Porównanie Onkyo TX-NR656 + Dali Pack vs Onkyo HT-S7705

Nominalna moc subwoofera dostarczonego z kinem domowym. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat mocy znamionowych, patrz „Przód” powyżej; tutaj zauważamy, że „podwodne” często mają dość dużą moc, ponieważ są przeznaczone do pokrycia niskich częstotliwości we wszystkich kanałach audio.

Zakres częstotliwości dźwięku odtwarzanych przez system głośników kina domowego. Im szerszy zakres – im bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że głośniki „odetnie” część niskich lub wysokich częstotliwości. Oceniając wskaźnik ten należy przyjąć, że zasięg odbierany przez przeciętne ucho ludzkie wynosi od 16 Hz do 20 kHz. Jednak nowoczesne kina domowe w większości pokrywają ten zakres całkowicie lub prawie całkowicie.

Wartość czułości określa głośność zestawu głośnikowego podczas doprowadzenia do niego zewnętrznego sygnału o określonej mocy. Przy tej samej sile sygnału i impedancji bardziej czułe głośniki zapewniają wyższą głośność.

Nominalna moc dostarczana przez wbudowany wzmacniacz mocy kina domowego na kanał subwoofera (niska częstotliwość). Aby uzyskać więcej informacji na temat tej cechy, patrz „Przód” powyżej.

Zakres częstotliwości dźwięku, jaki może wytworzyć wbudowany wzmacniacz kina domowego. Wskaźnik ten jest podobny do zakresu głośników opisanego powyżej: im jest szerszy, tym więcej dźwięku jest pokrywane przez urządzenie, tym mniej wysokich i niskich częstotliwości znajduje się poza zakresem działania. Jednocześnie należy zauważyć, że zakres częstotliwości wzmacniacza z reguły odpowiada możliwościom kompletnych głośników. Dlatego z reguły należy zwracać uwagę na parametr ten tylko przy podłączaniu „nienatywnej” akustyki: pożądane jest, aby jej zakres nie był węższy niż wzmacniacza, w przeciwnym razie ten ostatni nie będzie w stanie zrealizować wszystkich jego możliwości.

Wsparcie kina domowego dla skanowania progresywnego, czyli możliwość wyprowadzenia sygnału wideo z takim skanowaniem.

Początkowo skanowanie nazywano metodą konstruowania obrazu na ekranie telewizora CRT. W takich ekranach za obraz odpowiada wiązka elektronów, która okrąża ekran i rysuje każdą klatkę linia po linii. Różne typy skanowania różnią się kolejnością tych linii: przy metodzie z przeplotem wiązka rysuje najpierw linie nieparzyste (1, 3, ...), potem parzyste (2, 4, ...), a progresywnie - każda linia z kolei. Druga opcja jest uważana za bardziej zaawansowaną, ponieważ poprawia jakość obrazu i zmniejsza prawdopodobieństwo szumu i „artefaktów”. Wyświetlacze LCD wykorzystują inne techniki obrazowania; jednak dla nich zachowane są widoczne cechy obu typów rozwijania.

Należy pamiętać, że wyświetlanie obrazów ze skanowaniem progresywnym jest dostępne tylko wtedy, gdy takie skanowanie jest obsługiwane nie tylko przez zestaw kina domowego, ale także przez ekran, na którym wyświetlane są obrazy. Z drugiej strony większość nowoczesnych telewizorów spełnia te wymagania; dlatego chociaż wyjaśnienie kompatybilności nie zaszkodzi, najprawdopodobniej nie spowoduje to problemów.

- Smart TV. Funkcja ta faktycznie zamienia kino domowe w sieciowe centrum medyczne z dostępem do Internetu. Specyficzne możliwości telewizorów Smart TV mogą się różnić w zależności od producenta, ale w większości przypadków obejmują przynajmniej dostęp do markowych repozytoriów treści online i/lub usług internetowych (takich jak YouTube). Ponadto można dostarczyć gry, programy edukacyjne, a najbardziej zaawansowane modele umożliwiają nawet instalowanie dodatkowych aplikacji na żądanie użytkownika. Aby połączyć się z siecią, zwykle używany jest moduł Wi-Fi(patrz poniżej) lub port LAN(patrz Wejścia).

- podłączenie do iPoda. Specjalne złącze dokujące do podłączania odtwarzaczy rodziny iPod do głośników kina domowego (z wyjątkiem shuffle, który nie ma złącza dokującego). Możesz podłączyć takie odtwarzacze, aby odtwarzać muzykę przez zwykłe line-in, jednak połączenie przez złącze dokujące daje więcej dodatkowych możliwości - na przykład możesz przełączać utwory z panelu sterowania kina domowego.

- Odtwarzanie bezprzewodowe (AirPlay). Urządzenie obsługuje technologię bezprzewodowego odtwarzania AirPlay. AirPlay został stworzony przez Apple w celu zastąpienia zastrzeżonej technologii bezprzewodowej AirTunes. Do przesyłania danych wykorzystywana jest technologia Wi-Fi, dzięk...i czemu można transmitować nie tylko muzykę, ale także dodatkowe dane (tytuły utworów, okładki albumów, a nawet filmy). AirPlay jest szczególnie przydatny w przypadku urządzeń przenośnych (iPhone, iPod touch itp.), ponieważ umożliwia odtwarzanie muzyki bez instalowania gadżetu na stacji dokującej. Chociaż technologia została pierwotnie zaprojektowana dla urządzeń Apple, nie jest całkowicie zastrzeżona. Nadajniki muzyczne mogą służyć nie tylko urządzeniom przenośnym i komputerom Apple, ale także komputerom PC z zainstalowanym iTunes, a systemy odbiorcze różnych klas (od zestawów akustycznych po centra muzyczne) są produkowane przez kilku producentów zewnętrznych.

- tuner FM. Obecność tunera FM umożliwia kino domowe odbieranie i odtwarzanie transmisji radiowych FM poprzez własną akustykę - to znaczy w rzeczywistości zamienia urządzenie w pełnowartościowy odbiornik (chociaż do niezawodnego działania może być wymagana antena zewnętrzna) . Funkcja ta jest istotna w świetle faktu, że to właśnie pasmo FM jest preferowane przez zdecydowaną większość współczesnych muzycznych stacji radiowych.

- Tuner telewizyjny. Dzięki tunerowi telewizyjnemu Twoje kino domowe może odbierać programy telewizji kablowej, naziemnej lub satelitarnej. Ta opcja może być przydatna, biorąc pod uwagę fakt, że nie wszystkie telewizory są wyposażone we własne wbudowane tunery (szczególnie w przypadku paneli ściennych). Kupując kino z tunerem TV należy zwrócić szczególną uwagę na standard odbieranego sygnału. Podstawowe standardy sygnału:
DVB-T (Terrestrial) - konwencjonalny sygnał telewizji naziemnej;
DVB-C (kablówka) - telewizja kablowa;
DVB-S (satelita) - telewizja satelitarna.
Ponadto należy wziąć pod uwagę, że wszystkie te standardy są cyfrowe, a nadawanie analogowe jest nadal bardzo powszechne w przestrzeni postsowieckiej.

- Bluetooth. Technologia komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W kinach domowych Bluetooth może być używany w szczególności do odtwarzania muzyki z urządzenia Bluetooth (na przykład telefonu komórkowego lub odtwarzacza), kopiowania plików z takich urządzeń do własnej pamięci kina domowego, podłączania słuchawek bezprzewodowych itp.

- Wi-Fi. Technologia Wi-Fi jest najczęściej wykorzystywana do bezprzewodowego łączenia kina domowego z lokalnymi sieciami komputerowymi. W ten sposób można uzyskać dostęp do treści przechowywanych na dyskach twardych komputerów w sieci domowej, a nawet przejść do trybu online – na przykład w celu aktualizacji oprogramowania odtwarzacza. Ponadto połączenie to może służyć do korzystania z możliwości DLNA (patrz Obsługa DLNA). A ostatnio wiele modułów Wi-Fi obsługuje również inne funkcje ułatwień dostępu, takie jak tryb Direct (bezpośrednie połączenie między dwoma urządzeniami, które nie wymaga sieci komputerowej). Takie połączenie można wykorzystać np. do obsługi smartfona jako pilota, do bezprzewodowego podłączenia sygnału wideo za pomocą technologii Wi-Di lub Miracast itp. Konkretne możliwości Wi-Fi zależą od modelu kina domowego.

- Czytnik kart. Urządzenie do odczytywania informacji z kart pamięci, które pozwala bezpośrednio odtwarzać treści z takich kart w kinie domowym - na przykład zdjęcia zrobione przed tym aparatem cyfrowym lub filmy z kamery. Należy pamiętać, że w chwili obecnej aktywnie wykorzystuje się kilka rodzajów kart pamięci i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne; dlatego podczas korzystania z czytnika kart należy zwrócić uwagę na rodzaj obsługiwanych kart.

- chip NFC. Technologia NFC przeznaczona jest do bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej pomiędzy różnymi urządzeniami na niewielkie odległości - do 10 cm.Teoretycznie zastosowania tej technologii są bardzo różnorodne, jednak w kinach domowych najczęściej wykorzystywana jest do uproszczenia połączenia z urządzeniem zewnętrznym (również z obsługą NFC) przy użyciu technologii Wi-Fi i bluetooth. Chip jest najczęściej instalowany w pilocie, a do nawiązania połączenia wystarczy zbliżyć urządzenie do tego pilota, aby chipy „widziały” się nawzajem i potwierdziły połączenie przez Wi-Fi lub Bluetooth . Jest to o wiele wygodniejsze niż zagłębianie się w ustawienia i ręczne konfigurowanie połączenia.

- Karaoke. Popularna rozrywka, która daje użytkownikom możliwość samodzielnego zaśpiewania ulubionej piosenki: przy akompaniamencie odpowiedniej muzyki (tzw. fonogram „minusowy”, w rzeczywistości – kompozycja z wyciętą partią wokalną), teksty są wyświetlane na ekranie, podświetlane ponieważ muszą być śpiewane. Obowiązkowym atrybutem kina domowego z opcją karaoke jest gniazdo mikrofonowe; czasami mogą być dwa takie złącza.

- Mix karaoke. System, który zapewnia zaawansowane możliwości korzystania z karaoke (patrz Karaoke). W ten sposób uczestnicy mogą otrzymać punkty za jakość wykonania, możliwe staje się organizowanie zawodów zespołowych. Dostępna jest funkcja tworzenia i edytowania listy ulubionych utworów, sortowania ich według szeregu parametrów (tytuł, wykonawca, gatunek) itp.

- DVI. Złącze cyfrowe, używane głównie do podłączania urządzeń zewnętrznych do monitorów i projektorów; praktycznie nigdy nie występuje na telewizorach.

- SCART. Przestarzałe, ale wciąż szeroko stosowane złącze, które służy do podłączania zewnętrznych źródeł sygnału do telewizora i przesyłania analogowych sygnałów audio i wideo. Największe złącze w domowym sprzęcie wideo ma charakterystyczny prostokątny kształt.

- Komponent. Analogowe potrójne połączenie kablowe (czerwony, niebieski, zielony) służące do przesyłania sygnału wideo z odtwarzacza do telewizora. Zapewnia bardzo wysoką jakość sygnału jak na standardy interfejsów analogowych; z drugiej strony komponent audio nie przenosi dźwięku – wymaga osobnego połączenia.

- Kompozyt. Jedno z najprostszych i najpopularniejszych wyjść analogowych. Składa się z trzech złączy, z których jedno odpowiada za wyprowadzenie sygnału wideo (kolor żółty), a pozostałe dwa - audio (1 kanał dźwięku stereo na złącze). W ten sposób wyjście kompozytowe umożliwia przesyłanie zarówno obrazu, jak i dźwięku przez ten sam interfejs. Kolejną zaletą tego standardu jest jego powszechność, m.in. w starszych telewizorach. Z drugiej strony wyjście kompozytowe nie nadaje się do pracy z wideo HD, a jakość obrazu jest zauważalnie niższa niż przy połączeniu komponentowym (patrz wyżej).

- liniowy. Wyjście do analogowej transmisji dźwięku. Może służyć zarówno do podłączenia zestawu głośnikowego, jak i do wyprowadzenia sygnału audio do sprzętu muzycznego - np. do nagrywania. Zazwyczaj wyjście liniowe zapewnia dźwięk stereo. Może używać różnych złączy; najczęściej jest to mini-jack 3,5 mm lub para gniazd RCA (tulipany, po jednym na każdy kanał dźwięku stereo).

-Dolby Digital 5.1. Komplet złączy do podłączenia sześciokanałowego (5 satelitów + subwoofer) systemu audio.

-Dolby Digital 7.1. Komplet złączy do podłączenia ośmiokanałowego (7 satelitów + subwoofer) systemu audio.

- Wyjście słuchawkowe. Standardowe gniazdo słuchawkowe. Najnowocześniejsza technologia jest wyposażona w gniazda jack 3,5 mm, dla tego wyjścia są również wykonane wtyki do większości nowoczesnych słuchawek. Wtyczka 6,35 mm pozostaje przywilejem wysokiej jakości technologii Hi-Fi i Hi-End. Pomiędzy złączami o różnych średnicach znajdują się adaptery.

HDMI to wszechstronny interfejs cyfrowy zaprojektowany do przesyłania treści HD (w tym dźwięku wielokanałowego) za pomocą jednego kabla. Dziś jest to właściwie ogólnie przyjęty standard dla sprzętu wideo zgodnego z HD, można go również znaleźć w urządzeniach audio. W kinach domowych takie wyjścia są najczęściej wykorzystywane do podłączenia telewizora, monitora, projektora lub innego urządzenia do odtwarzania wideo (sygnał audio przechodzi przez inne interfejsy do standardowej akustyki). Istnieją jednak inne opcje do wykorzystania - na przykład przesyłanie dźwięku do zewnętrznego wzmacniacza, przez który podłączane są standardowe głośniki. W związku z tym obecność wielu wyjść HDMI pozwala na stałe podłączenie wielu odbiorników sygnału i nie zawracanie sobie głowy ponownym podłączaniem kabli. W najbardziej zaawansowanych modelach liczba takich złączy może sięgać 8.