Porównanie Xiaomi Mi Box 4 vs Xiaomi Mi Box 3 International

- Wi-Fi to technologia wykorzystywana do bezprzewodowego łączenia się z sieciami komputerowymi oraz do bezpośredniego łączenia urządzeń. W odtwarzaczach multimedialnych, tunerach i urządzeniach do przechwytywania wideo może służyć zarówno do dostępu do Internetu lub sieci LAN za pośrednictwem routera bezprzewodowego, jak i do komunikacji ze smartfonem, tabletem itp. Również na tej technologii są oparte funkcje AirPlay, Chromecast i Miracast. Konkretny zestaw funkcji Wi-Fi należy wyjaśnić osobno; tutaj zauważamy, że ten punkt może również określać konkretną obsługiwaną wersję takiego połączenia. Oto główne aktualne opcje:

• Wi-Fi 5 (802.11ac). Jeden z najnowszych (na rok 2020) standardów. Wykorzystuje pasmo 5 GHz (mniej przeciążone niż wcześniejsze pasmo 2,4 GHz), aby zapewnić niezawodność i niskie opóźnienia; a prędkość może osiągnąć 6,77 Gb/s z wieloma antenami i 1,69 Gb/s dla pojedynczej anteny.
• Wi-Fi 4 (802.11n). Poprzednik opisanego powyżej Wi-Fi 5, pierwszy standard, w którym wprowadzono pasmo 5 GHz – tutaj jest ono używane wraz z tradycyjnym 2,4 GHz i nie jest obsługiwane przez niektóre urządzenia z Wi-Fi 4. Prędkość wynosi do 600 Mb/s.

Należy pamiętać, że oprócz bezpośrednio deklarowanego standardu Wi-Fi, centrum multimedialne, odbiorniki cyfrowe i urządzenia do przechwytywania wideo zwykle zapewniają wsparcie dla wcześniejszych wersji - dla maksymalne...j kompatybilności z różnymi urządzeniami.

Technologia transmisji sygnałów audio i wideo za pośrednictwem połączenia Wi-Fi. Szeroko stosowana w elektronice firmy Apple, odtwarzacz multimedialny z AirPlay pozwoli w łatwy sposób wyświetlić obraz na telewizorze, na przykład z iPhone'a lub iPada. Główną wadą tej technologii w porównaniu z podobnym Miracastem jest konieczność posiadania sieci lokalnej z routerem bezprzewodowym.

HDMI to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla treści HD i dźwięku wielokanałowego. Dzięki temu połączeniu sygnały wideo i audio przesyłane są jednym kablem, a przepustowość w najnowszych wersjach ( HDMI 2.0 i HDMI 2.1) jest wystarczająca do pracy z rozdzielczością UltraHD i jeszcze wyższą. Prawie każdy nowoczesny ekran (telewizor, monitor itp.) z obsługą HD ma co najmniej jedno wejście HDMI, więc większość odtwarzaczy multimedialnych i odbiorników telewizyjnych ma tego typu wyjście. Istnieją jednak również modele bez HDMI – są to w większości przestarzałe lub najtańsze rozwiązania, wykorzystujące wyłącznie analogowe interfejsy wideo. Istnieją również modele dla kilku HDMI i w większości przypadków jeden z tych portów jest przeznaczony dla sygnału wejściowego, podczas gdy porty HDMI różnią się wersją.

- wersja 1.4. Wersja zaprezentowana jeszcze w 2009 roku, ale do dziś nie tracąca popularności. Obsługuje wideo 4K (4096x2160) przy 24 kl./s i Full HD przy 120 kl./s; ta ostatnia umożliwia między innymi przesyłanie wideo 3D za pośrednictwem takiego interfejsu. Oprócz oryginalnej wersji 1.4 istnieją również ulepszone wersje v 1.4a i v 1.4b, w których możliwości pracy z 3D zostały dodatkowo rozszerzone.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Wprowadził m.in. możliwość pracy z wideo 4K z prędkością do 60 kl./s, kompatybilność z ultraszerokim formatem 21:9, a...także obsługę do 32 kanałów i 4 strumieni audio jednocześnie. Obsługa HDR nie była pierwotnie przewidziana w tej wersji, ale została wprowadzona w aktualizacji v 2.0a i dalej rozszerzona w v 2.0b; odtwarzacze multimedialne z tej kategorii mogą obsługiwać zarówno oryginalną wersję 2.0, jak i jedną z ulepszonych.

- wersja 2.1. Przykładowa wersja 2017, znana również jako HDMI Ultra High Speed. Rzeczywiście, zapewnia bardzo solidną przepustowość, umożliwiając pracę nawet z wideo 10K z prędkością 120 kl./s; ponadto wprowadzono szereg ulepszeń w obsłudze HDR. Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie HDMI v 2.1 jest możliwe tylko przy użyciu specjalnego kabla, jednak funkcje wcześniejszych wersji pozostają dostępne przy użyciu zwykłych przewodów.

Model procesora (CPU) zainstalowanego w odtwarzaczu multimedialnym.

Informacje te służą głównie celom referencyjnym: procesor jest wybierany w taki sposób, aby zapewnić pewne praktyczne parametry (maksymalną rozdzielczość, obsługę określonych standardów, działanie aplikacji wbudowanych itp.). Dlatego przy wyborze należy skupić się przede wszystkim na tych cechach. Jeśli jednak chcesz, znając model procesora, możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić możliwości odtwarzacza multimedialnego do pracy z aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów. Może to być przydatne w szczególności, jeśli wybierasz model dla Androida (patrz wyżej) i planujesz intensywnie korzystać z dodatkowego oprogramowania - zestaw aplikacji dla tego systemu operacyjnego jest bardzo obszerny, a niektóre z nich są dość wymagające pod względem zasobów systemowych.

Należy również pamiętać, że dane procesora są często aktualizowane w celach reklamowych - aby podkreślić, że urządzenie ma dość zaawansowany układ znanej marki. Wśród najpopularniejszych marek takich procesorów są Allwinner, Amlogic, Rockchip, Realtek.

Rdzeń odnosi się do części procesora, która wykonuje pojedynczy wątek instrukcji. W związku z tym obecność kilku rdzeni pozwala na pracę z kilkoma wątkami jednocześnie, co ma pozytywny wpływ na wydajność. Teoretycznie większa liczba rdzeni (4 rdzenie lub nawet 6 rdzeni lub więcej< /a>) pozwala zwiększyć wydajność procesora. Jednak w praktyce wydajność procesora zależy od tak wielu dodatkowych czynników, że liczba rdzeni na tym tle jest parametrem czysto pomocniczym. Tak więc wysokiej klasy dwurdzeniowy procesor może okazać się wydajniejszy niż niedrogi czterordzeniowy.

Standard HDR obsługiwany przez odtwarzacz multimedialny.

Więcej ogólnych informacji na temat HDR można znaleźć powyżej, a standard definiuje niektóre cechy implementacji tej funkcji. Obecnie aktualne są następujące formaty HDR:

- HDR10. Historycznie pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, jednak niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie dostarczają treści HDR, i jest również powszechny w przypadku płyt Blu-ray. Pozwala pracować z głębią kolorów 10 bitów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć ich jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

- HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, co umożliwia przesyłanie informacji o głębi kolorów nie tylko dla grup kilku klatek, jednak również dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskuje się dodatkową poprawę odwzorowania barw.

- Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnej kinematografii. Pozwala osiągnąć 12-bitową głębię kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalny (SDR). Jednocześnie Dolby Vision...opiera się na tej samej technologii, co HDR10, dlatego w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Zestaw kodeków wideo obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek to skrót od „Coder-DECoder” – w danym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania cyfrowego wideo podczas przechowywania/transmisji i dekodowania podczas odtwarzania (bez kodowania dane wideo zajęłyby nieuzasadnioną ilość miejsca). Nie warto mylić tego parametru z formatem plików wideo: różne pliki tego samego formatu mogą być zakodowane z różnymi kodekami, a jeśli odpowiedni kodek nie jest obsługiwany przez odtwarzacz, odtwarzanie wideo będzie niemożliwe, nawet jeśli sam format pliku odpowiada możliwościom urządzenia. W modelach z obsługą telewizji online (patrz „Funkcje i możliwości”) ten niuans określa również kompatybilność z konkretną transmisją: ogólny format transmisji jest wskazywany dokładnie na podstawie użytego do tego kodeka.

Ogólnie rzecz biorąc, współczesne urządzenia zwykle mają dość obszerne zestawy kodeków, a odtwarzanie wideo zwykle nie stanowi problemu; w ostateczności możesz użyć specjalnych programów do konwersji plików. Jeśli chodzi o konkretne kodeki (jednym z najbardziej zaawansowanych jest H.265, popularny jest też kodek AV1), szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jednak przy zwykłym użytkowaniu z odtwarzaczy multimedialnych takie szczegóły nie są potrzebne.

Zestaw kodeków audio obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania i kompresji dźwięku w postaci cyfrowej podczas przechowywania/transmisji i dekodowania – podczas odtwarzania (bez kodowania dźwięk cyfrowy jest w zasadzie niemożliwy, a kompresja pozwala zmniejszyć ilość danych zajmowanych przez te informacje). Dane dotyczące obsługiwanych kodeków są istotne przede wszystkim przy ocenie, czy odtwarzacz będzie w stanie pracować z dźwiękiem w określonym pliku wideo. Chodzi o to, że nawet w plikach wideo tego samego formatu (patrz poniżej) ścieżka dźwiękowa może być skompresowana przez różne kodeki; a jeśli odtwarzacz obsługuje format pliku, ale nie obsługuje kodeka, odtwarzanie dźwięku będzie niemożliwe.

Teoretycznie podobne zasady dotyczą również plików audio i transmisji online (wszystkich formatów - TV, wideo, audio). Jednak w praktyce podczas pracy z taką treścią można zignorować dane dotyczące kodeków. Tak więc dla każdego formatu pliku audio z reguły używany jest własny standardowy kodek, a obsługa typu pliku automatycznie oznacza obsługę kodeka. A transmisje zwykle używają ogólnie akceptowanych dekoderów dźwięku, takich jak MPEG-1 lub MPEG-2, które niemal na pewno będą obsługiwane przez każdy współczesny odtwarzacz zaprojektowany do takich transmisji.

Jeśli chodzi o konkretne kodeki, szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jed...nak przy normalnym korzystaniu z urządzeń takie szczegóły zazwyczaj nie są potrzebne.