Porównanie Cisco ISR4321/K9 vs Cisco ISR4451-X/K9

Metoda łączenia routera z Internetem lub inną siecią zewnętrzną.

Prawie wszystkie nowoczesne routery mają w tym celu złącza sieciowe Ethernet, jednak oprócz nich mogą być dostępne również inne opcje połączeń - zarówno przewodowe ( DSL, światłowody SFP/SFP+), jak i bezprzewodowe (dostęp mobilny za pośrednictwem modemu 3G/4G lub karty SIM). Oto funkcje każdej z opcji:

— Sieć Ethernetowa. Standardowe złącze kabla sieciowego LAN (skrętka) jest najpopularniejszym nowoczesnym formatem połączenia przewodowego w sieciach komputerowych. Jest powszechnie stosowany zarówno w sieciach lokalnych jak i do udostępniania dostępu do Internetu. Standard ten jest nieco gorszy od SFP/SFP+ (patrz poniżej) pod względem szybkości i odporności na zakłócenia, jednak jest znacznie tańszy. Prędkość robocza nowoczesnych wersji Ethernetu może osiągnąć 10 Gbit/s (patrz „Prędkość połączenia portu WAN”), a teoretycznie możliwe jest dalsze zwiększenie przepustowości.

— SFP/SFP+ (optyka). Złącze umożliwiające przesyłanie ruchu sieciowego za pomocą kabla światłowodowego. Główną zaletą takiego kabla jest jego całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektromagnetyczne. Prędkość przesyłu danych może osiągnąć 2,7 Gb/s w przypadku oryginalnego SFP oraz 16 Gb/s w przypadku SFP+. Jednocześnie utrzymanie tego standard...u nie jest tanie, a wymienione korzyści nie są zbyt często potrzebne w praktyce. Dlatego też standard SFP/SFP+ można spotkać głównie w routerach średniej i wysokiej klasy.

— DSL-owy. Połączenie zapewniające dostęp do Internetu poprzez przewodową sieć telefoniczną wykorzystującą technologie ADSL, VDSL itp. Jednocześnie łączność internetowa i telefoniczna działają niezależnie i nie zakłócają się wzajemnie. Połączenie to jednak ustępuje przewodowemu Ethernetowi pod względem szybkości i funkcjonalności. Dlatego w naszych czasach DSL stopniowo „znika ze sceny”, a na rynku jest mało urządzeń obsługujących tę technologię.

— modem 3G/4G (USB). Połącz się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowej, korzystając z oddzielnego modemu 3G lub 4G podłączonego do portu USB. Opcja ta może być przydatna tam, gdzie nie ma dostępu do pełnoprawnego łącza przewodowego (np. na terenach wiejskich), a także jako opcja zapasowa na wypadek awarii głównego kanału komunikacyjnego. A rodzaj obsługiwanej sieci zależy głównie od zastosowanego modemu (nie zaszkodzi sprawdzić osobno kompatybilności routera z różnymi modelami, jednak najczęściej nie ma z tym problemów). Jeśli chodzi o konkretne typy sieci, większość modemów 3G działa w sieciach UMTS (tych samych, które są powszechnie używane przez telefony komórkowe); Prędkość przesyłu danych w takich sieciach może sięgać 75 Mbit/s (jednak zazwyczaj jest znacznie niższa). Mniej powszechne są modemy 3G dla sieci EV-DO bazujących na CDMA - standard ten charakteryzuje się niższymi prędkościami (do 14,7 Mbit/s) i nie tak szerokim zasięgiem jak UMTS, jednak zarówno sprzęt jak i samo łącze mogą być tańsze. A określenie „4G” oznacza tylko jeden rodzaj sieci – LTE; Zapewnia prędkość do 173 Mb/s, jednak nie jest tak rozpowszechniona jak 3G.

— Karta SIM. Inną opcją łączenia się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych jest wbudowany w router slot na kartę SIM. Opcja ta jest wygodna, ponieważ nie trzeba kupować dodatkowego urządzenia (modemu) do mobilnego Internetu – wystarczy kupić u operatora kartę SIM. Z drugiej strony, ze względu na wbudowane moduły komunikacji mobilnej, takie routery są droższe od swoich odpowiedników z modemami USB. Ponadto możliwości połączeniowe w nich są ograniczone charakterystyką modułu: na przykład router dla sieci 3G nie będzie w stanie w pełni wykorzystać sieci 4G (podczas gdy modem USB zazwyczaj można zastąpić bardziej zaawansowanym). W efekcie opcja ta jest stosunkowo rzadka w nowoczesnym sprzęcie.

Liczba standardowych złączy RJ-45 formatu Gigabit Ethernet, przewidziana w konstrukcji urządzenia.

Jak sama nazwa wskazuje, złącza te zapewniają transfer danych z prędkością do 1 GB/s. Początkowo Gigabit Ethernet był uważany za standard profesjonalny, a nawet dziś realna potrzeba takich prędkości występuje głównie przy wykonywaniu zadań specjalnych. Niemniej jednak nawet stosunkowo niedrogie komputery są obecnie wyposażone w gigabitowe karty sieciowe, nie mówiąc już o bardziej zaawansowanym sprzęcie.

Jeśli chodzi o liczbę złączy, odpowiada ona liczbie urządzeń sieciowych, które można podłączyć bezpośrednio do "przełącznika", bez użycia dodatkowego sprzętu. Jednocześnie warto zaznaczyć, że w niektórych „przełącznikach” poszczególne złącza tego typu łączone są ze złączem optycznym SFP lub SFP+. Takie złącza są oznaczane jako „combo” i są uwzględniane zarówno przy podliczaniu RJ-45, jak i SFP/SFP+.

Ilość optycznych portów sieciowych standardu SFP przewidziana w konstrukcji urządzenia. Podkreślamy, że mówimy o „zwykłych” SFP; Dane SFP+ są zwykle wymienione osobno.

W szczególności w przełącznikach oznaczenie „SFP” zwykle oznacza złącze światłowodowe o prędkości połączenia 1 Gb / s. Technicznie to niewiele w porównaniu z szybkościami sieci LAN; jednak ten format połączenia ma wiele zalet w porównaniu z Ethernetem. Jednym z głównych jest większy zasięg efektywny: wspomniany standard gigabitowy działa przy długości kabla do 550 m, a jak na standardy światłowodowe to wciąż bardzo mało. Co prawda sam kabel jest wrażliwy na załamania i wymaga dość delikatnej obsługi; z drugiej strony jest całkowicie odporny na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony, generalnie format SFP jest zauważalnie mniej popularny w sprzęcie sieciowym niż LAN; dlatego jest niewiele portów tego typu nawet w zaawansowanych urządzeniach. Warto również wziąć pod uwagę, że mogą istnieć tak zwane złącza combo, które łączą SFP i Ethernet; obecność takich portów jest określona w uwagach, są one brane pod uwagę zarówno przy obliczaniu sieci LAN, jak i przy obliczaniu SFP.

Liczba portów USB przewidziana w konstrukcji routera. USB to uniwersalny interfejs używany w technologii komputerowej do podłączania urządzeń peryferyjnych do różnych celów. Jednym z jego zastosowań jest podłączenie modemu 3G (jeśli jest dostępny, patrz „Wprowadzanie danych (port WAN)”), ale nie ogranicza się to do tego: w rzeczywistości opcje korzystania z portów USB zależą bezpośrednio tylko od możliwości określonych w oprogramowanie sprzętowe routera. Tak więc w niektórych modelach do tego złącza można podłączyć dysk flash lub dysk zewnętrzny - aby zaktualizować oprogramowanie układowe, a nawet zorganizować serwer FTP bezpośrednio na routerze. Oraz do innych urządzeń peryferyjnych - drukarek, aparatów itp. - Połączenie USB może być używane do pracy jako urządzenia sieciowe (chociaż takie funkcje są rzadkością w standardowym oprogramowaniu).

Standard wyjść PoE używany przez router.

Sama technologia PoE (Power over Ethernet) pozwala przesyłać nie tylko dane przez kabel sieciowy Ethernet, ale także energię do zasilania urządzeń sieciowych. A obecność wyjścia PoE (wyjścia) umożliwia zasilanie takich urządzeń ze złączy sieciowych urządzenia. Eliminuje to konieczność układania dodatkowych przewodów lub korzystania z niezależnych źródeł zasilania, co jest szczególnie ważne w przypadku niektórych urządzeń, takich jak zewnętrzne kamery IP do monitoringu. A przy korzystaniu z tak zwanych splitterów - urządzeń, które dzielą sygnał kabla PoE na dane czysto sieciowe i prąd zasilający - za pomocą takich wyjść można również zasilać sprzęt, który początkowo nie obsługuje PoE (najważniejsze jest to, że ich charakterystyka mocy odpowiada możliwości przełącznika).

Jeśli chodzi o standardy PoE, określają one nie tylko ogólne zasilanie, ale także kompatybilność z konkretnymi urządzeniami: konsument musi obsługiwać ten sam standard co router, w przeciwnym razie normalna praca będzie niemożliwa. Obecnie także w złączach „przełączników” można znaleźć dwa rodzaje takich standardów – aktywny (802.3af, 802.3at, 802.3bt) i pasywny (jeden, bo tak się nazywa). Główna różnica między tymi odmianami polega na tym, że aktywne PoE zapewnia dopasowanie źródła zasilania i obciążenia pod względem napięcia i prądu, podczas gdy pasywne PoE nie ma takich funkcji, a energia jest dostarczana „tak...jak jest”, bez regulacji. A oto bardziej szczegółowy opis poszczególnych standardów:

— 802.3af. Najstarszy obecnie używany aktywny format zasilania PoE. Zapewnia moc na wyjściu o mocy do 15 W (na wejściu odbiornika - do 13 W), napięcie wyjściowe 44 - 57 V (na wejściu - 37 - 57 V) oraz prąd w parze przewodów zasilających do góry do 350 mA. Pomimo „czcigodnego wieku”, nadal jest szeroko stosowany; więc wciąż jest sporo routerów, które działają tylko z 802.3af w sprzedaży (stan na koniec 2021 r.). Warto jednak wziąć pod uwagę, że ten standard od razu obejmuje 4 tak zwane klasy mocy (od 0 do 3), które różnią się maksymalną liczbą watów na wyjściu i wejściu. Dlatego przy korzystania z 802.3af nie zaszkodzi upewnić się, że moc wyjściowa będzie wystarczająca dla wybranego obciążenia.

— 802.3af/at. Połączenie dwóch standardów jednocześnie - 802.3af opisanego powyżej i nowszego 802.3at. Ta ostatnia pozwala na dostarczenie mocy do 30 W (do 25,5 W na wejściu zasilanego urządzenia), wykorzystuje napięcie 50 - 57 V (42,5 - 57 V na wejściu), natomiast prąd w parze przewody nie przekraczają 600 mA. Taka kombinacja jest stosunkowo niedroga, a jednocześnie umożliwia zasilanie szerokiej gamy urządzeń zewnętrznych; więc pod koniec 2021 roku to właśnie tego typu wyjścia PoE są najbardziej popularne w routerach.

— 802.3af/at, bt. Połączenie 802.3af/at powyżej z 802.3bt (PoE++, PoE rodzaj 3 lub rodzaj 4). 802.3bt to najnowszy format zasilania PoE; w przeciwieństwie do wcześniejszych, wykorzystuje nie 2, a 4 przewody zasilające, co pozwala na dostarczenie bardzo solidnego zasilania do urządzeń zewnętrznych - do 71 V (przy 90 W na wyjściu). Takie możliwości są niezbędne przy zasilaniu urządzeń o zwiększonym poborze mocy – np. zewnętrznych kamer dozorowych, uzupełnionych systemami grzewczymi. Z drugiej strony obsługa standardu 802.3bt znacząco wpływa na koszt urządzenia, a takie połączenie stawia specjalne wymagania co do jakości kabli. Ponadto należy pamiętać, że standard ten obejmuje również format UPoE stworzony przez Cisco i używany w jego sprzęcie; a ten standard (znany jako PoE rodzaj 3) ma skromniejszą moc - do 60 W na wyjściu (do 51 W na wejściu konsumenta). Tak, a ogólny standard 802.3bt obejmuje dwie klasy mocy - klasę 8, przy której osiąga się maksymalną wydajność, oraz klasę 7, w której na wyjście dostarczane jest 75 watów, a do konsumenta około 62 watów. Jeśli więc planujesz korzystać ze sprzętu 802.3bt, wybierając router z tej kategorii, musisz upewnić się, że zasilanie jest wystarczające do prawidłowego działania podłączonych urządzeń.

- Bierny. Jak już wspomniano, kluczową różnicą między pasywnym PoE a opisanymi powyżej standardami aktywnymi jest to, że w tym przypadku moc wyjściowa wytwarza ściśle ustaloną moc, bez żadnych automatycznych regulacji i regulacji dla konkretnego urządzenia. Główną zaletą tego standardu jest jego niski koszt: jego implementacja jest znacznie tańsza niż aktywne PoE, więc takie porty można znaleźć nawet w routerach klasy podstawowej. Z drugiej strony wspomniany brak autotuningu znacznie utrudnia koordynację urządzeń ze sobą - zwłaszcza w świetle faktu, że różne urządzenia mogą znacznie różnić się mocą wyjściową/poborem napięcia i prądu (mocy). Z tego powodu przy korzystaniu z pasywnego PoE należy zwrócić szczególną uwagę na kompatybilność źródła i obciążenia w tych parametrach. Jeśli nie ma dopasowania, to w najlepszym przypadku (jeśli napięcie wyjściowe / moc jest niższe niż wymagane), moc po prostu nie będzie działać, a w najgorszym przypadku (przy nadmiernym napięciu / mocy) istnieje duże prawdopodobieństwo przeciążenia, przegrzanie, a nawet awarie z pożarami - a takie problemy mogą nie wystąpić natychmiast, ale po dość długim czasie. I zdecydowanie nie da się podłączyć urządzeń z aktywnymi wejściami do pasywnych wyjść PoE – z tych samych powodów.

Podsumowując należy stwierdzić, że jeśli router ma zarówno wejście z obsługą PoE, jak i kilka wyjść z tą funkcją, to wszystkie możliwości takich wyjść z reguły można zrealizować tylko wtedy, gdy sam przełącznik jest zasilany z gniazdka , a nie z wejścia PoE. Zobacz „Wyjścia PoE”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Liczba wyjść z obsługą PoE (patrz wyżej) przewidzianych w konstrukcji routera.

Teoretycznie liczba ta odpowiada maksymalnej liczbie urządzeń sieciowych, które mogą być zasilane przez PoE. W praktyce jednak należy wziąć pod uwagę jeszcze dwa punkty. Przede wszystkim całkowita moc dostarczana przez takie porty; najczęściej jest to wskazane w pozycji „Całkowita moc PoE”, a dla modeli z jednym wyjściem - w pozycji „Moc na wyjście PoE”. W każdym razie, jeśli pobór mocy podłączonego sprzętu jest wyższy niż ta wartość, w najlepszym razie moc z przełącznika po prostu „nie uruchamia się”, a w najgorszym przypadku możliwe są przeciążenia i awarie sprzętu.

Drugi niuans dotyczy routerów, które same mogą być zasilane za pomocą Power over Ethernet. Przypomnijmy, że moc takiego zasilacza jest bardzo ograniczona, więc gdy jest on używany, większość mocy zwykle idzie na działanie samego przełącznika, a niewiele (jeśli w ogóle) pozostaje do zasilania wyjść PoE. Kiedy więc urządzenie jest zasilane przez PoE, jego własne wyjścia PoE w najlepszym razie mocno „toną” pod względem możliwości (maksymalna moc maleje, spada liczba jednocześnie zasilanych urządzeń), a w najgorszym całkowicie zamieniają się w zwykłe porty sieciowe , bez dodatkowego zasilania. Jeśli więc planujesz w pełni wykorzystać wyjścia PoE, warto zadbać o podłączenie samego przełącznika do sieci; dotyczy to zwłaszcza modeli, w których istnieje więcej niż jedno takie wyjście.

- Wbudowany. Wbudowany zasilacz nie zajmuje miejsca na zewnątrz, ale może znacznie zwiększyć gabaryty i wagę całego routera. Z tego powodu ta opcja jest dość rzadka - głównie wśród modeli montowanych w stojaku (patrz „Współczynnik kształtu”), w których jednostka zewnętrzna może powodować znaczne niedogodności, a także wśród najmocniejszych routerów stacjonarnych, dla których rozmiar i waga nie są krytyczne .

- Zewnętrzny. Teoretycznie zewnętrzne umieszczenie zasilacza wymaga dodatkowej przestrzeni, a zatem nie jest tak wygodne jak wewnętrzne. W praktyce większość tego typu urządzeń jest dość kompaktowa i wyposażona we wtyczki do gniazd bezpośrednio na obudowie - innymi słowy, urządzenie jest instalowane na wylocie, a stamtąd przewód jest ciągnięty do routera. A brak obwodów zasilających i transformatorów wewnątrz routerów ma pozytywny wpływ na ich zwartość. Dzięki temu ta opcja jest bardzo popularna wśród modeli stacjonarnych (patrz „Współczynnik kształtu”), przede wszystkim na poziomie podstawowym i średnim.