Porównanie Pedrollo JCRm 2A pump vs Pedrollo Plurijet 4/100-N

Maksymalna objętość wody, jaką urządzenie jest w stanie przepompować w określonym czasie; również parametr ten jest czasami nazywany przepustowością. Jest to jedna z kluczowych cech każdej pompy, ponieważ. charakteryzuje objętość wody, z jaką może pracować urządzenie. Jednocześnie nie zawsze ma sens dążenie do maksymalnej wydajności – w końcu wpływa to znacząco na gabaryty, wagę i „żarłoczność” urządzenia.

Istnieją formuły, które pozwalają uzyskać optymalne wartości wydajności dla różnych sytuacji. Tak więc, jeśli pompa jest przeznaczona do dostarczania wody do punktów poboru wody, jej minimalna wymagana wydajność nie powinna być niższa niż najwyższy całkowity przepływ; w razie potrzeby do tej wartości można dodać margines 20 - 30%. A w przypadku modeli kanalizacji (patrz „Miejsce docelowe”) wszystko będzie zależeć od objętości ścieków. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru pompy w zależności od wydajności można znaleźć w specjalnych źródłach.

Maksymalna wysokość podnoszenia generowana przez pompę. Parametr ten jest najczęściej wskazywany w metrach, przez wysokość słupa wody, jaką urządzenie może wytworzyć - innymi słowy, przez wysokość, na którą jest w stanie dostarczyć wodę. Możesz oszacować ciśnienie wytwarzane przez pompę za pomocą prostego wzoru: każde 10 m słupa odpowiada ciśnieniu 1 bara.

Warto wybrać pompę według tego parametru, biorąc pod uwagę wysokość na jaką powinna dostarczać wodę, a także uwzględniając straty i zapotrzebowanie na ciśnienie w doprowadzeniu wody. Aby to zrobić, konieczne jest określenie różnicy wysokości między poziomem wody a najwyższym punktem poboru wody, dodaj do tej liczby kolejne 10 do 30 m (w zależności od ciśnienia, które należy uzyskać w systemie wodociągowym) i pomnóż wynik przez 1,1 - będzie to wymagane minimalne ciśnienie.

Podstawowa zasada lub zasady, według których odbywa się ssanie pompy.

- odśrodkowy. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy, dzięki sile odśrodkowej, jaka występuje podczas obrotu koła, ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką wydajność), mają dużą wysokość ssania (patrz poniżej), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może drastycznie spaść przy wysokiej odporności w systemie zaopatrzenia w wodę. Ponadto, jeśli poziom cieczy jest poniżej wlotu, pompę trzeba będzie uzupełniać wodą przed każdym uruchomieniem.

- Wir. Pompy peryferyjne są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno rura wlotowa, jak i wylotowa są skierowane stycznie do wirnika, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo odmienny jest też sposób działania – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach kół. Jednostki Vortex są znacznie lepsze od odśrodkowych pod względem ciśnienia; ponadto są one zwykle samozasysające (patrz „Urządzenia”), a konstrukcja w większości przypadków jest taka, że pompę należy napełnić wodą do...piero po pierwszym włączeniu po instalacji. Z drugiej strony takie modele są wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne cząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, znacznie obniżając wydajność. Tak, a wydajność pomp wirowych jest niska - 2 - 3 razy niższa niż pomp odśrodkowych; mają również gorszą wysokość ssania (patrz poniżej).

- Wir odśrodkowy. Pompy, które łączą w działaniu dwie zasady opisane powyżej. W rzeczywistości każda taka urządzenie jest parą pomp odśrodkowych i wirowych zamontowanych na wspólnym wale i połączonych szeregowo. Podczas pracy woda najpierw dostaje się do koła odśrodkowego, które odpowiada za ssanie, a następnie do koła wirowego, które zapewnia ciśnienie. Dzięki temu udało się połączyć zalety obu typów w jednym urządzeniu – dużą wysokość ssania, wysokie ciśnienie i urządzenie samozasysające. Jednak te jednostki kosztują odpowiednio.

- Wibruje. Używany jest również termin „membrana”. Działanie pomp wibracyjnych opiera się na zastosowaniu elastycznej membrany, wyposażonej w urządzenie wprawiające ją w drgania. Ta membrana jest jedną ze ścian komory roboczej, a sama komora posiada zawory wlotowe i wylotowe. Kiedy membrana przesuwa się „na zewnątrz” i zwiększa się objętość komory roboczej, zawór wlotowy otwiera się (wylot jest zamknięty), umożliwiając wejście płynu; a kiedy membrana porusza się „do wewnątrz” i wypycha ciecz, przeciwnie, otwiera się wylot. Główne zalety tego urządzenia to prostota, kompaktowość, uniwersalność, niski koszt, łatwość regulacji i prawie całkowita niewrażliwość na pracę na sucho. Jednocześnie żywotność takich jednostek jest stosunkowo krótka ze względu na silne zużycie membrany.

- Śruba. Inną nazwą tej zasady jest „świder”, ponieważ główną częścią takich pomp jest właśnie śruba - wirnik (lub kilka wirników) w postaci śruby. Taka konstrukcja sprawia, że pompa jest bardzo niezawodna, pozwala osiągnąć wysokie ciśnienie wylotowe i równomierne dostarczanie cieczy, zapewnia samozasysanie (patrz "Urządzenie"), a także ma niski poziom hałasu. Jednocześnie jednostki śrubowe są trudne do wyprodukowania i odpowiednio drogie.

- Pojedyncza scena. System ssący z jednym wirnikiem lub podobnym elementem. Chociaż taka konstrukcja przegrywa z wielostopniową pod względem wydajności i mocy, jednocześnie jej cechy są wystarczające do większości zadań; natomiast pompy jednostopniowe są prostsze i tańsze. Z tego powodu ta opcja jest stosowana w większości nowoczesnych jednostek.

- Wielostopniowy. Ten system ssący składa się z kilku wirników (lub innych podobnych części, które bezpośrednio zapewniają ssanie). Takie pompy są znacznie lepsze od jednostopniowych, zapewniają silne ciśnienie i są mniej wrażliwe na zanieczyszczenia. Jednocześnie w praktyce wszystkie te zalety są potrzebne stosunkowo rzadko, a systemy wielostopniowe są dość drogie. Z tego powodu znajdują zastosowanie w stosunkowo niewielkiej liczbie pomp – są to głównie modele o dużej mocy przeznaczone do sytuacji, w których jeden stopień ssania nie wystarcza.

Wielkość gwintu przeznaczonego do podłączenia pompy do przewodu ssawnego. Parametr ten jest całkowicie podobny do wielkości wylotu (patrz wyżej) - w szczególności może być określony zarówno dla dyszy, jak i dla wlotu pompy.

Moc znamionowa silnika pompy. Im mocniejszy silnik, tym wyższa wydajność urządzenia, z reguły większe ciśnienie, wysokość ssania itp. Oczywiście parametry te w dużej mierze zależą od innych cech (przede wszystkim zasady działania, patrz wyżej); ale modele podobne w konstrukcji można porównywać w kategoriach ogólnych pod względem mocy.

Należy pamiętać, że duża moc z reguły zwiększa rozmiar, wagę i koszt pompy, a także wiąże się z wysokimi kosztami energii elektrycznej lub paliwa (patrz „Moc”). Dlatego warto wybrać pompę według tego wskaźnika, biorąc pod uwagę konkretną sytuację; bardziej szczegółowe zalecenia można znaleźć w specjalnych źródłach.

Napięcie zasilania, dla którego przeznaczona jest pompa z silnikiem elektrycznym, jest elektryczne lub akumulatorowe (patrz „Zasilanie”).

- 230 V. Napięcie zwykłych sieci domowych. Większość pomp z tym zasilaniem może pracować bezpośrednio z wylotu, tylko modele o największej mocy (3 kW i więcej) wymagają specjalnego formatu podłączenia (bezpośrednio do osłony). Jednak sieci 230 V są stosunkowo słabo przystosowane do wydajnych jednostek produkcyjnych. Dlatego ten rodzaj zasilania znajduje się głównie wśród pomp elektrycznych małej i średniej mocy, przeznaczonych głównie do użytku domowego.

- 400 V. Zasilanie z sieci trójfazowej 400 V nadaje się do pomp elektrycznych o dowolnej mocy - w tym ciężkiego sprzętu przemysłowego, którego już nie wystarcza 230 V. Jednak ten rodzaj zasilania znajduje się również wśród stosunkowo "słabych" modele - w tym 400 W i poniżej. Wynika to z faktu, że połączenie trójfazowe ma szereg ogólnych zalet w porównaniu z jednofazowym: w szczególności takie sieci lepiej wytrzymują duże obciążenia (w tym skoki mocy podczas rozruchu silnika), są lepiej dostosowane do długotrwałej ciągłej pracy, a także pozwalają na dokładniejsze rozliczanie zużytej energii. Jeśli więc w miejscu instalacji pompy jest dostęp do sieci 400 V, najprawdopodobniej taka moc będzie optymalna.

- 12 V. Wartość praktycznie nie spotykana wśród pomp sieciowych, ale dość popularna w modelach akumulatorowych (patrz „Zasilanie”). W takim przypadku napięcie nie...ma wpływu na wydajność, ale może być przydatne przy poszukiwaniu akumulatora zastępczego/zamiennego lub ładowarki innej firmy. Jednocześnie podkreślamy, że zdecydowanie odradza się stosowanie 12-woltowych akumulatorów samochodowych z pompami: takie źródła energii są przeznaczone do określonego formatu pracy, a ich nienormalne użytkowanie jest obarczone wypadkami.

- 18 V. Inna wersja napięcia roboczego spotykana w pompach akumulatorowych; nie ma zasadniczych różnic w stosunku do opisanego powyżej 12 V.

Typ silnika zainstalowanego w pompie elektrycznej (patrz „Moc”).

- Asynchroniczny. Najpopularniejszy obecnie typ silników elektrycznych, w tym. oraz w pompach. Silniki asynchroniczne są proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie bardzo niezawodne. Ich główną wadą jest trudność w regulacji prędkości obrotowej i zależność tej częstotliwości od obciążenia wirnika; z drugiej strony w większości przypadków te niedociągnięcia nie są krytyczne.

- Synchroniczny. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne można powiedzieć, że ten typ silnika elektrycznego jest uważany za bardziej zaawansowany niż asynchroniczny – w szczególności ze względu na możliwość łatwej regulacji prędkości. Jednocześnie takie jednostki są trudne w produkcji i drogie, dlatego są niezwykle rzadkie - głównie w technologii high-end, gdzie dokładność regulacji jest kluczowym parametrem.

Materiał, z którego wykonany jest główny element roboczy pompy to koło (wirnik), ślimak lub membrana. Ta część ma bezpośredni kontakt z pompowaną cieczą, dlatego jej właściwości są kluczowe dla ogólnej wydajności i możliwości pompy.

- Plastikowy. Plastik jest tani, poza tym nie podlega korozji. Uważa się, że wytrzymałość mechaniczna tego materiału jest na ogół niska i nie toleruje on kontaktu z zanieczyszczeniami stałymi. Jednak dzisiaj istnieje wiele odmian tworzyw sztucznych - w tym specjalne odmiany o wysokiej wytrzymałości, które nadają się nawet do pracy z silnie zanieczyszczoną wodą lub ściekami. Tak więc plastikowe wirniki / śruby można znaleźć w różnych typach pomp; ogólna jakość i niezawodność takich części z reguły zależy od kategorii cenowej urządzenia.

- Żeliwo. Solidny, trwały, niezawodny a przy tym stosunkowo niedrogi materiał. Pod względem odporności na korozję żeliwo jest teoretycznie gorsze od bardziej zaawansowanych stopów, takich jak stal nierdzewna lub aluminium; jednak, z zastrzeżeniem zasad eksploatacji, punkt ten nie jest krytyczny, a żywotność części żeliwnych jest nie mniejsza niż całkowity okres użytkowania pompy. Do jednoznacznych wad tej opcji należy zaliczyć dużą masę, która nieznacznie zwiększa zużycie energii/paliwa podczas pracy.

- Stal nierdzewna. Zgodnie z nazwą, jedną z kluczowych zalet „stali nierdzewnej” jest wysoka odporność na korozję – a co za tym idzie niezawodność i trwałość. Taki stop jest nieco droższy...niż żeliwo, ale też mniej waży.

— Aluminium. Stopy aluminium łączą w sobie wytrzymałość, niezawodność, odporność na korozję i niską wagę. Jednak takie materiały są dość drogie - droższe niż ta sama „stal nierdzewna”, nie wspominając o żeliwie.

- Mosiądz. Odmiany mosiądzu stosowane w pompach wyróżniają się dużą wytrzymałością i twardością oraz niewrażliwością na wilgoć. Takie materiały są dość drogie, ale ta cena jest w pełni uzasadniona wspomnianymi zaletami. Dlatego w niektórych typach pomp - w szczególności modelach powierzchniowych i przepompowniach - bardzo popularne są wirniki mosiężne.

— Brąz. Materiał podobny pod wieloma właściwościami do mosiądzu opisanego powyżej. Jednak brąz jest używany znacznie rzadziej – w szczególności ze względu na nieco wyższy koszt.

— Stal. Odmiany stali, które nie są związane ze stalą nierdzewną, są stosowane niezwykle rzadko - w niektórych modelach pomp do cieczy chemicznych. Jednocześnie jako podstawę takich części zwykle stosuje się stal, a w celu ochrony przed korozją nakłada się na nią powłokę z fluoroplastu lub innego podobnego materiału.

— silumin. Silumin to stopy aluminium z dodatkiem krzemu. Z wielu powodów takie materiały są rzadkością w pompach, a głównie wśród stosunkowo niedrogich modeli.

- Guma. Materiał tradycyjnie stosowany na membrany w pompach wibracyjnych (patrz „Zasada działania”).