Porównanie Samsung HT-J5550 vs Samsung HT-H6550WK

Zakres częstotliwości dźwięku odtwarzanych przez system głośników kina domowego. Im szerszy zakres – im bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że głośniki „odetnie” część niskich lub wysokich częstotliwości. Oceniając wskaźnik ten należy przyjąć, że zasięg odbierany przez przeciętne ucho ludzkie wynosi od 16 Hz do 20 kHz. Jednak nowoczesne kina domowe w większości pokrywają ten zakres całkowicie lub prawie całkowicie.

Wartość czułości określa głośność zestawu głośnikowego podczas doprowadzenia do niego zewnętrznego sygnału o określonej mocy. Przy tej samej sile sygnału i impedancji bardziej czułe głośniki zapewniają wyższą głośność.

Odwracacz fazy to rura zamontowana w obudowie głośnika i posiadająca wyjście do otaczającej przestrzeni. Najczęściej cecha ta występuje w subwooferach, choć można ją wykorzystać również w podstawowej akustyce. Długość rurki dobiera się tak, aby z wylotu wychodził sygnał z odwróconą fazą w stosunku do sygnału z przodu dyfuzora. Zwiększa to ciśnienie akustyczne i poprawia brzmienie głośników, jednak może powodować pewne skutki uboczne (w szczególności związane z szumem przepływu powietrza w tubusie bas-refleks). Dlatego obecność lub brak tej funkcji nie jest jednoznaczną zaletą - wszystko zależy od preferencji słuchacza i cech konstrukcyjnych konkretnego głośnika.

Zakres częstotliwości dźwięku, jaki może wytworzyć wbudowany wzmacniacz kina domowego. Wskaźnik ten jest podobny do zakresu głośników opisanego powyżej: im jest szerszy, tym więcej dźwięku jest pokrywane przez urządzenie, tym mniej wysokich i niskich częstotliwości znajduje się poza zakresem działania. Jednocześnie należy zauważyć, że zakres częstotliwości wzmacniacza z reguły odpowiada możliwościom kompletnych głośników. Dlatego z reguły należy zwracać uwagę na parametr ten tylko przy podłączaniu „nienatywnej” akustyki: pożądane jest, aby jej zakres nie był węższy niż wzmacniacza, w przeciwnym razie ten ostatni nie będzie w stanie zrealizować wszystkich jego możliwości.

Możliwość zablokowania sterowania kinem domowym - aby małe dziecko nie mogło samodzielnie wyjąć płyty z odtwarzacza DVD, zmienić ustawień pracy itp. Z reguły mówimy o zablokowaniu panelu sterowania na jednostce głównej, ponieważ pilot można bez problemu umieścić w miejscu niedostępnym dla dziecka (w skrajnych przypadkach miej go przy sobie). Aby wyłączyć blokadę, wybiera się metodę łatwo dostępną dla osoby dorosłej, ale niewykonalną dla dziecka - na przykład jednoczesne naciśnięcie dwóch dość ciasnych przycisków.

Ochrona dzieci przed oglądaniem płyt z nieodpowiednimi treściami – np. erotyka czy przemoc. Licencjonowane płyty z takimi filmami z reguły posiadają odpowiednie etykiety cyfrowe, które są rozpoznawane przez odtwarzacz kina domowego, a dorośli użytkownicy mogą ustawić hasło, bez którego uruchomienie takiej płyty będzie niemożliwe.

- Smart TV. Funkcja ta faktycznie zamienia kino domowe w sieciowe centrum medyczne z dostępem do Internetu. Specyficzne możliwości telewizorów Smart TV mogą się różnić w zależności od producenta, ale w większości przypadków obejmują przynajmniej dostęp do markowych repozytoriów treści online i/lub usług internetowych (takich jak YouTube). Ponadto można dostarczyć gry, programy edukacyjne, a najbardziej zaawansowane modele umożliwiają nawet instalowanie dodatkowych aplikacji na żądanie użytkownika. Aby połączyć się z siecią, zwykle używany jest moduł Wi-Fi(patrz poniżej) lub port LAN(patrz Wejścia).

- podłączenie do iPoda. Specjalne złącze dokujące do podłączania odtwarzaczy rodziny iPod do głośników kina domowego (z wyjątkiem shuffle, który nie ma złącza dokującego). Możesz podłączyć takie odtwarzacze, aby odtwarzać muzykę przez zwykłe line-in, jednak połączenie przez złącze dokujące daje więcej dodatkowych możliwości - na przykład możesz przełączać utwory z panelu sterowania kina domowego.

- Odtwarzanie bezprzewodowe (AirPlay). Urządzenie obsługuje technologię bezprzewodowego odtwarzania AirPlay. AirPlay został stworzony przez Apple w celu zastąpienia zastrzeżonej technologii bezprzewodowej AirTunes. Do przesyłania danych wykorzystywana jest technologia Wi-Fi, dzięk...i czemu można transmitować nie tylko muzykę, ale także dodatkowe dane (tytuły utworów, okładki albumów, a nawet filmy). AirPlay jest szczególnie przydatny w przypadku urządzeń przenośnych (iPhone, iPod touch itp.), ponieważ umożliwia odtwarzanie muzyki bez instalowania gadżetu na stacji dokującej. Chociaż technologia została pierwotnie zaprojektowana dla urządzeń Apple, nie jest całkowicie zastrzeżona. Nadajniki muzyczne mogą służyć nie tylko urządzeniom przenośnym i komputerom Apple, ale także komputerom PC z zainstalowanym iTunes, a systemy odbiorcze różnych klas (od zestawów akustycznych po centra muzyczne) są produkowane przez kilku producentów zewnętrznych.

- tuner FM. Obecność tunera FM umożliwia kino domowe odbieranie i odtwarzanie transmisji radiowych FM poprzez własną akustykę - to znaczy w rzeczywistości zamienia urządzenie w pełnowartościowy odbiornik (chociaż do niezawodnego działania może być wymagana antena zewnętrzna) . Funkcja ta jest istotna w świetle faktu, że to właśnie pasmo FM jest preferowane przez zdecydowaną większość współczesnych muzycznych stacji radiowych.

- Tuner telewizyjny. Dzięki tunerowi telewizyjnemu Twoje kino domowe może odbierać programy telewizji kablowej, naziemnej lub satelitarnej. Ta opcja może być przydatna, biorąc pod uwagę fakt, że nie wszystkie telewizory są wyposażone we własne wbudowane tunery (szczególnie w przypadku paneli ściennych). Kupując kino z tunerem TV należy zwrócić szczególną uwagę na standard odbieranego sygnału. Podstawowe standardy sygnału:
DVB-T (Terrestrial) - konwencjonalny sygnał telewizji naziemnej;
DVB-C (kablówka) - telewizja kablowa;
DVB-S (satelita) - telewizja satelitarna.
Ponadto należy wziąć pod uwagę, że wszystkie te standardy są cyfrowe, a nadawanie analogowe jest nadal bardzo powszechne w przestrzeni postsowieckiej.

- Bluetooth. Technologia komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W kinach domowych Bluetooth może być używany w szczególności do odtwarzania muzyki z urządzenia Bluetooth (na przykład telefonu komórkowego lub odtwarzacza), kopiowania plików z takich urządzeń do własnej pamięci kina domowego, podłączania słuchawek bezprzewodowych itp.

- Wi-Fi. Technologia Wi-Fi jest najczęściej wykorzystywana do bezprzewodowego łączenia kina domowego z lokalnymi sieciami komputerowymi. W ten sposób można uzyskać dostęp do treści przechowywanych na dyskach twardych komputerów w sieci domowej, a nawet przejść do trybu online – na przykład w celu aktualizacji oprogramowania odtwarzacza. Ponadto połączenie to może służyć do korzystania z możliwości DLNA (patrz Obsługa DLNA). A ostatnio wiele modułów Wi-Fi obsługuje również inne funkcje ułatwień dostępu, takie jak tryb Direct (bezpośrednie połączenie między dwoma urządzeniami, które nie wymaga sieci komputerowej). Takie połączenie można wykorzystać np. do obsługi smartfona jako pilota, do bezprzewodowego podłączenia sygnału wideo za pomocą technologii Wi-Di lub Miracast itp. Konkretne możliwości Wi-Fi zależą od modelu kina domowego.

- Czytnik kart. Urządzenie do odczytywania informacji z kart pamięci, które pozwala bezpośrednio odtwarzać treści z takich kart w kinie domowym - na przykład zdjęcia zrobione przed tym aparatem cyfrowym lub filmy z kamery. Należy pamiętać, że w chwili obecnej aktywnie wykorzystuje się kilka rodzajów kart pamięci i nie wszystkie są ze sobą kompatybilne; dlatego podczas korzystania z czytnika kart należy zwrócić uwagę na rodzaj obsługiwanych kart.

- chip NFC. Technologia NFC przeznaczona jest do bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej pomiędzy różnymi urządzeniami na niewielkie odległości - do 10 cm.Teoretycznie zastosowania tej technologii są bardzo różnorodne, jednak w kinach domowych najczęściej wykorzystywana jest do uproszczenia połączenia z urządzeniem zewnętrznym (również z obsługą NFC) przy użyciu technologii Wi-Fi i bluetooth. Chip jest najczęściej instalowany w pilocie, a do nawiązania połączenia wystarczy zbliżyć urządzenie do tego pilota, aby chipy „widziały” się nawzajem i potwierdziły połączenie przez Wi-Fi lub Bluetooth . Jest to o wiele wygodniejsze niż zagłębianie się w ustawienia i ręczne konfigurowanie połączenia.

- Karaoke. Popularna rozrywka, która daje użytkownikom możliwość samodzielnego zaśpiewania ulubionej piosenki: przy akompaniamencie odpowiedniej muzyki (tzw. fonogram „minusowy”, w rzeczywistości – kompozycja z wyciętą partią wokalną), teksty są wyświetlane na ekranie, podświetlane ponieważ muszą być śpiewane. Obowiązkowym atrybutem kina domowego z opcją karaoke jest gniazdo mikrofonowe; czasami mogą być dwa takie złącza.

- Mix karaoke. System, który zapewnia zaawansowane możliwości korzystania z karaoke (patrz Karaoke). W ten sposób uczestnicy mogą otrzymać punkty za jakość wykonania, możliwe staje się organizowanie zawodów zespołowych. Dostępna jest funkcja tworzenia i edytowania listy ulubionych utworów, sortowania ich według szeregu parametrów (tytuł, wykonawca, gatunek) itp.

Formaty wideo obsługiwane przez kino domowe.

- DVD / VCD. W tym przypadku mamy na myśli nie tylko format pliku, ale także niektóre rodzaje nośników - Video DVD i Video CD (VCD). Pierwszy rodzaj jest powszechnie znany z licencjonowanych płyt DVD, na których znajdują się różne filmy, seriale itp .; jakość takiego wideo nie osiąga HD, ale nadal okazuje się dość wysoka. VCD - standard nagrywania wideo na płyty CD, podobny do Video DVD, ale wcześniejszy; Ze względu na małą pojemność płyty CD takie wideo ma niską rozdzielczość i nie różni się jakością, dlatego sam standard jest rzadko używany. Jednak kina domowe zwykle zapewniają możliwość pracy z obydwoma formatami, więc są połączone w jeden punkt.

-MPEG4. Standard używany do kompresji cyfrowego dźwięku i obrazu. Jest ogólnie akceptowany, obsługiwany przez większość nowoczesnych urządzeń, od odtwarzaczy po smartfony. Służy nie tylko do nagrywania filmów, ale także do wideotelefonii.

- H.264. Standard cyfrowej kompresji wideo. Pozwala osiągnąć dobrą jakość przy wyższej kompresji niż poprzednie standardy. Czasami jest również nazywany MPEG-4 Part 10 lub AVC. Obsługiwany przez wiele nowoczesnych urządzeń.

- AVCHD. Standard, opracowany przede wszystkim do nagrywania wideo HD na płyty i karty pamięci, stosowany jest głównie w kamerach.Zapewnia wysoki poziom kompresji przy minimalnej utracie jakości, ale jest stosunkowo „młody”, przez co urządzenia z obsługą AVCHD są dość rzadkie .

- MKV...(Matroska). Otwarty i nielicencjonowany format kontenera multimedialnego (dźwięk + wideo). Zapewnia dużą liczbę dodatkowych funkcji, a według twórców jest „projektem na przyszłość” i ma duży potencjał do dalszej rozbudowy funkcjonalności. Dzięki temu MKV, przyjęty jako stosunkowo nowy standard, zyskuje coraz większą popularność (m.in. jako format wideo HD) i jest obsługiwany przez coraz większą liczbę urządzeń..

- VC-1. Format opracowany przez Microsoft; niektórzy uważają go za godną alternatywę dla H.264. Zapewnia wysoką jakość przy wysokiej kompresji.

Oprócz opisanych powyżej inne formaty plików wideo mogą być obsługiwane we współczesnych systemach kina domowego.

Formaty plików inne niż wideo obsługiwane przez zestaw kina domowego (patrz powyżej).

- MP3/WMA. Jeden z najpopularniejszych formatów plików muzycznych. Są to dwa oddzielne rodzaje dźwięku cyfrowego, ale pod wieloma praktycznymi względami są tak podobne, że technicznie nie jest trudno zapewnić jednoczesną obsługę MP3 i WMA, a w większości nowoczesnych kin domowych jedno nie jest od siebie oddzielone. Odnosi się do formatów, które zapewniają tzw. kompresja stratna - rozmiar pliku jest niewielki, ale osiąga się to poprzez pogorszenie dokładności transmisji dźwięku w niektórych częściach ścieżki. Jednak obszary te są wybierane w taki sposób, że pogorszenie jest praktycznie niesłyszalne, a przy dużej przepływności dźwięk w formacie MP3 lub WMA jest prawie nie do odróżnienia od FLAC (patrz poniżej) i innych formatów bezstratnych.

- Płyta audio CD. Zwykła, znana wszystkim i wszechobecna płyta muzyczna, zawierająca zwykle około 15-20 utworów (do 80 minut dźwięku). Uniwersalny, obsługiwany przez absolutnie wszystkie urządzenia zdolne do odczytu nośników optycznych, niezależnie od roku ich wydania. Jednocześnie jakość dźwięku płyty Audio CD jest tak wysoka, że wystarcza nawet dla sprzętu Hi-Fi. Z tego powodu, a także ze względu na niski koszt, takie media są nadal szeroko rozpowszechnione, pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych wariantów.

- Audio DVD. Format podobny do Audio CD, ale zaprojektowany dla płyt DVD i zaprojektowany specjalnie do przecho...wywania i odtwarzania informacji audio w wysokiej jakości. W tym formacie można nagrywać dźwięk z różną liczbą kanałów, do 5.1. Nie doczekał się szerokiego rozpowszechnienia, choć cieszy się pewną popularnością – w szczególności ze względu na wyższą jakość dźwięku niż na płytach Audio CD (które same w sobie są całkiem dobre).

- Super Audio CD. Ulepszona wersja zwykłej płyty Audio CD, jest 64 razy szybsza niż częstotliwość próbkowania, co zapewnia wyższą jakość dźwięku. Płyty SACD są niekompatybilne z konwencjonalnymi napędami CD (w najlepszym wypadku możliwe jest odtwarzanie tak zwanej „dyski hybrydowej” jako zwykłej płyty Audio CD); dlatego do pracy z tego typu nośnikami warto wybierać urządzenia, w których wyraźnie zaznaczona jest obsługa Super Audio CD.

-JPEG. Najbardziej rozpowszechnionym współczesnym formatem plików graficznych jest w szczególności standard w fotografii cyfrowej. Dlatego jeśli zamierzasz wykorzystać swoje kino domowe do oglądania zdjęć, warto wybrać model z obsługą JPEG.

Są to najpopularniejsze formaty uzupełniające. Oprócz tego nowoczesne systemy kina domowego mogą obsługiwać inne typy plików, na przykład:

- AAC. Format audio podobny do MP3 i WMA, ale używany głównie przez technologię Apple.

- GIF. Format graficzny używany głównie do tworzenia animowanych obrazów.

- FLAC. Bezstratny standard audio, jeden z najpopularniejszych obecnie bezstratnych formatów audio. Zapewnia wyższą wierność transmisji dźwięku niż MP3 i tym podobne, ale rozmiar pliku jest znacznie większy.

- APE. Kolejny standard kompresji bezstratnej. Rozmiar plików APE jest mniejszy niż FLAC, ale wymaga to dość dużej mocy obliczeniowej urządzenia odtwarzającego. Dlatego obsługa tego formatu jest nieco mniej powszechna.

- TXT. Format przechowywania tekstu. Praca z takimi plikami może być przydatna na przykład do przeglądania na ekranie telewizora tekstu utworu odtwarzanego z płyty.

- SRT, SUB, ASS. Popularne formaty napisów zewnętrznych. Różnią się funkcjonalnością: na przykład SRT pozwala pracować tylko z niesformatowanym tekstem, podczas gdy ASS obsługuje różne czcionki, kolory, efekty itp. Jednak istota takich plików jest taka sama – dodawanie plików wideo z napisami.