, że przenoszą one nie tylko pozorne, ale także utajone ciepło powietrza wywiewanego do powietrza nawiewanego (ciepło utajone jest uwalniane w wyniku kondensacji wilgoci). Umożliwiło to osiągnięcie imponujących wskaźników wydajności - od 90% i więcej. Główną wadą ceramicznych wymienników ciepła jest ich wysoki koszt ze względu na złożoność produkcji.

- Rurowy. Wymiennik ciepła oparty na wiązce długich cienkich metalowych rur umieszczonych w obudowie. Zwykle takimi rurami doprowadza się do pomieszczenia powietrze zewnętrzne, a wychodzące z pomieszczenia powietrze przemieszcza się między rurami, przekazując im ciepło. W takich urządzeniach można osiągnąć dość solidną wydajność - 70% i więcej; pomimo faktu, że rurowe wymienniki ciepła są stosunkowo proste w konstrukcji i niezawodne. Pojawiły się stosunkowo niedawno i dlatego w większości nie otrzymały jeszcze znaczącej dystrybucji.

Efektywność wymiany ciepła, wskaźniki oszczędności energii i żywotność urządzenia zależą bezpośrednio od materiału wymiennika ciepła. Najczęściej wymienniki ciepła jednostek nawiewnych i wywiewnych wykonane są z następujących materiałów:

- Aluminium. Aluminium to lekki metal o dobrej przewodności cieplnej, zapewniający efektywne przenoszenie ciepła pomiędzy strumieniami powietrza. Aluminiowe wymienniki ciepła szybko reagują na zmiany temperatury ze względu na szybkie nagrzewanie i chłodzenie, ale równie szybko ulegają kondensacji w wilgotnym środowisku. Ponadto cząsteczki pyłu aluminium uwolnione do powietrza stanowią potencjalne zagrożenie dla układu oddechowego człowieka.

- Celuloza. Wymienniki ciepła wykonane z celulozy są lekkie i wyjątkowo tanie w produkcji. Jednakże pod względem przewodności cieplnej i odporności na zużycie celuloza jest materiałem nieskutecznym i dlatego jest dość rzadka. Na osobności warto wspomnieć, że celuloza ma tendencję do pochłaniania nieprzyjemnych zapachów, a proces jej czyszczenia nie polega na myciu ani innym kontakcie z wodą.

— Ceramika. Ceramika jako materiał do produkcji wymienników ciepła jest ceniona ze względu na odporność na zużycie i wysokie bezpieczeństwo, ale koszt takich modeli jest często bardzo wysoki. Pod względem efektywności wymiany ciepła ceramikę można nazwać „złotym środkiem” - jest w stanie s...zybko akumulować ciepło, ale także dobrze je zatrzymuje, nie oddając go całkowicie do powietrza nawiewanego. Ta zaleta staje się wadą przy odzyskiwaniu zimnego powietrza w okresie grzewczym.

- Miedź. Wymienniki ciepła wykonane z miedzi charakteryzują się dużą przewodnością cieplną – miedź najlepiej akumuluje i oddaje ciepło, ale równie szybko się stygnie. Wadą dużych zmian temperatury jest powstawanie kondensacji, która w niskich temperaturach prowadzi do zamarzania i całkowitego zatrzymania wentylacji. Aby uniknąć zamarznięcia, stosuje się dodatkowe ogrzewanie, co często prowadzi do zwiększonego zużycia energii. Natomiast miedziane wymienniki ciepła zapewniają najwyższą sprawność (ponad 90%), zapobiegają tworzeniu się wirusowych, grzybiczych i bakteriologicznych zanieczyszczeń powietrza dzięki naturalnym właściwościom antyseptycznym i wytrzymują wiele lat eksploatacji. Pod względem połączenia właściwości miedziane wymienniki ciepła należą do najlepszych w swojej klasie.

- Polistyren. Niektóre centrale wentylacyjne mogą wykorzystywać wymienniki ciepła z płytami wykonanymi z tworzywa sztucznego, polistyrenu i innych materiałów na bazie polimerów. Są lekkie i odporne na korozję, ale często mają niższą przewodność cieplną. Kolejną wadą takich materiałów jest to, że wiele wirusów i bakterii może przetrwać na plastikowych powierzchniach wymiennika ciepła przez dość długi czas.

Sprawność wymiennika ciepła zastosowanego w rekuperatorze układu nawiewno-wywiewnego (patrz „Funkcje”).

Wydajność definiuje się zwykle jako stosunek pracy użytecznej do zużytej energii. W tym przypadku parametr ten wskazuje, ile ciepła pobranego z powietrza wywiewanego jest oddawane przez rekuperator do powietrza nawiewanego. Sprawność oblicza się ze stosunku różnic temperatur: należy wyznaczyć różnicę między powietrzem zewnętrznym a nawiewanym za rekuperatorem, różnicę między powietrzem zewnętrznym a wywiewanym i podzielić pierwszą liczbę przez drugą. Np. jeżeli przy temperaturze zewnętrznej 0°C temperatura w pomieszczeniu wynosi 25°C, a rekuperator dostarcza powietrze o temperaturze 20°C, to sprawność wymiennika ciepła wyniesie (25 - 0)/(20 - 0) = 25/20 = 80% ... W związku z tym znając sprawność można oszacować temperaturę na wylocie wymiennika ciepła: różnicę temperatur wewnątrz i na zewnątrz należy pomnożyć przez sprawność, a następnie otrzymaną liczbę dodać do temperatury zewnętrznej. Np. dla tych samych 80% przy temperaturze zewnętrznej -10°C i temperaturze wewnętrznej 20°C temperatura dopływu za rekuperatorem wyniesie (20 - -10) * 0,8 + -10 = 30 * 0,8 - 10 = 24 - 10 = 14 °C.

Im wyższa sprawność, tym więcej ciepła wróci do pomieszczenia i tym większe będą oszczędności na ogrzewaniu. Jednocześnie wysokowydajny wymiennik ciepła jest zwykle drogi. Zwracamy również uwagę, że wydajność może się nieco różnić dla pewnych wartości temperatury zewnętrznej i w...ewnętrznej, natomiast producenci skłaniają się do wskazania maksymalnej wartości tego parametru - w praktyce może więc okazać się ona niższa od deklarowanej .

Najniższa temperatura powietrza zewnętrznego, przy której centrala może być bezpiecznie używana, a dokładniej minimalna temperatura na wlocie powietrza, przy której centrala może pracować normalnie, bez awarii, przez nieograniczony czas.

Warto wybrać według tego parametru, biorąc pod uwagę klimat, w którym planowane jest użytkowanie urządzenia: pożądane jest, aby urządzenie normalnie tolerowało co najmniej średnią zimową temperaturę, a najlepiej mieć pewien margines w przypadku surowa zima. Jednak wiele nowoczesnych modeli pozwala na pracę w temperaturze -10 °C i poniżej, a w najbardziej odpornych na zimno minimalna temperatura może osiągnąć -35 °C. Tak więc wybór jednostki do klimatu umiarkowanego zwykle nie stanowi problemu. Zwracamy również uwagę, że jeśli instalacja, która jest idealnie dopasowana do wszystkich innych parametrów, jest zbyt „termofilna”, sytuację można skorygować, stosując dodatkową grzałkę na wlocie systemu wentylacyjnego.

Należy pamiętać, że jeśli minimalna temperatura nie jest wskazana w charakterystyce, najlepiej wyjść z faktu, że ten model wymaga temperatury co najmniej 0 °C. Innymi słowy, tylko technika, dla której ta możliwość jest bezpośrednio podana, jest warta stosowania w chłodne dni.

Moc elektryczna pobierana przez centralę wentylacyjną podczas normalnej pracy (dla modeli z regulacją wydajności - przy maksymalnej prędkości). Znając tę moc, można określić wymagania dotyczące podłączenia urządzenia, a także oszacować, jak kosztowna będzie jego eksploatacja w świetle rachunków za prąd. Należy wziąć pod uwagę, że w przypadku modeli z nagrzewnicą elektryczną (patrz „Typ nagrzewnicy”) w tym przypadku mówimy wyłącznie o mocy układu wentylacyjnego, a moc nagrzewnicy podana jest osobno (patrz wyżej) ; zatem całkowity pobór mocy podczas pracy w pełnym formacie będzie odpowiadał sumie tych mocy.

Ponadto na podstawie zużycia energii można w pewnym stopniu ocenić wydajność instalacji: jednostki „żarłoczne” zwykle zapewniają odpowiedni przepływ.

Najmniejsza grubość ścianki, na której można zawiesić centralę wentylacyjną z możliwością montażu naściennego.

Parametr ten jest wskazany dla modeli montowanych bezpośrednio w otworze w ścianie - więcej szczegółów patrz "Instalacja". Długość instalacyjną (długość rury między okładzinami) można zwykle dostosować do określonej grubości ściany. Jeśli jednak ta grubość będzie zbyt mała, to wystawi z niej nawet skrajnie skrócona rura, nie pozwalając na pewne zamocowanie całej konstrukcji. To jest powód tego ograniczenia. Teoretycznie sytuację można skorygować – na przykład poprzez wybudowanie ściany w miejscu instalacji – ale w praktyce jest mało prawdopodobne, aby takie opcje były poważnie rozważane. Jednak w większości modeli ograniczenie to nie przekracza 300 mm i bardzo rzadko konieczne jest instalowanie urządzeń wentylacyjnych na cieńszych ścianach.