Porównanie Lowrance Elite-12 Ti vs Humminbird Helix 12 CHIRP SI GPS

Maksymalna głębokość, na której lokalizator echosondy (patrz „Typ”) może działać skutecznie – innymi słowy, jak głęboko pod wodą urządzenie jest w stanie „widzieć”.

Warto dobrać echosondę do tego parametru biorąc pod uwagę rzeczywiste głębokości, na których planuje się jej użycie. Oczywiście nie lokuje pewnego zapasu, jednak w rozsądnych granicach (15-20%, nie więcej). Na przykład nie ma sensu specjalnie brać modelu o głębokości skanowania 200 m dla jeziora z dołami 30-40 m - takie urządzenia są drogie, podczas gdy po prostu nie ma gdzie wykorzystać ich pełnego potencjału i silnego sygnału może również odstraszać ryby. Ale w przypadku zastosowań morskich lub oceanicznych może być potrzebna głębokość kilometra lub więcej; najbardziej zaawansowane echosondy są w stanie to zapewnić.

Kąt objęty przez nadajnik sonaru (lub urządzenie z tą funkcją, patrz „Typ”).

Technicznie im szerszy kąt, tym lepiej echosonda nadaje się do poszukiwania ryb i innych obiektów podwodnych. duży ślad zmniejsza prawdopodobieństwo przeoczenia produkcji. Z drugiej strony belka powinna być jak najwęższa, aby dokładnie określić głębokość. Wynika to z faktu, że głębokość zależy od maksymalnego wystającego punktu, który znajduje się pod belką; tak więc, jeśli rozmiar otworu na dole jest mniejszy niż plamka z belki, urządzenie po prostu nie zauważy tego otworu. Im mniejszy kąt (i odpowiednio rzut promienia na dno), tym mniej prawdopodobne jest takie zjawisko.

Należy jednak pamiętać, że wszystkie powyższe informacje są jednoznacznie prawdziwe tylko w przypadku echosond jednowiązkowych (patrz „Liczba wiązek promieniowania”). Ale modele wielowiązkowe z reguły łączą belki o różnych szerokościach, kompensując w ten sposób wady wąskich i szerokich kątów. W nich całkowity kąt promieniowania opisuje jedynie wymiary przestrzeni objętej urządzeniem.

Moc dostarczana przez nadajnik sonaru (lub sonar-ploter, patrz Typ).

Im mocniejszy emiter, im bardziej „daleki zasięg” okazuje się urządzenie, tym większa głębokość, na której może normalnie pracować (patrz wyżej). Nie zapominaj jednak, że praktyczne możliwości echosondy zależą od wielu innych parametrów, począwszy od częstotliwości i kątów pracy (patrz wyżej) po jakość odbiornika i możliwości algorytmów przetwarzania sygnału. Ponadto różni producenci mogą wskazywać w charakterystyce różne rodzaje mocy: w niektórych przypadkach jest to moc szczytowa (moc maksymalna w chwili pojedynczego impulsu), w innych - RMS (moc skuteczna obliczona w określonym przedziale czasu i uzyskana poniżej szczytu). Dlatego możemy powiedzieć, że rola tego parametru jest zwykle czysto orientacyjna, a przy wyborze należy kierować się momentami bliższymi praktyce (na przykład ta sama głębokość skanowania).

- Przekątna ekranu. Przekątna ekranu w calach. Im większy ekran, tym więcej informacji można na nim wyświetlić i tym bardziej szczegółowe mogą być te informacje. Z drugiej strony parametr ten ma zauważalny wpływ na gabaryty urządzenia, a duże ekrany są drogie, zwłaszcza że do normalnej jakości obrazu wymagana jest odpowiednia rozdzielczość (patrz niżej).

- Dotykowy. Obecność czujnika w konstrukcji wyświetlacza. Funkcja ta pozwala sterować urządzeniem poprzez dotykanie ikon na ekranie - podobnie jak to się robi w smartfonach i tabletach. Sterowanie dotykowe daje większe możliwości niż klasyczne, za pomocą przycisków i przełączników, ponadto jest bardziej intuicyjne – jednak takie urządzenia są droższe.

- Rozdzielczość wyświetlacza. Rozmiar wyświetlacza w punktach (pikselach) w poziomie i pionie. Im wyższa rozdzielczość, tym bardziej szczegółowy obraz może być wyświetlany na ekranie, tym mniejsze obiekty są na nim wyraźnie widoczne i tym wygodniej jest oglądać. Jednocześnie specyfika echosond jest taka, że zbyt wysoka rozdzielczość nie jest wymagana nawet w przypadku modeli z wyższej półki: np. skromne jak na standardy smartfony lub tablety 640x480 z ekranem 5” są uważane za całkiem wystarczające nawet dla zaawansowane urządzenie.

- Chromatyczność. Zdolność ekranu do wyświetlania kolorów. W tym przypadku stosuje się najprostszy podział:

Monochromatyczny. Wyświetlacze wyświetlające informacje tylko w odcieniach jednego koloru. Teoretycznie główny kolor może być dowolny, ale w tym przypadku bezwzględna większość ekranów monochromatycznych to czarno-białe. Ich zaletami są niskie koszty i zużycie energii, a także dobra widoczność w słońcu; jednocześnie taki obraz pozwala na pracę z dość różnymi typami danych, co jest wystarczające nawet dla bardzo zaawansowanych echosond (patrz „Typ”). Jednak ta różnorodność nie jest tak szeroka jak w przypadku kolorowych wyświetlaczy, przez co dla ploterów nawigacyjnych (patrz ibid.) taki obraz jest słabo dopasowany - jeśli nie można wyświetlić różnych kolorów, niektóre ważne informacje na temat mapy są stracone.

Kolorowe. Ekrany zdolne do obsługi wielu kolorów. Różnorodność kolorów może być dość niewielka, ale obraz nadal okazuje się bardziej informacyjny niż czarno-biały: różne kolory mogą wskazywać na różne głębokości na mapie, zmiany temperatury wody itp. Z tego powodu ten typ wyświetlacza znajduje się we wszystkich typach urządzeń nawigacyjnych (patrz wyżej). Jego główną wadę można nazwać wyższym kosztem niż ekrany monochromatyczne.

- Podświetlenie. Ekran posiada własny system podświetlenia. Funkcja ta uniezależnia wyświetlacz od światła zewnętrznego i pozwala widzieć na nim informacje nawet w całkowitej ciemności. Jednocześnie podświetlenie zwiększa zużycie energii, co jest ważne podczas długotrwałej pracy z autonomicznego źródła (na przykład akumulatora łodzi). Dlatego można go wyłączyć.

-Ethernet. Ten standard jest również znany jako LAN lub RJ-45. Jego pierwotnym celem jest budowa przewodowych sieci komputerowych ogólnego przeznaczenia; jednak Ethernet może być również używany w specjalnych sieciach - m.in. używane przez sprzęt nawigacyjny. Należy pamiętać, że technicznie ten interfejs jest w stanie zapewnić wyższą szybkość przesyłania danych niż NMEA, więc może być używany do zadań wymagających dużej ilości transferu danych, na przykład łączenia się z Internetem za pośrednictwem modułu satelitarnego.

- NMEA. Skrót od National Marine Electronics Association. Interfejs ten służy do komunikowania się ze sobą różnych "morskich" urządzeń elektronicznych, głównie nawigacji - echosondy, chartplotery, radary, radio VHF, żyrokompasy, czujniki w silnikach itp. W związku z tym jego obsługa pozwala na połączenie urządzenia z innymi wyspecjalizowanymi urządzeniami i czujnikami. Zauważ, że istnieje kilka wersji NMEA. Najpopularniejszym w tej chwili jest NMEA 0183, to właśnie ten standard jest obsługiwany przez większość specjalnego sprzętu. Bardziej zaawansowaną wersją jest NMEA 2000, która nie jest jeszcze tak rozpowszechniona. Możesz dowiedzieć się więcej o różnych wersjach i ich kompatybilności w dedykowanych źródłach.

- Wyjście na zewnętrzną antenę GPS. Funkcja ta może wystąpić niezależnie od tego, czy urządzenie posiada wbudowany odbiornik G...PS (patrz wyżej). Jeśli nie ma takiego odbiornika, wówczas możliwość podłączenia anteny zewnętrznej (a dokładniej całego modułu GPS) jest prawie obowiązkowa dla urządzeń z funkcją plotera nawigacyjnego (patrz „Typ”) - w przeciwnym razie nie będą w stanie wydajnie działać ich zadania. Jednak w przypadku modeli z własnym odbiornikiem może się przydać antena zewnętrzna - jest z reguły bardziej czuła niż wewnętrzna i pozwala dokładniej określić lokalizację urządzenia, szczególnie w trudnych warunkach (zakłócenia atmosferyczne , nawigacja przez wąskie fiordy itp.). Jednocześnie taką antenę można wybrać według własnego uznania, wybierając najlepszą opcję pod względem ceny i funkcjonalności. Trzeba tylko wziąć pod uwagę, że do podłączenia zewnętrznego sprzętu można wykorzystać różne typy złączy - dlatego przed zakupem anteny warto wyjaśnić jej kompatybilność z konkretnym modelem urządzenia.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy, pierwotnie stworzony do łączenia się z lokalnymi sieciami komputerowymi, a ostatnio również używany do bezpośredniego łączenia ze sobą różnych urządzeń. W echosondach / chartplotterach może być wykorzystywany do różnych celów - zarówno do integracji z siecią pokładową, jak i do podłączenia urządzeń zewnętrznych (czujnik bezprzewodowy, tablet do zdalnego sterowania itp.); konkretna funkcjonalność zależy od modelu.

- Bluetooth. Interfejs bezprzewodowy służący do łączenia ze sobą różnych urządzeń. Standard Bluetooth obejmuje wiele oddzielnych protokołów używanych do różnych typów danych i formatów działania; w rzeczywistości możliwości tego połączenia w każdym konkretnym przypadku zależą od protokołów obsługiwanych przez echosondę / ploter nawigacyjny. Do najczęstszych możliwości należą w szczególności podłączenie czujników bezprzewodowych (patrz wyżej), wymiana danych z tabletem, laptopem lub innym gadżetem (na przykład w celu pobrania nowych map i tras), podłączenie bezprzewodowych zestawów słuchawkowych do pracy z alarmami dźwiękowymi itp. s.

- Wejście wideo. Złącze do podłączenia zewnętrznego sygnału wideo do echosondy / chartplotera. Funkcja ta umożliwia wykorzystanie wyświetlacza do wyświetlania „obrazu” z innego urządzenia, takiego jak kamera zewnętrzna. Zwróć uwagę, że wejścia wideo znajdują się głównie w modelach z dużymi kolorowymi wyświetlaczami - bez takiego wyświetlacza całe znaczenie tej funkcji byłoby stracone.

- Wyjście wideo. Złącze do wyprowadzania sygnału wideo z echosondy / plotera nawigacyjnego. Funkcja ta pozwala na zduplikowanie obrazu z wyświetlacza urządzenia na zewnętrznym dużym ekranie - np. głównym monitorze komputera pokładowego - co sprawia, że oglądanie jest wygodniejsze.

Maksymalna liczba pojedynczych punktów orientacyjnych, które można zapisać w pamięci plotera nawigacyjnego.

Punkty orientacyjne mogą służyć jako baza do wytyczania tras, jako punkty odniesienia na mapie, taki punkt można ustawić jako bezpośredni cel podróży itp.; konkretne przypadki użycia zależą od modelu urządzenia. W każdym razie im więcej punktów nawigacyjnych możesz jednocześnie wprowadzić do pamięci plotera nawigacyjnego, tym wygodniej z nimi pracować i tym rzadziej będziesz musiał czyścić tę pamięć, aby dodać nowe znaczniki.

Maksymalna liczba śladów, które mogą być jednocześnie przechowywane w pamięci plotera nawigacyjnego.

Jeśli musisz regularnie podróżować po stałych trasach, znacznie wygodniej jest raz zapisać te trasy w pamięci, a następnie wybrać żądaną opcję, niż za każdym razem ponownie programować nawigator. Nowoczesne urządzenia mogą przechowywać dziesiątki, a nawet setki tras; im większa jest ta liczba, tym rzadziej będziesz musiał zwalniać pamięć na nowe trasy.

Maksymalna liczba punktów orientacyjnych, które można ustawić na pojedynczej trasie zapisanej na ploterze nawigacyjnym.

We współczesnych urządzeniach liczba ta może sięgać kilkudziesięciu tysięcy. Obfitość punktów jest ważna przy układaniu skomplikowanych tras, z wieloma zakrętami i zakrzywionymi liniami, które wymagają maksymalnej dokładności. Tej liczby nie należy mylić z liczbą poszczególnych punktów trasy (patrz „Liczba punktów trasy”): w tym przypadku chodzi tylko o punkty zawarte w określonej trasie i nieużywane oddzielnie (może być ich wielokrotnie więcej).

Obecność kluczowego systemu podświetlenia w konstrukcji urządzenia.

Rola tej funkcji jest podobna do podświetlenia wyświetlacza (patrz „Wyświetlacz”): sprawia, że klawisze są widoczne nawet w całkowitej ciemności, co pozwala na dokładne sterowanie funkcjami urządzenia. I nawet w warunkach zmierzchu podświetlenie może się przydać – nie wszystkie przyciski mają oznaczenia, które są dobrze rozróżnialne w słabym świetle.