Porównanie Dune HD Neo 4K T2 Plus vs Dune HD Neo 4K

Bluetooth to technologia wykorzystywana do bezpośredniego bezprzewodowego łączenia różnych urządzeń. W odtwarzaczach multimedialnych i tunerach TV może służyć do nadawania dźwięku do bezprzewodowych słuchawek i głośników, do pracy z bezprzewodowymi myszami i klawiaturami, do używania smartfona/tabletu jako pilota itp.; konkretną funkcjonalność należy określić osobno. Należy również pamiętać, że tutaj może być określona obsługiwana wersja Bluetooth. Najnowszą i najbardziej zaawansowaną wersją jest Bluetooth 5.0, a oto bardziej szczegółowy opis różnych wersji:

• Bluetooth v 4.0. Wersja, w której po raz pierwszy wprowadzono format Bluetooth Low Energy (LE) - oprócz zwykłego Bluetooth (funkcjonalność w wersji 2.1) i szybkiego standardu HE do przesyłania dużych ilości informacji (wprowadzony w wersji 3.0). Bluetooth LE może znacznie zmniejszyć zużycie energii podczas przesyłania małych pakietów danych - na przykład żądań-odpowiedzi dotyczących aktywności połączenia w trybie gotowości. Dla samych odtwarzaczy multimedialnych i tunerów TV nie jest to szczególnie ważne, ale w przypadku sprzętu przenośnego (zwłaszcza miniaturowego, gdzie pojemność baterii jest bardzo ograniczona) taka funkcjonalność się przyda.
• Bluetooth v 4.1. Rozwój i ulepszenie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień została optymalizacja wspólnej pracy z modułami komunikacji 4G LTE - tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Po...nadto w tej wersji stało się możliwe jednoczesne korzystanie z urządzenia Bluetooth w kilku rolach - na przykład do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym przesyłaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Kolejny, po 4.1, rozwój standardu Bluetooth. Nie przedstawił fundamentalnych aktualizacji, ale otrzymał szereg ulepszeń w zakresie niezawodności i odporności na zakłócenia, a także poprawioną kompatybilność z Internetem Rzeczy (Internet Of Things).
• Bluetooth v 5.0. Wersja wprowadzona w 2016 roku. Jedną z najbardziej godnych uwagi aktualizacji zostało wprowadzenie dwóch nowych trybów pracy dla Bluetooth LE - ze wzrostem prędkości kosztem zmniejszenia zasięgu i zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenia prędkości. Ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy z dużą liczbą podłączonych urządzeń, a także pracy z komponentami „Internetu Rzeczy”.

- Wi-Fi to technologia wykorzystywana do bezprzewodowego łączenia się z sieciami komputerowymi oraz do bezpośredniego łączenia urządzeń. W odtwarzaczach multimedialnych, tunerach i urządzeniach do przechwytywania wideo może służyć zarówno do dostępu do Internetu lub sieci LAN za pośrednictwem routera bezprzewodowego, jak i do komunikacji ze smartfonem, tabletem itp. Również na tej technologii są oparte funkcje AirPlay, Chromecast i Miracast. Konkretny zestaw funkcji Wi-Fi należy wyjaśnić osobno; tutaj zauważamy, że ten punkt może również określać konkretną obsługiwaną wersję takiego połączenia. Oto główne aktualne opcje:

• Wi-Fi 5 (802.11ac). Jeden z najnowszych (na rok 2020) standardów. Wykorzystuje pasmo 5 GHz (mniej przeciążone niż wcześniejsze pasmo 2,4 GHz), aby zapewnić niezawodność i niskie opóźnienia; a prędkość może osiągnąć 6,77 Gb/s z wieloma antenami i 1,69 Gb/s dla pojedynczej anteny.
• Wi-Fi 4 (802.11n). Poprzednik opisanego powyżej Wi-Fi 5, pierwszy standard, w którym wprowadzono pasmo 5 GHz – tutaj jest ono używane wraz z tradycyjnym 2,4 GHz i nie jest obsługiwane przez niektóre urządzenia z Wi-Fi 4. Prędkość wynosi do 600 Mb/s.

Należy pamiętać, że oprócz bezpośrednio deklarowanego standardu Wi-Fi, centrum multimedialne, odbiorniki cyfrowe i urządzenia do przechwytywania wideo zwykle zapewniają wsparcie dla wcześniejszych wersji - dla maksymalne...j kompatybilności z różnymi urządzeniami.

HDMI to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla treści HD i dźwięku wielokanałowego. Dzięki temu połączeniu sygnały wideo i audio przesyłane są jednym kablem, a przepustowość w najnowszych wersjach ( HDMI 2.0 i HDMI 2.1) jest wystarczająca do pracy z rozdzielczością UltraHD i jeszcze wyższą. Prawie każdy nowoczesny ekran (telewizor, monitor itp.) z obsługą HD ma co najmniej jedno wejście HDMI, więc większość odtwarzaczy multimedialnych i odbiorników telewizyjnych ma tego typu wyjście. Istnieją jednak również modele bez HDMI – są to w większości przestarzałe lub najtańsze rozwiązania, wykorzystujące wyłącznie analogowe interfejsy wideo. Istnieją również modele dla kilku HDMI i w większości przypadków jeden z tych portów jest przeznaczony dla sygnału wejściowego, podczas gdy porty HDMI różnią się wersją.

- wersja 1.4. Wersja zaprezentowana jeszcze w 2009 roku, ale do dziś nie tracąca popularności. Obsługuje wideo 4K (4096x2160) przy 24 kl./s i Full HD przy 120 kl./s; ta ostatnia umożliwia między innymi przesyłanie wideo 3D za pośrednictwem takiego interfejsu. Oprócz oryginalnej wersji 1.4 istnieją również ulepszone wersje v 1.4a i v 1.4b, w których możliwości pracy z 3D zostały dodatkowo rozszerzone.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Wprowadził m.in. możliwość pracy z wideo 4K z prędkością do 60 kl./s, kompatybilność z ultraszerokim formatem 21:9, a...także obsługę do 32 kanałów i 4 strumieni audio jednocześnie. Obsługa HDR nie była pierwotnie przewidziana w tej wersji, ale została wprowadzona w aktualizacji v 2.0a i dalej rozszerzona w v 2.0b; odtwarzacze multimedialne z tej kategorii mogą obsługiwać zarówno oryginalną wersję 2.0, jak i jedną z ulepszonych.

- wersja 2.1. Przykładowa wersja 2017, znana również jako HDMI Ultra High Speed. Rzeczywiście, zapewnia bardzo solidną przepustowość, umożliwiając pracę nawet z wideo 10K z prędkością 120 kl./s; ponadto wprowadzono szereg ulepszeń w obsłudze HDR. Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie HDMI v 2.1 jest możliwe tylko przy użyciu specjalnego kabla, jednak funkcje wcześniejszych wersji pozostają dostępne przy użyciu zwykłych przewodów.

Model procesora (CPU) zainstalowanego w odtwarzaczu multimedialnym.

Informacje te służą głównie celom referencyjnym: procesor jest wybierany w taki sposób, aby zapewnić pewne praktyczne parametry (maksymalną rozdzielczość, obsługę określonych standardów, działanie aplikacji wbudowanych itp.). Dlatego przy wyborze należy skupić się przede wszystkim na tych cechach. Jeśli jednak chcesz, znając model procesora, możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić możliwości odtwarzacza multimedialnego do pracy z aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów. Może to być przydatne w szczególności, jeśli wybierasz model dla Androida (patrz wyżej) i planujesz intensywnie korzystać z dodatkowego oprogramowania - zestaw aplikacji dla tego systemu operacyjnego jest bardzo obszerny, a niektóre z nich są dość wymagające pod względem zasobów systemowych.

Należy również pamiętać, że dane procesora są często aktualizowane w celach reklamowych - aby podkreślić, że urządzenie ma dość zaawansowany układ znanej marki. Wśród najpopularniejszych marek takich procesorów są Allwinner, Amlogic, Rockchip, Realtek.

Rdzeń odnosi się do części procesora, która wykonuje pojedynczy wątek instrukcji. W związku z tym obecność kilku rdzeni pozwala na pracę z kilkoma wątkami jednocześnie, co ma pozytywny wpływ na wydajność. Teoretycznie większa liczba rdzeni (4 rdzenie lub nawet 6 rdzeni lub więcej< /a>) pozwala zwiększyć wydajność procesora. Jednak w praktyce wydajność procesora zależy od tak wielu dodatkowych czynników, że liczba rdzeni na tym tle jest parametrem czysto pomocniczym. Tak więc wysokiej klasy dwurdzeniowy procesor może okazać się wydajniejszy niż niedrogi czterordzeniowy.

Pojemność własnej pamięci zainstalowanej w odtwarzaczu multimedialnym.

W tym przypadku pamięć własna oznacza dostępną dla użytkownika pamięć tylko do odczytu - czyli taką, którą można według własnego uznania zapełnić filmami, muzyką, aplikacjami itp. Im większa pojemność takiej pamięci, tym wygodniej jest dla użytkownika; z drugiej strony, parametr ten znacząco wpływa na koszt całego urządzenia. Ponadto należy pamiętać, że do filmów i innych treści multimedialnych nadają się również nośniki zewnętrzne - pendrive'y, przenośne dyski twarde, dyski z instalacją w gnieździe (patrz poniżej), dyski optyczne itp. Warto więc konkretnie szukać modelu z pojemną pamięcią ma sens w zasadzie w dwóch przypadkach. Po pierwsze, jeśli chcesz przechowywać obszerną kolekcję treści bezpośrednio w odtwarzaczu multimedialnym, aby nie bawić się z podłączaniem pendrive'ów, uruchamianiem dysków itp. Po drugie, jeśli kupujesz model na Androida i planujesz zainstalować dużą ilość dodatkowego oprogramowania na nim (aplikacje najlepiej umieścić w pamięci wewnętrznej i często jest to jedyna możliwa opcja).

Co do konkretnych wskaźników, to pojemność do 4 GB włącznie jest obecnie uważana za bardzo skromną; taki dysk nie wystarcza nawet na film HD 720p, jego przeznaczeniem jest głównie przechowywanie niewielkiego zestawu aplikacji. 8 GB i 16 GB są też sto...sunkowo niewielkie, ale to już pozwala na pracę z dość rozbudowanym zestawem oprogramowania i przechowywanie poszczególnych filmów w rozdzielczościach HD. A jeśli początkowo zamierzasz przechowywać na swoim urządzeniu dużą ilość treści, zdecydowanie warto zwrócić uwagę na modele o pojemności 32 GB lub więcej.

Pojemność pamięci o dostępie swobodnym (RAM) zainstalowanej w odtwarzaczu multimedialnym.

Ogólnie rzecz biorąc, ta pojemność jest wybierana przez producenta w taki sposób, aby urządzenie normalnie poradziło sobie z zadeklarowanymi dla niego zadaniami. Z drugiej strony, przy pozostałych warunkach równych, więcej pamięci RAM zwykle oznacza wyższą wydajność. Parametr ten jest szczególnie ważny, jeśli odtwarzacz multimedialny działa w systemie operacyjnym Android (patrz wyżej): to oprogramowanie umożliwia instalację dodatkowych aplikacji, które mogą mieć dość wysokie wymagania dotyczące ilości pamięci RAM.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, według współczesnych standardów urządzenie z ponad 2 GB pamięci RAM jest uważane za szybki odtwarzacz multimedialny.

Zestaw kodeków wideo obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania cyfrowego wideo podczas przechowywania/transmisji i dekodowania podczas odtwarzania (bez kodowania dane wideo zajęłyby nieuzasadnioną ilość miejsca). Nie warto mylić tego parametru z formatem plików wideo: różne pliki tego samego formatu mogą być zakodowane z różnymi kodekami, a jeśli odpowiedni kodek nie jest obsługiwany przez odtwarzacz, odtwarzanie wideo będzie niemożliwe, nawet jeśli sam format pliku odpowiada możliwościom urządzenia. W modelach z obsługą telewizji online (patrz „Funkcje i możliwości”) ten niuans określa również kompatybilność z konkretną transmisją: ogólny format transmisji jest wskazywany dokładnie na podstawie użytego do tego kodeka.

Ogólnie rzecz biorąc, współczesne urządzenia zwykle mają dość obszerne zestawy kodeków, a odtwarzanie wideo zwykle nie stanowi problemu; w ostateczności możesz użyć specjalnych programów do konwersji plików. Jeśli chodzi o konkretne kodeki (jednym z najbardziej zaawansowanych na rok 2021 jest H.265), szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jednak przy zwykłym użytkowaniu z odtwarzaczy multimedialnych takie szczegóły nie są potrzebne.

Zestaw kodeków audio obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania i kompresji dźwięku w postaci cyfrowej podczas przechowywania/transmisji i dekodowania – podczas odtwarzania (bez kodowania dźwięk cyfrowy jest w zasadzie niemożliwy, a kompresja pozwala zmniejszyć ilość danych zajmowanych przez te informacje). Dane dotyczące obsługiwanych kodeków są istotne przede wszystkim przy ocenie, czy odtwarzacz będzie w stanie pracować z dźwiękiem w określonym pliku wideo. Chodzi o to, że nawet w plikach wideo tego samego formatu (patrz poniżej) ścieżka dźwiękowa może być skompresowana przez różne kodeki; a jeśli odtwarzacz obsługuje format pliku, ale nie obsługuje kodeka, odtwarzanie dźwięku będzie niemożliwe.

Teoretycznie podobne zasady dotyczą również plików audio i transmisji online (wszystkich formatów - TV, wideo, audio). Jednak w praktyce podczas pracy z taką treścią można zignorować dane dotyczące kodeków. Tak więc dla każdego formatu pliku audio z reguły używany jest własny standardowy kodek, a obsługa typu pliku automatycznie oznacza obsługę kodeka. A transmisje zwykle używają ogólnie akceptowanych dekoderów dźwięku, takich jak MPEG-1 lub MPEG-2, które niemal na pewno będą obsługiwane przez każdy współczesny odtwarzacz zaprojektowany do takich transmisji.

Jeśli chodzi o konkretne kodeki, szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jed...nak przy normalnym korzystaniu z urządzeń takie szczegóły zazwyczaj nie są potrzebne.