Porównanie Celestron Astro Fi 130 vs Celestron SkyProdigy 130

Największe użyteczne powiększenie, jakie może zapewnić teleskop.

Rzeczywiste powiększenie teleskopu zależy od ogniskowych obiektywu (patrz wyżej) i okularu. Dzieląc pierwsze przez drugie otrzymujemy powiększenie: np. system z obiektywem 1000 mm i okularem 5 mm da 1000/5 = 200x (w przypadku braku innych elementów wpływających na powiększenie, takich jak Barlow obiektyw - patrz poniżej). Dzięki temu, instalując w teleskopie różne okulary, można zmieniać stopień jego powiększenia. Jednak zwiększanie powiększenia poza pewną granicę po prostu nie ma sensu: choć pozorne rozmiary obiektów wzrosną, to ich szczegółowość nie ulegnie poprawie, a zamiast małego i wyraźnego obrazu obserwator zobaczy duży, ale rozmazany. Maksymalne użyteczne powiększenie to dokładnie granica, powyżej której teleskop po prostu nie może zapewnić normalnej jakości obrazu. Uważa się, że zgodnie z prawami optyki wskaźnik ten nie może być większy niż średnica obiektywu w milimetrach pomnożona przez dwa: na przykład dla modelu z soczewką wejściową 120 mm maksymalne użyteczne powiększenie będzie 120x2 = 240x.

Zwróć uwagę, że praca na tym stopniu powiększenia nie oznacza maksymalnej jakości i wyrazistości obrazu, ale w niektórych przypadkach może być bardzo wygodna; więcej szczegółów patrz „Maks. powiększenie rozdzielczości "

Najmniejsze powiększenie jakie zapewnia teleskop. Podobnie jak w przypadku maksymalnego przyrostu użytecznego (patrz wyżej), w tym przypadku nie mówimy o absolutnie możliwym minimum, ale o granicy, powyżej której nie ma to sensu z praktycznego punktu widzenia. W tym przypadku ograniczenie to związane jest z wielkością źrenicy wyjściowej teleskopu – z grubsza mówiąc, plamki światła rzucanej przez okular na oko obserwatora. Im mniejsze powiększenie, tym większa źrenica wyjściowa; jeśli staje się większa niż źrenica oka obserwatora, to część światła nie dostaje się do oka, a sprawność układu optycznego spada. Minimalne powiększenie to powiększenie, przy którym średnica źrenicy wyjściowej teleskopu jest równa wielkości źrenicy oka ludzkiego w nocy (7–8 mm); parametr ten jest również nazywany „równym powiększeniem źrenicy”. Nieuzasadnione jest stosowanie lunety z okularami zapewniającymi mniejsze wartości powiększenia.

Z reguły do określenia równego powiększenia źrenicy stosuje się wzór D/7, gdzie D jest średnicą obiektywu w milimetrach (patrz wyżej): na przykład dla modelu z aperturą 140 mm minimalne powiększenie będzie wynosić 140/7 = 20x. Jednak ta formuła jest ważna tylko do użytku w nocy; podczas obserwacji w ciągu dnia, gdy źrenica w oku zmniejsza się, rzeczywiste wartości minimalnego wzrostu będą większe - rzędu D / 2.

Średnica przestrzeni w polu widzenia teleskopu pokryta jakimś elementem konstrukcyjnym.

Ekranowanie występuje wyłącznie w modelach z lustrami (odbłyśniki i soczewki lustrzane, patrz „Konstrukcja”): cechy ich konstrukcji są takie, że każdy element pomocniczy (na przykład lusterko kierujące światło w okular) z pewnością znajduje się na ścieżce światła wpadającego do obiektywu i nakładającego się na jego część. Ekranowanie według średnicy jest wskazywane jako procent rozmiaru obiektywu teleskopu (patrz wyżej): d / D * 100%, gdzie d to średnica ekranu, D to średnica obiektywu. Nazywany jest również „liniowym współczynnikiem ekranowania”.

Obcy obiekt w polu widzenia może zakłócać obserwację – np. w postaci ciemnej plamki, gdy luneta jest skierowana bezpośrednio na źródło światła. Jednak znacznie poważniejszym mankamentem jest zauważalny spadek kontrastu związany z dyfrakcją światła wokół ekranu, a co za tym idzie pogorszenie jakości obrazu. Liniowy współczynnik ekranowania jest głównym wskaźnikiem tego, jak bardzo ekran wpływa na jakość „obrazu”: wartości do 25% są uważane za dobre, do 30% - akceptowalne, do 40% - tolerowane, a ekranowanie ponad 40% średnicy prowadzi do poważnych zniekształceń.

Obszar przestrzeni w polu widzenia teleskopu, pokryty jakimś elementem konstrukcyjnym.

Ekranowanie występuje wyłącznie w modelach z lustrami (odbłyśniki i soczewki lustrzane, patrz „Konstrukcja”): specyfika ich konstrukcji jest taka, że każdy element pomocniczy (na przykład lustro ukośne, patrz poniżej) z pewnością znajduje się na ścieżce światło wpada do obiektywu i zachodzi na jego część. Obcy obiekt w polu widzenia może zakłócać obserwację – np. w postaci ciemnej plamki, gdy luneta jest skierowana bezpośrednio na źródło światła. Jednak znacznie poważniejszym mankamentem jest zauważalny spadek kontrastu związany z dyfrakcją światła wokół ekranu, a co za tym idzie pogorszenie jakości obrazu. Co więcej, im większy ekran, tym silniejszy wpływ na jakość „obrazu”.

Obszar ekranowania jest wskazywany jako procent całkowitej powierzchni obiektywu: s / S * 100, gdzie s to powierzchnia ekranu, S to powierzchnia obiektywu. W praktyce parametr ten jest używany znacznie rzadziej niż opisane powyżej ekranowanie średnicy, ponieważ zależność jakości obrazu od obszaru ekranu jest opisana bardziej złożonymi formułami, a sam obszar jest trudniejszy do określenia. Należy również pamiętać, że niektórzy producenci lub sprzedawcy detaliczni mogą wykorzystywać dane dotyczące osłony obszaru do celów marketingowych. Na przykład dla teleskopu z ekranowaniem o średnicy 30%, ekranowanie obszaru wynosi tylko 9%; druga liczba sprawia zwodnicze wrażenie małego rozmiaru ekranu, podczas...gdy w rzeczywistości jest dość duży i już zauważalnie wpływa na kontrast i jakość obrazu.

Rodzaj wyciągu okularowego (mechaniczna jednostka odpowiedzialna za ogniskowanie obrazu) przewidziany w konstrukcji lunety. Procedura ogniskowania polega na przesunięciu okularu teleskopu względem obiektywu; różne typy wyciągów okularowych różnią się rodzajem mechanizmu, który zapewnia taki ruch.

- Stojak. Jak sama nazwa wskazuje, takie wyciągi okularowe wykorzystują mechanizm zębatkowy, który jest poruszany poprzez obrót zębnika; a ten bieg z kolei jest powiązany z pokrętłem ustawiania ostrości. Główne zalety systemów regałowych to prostota i niski koszt. Jednocześnie takie mechanizmy nie są zbyt dokładne, a ponadto często mają luzy. Dlatego wyciągi okularowe tego typu są typowe głównie dla niedrogich teleskopów klasy podstawowej.

- Crayforda. Wyciągi okularowe systemu Crayforda wykorzystują mechanizmy rolkowe, w których nie ma zębów, a ruch okularu odbywa się dzięki sile tarcia pomiędzy rolką a ruchomą powierzchnią. Są uważane za znacznie bardziej zaawansowane niż zębatka i zębnik - w szczególności ze względu na brak luzów i płynne ustawianie ostrości. Jedyną poważną wadę „Crayfordów” można nazwać pewnym prawdopodobieństwem poślizgu; jednak ze względu na użycie specjalnych materiałów i innych poprawek projektowych prawdopodobieństwo to jest praktycznie zredukowane do zera. Z tego powodu ten typ wyciągu okularowego można znaleźć nawet w najbardziej zaawansowanych teleskopach profesjonalnych.

- Gwintowany. Konstr...ukcja wyciągu gwintowanego opiera się na dwóch tubach – jednej wsuwanej w drugą i osadzonej na gwincie. Ruch okularu potrzebny do ogniskowania odbywa się poprzez obrót wokół osi podłużnej - podobnie jak śruba porusza się w gwincie. Takie wyciągi okularowe są niezwykle proste i niedrogie, ale są podatne na zauważalne luzy i wymagają regularnego smarowania. Poza tym są dość niewygodne dla astrofotografii: podczas ustawiania ostrości trzeba obracać kamerą podłączoną do okularu. Dlatego tego typu mechanizm ustawiania ostrości jest dość rzadki, głównie w małych i stosunkowo niedrogich teleskopach.

Rozmiar gniazda na okular, przewidziane w konstrukcji teleskopu. We współczesnych modelach wykorzystuje się gniazda standardowych rozmiarów - najczęściej 0,96", 1,25" lub 2".

Parametr ten przyda się, jeśli chcesz dokupić okulary osobno: średnica ich gniazda musi odpowiadać specyfikacji teleskopu. Gniazda 2" pozwalają jednak na montaż okularów 1,25" poprzez specjalny adapter, lecz wariant odwrotny nie jest możliwy. Zwróć uwagę, że teleskopy o średnicy gniazda 2" są uważane za najbardziej zaawansowane, ponieważ oprócz okularów, dla tego rozmiaru produkowanych jest wiele akcesoriów dodatkowych (korektory dystorsji, fotoadaptery itp.), a same okulary 2" zapewniają szersze pole widzenia (choć są też droższe). Z kolei „oczy” na 1,25” stosuje się w stosunkowo niedrogich modelach, a na 0,96” – w najprostszych teleskopach klasy podstawowej z małymi obiektywami (zwykle do 50 mm).

Obecność powłoki antyodbiciowej na powierzchni soczewek, a czasem także na pryzmatach lunety. Taka powłoka tworzy charakterystyczne kolorowe refleksy lub opalizujące plamy na powierzchni szkła.

Znaczenie oświecenia jest jasne już z nazwy: funkcja ta poprawia ogólną transmisję światła, zapewniając w ten sposób jaśniejszy, wyraźniejszy i wyższej jakości obraz. Jest to szczególnie ważne w przypadku teleskopów, ponieważ takie instrumenty są używane głównie w nocy i radzą sobie z bardzo małą ilością światła. Ogólna zasada powłok antyrefleksyjnych polega na tym, że zmniejszają one współczynnik odbicia soczewki/pryzmaty, pozwalając na przepuszczanie większej ilości światła. W praktyce realizuje się to w następujący sposób: światło przechodzi przez powłokę do szyby głównej, jest od niej odbijane, jednak zamiast rozpraszać się, dociera do granicy między powłoką a powietrzem i jest od niej odbijane, zawracając „z powrotem” w pierwotnym kierunku. Podobnie, możliwe jest zmniejszenie strat światła w wyniku odbicia z 5% (soczewka niepowlekana) do 1% przy pojedynczej warstwie i 0,2% lub nawet mniej przy wielowarstwowym antyodbiciu; jednocześnie dzięki mikroskopijnej grubości powłoki takie nie wprowadzają zniekształceń geometrycznych w widzialny obraz.

Z reguły rodzaj oświecenia jest ponadto określony w dokumentacji producenta, a czasem bezpośrednio w charakterystyce. W sumie istnieją 4 główne typy, oto ich główne cechy:

- Pojedyncza warstwa (C). Jedna war...stwa powłoki na poszczególnych (nie wszystkich) elementach optycznych, a najczęściej - i w ogóle tylko na zewnętrznej powierzchni soczewki. Jest to najprostsza i najtańsza opcja, stosowana głównie w niedrogich modelach, które nie są przeznaczone do poważnych zadań. Wynika to z faktu, że na ogół powłoka jednowarstwowa działa tylko na część widma widzialnego, przez co jest gorsza od powłoki wielowarstwowej zarówno pod względem wydajności, jak i niezawodności oddawania barw (czasami mogą bardzo zauważalne). I w tym przypadku taka powłoka również nie jest nakładana na wszystko, a tylko na poszczególne części układu optycznego. Tak więc, chociaż jednowarstwowa powłoka jest lepsza niż żadna, nadaje się głównie do zastosowań rozrywkowych.

- Pełna pojedyncza warstwa (FC). Powłoka jednowarstwowa nałożona na wszystkie elementy optyczne teleskopu. Zasadniczo zapewnia najwyższą wydajność dostępną dla takich powłok. Ponieważ jednak ten rodzaj pokrycia jest skuteczny tylko dla stosunkowo niewielkiej części widma widzialnego, jakość oddawania barw jest nadal niższa niż w systemach wielowarstwowych.

- Wielowarstwowy (MC). Powłoka składająca się z kilku warstw o różnych współczynnikach załamania, nakładana na jeden lub więcej elementów optycznych (jednak nie wszystkie). Liczba warstw może być różna – od 2 – 3 w stosunkowo niedrogich rozwiązaniach do 6 – 8 i więcej w teleskopach z wyższej półki. Jednak nawet stosunkowo proste powłoki wielowarstwowe pokrywają prawie całe spektrum widzialne i przewyższają kilkakrotnie powłoki jednowarstwowe pod względem redukcji odbić. Jeśli więc ważna jest dla Ciebie dobra jasność i niezawodne odwzorowanie kolorów, ta opcja będzie bardziej preferowana niż nawet pełne jednowarstwowe oświecenie, nie wspominając już o niepełnym. Z drugiej strony taka optyka jest droższa niż rozwiązania z jedną warstwą powłoki antyodbiciowej.

- Pełna wielowarstwowa. Najbardziej zaawansowany rodzaj powłoki: powłoka wielowarstwowa nałożona na wszystkie elementy układu optycznego. Ta opcja zapewnia niezwykle wysoką przepuszczalność światła i dokładne odwzorowanie kolorów, jednak jest kosztowna. Dlatego można go znaleźć głównie wśród teleskopów z wyższej półki; a warto poszukać konkretnie modelu o takim oświeceniu, gdy zarówno jasność obrazu, jak i wierność kolorów ma dla Ciebie fundamentalne znaczenie.

Obecność zwierciadła diagonalnego w konstrukcji lub zestawie z teleskopem.

To akcesorium jest używane w połączeniu z teleskopami soczewkowymi i zwierciadlanymi (patrz „Konstrukcja”). W takich osi optycznej teleskopu; w niektórych sytuacjach – na przykład przy modelach okular znajduje się na końcu rury i jest skierowany wzdłuż obserwacji obiektów w pobliżu zenitu – takie ustawienie może być bardzo niewygodne dla obserwatora. Zwierciadło diagonalne pozwala na skierowanie okularu pod kątem do osi optycznej, co zapewnia komfort we wspomnianych sytuacjach. Co prawda obraz zwykle okazuje się lustrzany (od prawej do lewej), jednak przy obserwacji obiektów astronomicznych trudno to nazwać poważną wadą. Zwierciadła diagonalne mogą być zarówno zdejmowane, jak i wbudowane, istnieje również możliwość zmiany kąta obrotu okularu.

Całkowita waga całego teleskopu, wliczając montaż i statyw.

Niewielka waga jest wygodna przede wszystkim do „polowego” użytkowania i częstych ruchów z miejsca na miejsce. Natomiast minusem jest skromna wydajność, wysoki koszt, a czasem jedno i drugie. Dodatkowo podstawka niweluje wstrząsy i wibracje gorzej, co może mieć znaczenie w niektórych sytuacjach (np. jeśli punkt obserwacji znajduje się w pobliżu torów kolejowych, przez które często przejeżdżają pociągi towarowe).