Porównanie Leapers 5th Gen Full Size 3-9x40 AO vs Nikon ProStaff 3-9x50

Średnica obiektywu - soczewka celownika. Parametr ten jest również nazywany „aperturą”.

Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla celowników optycznych i ich odmian specjalistycznych - "nocnych" i termowizyjnych (patrz "Typ"). Im większy obiektyw, im więcej wpada do niego światła, tym wyższa jakość obrazu i tym wydajniej urządzenie będzie pracowało przy słabym oświetleniu, ale tym droższa będzie taka optyka. Warto tutaj zauważyć, że wymagania dotyczące apertury zależą również od stopnia powiększenia: innymi słowy, szczególnie duże obiektywy nie są wymagane przy małych powiększeniach. Dlatego stosunkowo niewielkie soczewki wejściowe, o średnicy 25 – 35 mm i jeszcze mniejszej, znajdują się we wszystkich kategoriach cenowych optyki klasycznej – od budżetowych po topowe. I tylko modele o tym samym maksymalnym powiększeniu mogą być porównywane przez aperturę, a nawet bardzo przybliżoną - warto pamiętać, że jakość obrazu również silnie zależy od ogólnej jakości komponentów lunety.

Z kolei dla celowników nocnych, zwłaszcza opartych na lampach wzmacniających obraz (patrz „Zasada działania NVD”), fundamentalne znaczenie ma duża apertura. Tak więc średnica od 36 do 45 mm jest uważana za bardzo małą jak na takie urządzenia i występuje tylko w niektórych modelach cyfrowych, podczas gdy większość „nocnych lampek” jest wyposażona w obiektywy 46 mm lub większe.

Jeśli chodzi o kolimatory, w nich wielkość przestrzeni wchodzącej w zakres lunety zależy od apertury. Co więcej, faktycznie widoczny rozmiar można zmienić montując celownik bliżej lub dalej przy oku – umożliwia to zasada działania kolimatorów. Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z prostokątnymi lub podobnymi soczewkami rozmiar soczewki jest zwykle wskazywany po przekątnej.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzona przez układ optyczny celownika.

Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, patrząc przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu można obliczyć dzieląc średnicę obiektywu przez powiększenie ( patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną jasność urządzenia i odpowiednio jakość obrazu przy słabym oświetleniu: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości soczewek, ponieważ wpływa to również jasność).

Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu optyka o wysokiej aperturze jest droga i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lunety wyłącznie do użytku w ciągu dnia.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Duże przedłużenie jest szczególnie ważne, jeśli celownik ma być używany jednocześnie z okularami - ponieważ w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka, a powinien znajdować się on w pewnej odległości od okularów, aby nie uderzyć w szkło z powodu odrzutu.

Średnica obszaru widocznego przez lunetę z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Dla wielu użytkowników wskaźnik ten jest wygodniejszy niż kątowe pole widzenia (kąt między liniami łączącymi obiektyw i skrajne punkty widzialnego obrazu) - bardzo wyraźnie opisuje możliwości urządzenia.

W zakresach z regulacją krotności (patrz wyżej) można określić zarówno cały zakres szerokości - od maksimum do minimum - jak i tylko jedną wartość tego parametru. W tym drugim przypadku najczęściej wybierana jest największa szerokość pola widzenia, przy minimalnym powiększeniu.

Złożony wskaźnik opisujący jakość działania dowolnego układu optycznego (w tym lunet) o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów.

Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych detali decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, w nocy - średnica obiektywu (patrz wyżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla oscyloskopu 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) zwykle podawany jest minimalny współczynnik zmierzchu, odpowiadający minimalnemu wzrostowi.

Za najmniejszą wartość tego parametru dla widzialności normalnej o zmierzchu przyjmuje się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchowy nie uwzględnia rzeczywistej przepuszczalności światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek, zastosowanie powłok antyodblaskowych (patrz niżej) itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz powyżej); im wyższa wskaźnik ten, tym więcej światła przepuszcza luneta. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości soczewek i ich powłok użytych w konstrukcji. Dlatego możliwe jest porównanie dwóch teleskopów pod względem jasności względnej tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić. Zwracamy również uwagę, że warto zwracać uwagę na parametr ten tylko wtedy, gdy celownik ma być używany o zmierzchu.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najciemniejszych modelach względna jasność nie przekracza 100, w najjaśniejszym może wynosić 300 i więcej. Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru według tego parametru w określonych warunkach można znaleźć w dedykowanych źródłach. Warto tutaj wspomnieć, że względna jasność nie jest bezpośrednio związana z kategorią cenową lunety: modele podobne w tym wskaźniku mogą znacznie różnić się ceną.

Możliwość ręcznej regulacji celownika z paralaksy, samodzielnie przez użytkownika. W tym celu w konstrukcji przewidziano odpowiedni regulator.

Paralaksa w tym przypadku to zjawisko polegające na tym, że w momencie odchylenia oka od osi optycznej celownika (od środka okularu) widoczny dla strzelca znacznik celowniczy również porusza się, natomiast sam celownik pozostaje nieruchomy. W rezultacie, jeśli oko nie jest dokładnie wyśrodkowane, pozorna pozycja znaku nie będzie pokrywać się z rzeczywistym punktem celowania. Zjawisko to jest szczególnie widoczne w celownikach optycznych (patrz „Typ”), na które podatnych jest również wiele kolimatorów, choć nie w takim samym stopniu (ale „lampki nocne” i kamery termowizyjne nie mają tej wady, ponieważ w nich marka jest wyświetlany na wbudowanym wyświetlaczu).

Aby wyeliminować to zjawisko, stosuje się specyficzną regulację - regulację paralaksy. Zwykle jest produkowany bezpośrednio w fabryce. Można jednak wyregulować celownik z paralaksy tylko na pewną odległość, a przy znacznych odchyleniach od tej odległości (ponad 30% w dół lub 60% w górę) efekt ten zaczyna się ponownie pojawiać. Można to zrekompensować idealną wkładką („oko jest ściśle pośrodku”), ale nawet dla doświadczonych strzelców może to być trudne, szczególnie podczas strzelania na stojąco, z ręki i w innych niewygodnych pozycjach. W związku z tym niektóre modele zapewniają także ręczną regulację paralaksy – regulator p...ozwalający na ustawienie odległości regulacji na życzenie użytkownika. Oprócz sytuacji opisanych powyżej, funkcja ta będzie szczególnie przydatna dla początkujących użytkowników, a także przy bardzo precyzyjnym strzelaniu na duże odległości.

Celowniki optyczne z regulacją paralaksy> mogą być wyposażone w szeroki pierścień na obiektywie AO (Adjustable Objective) lub bęben na jednostce sterującej SF (Side Focusing), na którym instalowane są dodatkowe akcesoria umożliwiające precyzyjne ustawienie ostrości w postaci koła.

Zakres posiada funkcję ustawiania zera. Funkcja ta jest wykorzystywana podczas wstępnego zerowania celowników optycznych (patrz "Typ") dla konkretnego karabinu i amunicji, a w przyszłości znacznie ułatwia pracę z poprawkami pionowymi i poziomymi. Jego istota jest następująca

Sam proces celowania optyki, z grubsza mówiąc, polega na doborze takiego położenia bębnów, w którym przy odległości 100 m celownik zapewnia wyraźne trafienie w punkt celowniczy (biorąc pod uwagę rozrzut broni, oczywiście). Takie ustawienia brane są jako zero, to od nich liczą się wszystkie dalsze korekty. Jednak łuski bębnowe do czasu ich doprowadzenia do tej pozycji pokazują już pewne wartości - przez to, gdy później wprowadzisz poprawki, możesz pomylić się w ilości kliknięć, popełnić błąd przy powrocie celownika do jego oryginalne ustawienia itp. Ustawienie zera pozwala na rozwiązanie problemu: za jego pomocą, po wyzerowaniu, można przestawić wagę bębna na pozycję zerową, bez przewracania ustawień celownika. W ten sposób wszystkie kolejne regulacje strzałek będą mogły liczyć od wartości zerowych na skali, a aby powrócić do pierwotnych ustawień, wystarczy przywrócić bębny do tych samych zer.

Specyficzny sposób i cechy takiego ustawienia mogą się różnić, z reguły są one szczegółowo opisane w instrukcji obsługi. Tutaj zauważamy, że funkcja ta jest niezwykle pożądana w przypadku lunet używanych w strzelaniu precyzyjnym (snajperskim), gdzie trzeba duż...o i często pracować z poprawkami.

Rodzaj powłoki stosowanej w soczewkach lunet. W każdym razie mówimy o tzw. powłoka antyrefleksyjna, czyli najcieńszy film (jedno lub wielowarstwowy) na powierzchni soczewki w kontakcie z powietrzem. Właściwości tej folii zostały dobrane tak, aby zminimalizować odbijanie światła od powierzchni szkła. Znaczenie tej funkcji polega nie tyle na zmniejszeniu jasności olśnienia, które może zdemaskować strzałę, ile na zwiększeniu przepuszczalności światła optyki i odpowiednio jakości widocznego przez nią obrazu.

Nowoczesne przyrządy celownicze mogą być wyposażone w następujące rodzaje powłok:

- Pouczające. W tym przypadku chodzi o najprostszą opcję - niekompletną powłokę jednowarstwową. Termin „niekompletny” oznacza, że nie wszystkie powierzchnie soczewek są powlekane (chociaż może być kilka pokrytych powierzchni). Taki antyodbiciowy jest niedrogi, ale jakość obrazu jest też stosunkowo niska - w szczególności dlatego, że folia jednowarstwowa jest najskuteczniejsza tylko dla części widzialnego spektrum kolorów.

- Pełne oświecenie. Pełna pokrycie oznacza, że wszystkie powierzchnie soczewek, które mają kontakt z powietrzem, są specjalnie powlekane; w tym przypadku jest jednowarstwowa. Takie pokrycie jest droższa niż zwykła pokrycie antyodbiciowa, ale jakość „obrazu” przy jej stosowaniu jest wyższa, ponieważ zminimalizowane jest zniekształcenie światła na przejściach między szkłem a powietrzem.

- Wielowarstwowy antyrefleks. Niekompletna pok...rycie AR (patrz wyżej) przy użyciu folii wielowarstwowych. Dzięki kilku warstwom pokrycie pokrywa całe spektrum widzialne, co pozwala uzyskać jaśniejszy obraz z mniejszymi zniekształceniami kolorów w porównaniu z powłokami jednowarstwowymi; jednak cena takich urządzeń jest wyższa.

- Pełne wielowarstwowe oświecenie. Najbardziej zaawansowana opcja: wielowarstwowa powłoka na wszystkich powierzchniach soczewek wykorzystana do budowy lunety. Cechy pełnego i wielowarstwowego krycia zostały oddzielnie opisane powyżej. Tutaj zwracamy uwagę, że ich kombinacja jest typowa dla wysokiej klasy lunet, ponieważ zapewnia najlepszą jakość obrazu, ale ma to swoją cenę.