Porównanie Grundfos SQ 2-55 vs Speroni SPM 50-14

Sama głowica to maksymalna wysokość, na jaką pompa może podnieść wodę podczas pracy (najwyższa wysokość słupa wody, jaką może utrzymać). Parametr ten opisuje ciśnienie wytwarzane podczas pracy, ale ponieważ praca pomp wiertniczych jest bezpośrednio związana głównie z podnoszeniem się płynu na dużą wysokość, użycie danych głowicy w metrach jest łatwiejsze niż użycie danych dotyczących ciśnienia. Jednak w razie potrzeby można je łatwo przełożyć na drugie - 10 m wysokości odpowiada ciśnieniu 1 bara.

Przy doborze pompy do tego parametru nie trzeba dążyć do wysokiego ciśnienia, ale należy wziąć pod uwagę szereg czynników.

Pierwsza z nich to rzeczywista wysokość, na którą trzeba podnieść wodę; można to określić, dodając głębokość zanurzenia pompy i wysokość najwyższego punktu poboru nad ziemią. Wyświetlana jest głębokość zanurzenia z uwzględnieniem tzw. dynamiczny poziom wody w studni – tj. odległość od powierzchni ziemi do powierzchni wody podczas ciągłej pracy pompy (wskaźnik ten jest wyższy niż poziom statyczny, ponieważ gdy woda jest wypompowywana, jej poziom spada). Poziom dynamiczny jest zwykle wskazany w certyfikacie odwiertu; pompa musi znajdować się na głębokości co najmniej metra pod wodą, plus margines 2 - 3 m należy przyjąć jako korektę sezonowych wahań poziomu. Odpowiednio, dla studni o głębokości dynamicznej 40 m, zaopatrującej dom z górnym punktem czerpania 6 m nad ziemią, całkowita różnica wysokości wyniesie co n...ajmniej 40 + 6 + 4 = 50 m.

Drugi punkt to opór hydrauliczny systemu. Nawet w przypadku rur poziomych płyn wymaga ciśnienia, aby przez nie przejść; Zwykle obliczenia opierają się na fakcie, że na każde 10 m rurociągu wymagane jest ciśnienie 0,1 bara lub 1 m. A dla systemu zaopatrzenia w wodę w przeciętnym domu straty oporowe wynoszą około 5 m słupa wody (0,5 bara). W związku z tym, jeśli w naszym przykładzie dom znajduje się 10 m od studni, margines na pokonanie oporu powinien wynosić co najmniej 1 + 5 = 6 m głowy.

A trzeci punkt to ciśnienie w punktach poboru, ponieważ pompa musi nie tylko „wpychać” wodę do kranu, ale także zapewniać ciśnienie wylotowe. Tutaj optymalna wydajność może się różnić w zależności od sytuacji. Na przykład weź co najmniej 1 atm (1 bar), co odpowiada 10 m wysokości.

Tak więc w naszym przykładzie wysokość podnoszenia pompy powinna wynosić co najmniej 50 m (różnica wysokości) + 6 m (rezystancja) + 10 m (wylot) = 66 m. Oczywiście jest to obliczenie dla najbardziej ogólnego przypadku; w szczególnych sytuacjach i formuły mogą się różnić, dla nich sensowne jest odwoływanie się do specjalnych źródeł.

Najwyższe ciśnienie, jakie może wystąpić w linii podczas pracy pompy. Należy pamiętać, że zwykle nie mówimy o normalnym ciśnieniu roboczym (opisanym przez ciśnienie, patrz wyżej), ale o krótkotrwałych skokach, które mogą znacznie przekroczyć standardowe wskaźniki. System zaopatrzenia w wodę, do którego podłączona jest pompa, musi normalnie tolerować nie tylko standardowe wskaźniki, ale także wspomniane przepięcia - w przeciwnym razie może dojść do wypadku. W związku z tym maksymalne ciśnienie robocze jest przydatne do oceny, jak współczynnik bezpieczeństwa rur, kształtek i innych elementów systemu odpowiada charakterystyce pompy.

Najgłębsza głębokość podwodna, na której pompa może normalnie pracować.

Optymalna lokalizacja pompy wiertniczej jest jak najbliżej dna (nie bliżej niż 1 m, ale w tym przypadku można zignorować ten margines). Warto wybrać według głębokości maksymalnej biorąc pod uwagę głębokość studni i statyczny w niej poziom wody (odległość w jakiej lustro wody znajduje się od powierzchni ziemi, gdy pompa jest wyłączona). Na przykład otwór wiertniczy o głębokości 50 m i poziomie statycznym 20 m; w związku z tym głębokość do dna wynosi 50 - 20 = 30 m, a jeśli chcesz opuścić pompę na samo dno, maksymalna głębokość zanurzenia musi wynosić co najmniej 30 m - w przeciwnym razie zbyt wysokie ciśnienie wody może uszkodzić urządzenie.

Największa ilość zanieczyszczeń mechanicznych w pompowanej wodzie, z którą pompa może normalnie pracować. W przypadku stosowania z brudną wodą (np. w studni „świeżej”) należy uwzględnić parametr ten wraz z maksymalną wielkością cząstek (patrz wyżej): przy zbyt dużej zawartości zanieczyszczeń pompa może ulec awarii, nawet jeśli wielkość poszczególnych cząstek nie przekracza normy.

Najwyższa temperatura zasysanej wody, przy której pompa może normalnie pracować. W przypadku modeli wiertniczych temperatura wody jest również ważna ze względu na fakt, że pompa jest stale zanurzona w wodzie podczas pracy, a ciecz zapewnia jej chłodzenie. Dlatego we współczesnych modelach wydajność jest zwykle niska - nie więcej niż 30 - 35 °C. Jednak temperatura w studniach artezyjskich jest z reguły znacznie niższa (jedynymi wyjątkami są regiony z wodami termalnymi, ale stosowana jest specyficzna technika).

Moc pobierana przez silnik pompy podczas normalnej pracy. Mocniejszy silnik jest w stanie zapewnić większą moc i wydajność, ale parametry te nie są bezpośrednio powiązane: dwa modele o podobnej mocy mogą znacznie różnić się praktycznymi cechami. Dlatego w tym sensie parametr ten jest drugorzędny i mniej lub bardziej jednoznacznie opisuje jedynie klasę jednostki jako całości – mocne silniki są charakterystyczne dla modeli o wysokich osiągach. Ale to, na co ta cecha wpływa bezpośrednio, to rzeczywiste zużycie energii; a z nim z kolei wiążą się nie tylko rachunki za prąd, ale także wymagania dotyczące przyłączenia.

Długość standardowego kabla zasilającego przewidzianego w konstrukcji pompy.

Idealnie długość tego kabla nie powinna być mniejsza niż maksymalna głębokość zanurzenia - zapewni to maksymalną łatwość połączenia: punkt połączenia kabla z siecią będzie nad wodą (w najlepszym przypadku nawet poza studnią) i nie musisz się martwić o izolację. Jednocześnie, z wielu powodów, wiele pomp jest wyposażonych w raczej krótkie przewody - około 1,5 - 2 m, niż w długie przewody ; w takich przypadkach konieczne jest użycie specjalnego sprzętu wodoodpornego.

Układ zabezpieczający, stojący na straży samoczynnego wyłączenia pompy w przypadku braku pompowanego medium tj. "na sucho". Woda bierze udział w odprowadzaniu ciepła, działa jak smar i powoduje obciążenie silnika pompy. Pracując na biegu jałowym, elementy pompy przegrzewają się i odkształcają, co prowadzi do ich przedwczesnej awarii. I właśnie zabezpieczenie przed suchobiegiem pomaga urządzeniu przezwyciężyć te problemy.

W celu uniknięcia przegrzania silnika pompy głębinowe wyposażone są w specjalny wyłącznik termiczny (zabezpieczenie przed przegrzaniem). Gdy wykryje temperaturę grzania powyżej normy, automatycznie wyłącza silnik, zapobiegając jego awarii.