Porównanie Kovea KL-103 vs Kovea TKL-929

Sposób mocowania butli lub innego pojemnika z paliwem, przewidziany w palniku.

- Gwintowany. Połączenie za pomocą gwintu - innymi słowy butla w takich modelach jest przykręcany do urządzenia. Stosowany jest głównie w palnikach i lampach (patrz „Typ”) na paliwo gazowe, chociaż istnieją wyjątki. Zarówno samo połączenie, jak i przeznaczone do niego zbiorniki z paliwem są trwałe i niezawodne, dzięki czemu ta opcja jest bardzo popularna.

- Collet(to dławik lub kolba). Wariant stosowany w większości pieców (patrz Typ), ale także spotykany w tradycyjnych palnikach. Cylinder do takiego mocowania ma wylot w postaci krótkiej rurki (prętu), który po podłączeniu jest mocowany w specjalnym zacisku - tulei zaciskowej. Montaż i demontaż takich butli zajmuje mniej czasu niż butli gwintowanych, a same pojemniki są nieco tańsze. Z drugiej strony tuleja jest nieco gorsza od gwintu pod względem niezawodności.

- Zewnętrzny. Palniki, w których zbiornik z paliwem nie jest podłączony bezpośrednio, ale poprzez specjalny wąż. Ta konstrukcja ma wiele zalet. Po pierwsze, palnik zainstalowany oddzielnie od cylindra okazuje się bardziej stabilny, a cała konstrukcja jest bardziej ognioodporna, ponieważ dopływ paliwa jest dość daleko od płomienia. Po drugie, pojemnik z paliwem może mieć niemal dowolny kształt i rozmiar - najważniejsze, że pasuje do mocowania węża. Po trze...cie, pojemnik ten można obrócić i/lub podnieść względem palnika, zwiększając szybkość przepływu paliwa; jest to szczególnie przydatne podczas korzystania z palników gazowych na zimno. Z drugiej strony takie urządzenia po rozłożeniu zajmują więcej miejsca i mają większe ryzyko wycieku niż palniki z bezpośrednim podłączeniem.

- Wbudowany. Zbiornik paliwa zintegrowany z palnikiem. Ta opcja występuje wyłącznie w modelach napędzanych paliwem płynnym (patrz „Paliwo”) - łatwiej i bezpieczniej jest używać wymiennych butli do pracy z gazem. Wbudowany zbiornik jest mocniejszy i bardziej niezawodny niż zdejmowany lub samodzielny, ma minimalne ryzyko wycieku; z drugiej strony brak możliwości oddzielenia palnika od zbiornika może powodować pewne niedogodności podczas przechowywania i transportu.

Niektóre modele palników umożliwiają podłączenie butli z „nierodzimym” mocowaniem - za pomocą adaptera. Ta opcja jest jednak raczej kopią zapasową na wypadek sytuacji awaryjnych i najlepiej korzystać ze standardowych kontenerów. Zwracamy również uwagę, że zgodność konkretnego cylindra z palnikiem powinna być wyjaśniona osobno, nawet jeśli pasuje do ogólnego rodzaju mocowania. Faktem jest, że dla różnych producentów elementy złączne tego samego typu (gwint, tuleja zaciskowa) mogą różnić się cechami i być ze sobą niekompatybilne. Najlepiej używać butli bezpośrednio zalecanych przez producenta (patrz „Butle wymienne”).

Moc znamionowa palnika to ilość ciepła wytworzonego przez niego podczas pracy. W przypadku modeli z regulacją mocy wartość jest wskazywana w trybie maksymalnym.

Niuanse wyboru według tego parametru zależą od typu urządzenia. Tak więc ogólna zasada dotycząca palników i pieców (patrz „Typ”) mówi, że do efektywnego podgrzania 1 litra płynu wymagany jest co najmniej 1 kW mocy. A ilości, z którymi trzeba się uporać, zależą od liczby turystów i oczekiwanych warunków: w ciepłym klimacie wystarczy 600 - 700 ml na osobę na 1 gotowanie, w chłodnym klimacie - 1 litr i zalecenia dla różnych typów turystyki ekstremalnej lepiej wyjaśnić w dedykowanych źródłach. W związku z tym minimalny wskaźnik dla palników wynosi faktycznie 1 kW, dla pieców - 1,5 kW, a najmocniejsze mogą zapewnić 3 kW lub więcej. Należy pamiętać, że mocniejsze modele palników mają odpowiednie wymiary i wagę, a dużą ilość jedzenia można podgrzać kilka razy; więc urządzenie o stosunkowo niskiej mocy może być bardziej odpowiednie do długich wędrówek i przewożenia bagażu na sobie.

W przypadku grzejników można przyjąć, że moc 1 - 1,5 kW wystarcza na 5 - 7 m2 powierzchni - to w zupełności wystarcza do ogrzania namiotu czy namiotu, w praktyce rzadko wymagana jest wyższa moc. A w przypadku lamp głównym wskaźnikiem wydajności nie jest moc, ale strumień świetlny (patrz poniżej).

Ilość paliwa potrzebna do normalnej pracy palnika przez określony czas; zwykle podawane w gramach na godzinę. Różni producenci mogą obliczyć zużycie paliwa na różne sposoby, ale najczęściej jest to wskazane dla normalnej pracy, gdy palnik wytwarza moc określoną w dokumentacji (patrz „Moc”). Znając zużycie paliwa i pojemność używanego cylindra (patrz „Cylindry wymienne”) lub wbudowanego zbiornika (patrz „Objętość napełnienia”), można łatwo obliczyć czas ciągłej pracy palnika.

Czas, w którym palnik może pracować bez wymiany butli lub tankowania zbiornika. Z reguły charakterystyki wskazują czas pracy przy maksymalnej mocy (patrz wyżej); przy mniejszej mocy rzeczywisty czas pracy może być dłuższy niż podano. Najlepiej jednak oceniać i porównywać różne modele zgodnie z bezpośrednio deklarowaną autonomią.

Innym ważnym niuansem jest to, że autonomia zależy bezpośrednio od objętości zbiornika paliwa - a wiele nowoczesnych palników jest zaprojektowanych do wymiennych cylindrów produkowanych w różnych objętościach. W związku z tym cechy mogą wskazywać na którym cylindrze wzór czasu ciągłej pracy podano (i dla wielu modeli -fuel, rodzaj paliwa powinien być również określona). Jeśli nie ma takich danych, pojemność zbiornika potrzebną na określony czas można obliczyć ze zużycia paliwa: np. zużycie gazu wynosi 180 g/h, a autonomia 120 min (2 h) oznacza, że dane podaje się dla butli zawierającej co najmniej 360 g (400 ml) gazu. W przypadku innych objętości czas ciągłej pracy będzie się odpowiednio różnić.

Maksymalny poziom oświetlenia zapewniany przez lampę palnika (patrz "Typ"). Jest to główny wskaźnik wydajności tego typu: im wyższy poziom oświetlenia, tym jaśniejsze światło i większy obszar, który lampa może oświetlić. Współcześni producenci wyznaczają oświetlenie w luksach (lux); w uproszczeniu 1 luks można opisać jako iluminację stworzoną przez płomień zwykłej świecy. Dokładniejsze metody oceny oświetlenia i doboru lampy do tego parametru można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Modele cylindrów, do użytku których zaprojektowano palnik. Z reguły cylindry wskazane w charakterystyce gwarantują zgodność z palnikiem w standardowej konfiguracji - aż do modeli wyposażonych w adaptery do różnych rodzajów elementów złącznych (na przykład od gwintu do tulei zaciskowej, patrz „Mocowanie cylindra”), w tym punkcie często wskazuje się zarówno zwykłe, jak i obce cylindry.

Znając nazwy cylindrów, możesz łatwo znaleźć paliwo do palnika w wyspecjalizowanych sklepach.

Obecność osłony w komplecie dostawy palnika. Osłona przyda się podczas transportu i przechowywania: ochroni urządzenie przed różnymi negatywnymi wpływami i zmniejszy ryzyko utraty części składowych (w końcu palniki są często przechowywane i transportowane w stanie zdemontowanym). W tym celu można użyć improwizowanego opakowania, ale kompletne etui, które jest optymalne dla palnika, będzie bardziej niezawodne i praktyczne. Dodatkowo w modelach z pojemnikiem do gotowania (patrz wyżej) pokrywa może również pełnić rolę obudowy termoizolacyjnej, umożliwiając przenoszenie urządzenia bezpośrednio podczas procesu gotowania.

Całkowita waga urządzenia. Z reguły cechy wskazują na "suchą" masę - z wyłączeniem paliwa.

Lekkość jest ważna podczas długich wędrówek, na których trzeba nosić sprzęt; z drugiej strony, przy wszystkich innych parametrach, mniejsza waga oznacza albo niską wytrzymałość i niezawodność, albo wyższy koszt. Najlżejsze palniki i lampy typu klasycznego (patrz "Typ") ważą do 200 g, w pozycji roboczej większość masy takiego urządzenia spada na paliwo. Istnieją jednak również bardziej masywne modele. W przypadku płyt z kolei lekkość nie jest krytyczna, a większość tych modeli jest dość ciężka – 1 kg lub więcej. W grzejnikach waga może być różna - od 60 - 70 g w kieszonkowych ogrzewaczach do rąk do 1,5 kg (lub nawet więcej) w mocnych urządzeniach wolnostojących.