Porównanie Nikon 16-80mm f/2.8-4.0E VR AF-S ED DX Nikkor vs Sigma 17-70mm f/2.8-4.0 Contemporary OS HSM DC Macro

Ogólne przeznaczenie jest raczej umowne, a w praktyce użycie optyki nie ogranicza się do deklarowanego kierunku - wszystko zależy od umiejętności i wyobraźni fotografa. Jednak informacje o specjalizacji mogą znacznie ułatwić wybór. Biorąc pod uwagę tak oryginalne opcje, jak obiektyw filmowy i obiektyw wielofunkcyjny.

- Do fotografowania architektury. Obiektywy przeznaczone głównie do fotografowania budynków. Większość tych modeli jest wyposażona w system Tilt-Shift (patrz poniżej). W tym przypadku funkcja ta ma na celu poprawienie perspektywy podczas fotografowania wysokich budynków. Na zdjęciu wykonanym zwykłym obiektywem linie proste mogą okazać się zakrzywione, co jest niedopuszczalne w przypadkach, gdy wymagane jest dokładne odwzorowanie budynku na zdjęciu. Zastosowanie systemu Tilt-Shift pozwala uniknąć tego zjawiska i uzyskać wiarygodny obraz, który nie wymaga dodatkowej korekty w edytorze zdjęć.

- Do krajobrazów. Obiektywy do fotografii krajobrazowej w tym przypadku obejmują obiektywy krótkoogniskowe (szerokokątne), które zgodnie z wynikami testów zapewniają dobrą ostrość obrazu. Innymi słowy, nie wszystkie obiektywy „szerokokątne” to obiektywy do krajobrazów, ale tylko takie, które faktycznie są w stanie zapewnić czysty, ostry obraz.

- Do portretów. Cechami wyróżnia...jącymi klasycznego obiektywu do fotografii portretowej są: po pierwsze, stała ogniskowa, która zwykle przekracza 50 mm (ekwiwalent 35 mm); po drugie, wysoki otwór przysłony (najczęściej nie mniejszy niż f/2.8, choć czasami zdarzają się wyjątki). Ta kombinacja cech umożliwia robienie portretów z pięknym rozmyciem tła dzięki umieszczeniu aparatu w dość znacznej odległości; to ostatnie może przydać się w studiach, w których stosowane jest dodatkowe oświetlenie - wskazane jest zamontowanie aparatu za oprawami oświetleniowymi tak, aby nie rzucał cienia. Mówiąc o stałej ogniskowej, warto przypomnieć, że obiektywy stałoogniskowe są prostsze, lżejsze i tańsze od obiektywów zmiennoogniskowych, a możliwość regulacji powiększenia przy robieniu portretów jest rzadko potrzebna - częściej można poradzić sobie z „zoomem stopami”.

- Wielofunkcyjny. Obiektywy typu uniwersalnego (patrz wyżej), które oferują kupującemu dobry stosunek ceny do jakości, odnoszą się do tego rodzaju; innymi słowy, modele wielofunkcyjne o dobrych parametrach, a jednocześnie stosunkowo niedrogie (właściwie „stosunkowo”, rzeczywista cena może być dość wysoka). Przy wyborze modeli do tej kategorii jakość fotografowania oceniano na podstawie wyników rzeczywistych testów.

- Obiektyw filmowy. Główną cechą obiektywów filmowych jest możliwość precyzyjnej regulacji przysłony. Przesłonę można zamknąć/otworzyć o 0,1 lub nawet 0,01 mm, natomiast w obiektywach fotograficznych krok regulacji przysłony nie może być mniejszy niż 1 mm. Dodatkowo w obiektywach filmowych wartość przysłony jest wyrażona liczbą T, a w obiektywach fotograficznych - liczbą F. Operator może fotografować za pomocą wielu obiektywów filmowych o tej samej wartości przysłony, bez konieczności zmiany oświetlenia. A gdy używasz obiektywów fotograficznych o tej samej wartości przysłony, często trzeba osobno regulować oświetlenie dla każdej optyki. Obiektywy filmowe zakładają fotografowanie statywu, co znajduje odzwierciedlenie w ich konstruktywnych cechach i projekcie - takie modele są zwykle większe i cięższe niż analogi do fotografii.

Fotografowanie makro to fotografowanie małych obiektów (na przykład kwiatów, owadów, zegarków) z bardzo bliskiej odległości, czasami liczonej w milimetrach. W tym przypadku obraz obiektu zajmuje większość kadru (często prawie cały), co daje efekt znacznego wzrostu i pozwala łatwo dostrzec na zdjęciu szczegóły, które zazwyczaj są prawie niewidoczne dla ludzkiego oka. Do takiego fotografowania można wykorzystać zarówno specjalnie zaprojektowane obiektywy, jak i modele uniwersalne z odpowiednim trybem.

System wskazuje, do jakiej marki aparatów przeznaczony jest ten obiektyw. Producenci sprzętu fotograficznego często stosują w swoich aparatach oryginalne systemy mocowania, które nie zawsze są ze sobą kompatybilne; dlatego do normalnego użytkowania obiektyw musi być oryginalnie zaprojektowany dla danego systemu. Jednocześnie należy pamiętać, że rzeczywista kompatybilność będzie również zależeć od mocowania (patrz „Bagnet (mocowanie)”). W takim przypadku jeden system często zawiera kilka bagnetów (na przykład w Canon i Nikon); bywa również na odwrót – jeden bagnet może być używany w kilku systemach jednocześnie (na przykład Micro 4/3 jest używany zarówno przez Olympus, jak i Panasonic). Ogólnie optymalna kolejność wyboru jest następująca: najpierw wyjaśnić kompatybilność obiektywu z systemem, a następnie - z określonym mocowaniem.

Zauważamy również, że zewnętrzni producenci (nie produkujący aparatów i zajmujący się tylko obiektywami) często wypuszczają modele przeznaczone do kilku różnych systemów jednocześnie. Taką kompatybilność można osiągnąć zarówno poprzez zestaw przejściówek (dołączonych do zestawu lub sprzedawanych osobno), jak i poprzez wypuszczanie różnych modyfikacji tego samego obiektywu, różniących się jedynie bagnetami. Cechy każdego takiego modelu należy wyjaśnić osobno.

Rodzaj bagnetu używanego do mocowania obiektywu do aparatu. Nazwa pochodzi od angielskiego „bayonet” oznaczającego „bagnet” i połączenia typu bagnetowego. Mocowania bagnetowe są stosowane w zdecydowanej większości współczesnych aparatów cyfrowych ze względu na ich niezawodność i łatwość obsługi.

Pełna kompatybilność obiektywu z aparatem jest gwarantowana tylko wtedy, gdy ich mocowania są takie same. Niektóre bagnety są ze sobą kompatybilne poprzez adaptery, jednak takie połączenie może ograniczać możliwości obiektywu (np. uniemożliwiać korzystanie z autofokusa) i generalnie nie jest uważane za optymalne. Należy pamiętać, że w ramach tego samego systemu (patrz wyżej) często używane są różne bagnety, które również są ze sobą niekompatybilne.

Tak więc producent Canon ma mocowania EF-M, EF-S, EF, RF, RF-S. Leica ma Leica M, Leica SL, Leica TL. Nikon ma w swoim arsenale Nikon 1, Nikon F, Nikon Z. Optykę Pentax wyposażono w Pentax 645, Pentax K, Pentax Q. Samsung stosuje mocowania NX-M i NX. W modelach Sony znajdują się Sony A i Sony E. Ponadto na rynku dostępne są inne rodzaje mocowań – zarówno firmowe (Fujifilm G, Fujifilm X, Hasselblad H, Sigma SA), jak i uniwersalne (Four Thirds (4/3), Micro 4/3).

Zwróć uwagę, że istnieją obiektywy, dla których deklaruje się kompatybilność z kilkoma mocowaniami jednocześnie. Taka „wszystkożerność” może być realizowana na różne sposoby. Na przykład niektóre modele mają niestandardowe mocowanie na korpusie obiektywu, a kompatybilność z różnymi mocowaniami jest zapewniona dzięki zastosowaniu adapterów; adaptery te mogą wchodzić do zestawu lub należy je kupić osobno. Inna opcja - obiektyw jest produkowany w kilku osobnych modyfikacjach, każda z własnym bagnetem. Te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Obiektywy wykorzystujące system wewnętrznego ustawianie ostrości. W takich systemach optycznych ostrzenie odbywa się tylko dzięki ruchowi elementów wewnątrz obudowy obiektywu; zewnętrzne części pozostają całkowicie nieruchome, a rozmiar obiektywu się nie zmienia. Daje to dodatkową wygodę – w szczególności pozwala na bezproblemowe stosowanie osłon przeciwsłonecznych oraz tych typów filtrów świetlnych, dla których ważne jest prawidłowe położenie na obiektywie (w szczególności gradientowe). Dodatkowo brak ruchomych części na zewnątrz ma pozytywny wpływ na wytrzymałość i odporność na kurz/opady atmosferyczne (choć konkretny stopień ochrony przed kurzem i wilgocią może się różnić).

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.