Porównanie Ballu S1 BHC-CE-3 vs Ballu S2 BHC-L06-S03

Konstrukcja elementu grzejnego montowanego w kurtynie termicznej.

- Element grzewczy. Ta nazwa jest skrótem terminu „rurowy radiator elektryczny”. W związku z tym elementem grzejnym w klasycznej formie jest metalowa rurka, wewnątrz której znajduje się spirala wykonana ze stopu o dużej rezystancji, która nagrzewa się pod wpływem prądu elektrycznego. Spirala jest odizolowana od korpusu elementu grzejnego wypełniaczem, który dobrze przewodzi ciepło, ale nie przepuszcza prądu elektrycznego. Aby zwiększyć przenoszenie ciepła, rury mogą być zakrzywione, uzupełnione grzejnikami w postaci charakterystycznych żeber lub płyt itp. Przy stosunkowo niskich kosztach takie grzejniki są dość skuteczne, odpowiednie do jednostek o dużej mocy, niezawodne i odporne na niekorzystne czynniki (wilgoć, zanieczyszczenia, ekstremalne temperatury itp.). Ponadto dość niska temperatura robocza zapobiega spalaniu zanieczyszczeń na elemencie grzejnym i pojawianiu się nieprzyjemnych zapachów (choć zjawisko to nie jest całkowicie wykluczone). Dzięki temu większość elektrycznych kurtyn powietrznych (patrz „Typ”) wyposażona jest w ten konkretny rodzaj nagrzewnic.

- Element ściegu. Również ten rodzaj grzałki nazywany jest „elementem igłowym”, ponieważ jego podstawą jest zestaw cienkich i długich występów zainstalowanych na specjalnej podstawie. Zakładki wykonane są z drutu lub taśmy metalowej. Główną zaletą „ściegu” jest duża szybkość nagrzewania – taki element osiąga temperaturę pracy w cią...gu kilku sekund po włączeniu. Z drugiej strony temperatura ta jest znacznie wyższa niż w przypadku elementów grzejnych, co prowadzi do efektu wysychania powietrza („spalania tlenu”), a także pojawiania się nieprzyjemnych zapachów przy dostaniu się do grzejnika zanieczyszczeń. Ponadto zanieczyszczenia te prowadzą do korozji i wypalenia metalowych części nagrzewnicy, a w przypadku mocnych kurtyn cieplnych (ponad 5 kW) elementy „ściegu” są słabo przystosowane. Dlatego ta opcja znajduje się głównie w niedrogich modelach o niskiej mocy cieplnej.

- Ceramika. Inny rodzaj grzejnika elektrycznego; uważany za najbardziej zaawansowany dzisiaj. Elementy ceramiczne różnią się zasadniczo od elementów grzejnych i „szwów” tym, że pobierają pełną moc tylko podczas nagrzewania, a przy utrzymywaniu temperatury moc ta jest zauważalnie zmniejszona, co zapewnia znaczne oszczędności energii. Ponadto są niezawodne i trwałe (przewyższają elementy grzejne pod względem żywotności 2 - 3 razy). Kluczową wadą ceramiki jest jej wysoki koszt.

- Wymiennik ciepła. Rodzaj grzałki, który występuje wyłącznie w wodnych kurtynach termicznych (patrz wyżej). Wymienniki ciepła charakteryzują się złożonym kształtem z występami, żebrami, płytami i innymi elementami, które zwiększają powierzchnię kontaktu z powietrzem, a tym samym zwiększają efektywność wymiany ciepła.

Największa moc elektryczna pobierana przez kurtynę cieplną podczas pracy w trybie wentylacji, bez nagrzewania powietrza.

Od tego parametru zależy wydajność, prędkość i zasięg przepływu powietrza (patrz niżej), jednak zależność ta nie jest jednoznaczna – jednostki zbliżone mocą wentylacyjną mogą znacznie różnić się innymi charakterystykami. Ale to, na co wskaźnik ten bezpośrednio wpływa, to zużycie energii. W przypadku modeli wodnych (patrz „Typ”), a także zasłon, które w ogóle nie mają funkcji ogrzewania(patrz „Dodatkowe”), moc w trybie wentylacji opisuje całkowite zużycie energii elektrycznej. A jeśli w konstrukcji przewidziano grzejnik elektryczny, całkowity wskaźnik zużycia energii można uzyskać, dodając moc w trybie wentylacji i maksymalną moc cieplną (patrz wyżej).

Ilość powietrza, przez którą kurtyna cieplna jest w stanie przejść przez określony czas (zwykle jest to godzina).

Wydajność jest jednym z głównych wskaźników określających wydajność kurtyny cieplnej. Optymalna wartość tego parametru zależy przede wszystkim od wymiarów otworu zachodzącego na siebie, jednak przy obliczaniu należy również uwzględnić szereg dodatkowych punktów: szerokość i ogólną konfigurację w/w otworu, obecność przedsionka itp. Szczegółowe zalecenia dotyczące obliczania wymaganej wydajności można uzyskać ze specjalnych źródeł lub od inżynierów ogrzewania.

Wskaźnik ten opisuje różnicę między temperaturą powietrza na wlocie a temperaturą na wylocie - innymi słowy, o ile stopni wzrośnie temperatura powietrza przechodząc przez urządzenie. Im wyższy Δt, tym cieplejsze będzie wydostające się powietrze i tym ostrożniej należy przestrzegać środków bezpieczeństwa (nie umieszczaj urządzenia w pobliżu materiałów łatwopalnych i wrażliwych na ciepło, nie pozwól, aby ludzie znajdowali się w bezpośrednim sąsiedztwie wylotu armaty itp.).

Najwyższy poziom hałasu generowany przez kurtynę termiczną podczas normalnej pracy.

Im niższy wskaźnik, tym bardziej komfortowe użytkowanie urządzenia, tym lepiej nadaje się do tych przypadków, w których hałas jest niepożądany. Wybierając według określonych wartości zapisanych w charakterystyce, należy pamiętać, że decybel używany do pomiaru poziomu hałasu nie jest wielkością liniową: np. 2-krotny wzrost mocy akustycznej odpowiada wzrostowi 3 dB, 10 razy - 10 dB, 100 razy - o 20 dB. Dlatego do oceny poziomu hałasu najprościej jest odwołać się do tabel porównawczych, w których rejestrowana jest zgodność określonych wartości w decybelach z różnymi rzeczywistymi źródłami dźwięku. W większości nowoczesnych kurtyn powietrznych poziom hałasu wynosi od 25 do 70 dB, oto najprostsza tabela dla tego zakresu:

20 - 25 dB - słaby słyszalny dźwięk porównywalny z szeptem z odległości 1 - 2 m;
25 - 30 dB - zrozumiały szept z niewielkiej odległości, tykanie zegara ściennego;
35 dB - przytłumiona rozmowa;
40 - 45 dB - normalna ludzka mowa;
50 - 55 dB - rozmowa o wysokim tonie, hałas w przestrzeni biurowej;
60 dB - głośna rozmowa w odległości 4 - 5 m.
70 dB - Głośna rozmowa w bezpośrednim sąsiedztwie.

Ogólne wymiary kurtyny termicznej. Od wymiarów zależy nie tylko ilość miejsca zajmowanego przez urządzenie podczas instalacji, ale także wymiary przestrzeni, na którą się nakłada - mianowicie szerokość strumienia powietrza (lub wysokość, jeśli strumień nie jest skierowany w dół, ale do bok). Większość kurtyn powietrznych ma charakterystyczne wydłużone proporcje, a wspomniana szerokość/wysokość odpowiada największemu wymiarowi urządzenia.

Należy pamiętać, że szerokość i wysokość samej kurtyny cieplnej w tym przypadku są wskazane dla standardowej metody instalacji (patrz powyżej): na przykład urządzenia zainstalowane na górze będą miały dużą szerokość przy niskiej wysokości, a boczne - odwrotnie. W przypadku modeli z uniwersalnym mocowaniem wymiary mogą być wskazywane na różne sposoby, ale zazwyczaj nie jest trudno oszacować w nich charakterystykę przepływu, jeśli weźmiemy pod uwagę opisane powyżej proporcje wydłużone – największy wymiar zwykle odpowiada szerokości/wysokości przepływ.

Cechy doboru kurtyny termicznej pod względem wymiarów (a tym samym szerokości krytej przestrzeni) zależą również od rodzaju instalacji. W przypadku montażu nad otworem szerokość urządzenia nie powinna być mniejsza niż szerokość otworu (najlepiej nieco więcej, z pewnym marginesem). Jeśli kurtyna jest instalowana z boku, wystarczy, że jej wysokość wynosi 3/4 wysokości otworu - ze względu na specyfikę ruchu ogrzanego powietrza całkowicie pokryje wymaganą przestrzeń.