Porównanie Nikon 18-200mm f/3.5-5.6G VR II AF-S ED DX Nikkor vs Nikon 24-70mm f/2.8G AF-S ED Nikkor

Wynik pokazany przez obiektyw w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej prestiżowych zasobów do eksperckiego testowania urządzeń fotograficznych. Zgodnie z wynikami testu obiektyw otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Przysłona obiektywu jest cechą, która określa, jak bardzo obiektyw osłabia przechodzący przez nią strumień światła. Zależy od dwóch głównych cech - średnicy aktywnego otworu obiektywu i ogniskowej - i w klasycznej postaci jest zapisana jako stosunek pierwszego do drugiego, przy czym średnica aktywnego otworu jest traktowana jako jednostka: na przykład 1/2.8 lub f/2.0. Często przy zapisie specyfikacji obiektywu jedynka jest całkowicie pomijana, taki zapis wygląda np. tak: f/1.8. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższa wartość przysłony: obiektywy f/4.0 dadzą ciemniejszy obraz niż modele z przysłoną f/1.4.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. W tym przypadku w specyfikacji podaje się dwie wartości przysłony, odpowiednio dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, na przykład: f/4.5-5.6.

Im wyższa przysłona obiektywu, tym krótsze czasy otwarcia migawki przy fotografowaniu. Jest to szczególnie ważne podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów, fotografowania w słabym świetle itp. W razie potrzeby strumień światła przepuszczany przez obiektyw można osłabić za pomocą przysłony (patrz poniżej).

Innym punktem, który bezpośrednio zależy od tego wskaźnika, jest głębia ostrości (głębokość przestrzeni, na które...j skupia się ostrość podczas fotografowania). Im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i na odwrót. Dlatego do fotografowania z artystycznym rozmyciem tła (bokeh) wymagana jest optyka o wysokiej przysłonie, a dla dużej głębi ostrości trzeba zakryć przysłonę.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Rozmiar matrycy, dla której oryginalnie zaprojektowano obiektyw.

Formaty (i rozmiary) współczesnych matryc można podawać według przekątnej w calach (1/1.8", 1/2.3" - w tym przypadku bierze się warunkowy cal "Visicon", czyli około 17 mm), według rzeczywistych wymiarów (13,2x8,8 mm) lub symbolu (APS-C, full frame). Ogólnie rzecz biorąc, im większy czujnik, tym jest on bardziej zaawansowany i droższy.

Wśród współczesnych obiektywów najpopularniejsze rozwiązania dla takich formatów matryc, w kolejności rosnącej wielkości: 4/3 (17,3x13 mm, stosowane w aparatach standardu Four Thirds i Micro Four Thirds), APS-C (23x15 mm z niewielkimi odchyleniami, lustrzanki i aparaty MILC klasy średniej), full frame (36x24 mm, rozmiar standardowej klatki filmowej - zaawansowane lustrzanki), big frame(wszystko większe niż full frame - wysokiej klasy profesjonalne aparaty). Optyka dla innych formatów jest nieco mniej powszechna.

Należy pamiętać, że technicznie dozwolone jest stosowanie z czujnikami „nienatywnymi”, jednak w takich przypadkach charakterystyka optyki będzie się różnić od podanej. Czyli po zainstalowaniu na mniejszej matrycy (np. obiektywu pełnoklatkowego w aparacie APS-C) tylko część obrazu tworzonego przez obiektyw padnie na taki sensor. W efekcie przestrzeń w kadrze będzie węższa, a szczegóły w kadrze większe, jakby wzro...sła ogniskowa obiektywu (choć pozostała bez zmian, zmieniła się tylko matryca). A po zainstalowaniu na większym czujniku, zakryta przestrzeń zwiększy się, a szczegółowość zmniejszy się; w niektórych przypadkach rozmiar „obrazu” zapewnianego przez obiektyw może po prostu nie wystarczyć na cały obszar matrycy, a obrazy będą uzyskiwane z czarną przestrzenią na krawędziach.

Obiektyw posiada własny system stabilizacji obrazu. W skład takiego systemu wchodzą żyroskopy i ruchome soczewki, które kompensują niewielkie drgania obiektywu i zapobiegają pojawianiu się „drgań”. Stabilizacja jest szczególnie ważna przy fotografowaniu z ręki, zwłaszcza przy długich czasach otwarcia migawki i/lub na długich dystansach z dużym powiększeniem: to właśnie w takich warunkach „drżenie” ma największy wpływ na jakość obrazu. Jednocześnie należy pamiętać, że obecność stabilizatora znacząco wpływa na wagę, wymiary, a przede wszystkim na cenę optyki; niektóre współczesne aparaty mają własne systemy stabilizacji (ze względu na przesunięcie matrycy). Dlatego wybór obiektywu z tą funkcją ma sens w przypadku, gdy maksymalne zabezpieczenie przed „drganiami” ma fundamentalne znaczenie.

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.

Liczba listków przewidziana w konstrukcji przysłony (więcej szczegółów patrz „Minimalna przysłona”). W praktyce parametr ten ma znaczenie przy fotografowaniu scen z wyraźnym bokeh (rozmytym tłem) i małą głębią ostrości: im więcej listków ma przysłona, tym gładsze będą odblaski od nieostrych obiektów, a przy małej liczbie listków mogą one przypominać wielokąty. Liczba listków przysłony prawie nie ma wpływu na inne parametry fotografowania. Współczesne obiektywy mają średnio 7-9 listków; wygładzenie, które zapewniają, jest w większości przypadków uważane za wystarczające.