Porównanie Kronas Eko 12 12 kW vs Viessmann Vitoligno 100-S 30 30 kW

Rodzaj paliwa lub grzałki używanej przez kocioł.

— Gaz. Kotły gazowe są popularne ze względu na niski koszt paliwa i szereg praktycznych zalet. Na przykład ogrzewanie włącza się i wyłącza prawie natychmiast, moc palnika można łatwo wyregulować, konstrukcja może zapewniać różne dodatkowe opcje (takie jak podłączenie termostatu pokojowego) itp. Wadami tego typu kotłów jest zależność od przewodów gazowych (można też stosować gaz w butlach, lecz jest to raczej niewygodne i rzadko stosowane), a także złożoność instalacji i uzależnienie od zasilania.

— Prąd. Kotły z grzałkami elektrycznymi są proste w instalacji - w szczególności ze względu na brak kominów - i mogą mieć zaawansowane możliwości sterowania. Z drugiej strony wysokie zużycie energii elektrycznej wpływa na koszty eksploatacyjne, a do zwykłego gniazdka można podłączyć tylko modele o najniższej mocy - dla mniej lub bardziej solidnych jednostek wymagane jest osobne podłączenie. Kotły elektryczne są szczególnie wygodne tam, gdzie nie ma możliwości zasilania kotła gazem lub paliwem stałym/ciekłym.

— Prąd elektryczny(elektrodowy). Odmiana kotłów elektrycznych (patrz wyżej), znane również jako „jonowe” („wymiana jonowa”). Kluczowa różnica między takimi urządzeniami polega na tym, że nie mają one elementów grzejnych: ogrzewanie następuje z powodu tego, że prąd elektryczny przepływa bezpośrednio prze...z płyn niezamarzający. Oprócz ogólnych zalet wszystkich kotłów elektrycznych (niewielkie wymiary, łatwość montażu i sterowania, możliwość zastosowania zaawansowanej automatyki itp.), takie modele mają również takie zalety jak bardzo wysoka sprawność i dobry współczynnik grzania. Należy zauważyć, że nawet przy wycieku płynu chłodzącego prawie nie ma niebezpieczeństwa porażenia prądem. Z drugiej strony kotły elektrodowe są bardzo wymagające pod względem jakości nośnika ciepła: musi to być woda o ściśle określonym stężeniu soli, a podczas użytkowania powstałe gazy elektrolizy muszą być regularnie usuwane z systemu grzewczego, dodatkowo należy okresowo dolewać do niego świeży roztwór. Ponadto ze względów technicznych jednostki tego typu nie są kompatybilne z zabezpieczeniami opartymi na wyłącznikach RCD.

— Paliwo stałe. Kotły na paliwo stałe najczęściej wykorzystują węgiel jako paliwo, koks lub specjalne brykiety paliwowe. Główną zaletą takich kotłów jest ich niska cena. Wady wynikają z rodzaju stosowanego paliwa: najczęściej wymagane jest jego ręczne ładowanie, a także usuwanie stałych produktów spalania (popiół, sadza). Ponadto proces spalania jest trudny do regulacji i nie można go zatrzymać do całkowitego wypalenia się paliwa, co prowadzi do problemów z ustawieniem kotła na wymaganą moc i może wymagać specjalnej automatyzacji. Dlatego takie kotły są najczęściej używane tam, gdzie z jakiegoś powodu niemożliwe jest zainstalowanie kotłów gazowych lub elektrycznych.

— Drewno opałowe. Kotły opalane drewnem to rodzaj kotłów na paliwo stałe ze wszystkimi ich charakterystycznymi zaletami i wadami (więcej szczegółów powyżej). Główną cechą takich kotłów jest to, że można w nich zastosować pirolizowy schemat spalania, co znacznie zwiększa sprawność (patrz Pirolizowy).

— Paliwo płynne. Kotły, które jak sama nazwa wskazuje, wykorzystują paliwa płynne. Najczęściej chodzi o olej napędowy, lecz niektóre modele mogą również współpracować z wariantami niższej jakości - takimi jak olej opałowy lub nawet zużyty olej. Takie kotły są pod wieloma względami podobne do gazowych - w szczególności pozwalają na łatwą regulację trybu pracy i natychmiastowe zatrzymanie ogrzewania. Jednocześnie nie wymagają połączenia z magistralą, dzięki czemu są całkowicie autonomiczne; a ich moc jest z reguły wyższa. Z drugiej strony w przypadku takich jednostek wymagane są dość pojemne zbiorniki paliwa, w przeciwnym razie w sezonie przyjdzie stale uzupełniać zbiornik, a samo paliwo jest znacznie droższe niż gaz. Ponadto kotły tego typu mają zwiększone wymagania dotyczące jakości okapu, ponieważ podczas pracy powstaje wiele produktów spalania. Kolejną wadą jest ich wysoki koszt. Dlatego modele na paliwo płynne nie są szeroko powszechne; najczęściej są one stosowane jako opcja w tych pomieszczeniach, do których nie można dostarczyć gazu.

Oprócz kotłów jednopaliwowych istnieją również kotły kombinowane, które mogą pracować z więcej niż jednym źródłem energii. We współczesnych modelach można znaleźć prawie każdą kombinację - na przykład gaz i paliwo płynne, paliwo stałe i prąd elektryczny itp. Jedynym wyjątkiem jest odmiana „prąd plus paliwo płynne”, takie jednostki prawie nie są produkowane. Tak czy inaczej, kompatybilność z kilkoma źródłami energii sprawia, że kocioł jest bardziej wszechstronny i mniej zależny od problemów (na przykład awarii rurociągu gazowego), lecz wpływa na jego koszt. Należy również pamiętać, że przejście na inne źródło energii może wymagać dodatkowych czynności - na przykład wymiany palnika gazowego na wtryskiwacz paliwa.

Maksymalna powierzchnia pomieszczenia, którą kocioł może wydajnie ogrzać. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne budynki mają różne właściwości termoizolacyjne, a nowoczesne budynki są znacznie „cieplejsze” niż domy 30-letnie, a tym bardziej 50-letnie. W związku z tym, punkt ten ma raczej charakter referencyjny i nie pozwala na pełną ocenę rzeczywistego ogrzewanego obszaru. Istnieje wzór, za pomocą którego można wywnioskować maksymalną powierzchnię grzewczą, znając moc użyteczną kotła i warunki klimatyczne, w których będzie on używany; zobacz "Moc użyteczna", aby uzyskać szczegółowe informacje. W naszym przypadku powierzchnia grzewcza liczona jest według wzoru „moc kotła pomnożona przez 8”, co w przybliżeniu jest równoznaczne wykorzystaniu w kilkunastoletnich domach.

Kotły działające na zasadzie pirolizy; czasami nazywa się je również generatorami gazu. Takie modele potrafią pracować wyłącznie z paliwem stałym (m.in na drewno - patrz „Źródła energii”). Bez wchodzenia w niepotrzebne szczegóły schemat ich działania można opisać w następujący sposób: podczas pracy kotła pali się nie tylko samo paliwo, lecz także palny gaz uwalniany z niego w wysokich temperaturach. Pozwala to znacznie zwiększyć sprawność i daje dodatkowe możliwości regulacji mocy. Ponadto w takich kotłach prawie nie tworzy się sadza, a ilość popiołu jest minimalna. Wśród wad modeli pirolizy można wymienić wysoki koszt, konieczność podłączenia do zasilania, a także specyficzne wymagania dla niektórych rodzajów paliwa: na przykład drewno do takiej jednostki musi być bardzo suche (nie więcej niż 15%), w przeciwnym razie wszystkie zalety schematu pirolizowego zostaną zniweczone.

Kotły o długim czasie spalania obejmują specyficzny rodzaj modeli na paliwo stałe (patrz „Źródło energii”). Takie kotły mają dość dużą wysokość przy małej szerokości, a także specjalny system cyrkulacji powietrza. Dzięki temu w procesie spalania bierze udział nie cała masa paliwa, a jedynie stosunkowo cienka warstwa (zwykle około 10-15 cm). Oznacza to, że do kotła można załadować dużo paliwa, lecz będzie się ono stopniowo wypalało, nie generując nadmiernej mocy i pozwalając pracować przez długi czas na jednym "ładowaniu" (stąd nazwa).

Użyteczna moc kotła to moc grzewcza, jaką zapewnia on w trybie maksymalnym.

Zdolność urządzenia do ogrzewania pomieszczenia o określonej powierzchni zależy bezpośrednio od tego parametru; przez moc można w przybliżeniu określić obszar ogrzewania, jeśli parametr ten nie jest wskazany w charakterystyce. Najbardziej ogólna zasada jest taka, że w przypadku pomieszczenia mieszkalnego o wysokości sufitu 2,5 - 3 m do ogrzania 1 m2 powierzchni potrzeba co najmniej 100 W mocy cieplnej. Istnieją również bardziej szczegółowe metody obliczeniowe, które uwzględniają określone czynniki: strefę klimatyczną, przepływ ciepła na zewnątrz, cechy konstrukcyjne systemu grzewczego itp.; są one szczegółowo opisane w specjalnych źródłach. Zwracamy również uwagę, że w kotłach dwufunkcyjnych (patrz „Rodzaj”) część wytworzonego ciepła jest przekazywana na ogrzewanie celem zaopatrzenia w ciepłą wodę; należy to wziąć pod uwagę przy ocenie mocy użytecznej.

Uważa się, że kotły o mocy powyżej 30 kW należy instalować w oddzielnych pomieszczeniach (kotłowniach).

Rodzaj zasilania elektrycznego, niezbędnego do normalnej pracy kotła. Zasilanie może być wymagane nie tylko dla modeli elektrycznych, lecz także dla innych rodzajów kotłów (patrz „Źródło zasilania”) - w szczególności do obsługi automatyki sterującej. Warianty podłączenia mogą być następujące:

- 230 V. Praca ze zwykłej sieci domowej o napięciu 230 V. Przy tym modele o poborze mocy do 3,5 kW można podłączyć do zwykłego gniazdka, lecz w przypadku bardziej „żarłocznych” urządzeń wymagane jest podłączenie bezpośrednio do rozdzielnicy. Wiele kotłów elektrycznych z takim podłączeniem umożliwia również pracę przy napięciu 400 V (patrz poniżej).

- 400 V. Praca z sieci trójfazowej o napięciu 400 V. Takie zasilanie nadaje się do kotłów o dowolnym poborze mocy, jednak nie jest tak powszechne jak 230 V: w szczególności trudności z nim mogą wystąpić w pomieszczeniach mieszkalnych. Dlatego ten wariant występuje głównie w urządzeniach o dużej mocy, dla których zasilanie 230 V w zasadzie nie jest odpowiednie.

- Praca autonomiczna. Praca w trybie całkowicie autonomicznym, bez podłączania prądu. Ten rodzaj pracy występuje we wszystkich kotłach, które nie wykorzystują nagrzewania elektrycznego (patrz „Źródło energii”), z wyjątkiem paliw płynnych - wymagają one energii elektrycznej do obsługi układów zasilania paliwem.

Maksymalna moc elektryczna pobierana przez kocioł podczas pracy. W przypadku modeli nieelektrycznych (patrz „Źródło zasilania”) moc ta jest zwykle niska, jest ona potrzebna głównie dla obwodów sterujących i nie można na nią zwracać szczególnej uwagi. W przypadku kotłów elektrycznych warto zauważyć, że pobór mocy w nich jest najczęściej nieco wyższy od mocy użytecznej, ponieważ część energii jest nieuchronnie rozpraszana i nie jest wykorzystywana do ogrzewania. W związku z tym, zgodnie ze stosunkiem mocy użytecznej do zużytej, można oszacować sprawność takiego kotła.

Minimalna temperatura chłodziwa, jaką zapewnia kocioł w trybie grzania.

Maksymalna temperatura robocza chłodziwa w układzie kotła podczas pracy w trybie grzania.