Porównanie Philips CSS5530 vs Philips CSS5235Y

Moc znamionowa jednego kanału przedniego zestawu kina domowego. Ten punkt wskazuje moc kompletnego głośnika przedniego, ale może również określić charakterystykę wbudowanego wzmacniacza - jego moc znamionowa na konkretnym kanale (niekoniecznie przednim) z reguły nieznacznie przekracza moc odpowiedniego głośnika.

Moc nominalna w tym przypadku to najwyższa średnia (średnia kwadratowa, RMS) moc dźwięku, jaką głośnik jest w stanie oddać przez nieskończenie długi czas, pracując bez awarii i przeciążeń. Poszczególne skoki sygnału mogą być silniejsze, ale moc akustyczną określa RMS.

Im wyższy wskaźnik(niezależnie od tego, czy mówimy o głośnikach przednich, czy o innych głośnikach) - im głośniki są głośniejsze, tym lepiej nadają się do dużych pomieszczeń. Jednocześnie w małym pomieszczeniu zbyt duża moc może okazać się nadmierna, ponieważ operowanie głośnikiem na pełnej głośności spowoduje dyskomfort – pomimo tego, że potężna głośniki ma również odpowiednie wymiary, wagę i cenę. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące optymalnej mocy komponentów głośnikowych, w zależności od okoliczności sytuacji, można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Moc nominalna jednego tylnego kanału kina domowego. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat znaczenia tego parametru, patrz „Przód” powyżej.

Moc znamionowa jednego kanału centralnego kina domowego. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat znaczenia tego parametru, patrz „Przód” powyżej.

Nominalna moc subwoofera dostarczonego z kinem domowym. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat mocy znamionowych, patrz „Przód” powyżej; tutaj zauważamy, że „podwodne” często mają dość dużą moc, ponieważ są przeznaczone do pokrycia niskich częstotliwości we wszystkich kanałach audio.

Całkowita moc znamionowa wszystkich głośników kina domowego, w tym subwooferów. Moc znamionowa jest szczegółowo opisana w sekcji Przód powyżej.

Zakres częstotliwości dźwięku odtwarzanych przez system głośników kina domowego. Im szerszy zakres – im bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że głośniki „odetnie” część niskich lub wysokich częstotliwości. Oceniając wskaźnik ten należy przyjąć, że zasięg odbierany przez przeciętne ucho ludzkie wynosi od 16 Hz do 20 kHz. Jednak nowoczesne kina domowe w większości pokrywają ten zakres całkowicie lub prawie całkowicie.

Impedancja zestawu głośnikowego kina domowego. Impedancja ma znaczenie przy podłączaniu do wzmacniacza: jeśli impedancja zestawu głośnikowego jest niższa niż wzmacniacza, możliwe są zniekształcenia dźwięku, jeśli jest wyższa, głośniki może brzmieć ciszej niż byśmy chcieli. Oczywiście w oryginalnych zestawach kina domowego głośniki i wzmacniacz dobierane są z optymalnym stosunkiem impedancji, więc w praktyce trzeba zwracać uwagę na parametr ten tylko wtedy, gdy trzeba podłączyć akustykę do „nienatywnego” wzmacniacza .

Zakres częstotliwości dźwięku, jaki może wytworzyć wbudowany wzmacniacz kina domowego. Wskaźnik ten jest podobny do zakresu głośników opisanego powyżej: im jest szerszy, tym więcej dźwięku jest pokrywane przez urządzenie, tym mniej wysokich i niskich częstotliwości znajduje się poza zakresem działania. Jednocześnie należy zauważyć, że zakres częstotliwości wzmacniacza z reguły odpowiada możliwościom kompletnych głośników. Dlatego z reguły należy zwracać uwagę na parametr ten tylko przy podłączaniu „nienatywnej” akustyki: pożądane jest, aby jej zakres nie był węższy niż wzmacniacza, w przeciwnym razie ten ostatni nie będzie w stanie zrealizować wszystkich jego możliwości.

Formaty plików inne niż wideo obsługiwane przez zestaw kina domowego (patrz powyżej).

- MP3/WMA. Jeden z najpopularniejszych formatów plików muzycznych. Są to dwa oddzielne rodzaje dźwięku cyfrowego, ale pod wieloma praktycznymi względami są tak podobne, że technicznie nie jest trudno zapewnić jednoczesną obsługę MP3 i WMA, a w większości nowoczesnych kin domowych jedno nie jest od siebie oddzielone. Odnosi się do formatów, które zapewniają tzw. kompresja stratna - rozmiar pliku jest niewielki, ale osiąga się to poprzez pogorszenie dokładności transmisji dźwięku w niektórych częściach ścieżki. Jednak obszary te są wybierane w taki sposób, że pogorszenie jest praktycznie niesłyszalne, a przy dużej przepływności dźwięk w formacie MP3 lub WMA jest prawie nie do odróżnienia od FLAC (patrz poniżej) i innych formatów bezstratnych.

- Płyta audio CD. Zwykła, znana wszystkim i wszechobecna płyta muzyczna, zawierająca zwykle około 15-20 utworów (do 80 minut dźwięku). Uniwersalny, obsługiwany przez absolutnie wszystkie urządzenia zdolne do odczytu nośników optycznych, niezależnie od roku ich wydania. Jednocześnie jakość dźwięku płyty Audio CD jest tak wysoka, że wystarcza nawet dla sprzętu Hi-Fi. Z tego powodu, a także ze względu na niski koszt, takie media są nadal szeroko rozpowszechnione, pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych wariantów.

- Audio DVD. Format podobny do Audio CD, ale zaprojektowany dla płyt DVD i zaprojektowany specjalnie do przecho...wywania i odtwarzania informacji audio w wysokiej jakości. W tym formacie można nagrywać dźwięk z różną liczbą kanałów, do 5.1. Nie doczekał się szerokiego rozpowszechnienia, choć cieszy się pewną popularnością – w szczególności ze względu na wyższą jakość dźwięku niż na płytach Audio CD (które same w sobie są całkiem dobre).

- Super Audio CD. Ulepszona wersja zwykłej płyty Audio CD, jest 64 razy szybsza niż częstotliwość próbkowania, co zapewnia wyższą jakość dźwięku. Płyty SACD są niekompatybilne z konwencjonalnymi napędami CD (w najlepszym wypadku możliwe jest odtwarzanie tak zwanej „dyski hybrydowej” jako zwykłej płyty Audio CD); dlatego do pracy z tego typu nośnikami warto wybierać urządzenia, w których wyraźnie zaznaczona jest obsługa Super Audio CD.

-JPEG. Najbardziej rozpowszechnionym współczesnym formatem plików graficznych jest w szczególności standard w fotografii cyfrowej. Dlatego jeśli zamierzasz wykorzystać swoje kino domowe do oglądania zdjęć, warto wybrać model z obsługą JPEG.

Są to najpopularniejsze formaty uzupełniające. Oprócz tego nowoczesne systemy kina domowego mogą obsługiwać inne typy plików, na przykład:

- AAC. Format audio podobny do MP3 i WMA, ale używany głównie przez technologię Apple.

- GIF. Format graficzny używany głównie do tworzenia animowanych obrazów.

- FLAC. Bezstratny standard audio, jeden z najpopularniejszych obecnie bezstratnych formatów audio. Zapewnia wyższą wierność transmisji dźwięku niż MP3 i tym podobne, ale rozmiar pliku jest znacznie większy.

- APE. Kolejny standard kompresji bezstratnej. Rozmiar plików APE jest mniejszy niż FLAC, ale wymaga to dość dużej mocy obliczeniowej urządzenia odtwarzającego. Dlatego obsługa tego formatu jest nieco mniej powszechna.

- TXT. Format przechowywania tekstu. Praca z takimi plikami może być przydatna na przykład do przeglądania na ekranie telewizora tekstu utworu odtwarzanego z płyty.

- SRT, SUB, ASS. Popularne formaty napisów zewnętrznych. Różnią się funkcjonalnością: na przykład SRT pozwala pracować tylko z niesformatowanym tekstem, podczas gdy ASS obsługuje różne czcionki, kolory, efekty itp. Jednak istota takich plików jest taka sama – dodawanie plików wideo z napisami.