Porównanie Arsenal 25x30 vs BRESSER Pirate Scope 12x30

Powiększenie obrazu dostarczonego przez teleskop. Z grubsza rzecz biorąc, parametr ten opisuje, ile razy obiekt widoczny w okularze tubusu będzie większy niż widziany z tej samej odległości gołym okiem.

Wielość to pierwsza liczba (liczby) w cyfrowym oznakowaniu urządzeń optycznych: na przykład oznaczenie 25-75x50 odpowiada wielokrotności od 25x do 75x. Zauważ, że większość nowoczesnych teleskopów ma dokładnie zmienne (regulowane) powiększenie. Pozwala to wybrać tryb pracy w zależności od sytuacji: aby znaleźć żądany obiekt, wygodniej jest zmniejszyć powiększenie, zapewniając szerokie pole widzenia, a gdy już go znajdziesz, zwiększyć powiększenie i zbadać go szczegółowo. Jednak w niektórych modelach zmiana powiększenia wymaga wymiany okularu (patrz „Okular wymienny”).

Duże powiększenie z jednej strony sprawia, że tuba ma „daleki zasięg” i pozwala na łatwe badanie małych obiektów ze znacznych odległości. Z drugiej strony zmniejsza to kąt widzenia, co utrudnia obserwację poruszających się obiektów, a nawet nakierowanie optyki na cel. Ponadto wraz ze wzrostem powiększenia zmniejsza się również średnica źrenicy wyjściowej (patrz poniżej) i apertura rurki; możesz zrekompensować ten szczegół, zwiększając obiektyw, ale ma to odpowiedni wpływ na cenę. Dlatego sensowne jest szukanie wydajnej optyki o wysokim stopniu powiększenia tylko wtedy, gdy takie możliwości są fundamentalnie ważne.

Pole widzenia teleskopu w odległości 1 km od rozważanych obiektów, tzw. „Liniowe pole widzenia”. W rzeczywistości jest to szerokość (średnica) przestrzeni, która wchodzi w pole widzenia patrząc z odległości 1 km.

Parametr ten jest szeroko stosowany w charakterystyce teleskopów wraz z kątowym polem widzenia (patrz poniżej): dane o liniowym polu widzenia są bardziej wizualne i bliskie praktyce, pozwalają ocenić możliwości teleskopu bez uciekania się do specjalnych obliczeń.

Dla modeli o zmiennym powiększeniu (a jest ich większość) liniowe pole widzenia jest wskazane w postaci dwóch liczb - dla powiększenia minimalnego i dla maksymalnego.

Najmniejsza odległość do rozważanego obiektu, przy której teleskop jest w stanie na nim w pełni zogniskować - czyli minimalna odległość, przy której obraz w okularze pozostanie wyraźny.

Teleskopy zostały pierwotnie zaprojektowane do patrzenia na odległe obiekty, więc jeśli odległość ogniskowania jest zbyt mała, mogą pojawić się problemy. W związku z tym producenci wskazują parametr ten w charakterystyce. Jednak nawet w najmocniejszych i „dalekich” modelach minimalna odległość ostrzenia to około 25 m – na takiej odległości często wystarczy gołe oko. Dlatego warto zwracać uwagę na parametr ten tylko w przypadkach, gdy umiejętność normalnej pracy w pobliżu ma fundamentalne znaczenie - np. gdy rura jest używana na strzelnicy, gdzie odległość do celów może być inna, m.in. całkiem małe.

Średnica źrenicy wyjściowej teleskopu.

Źrenica wyjściowa to projekcja obrazu „widzianego” przez tubus, który pojawia się bezpośrednio za okularem. Człowiek widzi obraz w teleskopie właśnie dzięki temu, że źrenica wyjściowa jest rzutowana na oko.

Średnica źrenicy wyjściowej odpowiada wielkości obiektywu podzielonej przez współczynnik (patrz wyżej dla obu). Na przykład dla rury o otworze 50 mm, działającej przy wielokrotności 25x, rozmiar ten będzie wynosił 50/25 = 2 mm. Jednocześnie uważa się, że w celu zapewnienia jak najjaśniejszego i najwygodniejszego obrazu źrenica wyjściowa powinna być nie mniejsza niż źrenica oka obserwatora - a to 2 - 3 mm w świetle i do 8 mm (u osób starszych - do 5 - 6 mm) o zmierzchu. Jest to powód, dla którego do komfortowej pracy przy dużych powiększeniach i/lub w warunkach słabego oświetlenia luneta musi mieć dość duży obiektyw. Jednak większość z tych urządzeń optycznych jest przeznaczona do użytku w ciągu dnia i do tego wystarcza źrenica wyjściowa 1,33 mm lub większa.

W większości nowoczesnych lunet średnica źrenicy wyjściowej jest oznaczona dwiema liczbami - dla minimalnego i maksymalnego powiększenia.

Sposób ustawiania ostrości, przewidziany w konstrukcji teleskopu.

Parametr ten wskazuje, który element sterujący odpowiada za ustawianie ostrości: śruba na obudowie, pierścień na obudowie czy okularze itp. Przy tym nie można powiedzieć, że jakikolwiek sposób ma zasadnicze zalety lub wady. Same w sobie wszystkie są dość funkcjonalne, a wybór producenta opiera się przede wszystkim na tym, który wariant najlepiej będzie pasował konkretnie do danego przyrządu. Warto więc zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim tym, którzy mają pewne preferencje (na przykład są przyzwyczajeni do pierścienia na okularze) i nie chcą korzystać z innego sposobu.

Rodzaj oświecenia optycznego, jaki zapewnia luneta.

Pokrycie to specjalna powłoka nakładana na powierzchnię soczewki. Takie pokrycie ma na celu zmniejszenie strat światła na granicy powietrze-szkło. Takie straty nieuchronnie występują na skutek odbicia światła, a pokrycie antyodbiciowa „odwraca” odbite promienie, zwiększając w ten sposób przepuszczalność światła przez soczewkę. Ponadto funkcja ta zmniejsza ilość odblasków na obiektach widocznych przez lunetę.

Rodzaje oświecenia mogą być:

- Pojedyncza warstwa. Ten znak wskazuje, że jedna lub więcej powierzchni soczewek (ale nie wszystkie) są pokryte pojedynczą warstwą powłoki antyodblaskowej. Jest to niedrogie rozwiązanie, które można stosować nawet w podstawowych urządzeniach optycznych. Z drugiej strony filtruje pewne widmo światła, które zniekształca odwzorowanie kolorów na widzialnym obrazie - czasami dość wyraźnie. Ponadto w tym przypadku na niektórych powierzchniach soczewek w ogóle nie ma powłoki, co nieuchronnie prowadzi do odblasków w polu widzenia. Dlatego oświecenie jednowarstwowe jest najprostszym typem i jest stosowane niezwykle rzadko, głównie w modelach niedrogich.

- Pełna pojedyncza warstwa. Odmiana opisanej powyżej jednowarstwowej powłoki antyodbiciowej, w której pokrycie antyodbiciowa występuje na wszystkich powierzchniach soczewek (na każdej granicy "powietrze-szkło"). Choć opcja ta charakteryzuje się...również zniekształceniem barw, pozbawiona jest innej, najistotniejszej wady „niepełnych” doprecyzowań – odblasków w polu widzenia. A wspomniane zniekształcenie kolorów najczęściej nie jest krytyczne. Przy tym wszystkim pełne jednowarstwowe oświecenie jest stosunkowo niedrogie, dzięki czemu jest bardzo popularne w teleskopach poziomu początkowego i pierwotnego-pośredniego.

- Wielowarstwowy. Rodzaj powłoki przeciwodblaskowej, w której wielowarstwowa powłoka odblaskowa jest nakładana na jedną lub więcej powierzchni soczewki (ale nie wszystkie). Zaletą takiej powłoki nad jednowarstwową jest to, że równomiernie przepuszcza prawie całe widmo widzialne i nie powoduje zauważalnych zniekształceń kolorów. Brak powłoki na poszczególnych powierzchniach obniża koszt urządzenia (w porównaniu z pełną powłoką wielowarstwową), ale nie da się całkowicie pozbyć olśnienia w takim systemie.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany i skuteczny z nowoczesnych rodzajów powłok: wielowarstwowa powłoka nakładana jest na wszystkie powierzchnie soczewek. W ten sposób uzyskuje się wysoką jasność i klarowność „obrazu” z naturalnym odwzorowaniem kolorów i brakiem odblasków. Wadą tej opcji jest klasyczna - wysoki koszt; w związku z tym pełna wielowarstwowa powłoka jest typowa głównie dla teleskopów wysokiej jakości.

Rodzaj pryzmatów, używanych w konstrukcji lunety (jeśli są na wyposażeniu).

— Roof. Pryzmat dachowy typu Roof nie zmienia kierunku wpadającego do niego światła - wiązka światła przechodzi przez kilka wewnętrznych odbić i wychodzi w tym samym kierunku i na tym samym poziomie, na którym weszła. Pryzmaty te są używane w modelach z okularem prostym; pozwalają na zwiększenie ogniskowej lunety i uzyskanie dużego powiększenia bez znacznego zwiększania długości samego przyrządu.

— Porro. Klasyczny pryzmat tego typu zapewnia "obrót" wpadającego światła o 180°; z tego powodu Porro są używane w parach. Stosuje się je w prawie wszystkich lunetach z okularami ustawionymi pod kątem 45°, a także w modelach „prostych”, w których okular jest przesunięty względem osi optycznej obiektywu (zazwyczaj do góry). Patrz "Umiejscowienie okularu", aby poznać zalety pierwszego wariantu; a umieszczenie okularu nad obiektywem zmniejsza długość lunety, a w niektórych sytuacjach takie ustawienie jest najwygodniejsze. Podobnie jak Roof, pryzmaty Porro zapewniają zwiększoną ogniskową; uważa się, że zapewniają one szersze pole widzenia i dobrą głębię obrazu. Wadą tego wariantu to zwiększenie wymiarów lunety na wysokość.

Materiał używany na pryzmaty, zamontowane w lunecie (patrz „Rodzaje pryzmatów”).

— BK-7. Odmiana borokrzemianowego szkła optycznego, stosunkowo niedrogiego i jednocześnie dość funkcjonalnego materiału, który zapewnia, choć nie wybitną, jednak całkiem akceptowalną jakość obrazu. Znajduje zastosowanie w modelach poziomu początkowego i średniozaawansowanego.

— BaK-4. Barowe szkło optyczne, które jest zauważalnie lepsze od BK7 pod względem jasności i klarowności obrazu, jednak także droższe. Występuje głównie w lornetkach klasy premium.

Materiał i ogólna budowa obudowy teleskopu.

Większość współczesnych modeli wykorzystuje gumowane obudowy, w których solidna podstawa (metal lub trwały poliwęglan) jest pokryta gumą. Zapewnia to nie tylko wytrzymałość, lecz także zwiększoną odporność na wstrząsy - nawet jeśli nie została ona (patrz wyżej) podana w specyfikacji. W modelach klasy premium występują obudowy ze stopu magnezu – charakteryzuje się one dużą wytrzymałością połączoną z niską wagą.

Odrębną kategorię stanowią lunety Galileusza (patrz wyżej) – zazwyczaj produkowane są one w stylu „retro” i wykorzystują odpowiednie materiały, takie jak miedź i wysokiej jakości pokrycie ze sztucznej skóry.