Porównanie Yukon Ranger 5x42 vs Yukon NV 5x60

— Lornetki. W swojej klasycznej formie lornetka wymaga pary układów optycznych, każdy z własnym obiektywem i okularem. Dzięki temu obiekty można oglądać obydwoma oczami jednocześnie, co samo w sobie jest dość wygodne (nie trzeba zamykać oczu), a obraz wygląda trójwymiarowo. Główną wadą tradycyjnych lornetek w porównaniu do monokularów jest ich wyższy koszt wynikający z bardziej złożonej konstrukcji. Ponadto takie urządzenia są większe, cięższe i jeśli nie można normalnie widzieć obydwoma oczami na raz (na przykład przy zezie lub w przypadku braku jednego oka), wszystkie ich zalety stają się nieistotne. Jednocześnie istnieje specyficzna odmiana - „pseudo-lornetka”: są to noktowizory z jednym obiektywem, z którego obraz przesyłany jest do dwóch okularów. W tym przypadku nie ma mowy o obrazie trójwymiarowym, dlatego korzystanie z takich urządzeń jest bardziej ograniczone (w szczególności uważa się, że słabo nadają się do prowadzenia pojazdów); ale projekty są prostsze, lżejsze i tańsze.

— Monokular. Przyrządy optyczne przeznaczone dla jednego oka i wyposażone odpowiednio w jeden układ optyczny z okularem i soczewką. Nie są tak wygodne jak lornetki, bo nie pozwalają na trójwymiarowy obraz i wymagają zamknięcia jednego oka. Z drugiej strony monokulary są znacznie bardziej wszechstronne. Tak więc przy niewielkim powiększeniu takiego urządzenia można obserwować sytuację obydwoma oczami jednocześnie, otrz...ymując obraz zarówno z NVD, jak i gołym okiem; niektóre lunety można zamontować na broni, zamieniając zwykły celownik w celownik nocny; Inną możliwością jest zamontowanie urządzenia na kasku i celowanie przez niego; i tak dalej. Jednak najważniejszymi zaletami w stosunku do lornetki są kompaktowość, niska waga i niski koszt; Ponadto monokulary są odpowiednie nawet dla osób z zaburzeniami widzenia obuocznego.

- Wzrok. Urządzenia przeznaczone do montażu na broni i wyposażone w odpowiednie mocowania, a także taki czy inny rodzaj siatki celowniczej i wzmocnioną obudowę odporną na odrzut. Mogą to być kamery NVG lub kamery termowizyjne (patrz „Typ”). W rzeczywistości tego typu przyrządy są ulepszonym typem celowników optycznych, przeznaczonych do stosowania w ciemności, a w przypadku kamer termowizyjnych także w warunkach słabej widoczności (mgła, gęsta roślinność). A niektóre modele zapewniają dość zaawansowane funkcje, które znacznie ułatwiają dokładne strzelanie: dalmierz, barometr, kompas, kalkulator balistyczny itp.

- Dysza. Ściśle rzecz ujmując, tego typu przyrząd optyczny nie jest noktowizorem – same nasadki nie zapewniają widoczności w ciemności. W rzeczywistości są to dodatkowe akcesoria, których instalacja pozwala rozszerzyć możliwości pełnoprawnego noktowizora. Większość przystawek pełni rolę magnetyzerów - tj. zwiększyć współczynnik powiększenia. Takie urządzenia są tworzone dla konkretnych modeli NVG i nawet od tego samego producenta, nie wszystkie przystawki i urządzenia są ze sobą kompatybilne; Dlatego przy zakupie należy zwrócić szczególną uwagę na te punkty.

Najdłuższa odległość, przy której noktowizor jest w stanie wykryć pojedyncze obiekty.

Metody, za pomocą których producenci określają parametr ten, mogą się różnić w szczegółach, ale ogólna zasada jest taka sama. Z reguły wskazana jest odległość, przy której można zobaczyć dość duży obiekt przy oświetleniu 0,05 luksa (ćwierć księżyca) i tle o średnim kontraście - na przykład postać ludzka o wysokości około 170 cm jest najczęściej zabierany z tego przedmiotu, ale o dostrzeżeniu samego faktu jego obecności. Mówiąc najprościej, zasięg wykrywania powiedzmy 200 m oznacza, że w takim urządzeniu w odległości 200 m widać „coś, co wygląda jak człowiek”, ale poszczególnych części (głowa, ręce) nie da się rozebrać.

Warto również zauważyć, że w praktyce parametr ten jest silnie uzależniony od specyfiki sytuacji. Na przykład ciemny obiekt na bardzo jasnym tle będzie dalej widoczny, a na ciemnym może być niewidoczny nawet z bliska; podobne zjawisko obserwuje się w przypadku kamer termowizyjnych (patrz „Typ”), tylko w odniesieniu do różnicy temperatur, a nie kolorów.

Zasada działania modułu zapewniającego wzmocnienie światła widzialnego. Parametr ten jest wskazany tylko dla klasycznych noktowizorów (patrz „Typ”), ponieważ kamery termowizyjne działają na tej samej zasadzie i nie są potrzebne żadne wyjaśnienia.

- EOP. Skrót od konwertera elektrooptycznego. Ponadto takie NVD można nazwać analogowymi, w przeciwieństwie do opisanych poniżej cyfrowych. Zasada ich działania jest następująca: specjalna elektroda (tzw. fotokatoda) zamienia słaby strumień świetlny lub promieniowanie podczerwone na strumień elektronów w lampie próżniowej, a pod wpływem tych elektronów ekran widoczny dla użytkownik świeci (podobna zasada została zastosowana w telewizorach CRT). W tym przypadku w drodze na ekran przyspieszane są elektrony, aby zapewnić normalną jasność widocznego „obrazu”. Z grubsza rzecz biorąc, wzmacniacz obrazu „pompuje” niewidzialny strumień światła do wymaganego poziomu jasności. Główną zaletą tej opcji jest jej niski koszt ze względu na prostotę projektu; mogą być również bardzo wrażliwe. Jednocześnie większość wzmacniaczy obrazu nie toleruje jasnego światła: są one podatne na oświetlenie pasożytnicze (kiedy punktowe źródło oświetlenia rozchodzi się na dużą plamkę, zapychając obraz wokół), a przy użyciu w ciągu dnia taki celownik może całkowicie zawieść. A w urządzeniach analogowych jest zwykle mniej dodatkowych funkcji niż w cyfrowych. Zauważ, że obecnie istnieje kilka generacji lamp wzmacniających...obraz; im nowsza generacja, tym konwerter lepszy, bardziej złożony i droższy. Jednocześnie jakość noktowizorów jako całości zależy w dużej mierze od innych czynników, dlatego sam „stary” lub „nowy” wzmacniacz obrazu nie jest jednoznacznym wskaźnikiem.

- Cyfrowy. NVD tego typu są właściwie rodzajem kamer wideo: obraz wchodzi do matrycy cyfrowej (najczęściej typu CCD), przetwarzany przez układy elektroniczne i wyświetlany na monitorze widocznym dla użytkownika (w tym przypadku mały ekran, jak te stosowane w wizjerach kamer wideo). Możliwość stosowania w nocy wynika z faktu, że nowoczesne matryce CCD są w stanie reagować na bardzo słabe światło, a także na promieniowanie podczerwone niewidoczne dla ludzkiego oka. Co więcej, z takich urządzeń można bez problemu korzystać w ciągu dnia, tk. światło dzienne nie uszkadza matrycy, a ustawienia z reguły zapewniają odpowiedni tryb pracy elektroniki (aż do automatycznej regulacji jasności). Główną wadą cyfrowych noktowizorów jest wysoki koszt ze względu na złożoność konstrukcji.

Generowanie konwertera obrazu używanego w urządzeniu z odpowiednią zasadą działania (patrz wyżej).

- ja. Najwcześniejsza i co za tym idzie najmniej zaawansowana generacja wzmacniaczy obrazu na współczesnym rynku. Umożliwia stosunkowo wygodne korzystanie z NVD w warunkach dość jasnego „nocnego” oświetlenia (na przykład w księżycową noc); słabsze światło będzie wymagało aktywnego oświetlenia IR. Jednocześnie IIT I generacji są niewygodne podczas pracy z punktowymi źródłami światła - pojawia się pasożytnicze oświetlenie i źródło światła "rozchodzi się" na ekranie. A przypadkowe oświetlenie (na przykład wpadnięcie w światło reflektorów samochodowych) prawdopodobnie wyłączy takie urządzenie: automatyczna ochrona przed nim jest zapewniana niezwykle rzadko i nie zawsze można zamknąć lub schować obiektyw na czas. Dodatkowo, bliżej krawędzi pola widzenia, rozdzielczość obrazu w takim wzmacniaczu obrazu jest zauważalnie zmniejszona i pojawiają się w nim zniekształcenia (np. kwadrat może wyglądać jak „poduszka”). Niewątpliwymi zaletami urządzeń pierwszej generacji są prostota i odpowiednio niski koszt. Żywotność takiego konwertera wynosi średnio około 1000 godzin, co wystarcza na rzadkie „wycieczki” w przyrodę, ale nie wystarcza do ciągłego użytkowania.

- ja +. Ulepszona i zmodyfikowana wersja wyżej opisanych lamp wzmacniaczy obrazu I generacji. Głównym usprawnieniem było zastosowanie tzw. płytka...światłowodowa - dzięki niej udało się wyrównać rozdzielczość w całym polu widzenia, a także prawie całkowicie pozbyć się zniekształceń. Z drugiej strony, ze względu na pewne cechy techniczne, takie noktowizory przy tym samym powiększeniu są droższe (czasem kilkukrotnie) i nieporęczne od swoich poprzedników i nie mają nad nimi żadnych przewag, poza opisanymi powyżej. Z tego powodu ulepszona wersja wzmacniacza obrazu pierwszej generacji jest mniej powszechna niż oryginalna.

- II. Kluczową różnicą pomiędzy wzmacniaczem obrazu II generacji a jego poprzednikami był dwustopniowy schemat wzmocnienia światła: w tradycyjny sposób, jak w pierwszej generacji, a następnie z wykorzystaniem płytki mikrokanalikowej. Umożliwiło to znaczne zwiększenie stopnia wzmocnienia, co umożliwiło korzystanie z noktowizorów nawet w ciemną noc - przy świetle gwiazd w jasnych chmurach. Ta generacja zdołała też zapewnić jednolitą jakość obrazu w całym polu widzenia, aby pozbyć się znaczących, zabłąkanych odblasków (punktowe źródło światła w polu widzenia prawie się nie rozmywa). Ponadto automatyczna ochrona przed flarami stała się niemal obowiązkowa dla takich urządzeń, a zasób, w porównaniu z pierwszą generacją, znacznie się zwiększył - w niektórych modelach do 3000 godzin. Co prawda koszt noktowizorów z takimi konwerterami znacznie wzrósł.

- II+. Ulepszenie przetworników drugiej generacji (patrz wyżej), mające na celu w szczególności zmniejszenie rozmiaru noktowizora i dalszą poprawę jakości „obrazu” (choć z powodu niewielkiego spadku współczynnika wzmocnienia światła). Zauważ, że pod tym oznaczeniem może kryć się zarówno „oryginalna” generacja II+, jak i jej ulepszona wersja Super Gen II+. Ta ostatnia opcja jest w stanie zapewnić zasięg widoczności niemal na poziomie lampowego wzmacniacza obrazu III generacji, a przy tym kosztuje znacznie mniej (choć i tak jest droższa od urządzenia z oryginalnej generacji II+).

- III. W trzeciej generacji lamp wzmacniaczy obrazu producenci zastosowali innowacyjny materiał w konstrukcji fotokatody, który pozwolił znacznie zwiększyć czułość (zarówno ogólną, jak i w zakresie podczerwieni). Konwertery tej generacji są zdolne do pracy w ekstremalnie słabym oświetleniu, zapewniają wyraźny, wysokiej jakości obraz z dużą szczegółowością i mają zasób około 10 000 godzin; dlatego są najbardziej zaawansowane na rynku cywilnym. Jednak głównymi użytkownikami takiego sprzętu są wojsko i przedstawiciele służb specjalnych: to dla nich opisywane zalety mają krytyczne znaczenie, a wzmacniacze obrazu III generacji kosztują 1,5 – 2 razy drożej niż II+ (które są same w sobie nie są tanie), co utrudnia korzystanie z takich urządzeń przez cywilów. Inną wadą tego typu przetworników jest dość duża wrażliwość na oświetlenie boczne.

Średnica soczewki wejściowej, w którą wyposażony jest obiektyw noktowizora.

Parametr ten jest jednym z najważniejszych dla każdego urządzenia optycznego, w tym noktowizora: im większa soczewka, tym więcej światła (lub promieniowania podczerwonego) wpada do niego i tym bardziej czuła jest optyka, przy pozostałych warunkach równych. Minusem tego jest wzrost rozmiarów, wagi i kosztu urządzenia. Ponadto nie zapominaj, że w konstrukcji można zastosować różne sztuczki i dodatkowe technologie; dlatego sam duży obiektyw nie zawsze jest jednoznacznym wyznacznikiem wysokiej klasy.

Wielkość obszaru widocznego w noktowizorze z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie widzieć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę; jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane dotyczące kątów widzenia.

Kąt widzenia zapewniany przez noktowizor - czyli kąt pomiędzy liniami łączącymi oko obserwatora z dwoma skrajnymi punktami widzialnej przestrzeni. Szerokie kąty widzenia pozwalają na pokrycie dużego obszaru, ale współczynnik powiększenia (patrz wyżej) jest niski; z kolei zwiększenie powiększenia prowadzi do zmniejszenia pola widzenia.

Najmniejsza odległość od obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez NVD. W przypadku normalnego użytkowania noktowizorów odległość ta nie powinna przekraczać minimalnej oczekiwanej odległości od przedmiotowych obiektów; w związku z tym należy pamiętać, że im wyższy współczynnik powiększenia (patrz wyżej), tym z reguły dłuższa jest odległość ogniskowania.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzona przez układ optyczny noktowizora. Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę i elektronikę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, patrząc przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 – 40 cm.

Praktyczne znaczenie tego parametru polega na tym, że dla normalnej widoczności powinien on być nie mniejszy niż rozmiar źrenicy osoby patrzącej przez okular. Średnica źrenicy ludzkiej może wahać się od 2-3 mm w jasnym świetle do 7-8 mm w ciemności. Dlatego im większy rozmiar źrenicy wyjściowej NVD, tym z reguły lepsza widoczność; jest to szczególnie ważne przy minimalnej ilości światła, gdy jasność obrazu jest niska nawet podczas oglądania przez urządzenie. Z drugiej strony ta cecha znacząco wpływa na koszt urządzenia.