Porównanie Vitals 4DS 1260-0.75r vs Sprut 4SCM50

Maksymalna ilość wody, jaką pompa może dostarczyć ze studni w jednostce czasu. Wybór według tego parametru zależy od dwóch głównych punktów: maksymalnego całkowitego zużycia i wydajności (natężenia przepływu) odwiertu.

Maksymalne całkowite zużycie to ilość wody niezbędna do jednoczesnej normalnej pracy wszystkich punktów poboru wody w systemie. Różne typy konsumentów (umywalka, prysznic, pralka itp.) wymagają różnych ilości wody; dokładne wartości można znaleźć w specjalnych tabelach lub instrukcjach do konkretnych modeli sprzętu AGD. Całkowite zużycie można obliczyć, sumując wskaźniki wszystkich punktów poboru. Jeśli chodzi o natężenie przepływu studni, to jest to maksymalna ilość wody, jaką studnia jest w stanie wyprodukować w określonym czasie bez jej spuszczania. Wskaźnik ten jest zwykle wskazany w dokumentach studni; jeśli nie jest to znane, przed zakupem pompy stałej konieczne jest określenie natężenia przepływu - na przykład poprzez próbne pompowanie niedrogim urządzeniem.

W związku z tym wydajność pompy nie powinna przekraczać natężenia przepływu studni i pożądane jest, aby stanowiło co najmniej 50% maksymalnego całkowitego zużycia podłączonego systemu zaopatrzenia w wodę. Pierwsza zasada pozwala uniknąć opróżniania pompy i związanych z tym problemów, a przestrzeganie drugiej gwarantuje normalną ilość wody nawet przy dość intensywnym poborze wody. I oczywiście nie zapominaj, że wysoka wydajność wymaga dużej mocy i...wpływa na koszt urządzenia.

Sama głowica to maksymalna wysokość, na jaką pompa może podnieść wodę podczas pracy (najwyższa wysokość słupa wody, jaką może utrzymać). Parametr ten opisuje ciśnienie wytwarzane podczas pracy, ale ponieważ praca pomp wiertniczych jest bezpośrednio związana głównie z podnoszeniem się płynu na dużą wysokość, użycie danych głowicy w metrach jest łatwiejsze niż użycie danych dotyczących ciśnienia. Jednak w razie potrzeby można je łatwo przełożyć na drugie - 10 m wysokości odpowiada ciśnieniu 1 bara.

Przy doborze pompy do tego parametru nie trzeba dążyć do wysokiego ciśnienia, ale należy wziąć pod uwagę szereg czynników.

Pierwsza z nich to rzeczywista wysokość, na którą trzeba podnieść wodę; można to określić, dodając głębokość zanurzenia pompy i wysokość najwyższego punktu poboru nad ziemią. Wyświetlana jest głębokość zanurzenia z uwzględnieniem tzw. dynamiczny poziom wody w studni – tj. odległość od powierzchni ziemi do powierzchni wody podczas ciągłej pracy pompy (wskaźnik ten jest wyższy niż poziom statyczny, ponieważ gdy woda jest wypompowywana, jej poziom spada). Poziom dynamiczny jest zwykle wskazany w certyfikacie odwiertu; pompa musi znajdować się na głębokości co najmniej metra pod wodą, plus margines 2 - 3 m należy przyjąć jako korektę sezonowych wahań poziomu. Odpowiednio, dla studni o głębokości dynamicznej 40 m, zaopatrującej dom z górnym punktem czerpania 6 m nad ziemią, całkowita różnica wysokości wyniesie co n...ajmniej 40 + 6 + 4 = 50 m.

Drugi punkt to opór hydrauliczny systemu. Nawet w przypadku rur poziomych płyn wymaga ciśnienia, aby przez nie przejść; Zwykle obliczenia opierają się na fakcie, że na każde 10 m rurociągu wymagane jest ciśnienie 0,1 bara lub 1 m. A dla systemu zaopatrzenia w wodę w przeciętnym domu straty oporowe wynoszą około 5 m słupa wody (0,5 bara). W związku z tym, jeśli w naszym przykładzie dom znajduje się 10 m od studni, margines na pokonanie oporu powinien wynosić co najmniej 1 + 5 = 6 m głowy.

A trzeci punkt to ciśnienie w punktach poboru, ponieważ pompa musi nie tylko „wpychać” wodę do kranu, ale także zapewniać ciśnienie wylotowe. Tutaj optymalna wydajność może się różnić w zależności od sytuacji. Na przykład weź co najmniej 1 atm (1 bar), co odpowiada 10 m wysokości.

Tak więc w naszym przykładzie wysokość podnoszenia pompy powinna wynosić co najmniej 50 m (różnica wysokości) + 6 m (rezystancja) + 10 m (wylot) = 66 m. Oczywiście jest to obliczenie dla najbardziej ogólnego przypadku; w szczególnych sytuacjach i formuły mogą się różnić, dla nich sensowne jest odwoływanie się do specjalnych źródeł.

Podstawowa zasada lub zasady, według których odbywa się ssanie pompy.

- odśrodkowe. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi pod wpływem siły odśrodkowej powstającej w wyniku obrotu koła, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką sprawność), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może znacznie spaść wraz z wysokim oporem w sieci wodociągowej i chociaż odporność na zanieczyszczenia jest wyższa niż w przypadku jednostek wirowych, nadal jest zauważalnie gorsza od ślimakowych(patrz poniżej).

- Śrubowa. Pompy Vortex są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno wlotowe, jak i wylotowe rury rozgałęzione są skierowane stycznie do wirnika, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo inny jest też sposób pracy – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach koła. Jednostki Vortex znacznie przewyższają odśrodkowe pod względem głowicy, ale są bardziej wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne c...ząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, co znacznie obniża wydajność. Ponadto wydajność samych takich pomp jest niska - 2 - 3 razy niższa niż w przypadku pomp odśrodkowych.

- Świder. Inną nazwą tej zasady jest „śruba”, ponieważ śruba, która jest główną częścią takich pomp, to wirnik w postaci śruby (lub kilka takich wirników). Główną zaletą pomp tego typu jest ich wysoka niezawodność – bez problemu radzą sobie nawet z mocno zapiaszczoną wodą; ponadto poziom hałasu i wibracji podczas pracy jest minimalny. Z drugiej strony modele śrubowe są gorsze od opisanych powyżej opcji pod względem wydajności, a ich koszt okazuje się dość wysoki - ze względu na wymagania dotyczące jakości produkcji.

Najgłębsza głębokość podwodna, na której pompa może normalnie pracować.

Optymalna lokalizacja pompy wiertniczej jest jak najbliżej dna (nie bliżej niż 1 m, ale w tym przypadku można zignorować ten margines). Warto wybrać według głębokości maksymalnej biorąc pod uwagę głębokość studni i statyczny w niej poziom wody (odległość w jakiej lustro wody znajduje się od powierzchni ziemi, gdy pompa jest wyłączona). Na przykład otwór wiertniczy o głębokości 50 m i poziomie statycznym 20 m; w związku z tym głębokość do dna wynosi 50 - 20 = 30 m, a jeśli chcesz opuścić pompę na samo dno, maksymalna głębokość zanurzenia musi wynosić co najmniej 30 m - w przeciwnym razie zbyt wysokie ciśnienie wody może uszkodzić urządzenie.

Największy rozmiar ciał stałych w pompowanej wodzie, z jakim pompa może sobie poradzić bez konsekwencji. Jest to jeden z parametrów charakteryzujących możliwości agregatu do pracy z wodą brudną (wraz z zawartością zanieczyszczeń mechanicznych, patrz niżej): im większe cząstki, tym bardziej niezawodna pompa i mniejsze prawdopodobieństwo jej awarii z powodu zanieczyszczenia. Ten szczegół jest szczególnie istotny w przypadku niedawno wierconych studni, w których woda jeszcze się nie oczyściła.

Największa ilość zanieczyszczeń mechanicznych w pompowanej wodzie, z którą pompa może normalnie pracować. W przypadku stosowania z brudną wodą (np. w studni „świeżej”) należy uwzględnić parametr ten wraz z maksymalną wielkością cząstek (patrz wyżej): przy zbyt dużej zawartości zanieczyszczeń pompa może ulec awarii, nawet jeśli wielkość poszczególnych cząstek nie przekracza normy.

- Pojedyncza scena. System ssący z pojedynczym wirnikiem lub podobnym. Chociaż ta konstrukcja przegrywa z wielostopniową pod względem wydajności i mocy, jednocześnie jej właściwości są wystarczające dla większości pomp klasy podstawowej i średniej; jednocześnie jednostki jednostopniowe są prostsze i tańsze.

- Wielostopniowy. Ten system ssący składa się z kilku wirników (lub innych podobnych części, które bezpośrednio zapewniają ssanie). Takie pompy są zauważalnie lepsze w miarę możliwości od pomp jednostopniowych, pozwalają zapewnić mocną wysokość podnoszenia, są mniej wrażliwe na zanieczyszczenia. Jednocześnie systemy wielostopniowe są dość drogie.

Wielkość wylotu pompy, a raczej wielkość mocowania węża przewidzianego na tym otworze. W hydraulice te wymiary są tradycyjnie używane w calach i ułamkach cala (na przykład 2 "lub 3/4").

Z reguły im wyższa wydajność pompy (patrz odpowiedni punkt), tym większy jest otwór w konstrukcji (aby bez przeszkód mogła przez niego przepływać duża ilość wody). W idealnym przypadku wylot powinien mieć taki sam rozmiar jak mocowanie węża; w przypadku niedopasowania sytuację można oczywiście poprawić za pomocą adapterów, ale ta opcja ma swoje niuanse i nie zawsze ma zastosowanie. W pompach wiertniczych za następujące wartości uważane są: 3/4”, 1”, 1 1/4”, 2”, 2 1/2” i 3”. Są też bardziej ekskluzywne, takie jak 1 1/2”, 4” i 5”.

Najwyższa temperatura zasysanej wody, przy której pompa może normalnie pracować. W przypadku modeli wiertniczych temperatura wody jest również ważna ze względu na fakt, że pompa jest stale zanurzona w wodzie podczas pracy, a ciecz zapewnia jej chłodzenie. Dlatego we współczesnych modelach wydajność jest zwykle niska - nie więcej niż 30 - 35 °C. Jednak temperatura w studniach artezyjskich jest z reguły znacznie niższa (jedynymi wyjątkami są regiony z wodami termalnymi, ale stosowana jest specyficzna technika).