Porównanie radioodbiorników i zegarów

— Radioodbiornik. W tym przypadku chodzi o klasyczne radia przeznaczone do słuchania muzyki przez zewnętrzny głośnik. Takie urządzenia mogą mieć różne kształty — od stacjonarnego do kieszonkowego. Cechą charakterystyczną większości radioodbiorników jest antena teleskopowa. Ale funkcje mogą się różnić w zależności od modelu.

— Radio kieszonkowe. Małe odbiorniki z własnym zasilaniem. Takie urządzenia, ze względu na swoje wymiary, mają niewielką moc wbudowanego głośnika i często wyposażone są w wyjście słuchawkowe. Przenośne rozwiązania tego typu są przeznaczone raczej do użytku indywidualnego niż do masowego słuchania. Lista funkcji poszczególnych modeli ogranicza się do podstawowych możliwości.

— Radiobudzik. Jak sama nazwa wskazuje, są to w rzeczywistości zegarki elektroniczne z wbudowanym tunerem. Z definicji są wyposażone w wyświetlacze i funkcję alarmu, mogą też posiadać szereg dodatkowych funkcji. Radiobudziki są zazwyczaj przeznaczone do użytku domowego w miastach, w pobliżu stacji nadawczych i słabo nadają się jako urządzenia przenośne — choć często są dość małe, tylko kilka modeli jest wyposażonych w autonomiczne zasilanie. Możliwości ich głośników są również dość skromne: głośniki radiobudzików, w porównaniu do zwykłych odbiorników, mają niską moc i niską jakość dźwięku.

— Zegar stołowy. Istotą zegarów...stołowych jest pokazywanie czasu. Służą również jako element dekoracyjny wystroju wnętrz, często posiadają wbudowany kalendarz, alarm oraz pomiary temperatury pokojowej. Zegary tego typu są dostępne zarówno w wersji z tarczą cyfrową, jak i analogową, do tej samej kategorii należą zegary piaskowe (klepsydry).

Typ radia według rodzaju tunera w nim stosowanego.

— Analogowe. Strojenie na żądaną częstotliwość w takich tunerach odbywa się za pomocą kółka. Ten schemat jest uważany za wygodniejszy niż dostrajanie cyfrowe (patrz poniżej), jednak dokładność regulatorów analogowych jest niższa. Może to utrudnić korzystanie z odbiornika z dużą liczbą stacji w małym zakresie częstotliwości (szczególnie w przypadku audycji FM w dużych miastach). Ponadto tuner analogowy „nie wie” jak zapamiętywać stacje.

— Cyfrowe. Bezpośrednie strojenie tunera w takich odbiornikach odbywa się za pomocą układu elektronicznego; użytkownik ustawia tylko żądaną częstotliwość za pomocą przycisków zwiększania/zmniejszania lub, w zaawansowanych modelach, za pomocą klawiatury numerycznej. Te tunery są nieco mniej wygodne do ręcznego strojenia, jednak dobrze sobie radzą z dostrajaniem. Ponadto wiele odbiorników z tunerami cyfrowymi posiada funkcję zapamiętywania stacji (patrz „Liczba stacji radiowych do zaprogramowania”), automatycznego wyszukiwania wszystkich dostępnych stacji itp.

— FM. Najpopularniejszy obecnie zakres nadawania wśród słuchaczy radia — przede wszystkim ze względu na to, że nadaje w nim zdecydowana większość stacji muzycznych. Wynika to z jego cech: FM wykorzystuje modulację częstotliwości, dzięki czemu możliwe jest nadawanie dźwięku o dość wysokiej jakości, a nawet w formacie stereo. W paśmie częstotliwości termin „FM” zwykle odnosi się do części pasma VHF od 87,5 MHz do 108 MHz, chociaż zasięg poszczególnych odbiorników może się różnić. Wadą FM jest ograniczony zasięg – w zasięgu wzroku, bez przeszkód (do kilkudziesięciu kilometrów), wobec czego stacje FM zdobyły reputację „miejskich”.

— AM. Formalnie określenie to nie jest oznaczeniem zakresu, lecz rodzaju modulacji: „amplitude modulation” – modulacja amplitudy. W radioodbiornikach segmentu konsumenckiego AM oznacza najczęściej zakres fal średnich rzędu 520–1610 kHz. Takie fale mają zasięg wynoszący setki kilometrów, jednak jakość dźwięku w tym przypadku jest nieco gorsza niż w przypadku FM, dlatego z zakresu AM korzystają głównie stacje radiowe z gatunku „konwersacyjnego” (na przykład wiadomości lub dziennikarstwa).

— SW. Nadawanie na falach krótkich (short wave) w ogólnym zakresie od 2,5 MHz do 26,1 MHz, z podziałem na kilka odrębnych podzakresów. Jakość dźwięku jest średnia. Fale krótkie są w stanie dotrzeć na przeciwną stronę Ziemi, jednak tuż poza zasięgiem wzroku nadajnika powstaje „martwa strefa” o szerokości kilkudziesię...ciu kilometrów. W konsekwencji SW powszechnie używano w transmisjach zagranicznych.

— DAB. Skrót od Digital Audio Broadcasting, tj. „nadawanie cyfrowe”. Termin ten opisuje kluczową różnicę między tym zakresem a tymi opisanymi powyżej: nadawanie w nim odbywa się nie w formacie analogowym, lecz w formacie cyfrowym, do transmisji wykorzystywany jest kodek MP2. Daje to szereg przewag nad tradycyjnymi nadajnikami — w szczególności większy zasięg przy mniejszej mocy i wysokiej jakości nadawanego dźwięku. Ponadto dźwięk ten prawie nie podlega zniekształceniom: słabe zakłócenia nie wpływają na jego jakość, a gdy moc nadajnika jest krytycznie zmniejszona, sygnał nie jest zniekształcony, jednak całkowicie zanika. To ostatnie można oczywiście uważać za wadę; jednak naprawdę istotną wadą tej opcji jest raczej jej niska (jak dotąd) powszechność w krajach WNP. Technicznie takie nadawanie może być realizowane w dowolnym zakresie powyżej 30 MHz, jednak w praktyce stosuje się kilka opcji (w zależności od kraju) związanych z zakresem VHF.

— DAB+. Zaktualizowana i ulepszona wersja standardu DAB opisanego powyżej. Posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla nadawania cyfrowego, a różni się od poprzednika wyższą jakością dźwięku przy tych samych przepływnościach – zarówno dzięki zastosowaniu innego kodeka (HE-AAC v2), jak i zastosowaniu bardziej zaawansowanych algorytmów redukcji szumów. Audycji DAB+ nie można odbierać na odbiornikach DAB: w najlepszym przypadku będzie to wymagać aktualizacji oprogramowania, a w najgorszym — konieczna będzie zmiana samego odbiornika.

Złącze do podłączenia słuchawek w odbiornikach radiowych, najczęściej standardowe mini-Jack 3,5 mm. Słuchawki mogą się przydać, gdy dźwięk z głównego głośnika może przeszkadzać innym lub w hałaśliwym otoczeniu, w którym zewnętrzny głośnik nie działa dobrze.

Sposób zasilania przewidziany w konstrukcji radioodbiorników i zegaró stołowych.

— Bateryjne. Zasilanie ze standardowych wymiennych baterii (AA, AAA, typ C, LR44, Krone itp.). Takie zasilanie ma dwie główne zalety. Po pierwsze, wyczerpany element można szybko wymienić; do tego oczywiście trzeba mieć na stanie nowe baterie, ale łatwo jest się tym wcześniej zająć. Po drugie, urządzenia konsumenckie są niezależne od gniazdek; dzięki temu można je zainstalować na niemal każdej odpowiedniej powierzchni, łatwo przenosić z miejsca na miejsce, nie martwiąc się o długość i ułożenie przewodu zasilającego. Baterie oczywiście trzeba kupować osobno, co nieco zwiększa wydatki. Jednak wiele baterii jest również dostępnych w postaci akumulatorków. Dzięki temu modele zasilane bateryjnie cieszą się dziś dużą popularnością.

— Sieciowe. Zasilanie ze standardowej sieci o napięciu 230 V. Z jednej strony, ta opcja eliminuje kłopoty z bateriami, a z drugiej — podłączenie do sieci wiąże się z szeregiem niedogodności: przewód zasilający ogranicza możliwość zainstalowania radia lub zegara do miejsc, w pobliżu których znajdują się gniazdka, ponadto urządzenie może przeszkadzać i po prostu nie pasować do ogólnego otoczenia. Zasilanie sieciowe w z...egarach jest dość rzadkie w czystej postaci — znacznie częściej jest wykorzystywane jako opcja zapasowa dla modeli z zasilaniem bateryjnym: jeśli sytuacja na to pozwala, możesz podłączyć zegar do gniazdka i nie marnować ładunku.

— Akumulatorowe. Zasilanie z oryginalnego, niestandardowego akumulatora. Podobnie jak opisane powyżej baterie, ta opcja zapewnia urządzeniu autonomię. Jednak kluczowa różnica polega na tym, że akumulator z reguły nie zakłada szybkiej wymiany: niestandardowy format utrudnia uzyskanie zapasowego akumulatora, a ponadto często jest on w ogóle niewymienny. Dlatego główną, a nawet jedyną opcją działań podczas rozładowania jest ładowanie, które wymaga połączenia z siecią i zajmuje dość dużo czasu. Z tego powodu akumulatory są uważane za mniej odpowiednią opcję zasilania niż baterie wymienne i są rzadko używane.