Porównanie CARCAM T626 vs Falcon HD63-LCD

Sposób mocowania rejestratora na przyrządzie, które pełni rolę mocowania — wspornika do szyby przedniej, platformie kasku, zacisku do kierownicy lub innej podobnej konstrukcji.

— Zatrzask. Jeden z najbardziej popularnych w dzisiejszych czasach wariantów. Zatrzask, wraz z magnesem (patrz poniżej), odnoszą się do łatwo zdejmowanych mocowań, pozwalających na łatwe i szybkie zdjęcie/podłączenie urządzenia. Taka możliwość może się przydać, na przykład, jeśli pozostawić samochód na noc w niestrzeżonym miejscu, gdzie niezdjęty rejestrator może stać się przynętą dla złodziei; ponadto, urządzenie czasem trzeba zdejmować w całości do przeglądania i kopiowania nagranych materiałów. Konkretnie zaś zatrzaski są uważane za bardziej niezawodne, aniżeli magnesy, mogą być one używane nawet z masywnymi urządzeniami, a do tego są mniej kosztowne w produkcji.

— Magnes. Jeszcze jedna odmiana szybko zdejmowalnego mocowania: stały, potężny magnes, mocy którego wystarczy aby utrzymać rejestrator w miejscu. Taki rodzaj mocowania jest łatwiejszy w użyciu niż zatrzask: w celu zamontowania wystarczy przylepić urządzenie do mocowania, w celu zdjęcia — mocno pociągnąć. Kolejną zaletą jest to, że zatrzask można przypadkowo złamać, wkładając więcej wysiłku, podczas gdy w magnesach brak czegokolwiek nadającego się do zepsucia. Z drugiej strony, ten typ mocowania jest mniej niezawodny:...w razie drgań lub potężnego szarpnięcia siły przyciągania może okazać się niewystarczająco. Dlatego magnesy, choć i są powszechnie obecne, jednak ustępują one pod względem popularności zatrzaskom.

— Magnes/zatrzask. Wariant, przewidujący obecność w zestawie obu typów mocowania — magnesu oraz zatrzasku. Pozwala to wybrać wariant według własnego uznania, w zależności od sytuacji. Na przykład, do spokojnego poruszania się po mieście i częstego postoju przy którym trzeba zdejmować rejestrator - lepiej nadaje się magnes, a bardziej solidny zatrzask przyda się w dalekiej podróży, szczególnie jeśli droga nie cechuje się dobrą jakością. Podobna uniwersalność nie jest tak często wymagana, zatem ten wariant nie cieszy się dużą popularnością.

— Wkrętowe. Mocowanie przy pomocy wkrętu, który wkręca się do gniazda na obudowie rejestratora. Podłączanie i odłączanie takiego mocowania zajmuje znacznie więcej czasu, niż w przypadku zatrzasku lub magnesu, nie mniej jednak niezawodność mocowania tego typu jest bardzo wysoka — nawet silne szarpnięcie raczej zerwie przyssawkę lub naklejkę, na której trzyma się cała konstrukcja, niż spowoduje uszkodzenie mocowania śrubowego.

— Stałe. Jest to sposób mocowania, spotykany wyłącznie w rejestratorach do szyby przedniej, montowanych za pomocą naklejki (patrz "Mocowanie do szyby"). Platforma z naklejką w takich modelach jest sztywno zamocowana na obudowie, a w niektórych modelach rolę takiej platformy pełni górna część obudowy, specjalnie wykonana na płasko. Zalety stałych mocowań to: prostota, kompaktowość oraz wysoka niezawodność. Z drugiej strony taki sposób montażu polega na ciągłym przebywaniu rejestratora na szybie i nie pozwala szybko go zdjąć i umieścić z powrotem: odłączanie naklejki jest dość trudną czynnością, w dodatku nie da się jej już użyć ponownie.

Model układu graficznego lub procesora stosowanego w wideorejestratorze

Termin "układ graficzny" używany jest głównie w stosunku do urządzeń z możliwościami podstawowymi, "procesor" — dotyczy zaawansowanych modeli z dużą ilością nietypowych funkcji. Jednak w każdym przypadku chodzi o ten sam podzespół — czyli główną jednostkę obliczeniową, od specyfikacji której zależą ogólne możliwości rejestratora. Znając model układu graficznego/procesora, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić poziom satysfakcji z urządzenia bazującego na tej elektronice. Z najbardziej zaawansowanych i nowoczesnych układów można wymienić, w szczególności, Ambarella A7L, Ambarella A12, Novatek NTK96655, Novatek NTK96660 i HiSilicon Hi3516.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywana rejestratorem w standardzie VGA (480p).

Standard 480p obejmuje kilka rozdzielczości o rozmiarze 480 px w pionie; wśród wideorejestratorów spotykane są warianty 640x480, 720x720480i 848x848480 Ogólnie, to wszystkie te rozdzielczości są uważane za dość niskie, jako podstawowe rozdzielczości są one stosowane wyłącznie w rejestratorach niedrogich. Zresztą, możliwość nagrywania w 480p może zostać wdrożona w bardziej zaawansowanym urządzeniu — np. w celu zaoszczędzenia miejsca na dysku.

Co do liczby klatek na sekundę, to im jest ona wyższa, tym bardziej płynne i mniej rozmyte będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły na poruszających się obiektach, a także więcej miejsca będą zajmować nagrane materiały. Uważa się, że dla ludzkiego oka wystarczająca jest prędkość od 24 do 60 kl./s, jednak wśród rejestratorów są modele, które potrafią nagrywać w rozdzielczości 480p przy 120 lub nawet 240 klatkach na sekundę. Taka prędkość nagrywania będzie przydatna w zwolnionym tempie lub przy odtwarzaniu pojedynczych zdjęć z nagranych materiałów: pozwala to bardzo wyraźne obserwowanie nawet szybko poruszających się przedmiotów, co jest ważne przy analizie niejednoznacznych sytuacji.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo nagrywanego przez rejestrator w standardzie HD (720p) .

Klasyczna rozdzielczość dla tego standardu to 1280x720, jednak w rejestratorach spotykane są również inne warianty - w szczególności 1280x960 (proporcje obrazu 4:3). W każdym razie HD nie jest wybitny, lecz całkiem przyzwoity wskaźnik, który pozwala uzyskać wideo z dobrą szczegółowością (na przykład zwykle całkiem możliwe jest rozróżnienie tablic rejestracyjnych na samochodach znajdujących się w pobliżu).

Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, im jest ona wyższa - tym płynniejsze i mniej rozmyte będzie wideo, tym lepiej będą widoczne szczegóły poruszających się obiektów i tym więcej miejsca zajmie materiał filmowy. Warto zauważyć, że w niektórych niedrogich modelach, w celu obniżenia kosztów, stosuje się filmowanie w HD z bardzo niskimi prędkościami – 15 – 20 kl./s. Taka prędkość nagrywania pozwala mniej więcej normalnie oglądać wideo, lecz do komfortowego wyświetlania poruszających się obiektów nadal pożądana jest wyższa liczba klatek na sekundę - co najmniej 25 klatek/s. Warto również powiedzieć, że ogólnie dla wygodnego postrzegania przez człowieka - prędkość od 24 do 60 klatek na sekundę jest uważana za wystarczającą, lecz wśród rejestratorów są modele zdolne do nagrywania HD i przy 120 klatek/s. Znaczenie tej prędkości polega na tym, że poszczególne elementy porusza...jących się obiektów są wyraźnie widoczne w zwolnionym tempie lub oglądaniu klatka po klatce.

Kąt widzenia, zapewniany przez główną kamerę wideorejestratora. Z reguły jest on podawany według przekątnej kadru, rzadziej – w poziomie, z tego powodu modele z jednakowymi cyframi w specyfikacji mogą nieznacznie różnić się rzeczywistym polem widzenia. Tak że jeżeli masz co do tego wątpliwości, przy wyborze nie zaszkodzi wyszukać i obejrzeć przykładowe wideo z różnych modeli.

Przy ceteris paribus szerszy kąt widzenia pozwala objąć więcej przestrzeni, lecz poszczególne detale w kadrze wychodzą drobniejsze. Ponadto szerokokątne obiektywy powodują geometryczne zniekształcenia obrazu (można jednak zastosować DEWARP, aby je wyeliminować, patrz "Funkcje"). Jeśli chodzi o konkretne dane, kąt widzenia do 120° włącznie uważany jest za stosunkowo mały dla nowoczesnych rejestratorów, wartości 121 – 140° można nazwać średnimi, 141 – 160° – powyżej średnich, a większość szerokokątnych modeli jest w stanie objąć ponad 160° przestrzeni .

Wśród używanych w rejestratorze funkcji foto i wideo możemy wyróżnić G-sensor, obiektyw obrotowy, transmisję na żywo, HDR, WDR, filtr polaryzacyjny, DEWARP oraz Time Lapse. Szczegółowe informacje o nich podano poniżej:

— G-sensor (zapisywanie wideo). Czujnik, który monitoruje wstrząsy i drgania działające na wideorejestrator. Główne zastosowanie tego czujnika — zapewnienie bezpieczeństwa nagranych materiałów w razie wypadku: przy mocnym uderzeniu, charakterystycznym dla zderzenia lub upadku, wideorejestrator z G-sensor automatycznie zapisuje nagrane przed tym wideo w pamięci nieulotnej, która jest zabezpieczona przed przepisywaniem. W ten sposób materiały o wydarzeniu nie tylko są zachowywane, ale z dużym prawdopodobieństwem są one bezpieczne nawet w przypadku uszkodzenia rejestratora. Ponadto, G-sensor jest używany w trybie parkowania — więcej informacji, patrz "Funkcje".

— Obiektyw obrotowy. Możliwość obracania obiektywu rejestratora w pionie lub w poziomie, a w niektórych przypadkach — w obu płaszczyznach. Funkcja ta pozwala na dostosowanie pola widzenia kamery.

— Nagrywanie dźwięku. Możliwość nagrywania wideorejestratorem dźwięku. W pi...erwszej kolejności chodzi o rejestrowanie rozmów we wnętrzu samochodu, co może być dodatkowym argumentem w sytuacjach spornych — na przykład, aby zweryfikować, czy kierowca mówił przez telefon komórkowy w momencie wypadku, czy zauważył sytuację na drodze, jak ją ocenił itp.

— Transmisja na żywo. Umożliwia zdalne łączenie się z rejestratorem i obserwowanie w czasie rzeczywistym, co dzieje się z kamery. Jest to szczególnie przydatne, jeśli we wnętrzu znajduje się dodatkowa kamera i można zbadać sytuację np. w taksówkach, pojazdach kurierskich itp. Funkcja ta będzie również ważna i przydatna w przypadku kradzieży samochodu, kiedy z kamery można nie tylko zobaczyć złodzieja auta, lecz także śledzić trasę jego ruchu.

— HDR (wysoki zakres dynamiczny). Funkcja zwiększająca zakres dynamiczny rejestratora. Zakres dynamiczny — jest to zróżnicowanie między najjaśniejszymi i najciemniejszymi działkami, osiągalne w obrębie jednego kadru. Początkowo cyfrowe matryce nie mogły się pochwalić wysokim wskaźnikiem zakresu dynamicznego, dlatego obraz z większym zróżnicowaniem jasności (np. droga na tle zachodzącego słońca) okazuje się mocno prześwietlony w jasnych obszarach, albo bardzo słaby na ciemnych. HDR eliminuje tę niedogodność, a także poprawia ogólną jakość kolorów. Realizowane jest to w następujący sposób: aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami i już z nich tworzy gotowy obraz. Przy tym technologia ta jest łatwiejsza i tańsza w realizacji, niż podobna o nazwie WDR (patrz poniżej). Główną wadą HDR jest to, że przy nagrywaniu nieco zwiększa się intensywność rozmycia szybko poruszających się obiektów w kadrze.

— WDR (szeroki zakres dynamiczny). Funkcja o podobnym przeznaczeniu opisanego powyżej HDR: służy do poprawy jakości "obrazu", która ma silne zróżnicowanie pod kątem jasności. Kluczowa różnica między tymi funkcjami polega na tym, że WDR działa na poziomie sprzętowym — dzięki wysokiej jakości matrycom. Pozwala to na osiągnięcie wymaganego zakresu dynamiki w obrębie jednego kadru i obejść się bez sklejania wielu kadrów — w rezultacie WDR, w przeciwieństwie do HDR, nie daje efektu rozmycia i nie wpływa na szczegółowość ruchomych elementów w kadrze. Wadą takiej jakości jest wysoka cena.

— Filtr polaryzacyjny. Obecność filtra polaryzacyjnego w głównej kamerze rejestratora. Taki filtr zmniejsza jasność refleksów pojawiających się od jasnego światła na szybach, wodzie i innych podobnych powierzchniach. Dzięki temu znacznie poprawia się jakość obrazu, zwłaszcza przy nagrywaniu w słoneczną pogodę.

— DEWARP. Technologia stosowana do korygowania "obrazu", uzyskanego za pomocą obiektywu szerokokątnego. Takie obiektywy są często używane w wideorejestratorach; jedną z ich wad jest skłonność do efektu "rybiego oka" — charakterystycznego zniekształcenia, gdy proste linie w kadrze stają się zaokrąglonymi. Funkcja DEWARP pozwala wyeliminować tę wadę — ona "rozprostowuje z powrotem" krzywe linie, zmieniając geometrię elementów w kadrze. Należy pamiętać, że ulepszenie to nie zawsze działa dokładnie w 100%, jednak obraz przetworzony przez DEWARP okazuje się bardziej wiarygodny, niż bez użycia tej technologii.

— Time Lapse. Specjalny tryb pracy, w którym nagrywanie wideo odbywa się z spowolnioną częstotliwością, co w praktyce jest wykorzystywane głównie do nagrywania powoli zachodzących procesów. Tak więc na przykład wielogodzinowa podróż lub długi zachód słońca zmieści się w 3-minutowym filmie.

Przekątna wyświetlacza zamontowanego w wideorejestratorze.

Duży wyświetlacz, z jednej strony, daje dodatkowy komfort, z drugiej — wpływa na wymiary i cenę całego urządzenia. Dlatego producenci wybierają przekątną w taki sposób, aby z urządzenia można było wygodnie korzystać i w tym samym czasie nie byłoby ono zbyt kosztowne i masywne. Dlatego klasycznemu rejestratorowi, nie mającemu dodatkowych funkcji, wystarczy małego ekranu — 2 – 2,5 cala, 1,5 – 2 cala, i nawet mniej: pozwala on zarządzać ustawieniami oraz kontrolować, co trafia w kadr, a do pełnowartościowego oglądania nagranych materiałów nadal potrzebny jest komputer, telewizor lub inny duży ekran. Wielkość 2,5 – 3" jak na standardy takich urządzeń można już nazwać średnią, a ekrany3" i większe charakterystyczne głównie dla dość zaawansowanych modeli, często z dużą ilością dodatkowych funkcji.

Należy również pamiętać, że istnieją modele, w ogóle nie mające wyświetlacza. Do zarządzania parametrami pracy i kontroli położenia kadru taki rejestrator jest podłączany do urządzenia zewnętrznego, na przykład ze smartfonem przez Wi-Fi.

Port HDMI — wyjście, które pozwala wykorzystać rejestrator w roli zewnętrznego odtwarzacza — a mianowicie transmitować wideo i audio do telewizora, monitora lub inną technikę, co ma odpowiednie wejście. Standard HDMI jest specjalnie zaprojektowany do treści w wysokiej rozdzielczości, umożliwia on przesyłanie nawet bardzo wysokiej jakości wideo (do UltraHD 4K włącznie); a wejścia tego typu dostępne są praktycznie we wszystkich urządzeniach wideo obsługujących HD-standardy — w szczególności, w zdecydowanej większości nowoczesnych telewizorów. Należy pamiętać, że w rejestrator montowana jest zwykle zmniejszona wersja gniazda HDMI, z reguły w zestawie dostarczany jest odpowiedni kabel, jednak jego obecność nie zaszkodzi wyjaśnić osobno.

Maksymalna pojemność karty pamięci, która dostępna jest dla urządzenia. Ograniczenie to związane jest z tym, że do pracy z większymi pojemnościami wymagane są bardziej zaawansowane podzespoły sprzętowe. Ponadto, istnieją niuanse, związane z poszczególnymi podtypami kart. W każdym razie przekraczać tej wartości nie można: z dużym prawdopodobieństwem rejestrator nie będzie działał poprawnie lub nie będzie działał w ogóle, a nawet może dojść do całkowitego zepsucia.

Większość nowoczesnych rejestratorów obsługuje karty o pojemności do 32 GB lub 64 GB, ale są modele kompatybilne z bardziej pojemnymi kartami — na 128 GB a nawet 256 GB.