Porównanie VOMZ R4x32 L vs Redfield Revolution 2-7x33

Powiększenie zapewniane przez celownik. Parametr ten wskazuje, ile razy obraz dowolnego obiektu w polu widzenia będzie większy niż ten widoczny gołym okiem. W przypadku modeli z możliwością zmiany przełożenia (patrz poniżej) wskazany jest cały dostępny zakres regulacji.

Współczesne przyrządy celownicze mogą być produkowane w wielu różnych powiększeniach, jedynym wyjątkiem są kolimatory (patrz "Typ") - zwykle dają powiększenie 1x, czyli w rzeczywistości nie zmieniają w żaden sposób widzialnego obrazu; wyższe wartości są niezwykle rzadkie i zwykle nie przekraczają 5x. W pozostałych typach lunet maksymalne powiększenie od 2x do 5x oznacza, że model ten jest przeznaczony do bardzo krótkich odległości. Z kolei najbardziej „dalekowzroczne” urządzenia mogą zapewnić wzrost o 17-20x, a nawet więcej.

Należy pamiętać, że duże powiększenie nie tylko pozwala na lepsze oglądanie odległych i małych obiektów, ale także zawęża pole widzenia. Mając to na uwadze, głównymi kryteriami wyboru celownika pod względem powiększenia są szacowany zakres użytkowania, a także wielkość i rodzaj celów. Szczegółowe zalecenia na ten temat dla różnych sytuacji można znaleźć w dedykowanych źródłach. I tu zwracamy uwagę, że stopień powiększenia zauważalnie wpływa na koszt celownika – zarówno sam w sobie, jak i ze względu na to, że większe (i odpowiednio d...roższe) obiektywy są pożądane dla optyki „dalekozasięgowej”. Jednocześnie małe powiększenie niekoniecznie jest oznaką taniego urządzenia - samo w sobie oznacza jedynie, że celownik przeznaczony jest do krótkich odległości i szerokiego kąta widzenia.

Jeśli chodzi o modele ze zmiennym przełożeniem, im szerszy zakres regulacji, im bardziej zaawansowane i wszechstronne jest urządzenie, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że nie ma odpowiedniego ustawienia do konkretnej sytuacji. Z drugiej strony rozszerzenie asortymentu komplikuje projekt, czyniąc go droższym i mniej niezawodnym.

Możliwość zmiany współczynnika powiększenia(patrz wyżej) zapewniana przez celownik. Daje to rozszerzone możliwości dostosowania urządzenia do różnych sytuacji i dodatkową wygodę. Tak więc przy krótkich dystansach i przy dużych rozmiarach celu wygodniej jest mieć małe powiększenie, a przy dużych odległościach wymagane będzie odpowiednie zwiększenie. Nawet przy stałej odległości taka regulacja może się przydać: na przykład do ogólnego poszukiwania celu łatwiej jest użyć małego powiększenia, które daje szeroki kąt widzenia, a po wykryciu przybliżyć cel. obraz zapewniający maksymalną dokładność celowania.

Główne wady optyki z tą funkcją to złożoność, większa waga / wymiary i wyższy koszt niż podobne modele ze stałym powiększeniem. Warto również zauważyć, że większość celowników regulowanych wykorzystuje drugą płaszczyznę ogniskowania, co może powodować pewne niedogodności w praktycznym użytkowaniu; zobacz „siatka celownicza”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Średnica obiektywu - soczewka celownika. Parametr ten jest również nazywany „aperturą”.

Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla celowników optycznych i ich odmian specjalistycznych - "nocnych" i termowizyjnych (patrz "Typ"). Im większy obiektyw, im więcej wpada do niego światła, tym wyższa jakość obrazu i tym wydajniej urządzenie będzie pracowało przy słabym oświetleniu, ale tym droższa będzie taka optyka. Warto tutaj zauważyć, że wymagania dotyczące apertury zależą również od stopnia powiększenia: innymi słowy, szczególnie duże obiektywy nie są wymagane przy małych powiększeniach. Dlatego stosunkowo niewielkie soczewki wejściowe, o średnicy 25 – 35 mm i jeszcze mniejszej, znajdują się we wszystkich kategoriach cenowych optyki klasycznej – od budżetowych po topowe. I tylko modele o tym samym maksymalnym powiększeniu mogą być porównywane przez aperturę, a nawet bardzo przybliżoną - warto pamiętać, że jakość obrazu również silnie zależy od ogólnej jakości komponentów lunety.

Z kolei dla celowników nocnych, zwłaszcza opartych na lampach wzmacniających obraz (patrz „Zasada działania NVD”), fundamentalne znaczenie ma duża apertura. Tak więc średnica od 36 do 45 mm jest uważana za bardzo małą jak na takie urządzenia i występuje tylko w niektórych modelach cyfrowych, podczas gdy większość „nocnych lampek” jest wyposażona w obiektywy 46 mm lub większe.

Jeśli chodzi o kolimatory, w nich wielkość przestrzeni wchodzącej w zakres lunety zależy od apertury. Co więcej, faktycznie widoczny rozmiar można zmienić montując celownik bliżej lub dalej przy oku – umożliwia to zasada działania kolimatorów. Należy również pamiętać, że w przypadku modeli z prostokątnymi lub podobnymi soczewkami rozmiar soczewki jest zwykle wskazywany po przekątnej.

Średnica źrenicy wyjściowej tworzona przez układ optyczny celownika.

Źrenica wyjściowa to rzut przedniej soczewki obiektywu, zbudowany przez optykę w obszarze okularu; obraz ten można zaobserwować w postaci charakterystycznego okręgu świetlnego, patrząc przez okular nie z bliska, ale z odległości 30 - 40 cm.Średnica tego okręgu można obliczyć dzieląc średnicę obiektywu przez powiększenie ( patrz wyżej). Na przykład model 8x40 będzie miał średnicę źrenicy 40/8=5 mm. Wskaźnik ten określa ogólną jasność urządzenia i odpowiednio jakość obrazu przy słabym oświetleniu: im większa średnica źrenicy, tym jaśniejszy będzie obraz (oczywiście przy tej samej jakości soczewek, ponieważ wpływa to również jasność).

Ponadto uważa się, że średnica źrenicy wyjściowej powinna być nie mniejsza niż źrenicy oka ludzkiego - a jej rozmiar może się różnić. Tak więc w świetle dziennym źrenica w oku ma rozmiar 2 - 3 mm, a w ciemności - 7-8 mm u nastolatków i dorosłych oraz około 5 mm u osób starszych. Ten punkt należy wziąć pod uwagę przy wyborze modelu do określonych warunków: w końcu optyka o wysokiej aperturze jest droga i nie ma sensu przepłacać za dużą źrenicę, jeśli potrzebujesz lunety wyłącznie do użytku w ciągu dnia.

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Duże przedłużenie jest szczególnie ważne, jeśli celownik ma być używany jednocześnie z okularami - ponieważ w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka, a powinien znajdować się on w pewnej odległości od okularów, aby nie uderzyć w szkło z powodu odrzutu.

Średnica obszaru widocznego przez lunetę z odległości 100 m - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Dla wielu użytkowników wskaźnik ten jest wygodniejszy niż kątowe pole widzenia (kąt między liniami łączącymi obiektyw i skrajne punkty widzialnego obrazu) - bardzo wyraźnie opisuje możliwości urządzenia.

W zakresach z regulacją krotności (patrz wyżej) można określić zarówno cały zakres szerokości - od maksimum do minimum - jak i tylko jedną wartość tego parametru. W tym drugim przypadku najczęściej wybierana jest największa szerokość pola widzenia, przy minimalnym powiększeniu.

Złożony wskaźnik opisujący jakość działania dowolnego układu optycznego (w tym lunet) o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów.

Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych detali decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, w nocy - średnica obiektywu (patrz wyżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla oscyloskopu 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) zwykle podawany jest minimalny współczynnik zmierzchu, odpowiadający minimalnemu wzrostowi.

Za najmniejszą wartość tego parametru dla widzialności normalnej o zmierzchu przyjmuje się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchowy nie uwzględnia rzeczywistej przepuszczalności światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek, zastosowanie powłok antyodblaskowych (patrz niżej) itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Jeden z parametrów opisujących jakość widoczności przez urządzenie optyczne w warunkach słabego oświetlenia. Luminancja względna jest określana jako kwadrat średnicy źrenicy wyjściowej (patrz powyżej); im wyższa wskaźnik ten, tym więcej światła przepuszcza luneta. Jednocześnie wskaźnik ten nie uwzględnia jakości soczewek i ich powłok użytych w konstrukcji. Dlatego możliwe jest porównanie dwóch teleskopów pod względem jasności względnej tylko w przybliżeniu, ponieważ nawet jeśli wartości są równe, rzeczywista jakość obrazu może się znacznie różnić. Zwracamy również uwagę, że warto zwracać uwagę na parametr ten tylko wtedy, gdy celownik ma być używany o zmierzchu.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najciemniejszych modelach względna jasność nie przekracza 100, w najjaśniejszym może wynosić 300 i więcej. Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru według tego parametru w określonych warunkach można znaleźć w dedykowanych źródłach. Warto tutaj wspomnieć, że względna jasność nie jest bezpośrednio związana z kategorią cenową lunety: modele podobne w tym wskaźniku mogą znacznie różnić się ceną.

Rodzaj powłoki stosowanej w soczewkach lunet. W każdym razie mówimy o tzw. powłoka antyrefleksyjna, czyli najcieńszy film (jedno lub wielowarstwowy) na powierzchni soczewki w kontakcie z powietrzem. Właściwości tej folii zostały dobrane tak, aby zminimalizować odbijanie światła od powierzchni szkła. Znaczenie tej funkcji polega nie tyle na zmniejszeniu jasności olśnienia, które może zdemaskować strzałę, ile na zwiększeniu przepuszczalności światła optyki i odpowiednio jakości widocznego przez nią obrazu.

Nowoczesne przyrządy celownicze mogą być wyposażone w następujące rodzaje powłok:

- Pouczające. W tym przypadku chodzi o najprostszą opcję - niekompletną powłokę jednowarstwową. Termin „niekompletny” oznacza, że nie wszystkie powierzchnie soczewek są powlekane (chociaż może być kilka pokrytych powierzchni). Taki antyodbiciowy jest niedrogi, ale jakość obrazu jest też stosunkowo niska - w szczególności dlatego, że folia jednowarstwowa jest najskuteczniejsza tylko dla części widzialnego spektrum kolorów.

- Pełne oświecenie. Pełna pokrycie oznacza, że wszystkie powierzchnie soczewek, które mają kontakt z powietrzem, są specjalnie powlekane; w tym przypadku jest jednowarstwowa. Takie pokrycie jest droższa niż zwykła pokrycie antyodbiciowa, ale jakość „obrazu” przy jej stosowaniu jest wyższa, ponieważ zminimalizowane jest zniekształcenie światła na przejściach między szkłem a powietrzem.

- Wielowarstwowy antyrefleks. Niekompletna pok...rycie AR (patrz wyżej) przy użyciu folii wielowarstwowych. Dzięki kilku warstwom pokrycie pokrywa całe spektrum widzialne, co pozwala uzyskać jaśniejszy obraz z mniejszymi zniekształceniami kolorów w porównaniu z powłokami jednowarstwowymi; jednak cena takich urządzeń jest wyższa.

- Pełne wielowarstwowe oświecenie. Najbardziej zaawansowana opcja: wielowarstwowa powłoka na wszystkich powierzchniach soczewek wykorzystana do budowy lunety. Cechy pełnego i wielowarstwowego krycia zostały oddzielnie opisane powyżej. Tutaj zwracamy uwagę, że ich kombinacja jest typowa dla wysokiej klasy lunet, ponieważ zapewnia najlepszą jakość obrazu, ale ma to swoją cenę.