Porównanie Arsenal 8x40 11-0841B vs Konus Konusvue 8x40

Średnica obszaru widocznego przez lornetkę / monokular z odległości 1 km - innymi słowy największa odległość między dwoma punktami, w których można je jednocześnie zobaczyć z tej odległości. Nazywa się to również „liniowym polem widzenia”. Wraz z kątowym polem widzenia (patrz niżej) parametr ten charakteryzuje przestrzeń zajmowaną przez optykę, jednocześnie wyraźniej opisuje możliwości konkretnego modelu niż dane o kątach widzenia. W modelach z regulowanym powiększeniem (patrz wyżej) zwykle wskazywane jest maksymalne pole widzenia - przy najmniejszym powiększeniu i najszerszym kącie widzenia. Informacje te są często uzupełniane danymi o wartości minimalnej.

Obszar panoramiczny, który można oglądać przez okulary lornetki. Im wyższe rzeczywiste kątowe pole widzenia, tym szersza widoczność optyki. Zauważ, że kątowe pole widzenia jest odwrotnie proporcjonalne do powiększenia. Oznacza to, że im większe powiększenie, tym węższa widoczność (im mniejsze rzeczywiste kątowe pole widzenia). Rzeczywiste kątowe pole widzenia oblicza się w następujący sposób: należy podzielić kątowe pole widzenia (w stopniach °) przez współczynnik powiększenia. Dla porównania, ludzkie oko ma kątowe pole widzenia 60 sekund kątowych ("). Pod względem stopni okazuje się, że jest to 150 °. Dobra lornetka zapewni realne pole widzenia w promieniu 10 sekund łuku. Ale nie zawsze ma sens ściganie dużych wskaźników rzeczywistego kątowego pola widzenia. Faktem jest, że podczas oglądania dużego obszaru panoramy krawędzie obrazu otrzymują zauważalne zniekształcenia.

Najmniejsza odległość do obserwowanego obiektu, przy której będzie on wyraźnie widoczny przez lornetkę / monokular. Wszystkie takie urządzenia optyczne zostały pierwotnie stworzone do obserwacji odległych obiektów, dlatego nie wszystkie z nich są w stanie pracować na krótkich dystansach. Wybierając model dla tego parametru, należy kierować się oczekiwanymi warunkami obserwacji: w idealnym przypadku minimalna odległość ostrzenia nie powinna być większa niż najmniejsza możliwa odległość do obserwowanego obiektu.

Złożony wskaźnik opisujący jakość lornetki / monokularu o zmierzchu - kiedy oświetlenie jest słabsze niż w dzień, ale jeszcze nie tak słabe jak w głęboki wieczór czy w nocy. Chodzi przede wszystkim o możliwość zobaczenia przez urządzenie drobnych szczegółów. Konieczność użycia tego parametru wynika z faktu, że zmierzch jest stanem szczególnym. W świetle dziennym o widoczności drobnych szczegółów przez lornetkę decyduje przede wszystkim powiększenie optyki, przy świetle nocnym - średnica obiektywu (patrz niżej); o zmierzchu oba te wskaźniki wpływają na jakość. Ta cecha jest uwzględniana przez współczynnik zmierzchu. Jego konkretna wartość jest obliczana jako pierwiastek kwadratowy z krotności razy średnica soczewki. Na przykład dla lornetki 8x40 współczynnik zmierzchu będzie pierwiastkiem 8x40=320, czyli około 17,8. W modelach z regulacją krotności (patrz wyżej) minimalny współczynnik zmierzchu jest zwykle wskazywany przy najmniejszym powiększeniu, ale często podaje się również dane dotyczące maksimum. Za najmniejszą wartość tego parametru dla normalnej widzialności o zmierzchu uważa się 17. Jednocześnie należy zauważyć, że współczynnik zmierzchu nie uwzględnia rzeczywistej transmisji światła systemu - i silnie zależy od jakości soczewek i pryzmaty, zastosowanie powłok antyodbiciowych itp. Dlatego rzeczywista jakość obrazu o zmierzchu dla dwóch modeli o tym samym współczynniku zmierzchu może się znacznie różnić.

Obecność funkcji korekcji dioptrii w lornetce / monokularze. Funkcja ta będzie bardzo przydatna, jeśli nosisz okulary z powodu krótkowzroczności lub nadwzroczności. Ustawiając wymaganą ilość dioptrii "plus" lub "minus" na skali regulacji, można patrzeć przez okular gołym okiem i widzieć wyraźny obraz - niezbędną korekcję zapewni optyka urządzenia. Jest to o wiele wygodniejsze niż oglądanie w okularach. Nie zapominajmy jednak, że zakres korekcji (patrz niżej) jest zwykle niewielki, a w przypadku poważnych wad wizualnych możliwości lornetki mogą nie wystarczyć; ale takie sytuacje są nadal dość rzadkie. W lornetkach (patrz „Rodzaj”) ta regulacja jest zwykle przeprowadzana dla każdego okularu osobno, ponieważ dioptrie wymagane dla każdego oka również mogą się różnić. Funkcje sterowania korekcją zależą od typu ostrości (patrz poniżej). Przy osobnym ogniskowaniu każdy okular ustawiamy własnym regulatorem, natomiast przy centralnym jedną z połówek (najczęściej lewą) ustawiamy wspólnym pokrętłem do ustawiania ostrości, a drugą osobnym pokrętłem na okularze (choć są również osobnymi regulatorami na obu okularach).

Przesunięcie to odległość między soczewką okularu a źrenicą wyjściową instrumentu optycznego (patrz Średnica źrenicy wyjściowej). Optymalną jakość obrazu osiąga się, gdy źrenica wyjściowa jest rzutowana bezpośrednio na oko obserwatora; tak więc w praktyce przesunięcie to odległość od oka do soczewki okularu, która zapewnia najlepszą widoczność i nie przyciemnia krawędzi (winietowanie). Długie wysunięcie jest szczególnie ważne, gdy lornetka / monokular mają być używane jednocześnie z okularami - w takich przypadkach nie ma możliwości zbliżenia okularu do oka.

Materiał stosowany na pryzmaty, montowane w lornetkach i monokularach.

— BK-7. Odmiana borokrzemianowego szkła optycznego (9 V), stosunkowo niedrogiego i jednocześnie dość funkcjonalnego materiału, który zapewnia, choć nie wybitną, jednak całkiem akceptowalną jakość obrazu. Znajduje zastosowanie w modelach poziomu początkowego i średniozaawansowanego.

— BaK-4. Barowe szkło optyczne, które jest zauważalnie lepsze od BK7 pod względem jasności i klarowności obrazu, jednak jest droższe. W związku z tym występuje głównie w segmencie premium.

Zakres regulacji rozstawu źrenic zapewniany w lornetkach z odpowiednią funkcją.

Przypomnijmy, że idealnie odległość między źrenicami urządzenia powinna odpowiadać odległości między środkami źrenic użytkownika. Przy takim wyliczeniu warto dobrać lornetkę do tego parametru; a jeśli z urządzenia będzie korzystało kilka osób, warto upewnić się, że wszystkie „pasują” do zakresu regulacji wybranego modelu. Jednak nie każda osoba dokładnie zna swój rozstaw źrenic, zwłaszcza że zmienia się on wraz z wiekiem; a krąg użytkowników może być niepewny – np. jeśli chodzi o „wypożyczanie” lornetek w branży łowieckiej. W takich przypadkach należy postępować zgodnie z poniższym.

U dorosłych o mniej lub bardziej standardowej budowie rozstaw źrenic mieści się w zakresie od 60 do 66 mm. Współczesne lornetki z pewnym marginesem pokrywają ten zakres - nawet najskromniejsze modele obsługują wartości od 60 do 70 mm, a w większości przypadków dolna granica zakresu leży w okolicach 54 - 57 mm, a górna - 72 - 75 mm. To wystarcza większości dorosłych, w tym tych o niestandardowej budowie ciała - miniaturowych lub odwrotnie, dużych. Tak więc szerszy zakres może się przydać tylko w szczególnych przypadkach. Przykładowo, jeśli dziecko będzie używało lornetki, to pożądane jest, aby dolna granica regulacji była niższa od standardowych 50 - 55 mm (w niektórych modelach granica ta jest na poziomie 38 mm, a nawet 34 mm).

Obecność w konstrukcji lornetki / monokularu gniazda do mocowania adaptera do statywu(sam adapter nie znajduje się w zestawie, chyba że wskazano inaczej). Funkcja ta jest szczególnie ważna w przypadku modeli o dużym powiększeniu (patrz wyżej): są one zwykle ciężkie, co utrudnia ich stabilne trzymanie w dłoniach, a przy dużym powiększeniu nawet niewielkie drgania mogą uniemożliwić obserwację. Dodatkowo montaż na statywie jest wygodny do ciągłej obserwacji danego miejsca, a taka obserwacja nie zawsze wymaga dużego powiększenia. Dzięki temu nawet niewielkie urządzenia mogą mieć możliwość zamontowania adaptera. Same adaptery można zaprojektować pod różne rozmiary mocowań statywowych – należy to wziąć pod uwagę przy wyborze takiego modelu.