Porównanie TP-LINK TL-WR902AC vs TP-LINK TL-MR3020

Sposoby połączenia z Internetem (lub z inną siecią zewnętrzną, np. w trybie pomostu) obsługiwane przez urządzenie.

Klasyczną, najpopularniejszą obecnie wersją takiego połączenia jest LAN (Ethernet), jednak to nie koniec. Połączenie przewodowe może odbywać się również za pośrednictwem ADSL lub światłowodu SFP, a bezprzewodowe – za pośrednictwem sieci komórkowych (za pomocą karty SIM, karty SIM 5G lub modemu zewnętrznego do 3G lub 4G), a także przez Wi-Fi. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu:

- Ethernet (RJ45). Klasyczne połączenie przewodowe za pośrednictwem kabla sieciowego za pomocą złącza RJ-45. Znane również jako „LAN”, chociaż to określenie nie jest całkowicie poprawne. W dzisiejszych czasach jest to jeden z najpopularniejszych sposobów przewodowego połączenia z Internetem, jest również szeroko stosowany w sieciach lokalnych. Wynika to z faktu, że prędkość Ethernetu jest w rzeczywistości ograniczona jedynie możliwościami kontrolerów sieciowych; jednocześnie nawet najprostsze moduły obsługują do 100 Mb/s, a w zaawansowanym sprzęcie wartość ta może sięgać nawet 10 Gb/s.

- ADSL. Technologia używana głównie do przewodowych połączeń internetowych za pośrednictwem istnieją...cych stacjonarnych linii telefonicznych. Jest to jej główna zaleta - można używać gotowych linii bez manipulacji przy układaniu dużej liczby dodatkowych przewodów; natomiast ADSL działa niezależnie od połączeń telefonicznych i nie zakłóca ich działania. Jednocześnie prędkość takiego połączenia jest zauważalnie niższa niż przez Ethernet – nawet w zaawansowanym sprzęcie nie przekracza 24 Mb/s. Ponadto ruch podczas komunikacji ADSL jest rozłożony asymetrycznie: pełną prędkość osiąga się tylko podczas pracy nad odbiorem, prędkość transmisji danych jest znacznie niższa, co stwarza problemy w komunikacji wideo i niektórych innych zadaniach. Tak więc w dzisiejszych czasach ADSL jest stopniowo zastępowany przez bardziej zaawansowane standardy, chociaż ta technologia jest wciąż daleko do całkowitego zniknięcia.

- Wi-Fi. Łączenie się ze źródłem danych zewnętrznych przez Wi-Fi. Z definicji ten format jest używany przez adaptery Wi-Fi (patrz „Typ urządzenia), a także większość urządzeń MESH. (Jeśli jednak zestaw dostawczy systemu MESH obejmuje zarówno węzły, jak i główne urządzenie sterujące dla nich, to wejście WAN może być wskazane dla urządzenia sterującego, a często nie jest to Wi-Fi). Również wprowadzanie tego typu danych może być zapewnione w innych typach urządzeń - w szczególności routerach i punktach dostępowych (np. do pracy w trybie pomostu lub wzmacniacza).

- Modem 3G (USB). Połączenie z Internetem przez sieć komórkową 3G za pomocą oddzielnego modemu zewnętrznego podłączonego do portu USB. Najczęściej chodzi o sieci UMTS (rozwój telefonii komórkowej GSM), najbardziej rozpowszechnione w Europie i przestrzeni poradzieckiej; jednak może być również możliwe użycie modemów do sieci CDMA (technologia EV-DO). Te detale, a także kompatybilność z określonymi modelami modemów, należy wyjaśnić osobno. Jednak w każdym przypadku komunikacja 3G może być dobrym rozwiązaniem w sytuacjach, w których przewodowe połączenie z Internetem jest utrudnione lub niemożliwe – na przykład w sektorze prywatnym. Ponadto niektóre urządzenia Wi-Fi z tą funkcją są wyposażone w autonomiczne zasilacze i mogą być używane nawet „w drodze”. Prędkość przesyłania danych w komunikacji 3G jest zbliżona do szerokopasmowego połączenia przewodowego (od 2 do 70 Mb/s przy normalnym sygnale, w zależności od konkretnej technologii); jest to jednak mniej niż w sieciach 4G (patrz niżej), chociaż zasięg 3G jest większy, a sprzęt dla tego standardu jest tańszy.

- Modem 4G (LTE) (USB). Połączenie z Internetem przez sieć komórkową 4G (LTE) za pomocą oddzielnego modemu zewnętrznego podłączonego do portu USB. Pod względem głównych cech jest podobne do opisanego powyżej połączenia 3G, z tą zmianą, że w tym przypadku wykorzystywane są bardziej zaawansowane sieci – czwartej generacji. Szybkość transmisji danych w takich sieciach sięga około 150 Mb/s; nie są one tak rozpowszechnione jak komunikacja 3G, jednak można się spodziewać, że sytuacja wkrótce się zmieni. Ponadto należy zauważyć, że w Europie i przestrzeni poradzieckiej sieci LTE są zwykle wdrażane w oparciu o sieci 3G UMTS i GSM; więc w przypadku braku pełnego zasięgu 4G modemy dla takich sieci mogą pracować w standardzie 3G, a nawet GSM.

- Karta SIM. Połączenie z Internetem przez sieć komórkową za pomocą karty SIM operatora komórkowego zainstalowanej bezpośrednio w urządzeniu. Konkretny typ obsługiwanych sieci zależy zarówno od możliwości routera, jak i od warunków konkretnego operatora komórkowego; jednak wszystkie takie urządzenia są kompatybilne z co najmniej sieciami 3G, a często 4G. Cechy tych sieci zostały szczegółowo opisane powyżej (można tam również przeczytać o zaletach mobilnego połączenia z Internetem). Ta opcja jest wygodna, ponieważ pozwala obejść się bez osobnego modemu USB - wystarczy kupić kartę SIM, której koszt jest niewielki. Ponadto zastosowanie kart SIM pozytywnie wpływa na kompaktowość i łatwość przenoszenia. Z drugiej strony, wbudowany moduł sieci komórkowej odczuwalnie wpływa na całkowity koszt – a kupując go i tak trzeba będzie za niego zapłacić (podczas gdy modelu z obsługą zewnętrznych modemów nie trzeba kupować od razu z modemem, takie urządzenia zwykle umożliwiają również połączenie przewodowe). Dlatego warto zwrócić uwagę na tę opcję, jeśli początkowo planujesz łączyć się z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych.

- Karta SIM (5G). Możliwość obsługi urządzeń Wi-Fi w szybkich sieciach mobilnych 5G o szczytowej przepustowości do 20 Gb/s dla odbioru i do 10 Gb/s dla transmisji danych. Realizowane za pośrednictwem karty SIM z odpowiednią obsługą 5G. Dany standard pozwala na zmniejszenie poboru mocy w porównaniu z poprzednimi wersjami, a także wykorzystuje szereg kompleksowych rozwiązań mających na celu poprawę niezawodności i ogólnej jakości komunikacji - w szczególności wieloelementowe macierze antenowe (Massive MIMO) oraz technologie kształtowania wiązki (Beamforming).

- SFP (optyka). Połączenie przez kabel światłowodowy o standardzie SFP. Takie połączenie może być realizowane z dużymi prędkościami (mierzonymi w gigabajtach na sekundę), a światłowód w przeciwieństwie do kabla Ethernet jest prawie niewrażliwy na zakłócenia zewnętrzne. Z drugiej strony, obsługa tego standardu nie jest tania, a jego możliwości są zbędne do użytku domowego. Dlatego SFP znajduje się przede wszystkim w profesjonalnych urządzeniach Wi-Fi.

Standardy Wi-Fi obsługiwane przez sprzęt. W dzisiejszych czasach oprócz nowoczesnych standardów Wi-Fi 4 (802.11n), Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax) (jego odmiana Wi-Fi 6E), Wi-Fi 7 (802.11be) oraz WiGig (802.11ad), można również spotkać wsparcie dla wcześniejszych wersji - Wi- Fi 3 (802.11g), a nawet Wi-Fi 1 (802.11b). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych wersji:

— Wi-Fi 3 (802.11g). Przestarzały standard, podobnie jak Wi-Fi 1 (802.11b), który odszedł w niepamięć. Był szeroko stosowany przed pojawieniem się Wi-Fi 4, obecnie jest używany głównie jako dodatek do nowszych wersji - w szczególności w celu zapewnienia kompatybilności z przestarzałym i niedrogim sprzętem. Pracuje na częstotliwości 2,4 GHz, maksymalna prędkość wymiany danych to 54 Mb/s.

— Wi-Fi 4 (802.11n). Pierwszy z powszechnie używanych standardów obsługujący 5 GHz; może pracować w tym zakresie lub w klasycznym 2,4 GHz. Warto podkreślić, że niektóre modele sprzętu Wi-Fi na ten standard wykorzystują tylko 5 GHz, dlatego są niekompatybilne z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi. Maksymalna prędkość dla Wi-Fi 4 to 600 Mb/s; w nowoczesnych urządzeniach bezprzewodowych standard ten jest bardzo popularny, dopiero niedawno zaczął być wypierany na tej pozycji pr...zez Wi-Fi 5.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Następca Wi-Fi 4, który ostatecznie przeniósł się na pasmo 5 GHz, co pozytywnie wpłynęło na niezawodność połączenia i prędkość transmisji danych: wynosi do 1,69 Gb/s na antenę i ogólnie do 6,77 Gb/s. Ponadto jest to pierwsza wersja, w której w pełni zaimplementowano technologię Beamforming (więcej informacji można znaleźć w „Funkcje i możliwości”).

— Wi-Fi 6, Wi-Fi 6E (802.11ax). Rozwinięcie Wi-Fi 5, które wprowadziło zarówno wzrost prędkości do 10 Gb/s, jak i szereg ważnych usprawnień. Jedną z najważniejszych nowości jest zastosowanie szerokiego zakresu częstotliwości – od 1 do 7 GHz; to w szczególności pozwala automatycznie wybierać najmniej obciążone pasmo częstotliwości, co pozytywnie wpływa na prędkość i niezawodność połączenia. Jednocześnie urządzenia Wi-Fi 6 mogą działać na klasycznych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz, a modyfikacja standardu Wi-Fi 6E może działać na częstotliwościach od 5,9 do 7 GHz; ogólnie uważa się, że urządzenia z obsługą Wi-Fi 6E pracują z częstotliwością 6 GHz, przy pełnej kompatybilności z wcześniejszymi standardami. Dodatkowo w tej wersji wprowadzono pewne usprawnienia dotyczące jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale, w szczególności chodzi o technologię OFDMA. Dzięki temu Wi-Fi 6 daje najmniejszy ze współczesnych standardów spadek prędkości przy obciążonym powietrzu, a modyfikacja Wi-Fi 6E działająca na 6 GHz ma najmniej zakłóceń.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Ten standard Wi-Fi zaczął być wdrażany w 2023 roku. Dzięki zastosowaniu modulacji 4096-QAM może on osiągać maksymalną teoretyczną prędkość transmisji danych do 46 Gb/s. Wi-Fi 7 obsługuje trzy pasma częstotliwości: 2,4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Maksymalna szerokość pasma standardu została zwiększona ze 160 MHz do 320 MHz — im szerszy kanał, tym więcej danych może on przesłać. Wśród interesujących nowości Wi-Fi 7 odnotowano opracowanie MLO (Multi-Link Operation) — za jego pomocą podłączone urządzenia wymieniają dane przy użyciu kilku kanałów i pasm częstotliwości jednocześnie, co jest szczególnie ważne w przypadku gier VR i online. Technologia Multiple Resource Unit została zaprojektowana w celu zminimalizowania opóźnień w komunikacji, gdy podłączonych jest wiele urządzeń klienckich. Nowy protokół 16x16 MIMO ma również na celu zwiększenie przepustowości przy dużej liczbie jednoczesnych połączeń, podwajając liczbę strumieni przestrzennych w porównaniu do poprzedniego standardu Wi-Fi 6.

— WiGig (802.11ad). Standard Wi-Fi wykorzystujący częstotliwość roboczą 60 GHz; prędkość przesyłania danych może wynosić do 10 Gb/s (w zależności od konkretnej wersji WiGig). Kanał 60 GHz jest znacznie mniej obciążony niż popularniejsze kanały 2,4 GHz i 5 GHz, co pozytywnie wpływa na niezawodność transmisji danych i zmniejsza opóźnienia; to ostatnie jest szczególnie ważne w grach i niektórych innych specjalistycznych zadaniach. Z drugiej strony, zwiększenie częstotliwości znacznie zmniejszyło zasięg połączenia (więcej szczegółów w punkcie „Zakres częstotliwości”), więc w praktyce ten standard nadaje się tylko do komunikacji w tym samym pomieszczeniu.

Należy pamiętać, że w praktyce prędkość przesyłania danych jest zwykle znacznie niższa od teoretycznego maksimum – zwłaszcza, gdy na tym samym kanale pracuje kilka urządzeń Wi-Fi. Warto również zauważyć, że różne standardy są ze sobą wstecznie kompatybilne (z ograniczeniem prędkości dla tego wolniejszego), pod warunkiem, że częstotliwości się pokrywają: na przykład 802.11ac może współpracować z 802.11n, lecz nie z 802.11g.

Standardowe pasma przenoszenia Wi-Fi obsługiwane przez urządzenie.

Parametr ten jest bezpośrednio powiązany ze standardami Wi-Fi (patrz wyżej), z którymi sprzęt jest zgodny. Jednocześnie istnieją standardy, które obejmują kilka zakresów naraz (takie jak Wi-Fi 4 i Wi-Fi 6) i nie każde urządzenie z nimi kompatybilne obsługuje jednocześnie wszystkie te zakresy; dlatego w takich przypadkach kwestię tę należy wyjaśnić osobno. Ponadto częstotliwości powszechnie używane w naszych czasach mają wspólne cechy, oto one:

- 2,4 GHz. Pasmo uważane za klasyczne: stosowane w najwcześniejszych standardach Wi-Fi i obsługiwane przez wiele nowoczesnych wersji. Dlatego do tej pory całkiem sporo sprzętu Wi-Fi działa tylko z częstotliwością 2,4 GHz (choć wyjątki są coraz częstsze). Główne zalety takiego sprzętu to prostota, niski koszt i kompatybilność nawet z przestarzałymi urządzeniami bezprzewodowymi. Z drugiej strony, pasmo 2,4 GHz jest niezwykle obciążone: oprócz dużej liczby urządzeń Wi-Fi jest wykorzystywane także przez moduły Bluetooth i kilka innych typów elektroniki. Może to pogorszyć jakość i szybkość komunikacji.

- 5 GHz. Pasmo wprowadzone w celu przezwyciężenia niedociągnięć 2,4 GHz - w szczególności w celu odciążenia kanałów komunikacyjnych i oddzielenia Wi-Fi od innych technologii bezprzewodowych. Dodatkowo zwiększenie częstotliwości pozwoliło na szybszą komunikację. 5 GHz jest używane jako jedna z częstotliwości pracy...w standardach Wi-Fi 4 i Wi-Fi 6 (patrz wyżej) oraz jako jedyne w Wi-Fi 5. Tak więc na rynku można znaleźć urządzenia pracujące tylko w 5 GHz, ale bardziej rozpowszechniony jest sprzęt z wieloma pasmami, gdzie ta częstotliwość jest tylko jedną z obsługiwanych.

- 6 GHz. Nieobciążona częstotliwość wprowadzona do użytku od generacji Wi-Fi 6E. Nowe pasmo przenoszenia zapewnia możliwość jednoczesnej obsługi dużej liczby urządzeń klienckich z dużą prędkością przy minimalnej ilości zakłóceń i opóźnień w transmisji sygnału. W tej chwili jest to najwolniejszy, najszerszy i najszybszy zasięg Wi-Fi. Jednak w niektórych regionach pasmo 6 GHz pozostaje niedostępne, ponieważ jest zajmowane przez łączność bezprzewodową wojskową, stacjonarną lub radiową.

- 60 GHz. Pasmo realizowane w standardzie WiGig; na dzień dzisiejszy jest używane tylko w nim i jako jedyne. Znaczący wzrost częstotliwości w porównaniu do bardziej powszechnych opcji 2,4 GHz i 5 GHz ma pozytywny wpływ na jakość połączenia. Tak więc, przy tym samym teoretycznym maksimum, co Wi-Fi 6 (10 Gb/s), standard WiGig zapewnia wyższą rzeczywistą szybkość wymiany danych, a także mniej opóźnień; jest to szczególnie ważne w grach i niektórych konkretnych zadaniach. Wadą tych zalet jest krótki zasięg komunikacji: nawet przy użyciu Beamforming (patrz „Funkcje i możliwości”) nie przekracza 10 m na otwartej przestrzeni, a przeszkoda taka jak ściana może stać się nie do pokonania dla kanału 60 GHz. Dlatego w urządzeniach Wi-Fi taka częstotliwość występuje głównie wśród dość specyficznych urządzeń - punktów dostępowych (w tym kierunkowych), które są przeznaczone do łączenia poszczególnych segmentów sieci w trybie pomostu (patrz ibid.). To właśnie ten sposób użytkowania jest jednym z najbardziej optymalnych, biorąc pod uwagę właściwości tego pasma. Jednak wsparcie dla 60 GHz coraz częściej znajduje się również w gadżetach konsumenckich (smartfony, laptopy), dlatego produkowane są również routery dla tej częstotliwości. - Własna częstotliwość. W rzadkich przypadkach działanie sprzętu Wi-Fi jest możliwe na jego własnych częstotliwościach, które nie mieszczą się w standardowych ogólnie przyjętych wartościach. Takie urządzenia wykorzystywane są głównie do budowy mostów radiowych „punkt-punkt” i „punkt-wielopunkt”. Ich zalety to szum o niskiej częstotliwości ze standardowych sieci Wi-Fi, a co za tym idzie - zwiększony zasięg komunikacji. Należy zauważyć, że nie można połączyć się bezpośrednio z takimi urządzeniami z laptopa lub smartfona. Niezbędne jest również uwzględnienie aspektu legislacyjnego, ponieważ w każdym kraju wykorzystanie częstotliwości jest inaczej regulowane.

Liczba pasm i kanałów komunikacji bezprzewodowej obsługiwanych przez router. Określa się tylko dla modeli z więcej niż jednym pasmem.

- Dwupasmowe (2,4 GHz i 5 GHz). Urządzenia obsługujące jednocześnie dwa popularne pasma komunikacyjne - 2,4 GHz i 5 GHz - w formacie „jeden kanał komunikacyjny na pasmo”. Zapewnia to zgodność z większością standardów Wi-Fi (patrz wyżej), a w niektórych przypadkach ma również pozytywny wpływ na jakość połączenia. Na przykład adapter Wi-Fi (patrz „Typ urządzenia”) z tą funkcją może zapewniać możliwość oceny przeciążenia obu pasm i automatycznego wyboru mniej obciążonego.

- Trójkanałowy (2,4 GHz i 5 GHz w 2 kanałach). Ulepszona wersja dwupasmowego formatu pracy: w paśmie 5 GHz komunikacja odbywa się dwoma kanałami. Pozwala to np. na zapewnienie trzech kanałów bezprzewodowych na jednym routerze jednocześnie (trzy widoczne sieci na liście sieci bezprzewodowych) i osiągnięcie jeszcze większej przepustowości. Zalety tego formatu są szczególnie widoczne, gdy router współpracuje jednocześnie z kilkoma urządzeniami bezprzewodowymi.

- Trójpasmowy (2.4 GHz, 5 GHz, 60 GHz). Najbardziej „wszystkożerna” odmiana współczesnego sprzętu Wi-Fi, kompatybilna ze wszystkimi popularnymi standardami - od przestarzałego 802.11 b/g po stosunkowo nowy 802.11 ad. Ponadto obfitość pasm przyczynia się do wzrostu prędkości, zwłaszcza przy prac...y z urządzeniami wielopasmowymi.

Maksymalna prędkość zapewniana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 2.4 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w większości współczesnych standardów Wi-Fi (patrz wyżej) - jako jedno najbardziej z dostępnych lub wręcz jedyne. Teoretyczne maksimum to 600 MB/s. W rzeczywistości Wi-Fi na częstotliwości 2.4 GHz jest wykorzystywane przez dużą liczbę urządzeń klienckich, z czego wynika przeciążenie kanałów transmisji danych. Ponadto liczba anten wpływa na wydajność prędkości sprzętu. Podaną w specyfikacji prędkość można osiągnąć tylko w warunkach idealnych. W praktyce może być ona zauważalnie mniejsza (często kilkukrotnie), zwłaszcza przy obfitości urządzeń bezprzewodowych podłączonych do sprzętu. Dla zrozumienia rzeczywistych możliwości sprzętu Wi-Fi maksymalna prędkość na 2.4 GHz jest podawana w specyfikacji poszczególnych modeli. Jeśli chodzi o liczby, to ze względu na możliwości w paśmie 2.4 GHz współczesny sprzęt umownie dzieli się na modele o prędkościach do 500 MB/s włącznie i powyżej 500 MB/s.

Maksymalna prędkość, obsługiwana przez urządzenie przy łączności bezprzewodowej w paśmie 5 GHz.

Pasmo to jest wykorzystywane w Wi-Fi 4, Wi-Fi 6 i Wi-Fi 6E jako jedno z dostępnych, w Wi-Fi 5 jako jedyne (patrz „Standardy Wi-Fi”). Prędkość maksymalna podawana jest w specyfikacji w celu zaznaczenia rzeczywistych możliwości konkretnego sprzętu - mogą być one zauważalnie skromniejsze od ogólnych możliwości standardu. Poza tym wszystko zależy od generacji Wi-Fi. Na przykład urządzenia obsługujące Wi-Fi 5 mogą teoretycznie przesyłać do 6928 Mb/s (przy użyciu ośmiu anten), a Wi-Fi 6 do 9607 Mb/s (przy użyciu tychże ośmiu strumieni przestrzennych). Maksymalna możliwa prędkość łączności jest osiągana w określonych warunkach i nie każdy model sprzętu Wi-Fi w pełni je spełnia. Konkretne liczby są umownie podzielone na kilka grup: wartość do 500 MB/s jest dość skromna, wiele urządzeń obsługuje prędkości w zakresie 500 - 1000 MB/s, wskaźniki 1 - 2 GB/s można zaliczyć do średnich wartości, a najbardziej zaawansowane modele w swojej klasie zapewniają prędkość wymiany danych na poziomie ponad 2 GB/s.

Sposób podłączenia do komputera stacjonarnego (lub innej elektroniki) zapewniony w adapterze (patrz „Rodzaj urządzenia”).

Warto zaznaczyć, że współczesne adaptery można z grubsza podzielić na zewnętrzne i wewnętrzne. Pierwsza odmiana wykorzystuje klasyczny gniazdo USB - zwykle USB 2.0 lub USB 3.2 Gen1; takie adaptery są wygodne w przypadkach, gdy Wi-Fi jest wymagane tylko sporadycznie lub gdy instalacja adaptera wewnętrznego jest trudna lub niemożliwa (na przykład, jeśli obudowa komputera jest nadal objęta gwarancją i nie chcesz jej demontować). Z kolei modele wewnętrzne są podłączane głównie przez PCI-E, rzadziej przez PCI lub M.2. Jednak we wszystkich przypadkach adapter wewnętrzny jest płytą podłączoną do gniazda rozszerzeń na płycie głównej komputera; ta opcja jest szczególnie przydatna, jeśli chcesz uzupełnić o stałe połączenie Wi-Fi tradycyjny komputer stacjonarny.

A oto bardziej szczegółowy opis każdej konkretnej opcji:

- USB 2.0. Wersja USB, która jest uważana za przestarzałą: w szczególności prędkość przesyłania danych w niej nie przekracza 480 Mb/s, a zasilanie jest niskie. Niemniej jednak to w zupełności wystarcza jak na sprzęt Wi-Fi, takie urządzenia są niedrogie, a także można je podłączyć do portów nowszej wersji - USB 3.2 Gen1 lub Gen2 (chyba że do sprzętowych złą...czy typu USB C potrzebne są przejściówki). Dlatego nadal produkowanych jest sporo zewnętrznych adapterów z tą konkretną wersją USB.

- USB 3.2 Gen 1. Następca USB 2.0, wcześniej znany jako USB 3.0 i USB 3.1 Gen1. Zapewnia większe prędkości - do 4,8 Gb/s - i większą moc. Jednak w sprzęcie Wi-Fi takie funkcje często nie są wymagane, dlatego tego typu połączenie jest zapewnione głównie w dość zaawansowanych adapterach, gdzie prostszy USB 2.0 nie pozwala już na wykorzystanie wszystkich możliwości urządzenia.

- PCI-E. Jeden z najpopularniejszych interfejsów do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Znajduje szerokie zastosowanie w nowoczesnych płytach głównych (nawet małe płyty główne mają najczęściej kilka takich gniazd), dzięki czemu cieszy się popularnością wśród adapterów Wi-Fi. Jednocześnie adaptery bezprzewodowe najczęściej łączy się przez PCI-E 1x, co pozwala na ich instalację w dowolnym wolnym gnieździe (zarówno PCI-E 1x, jak i 4x, a nawet 16x). Zwróć uwagę, że takie połączenie pozwala na użycie anten zewnętrznych - płytę z antenami lub z wejściami do ich podłączenia można umieścić na tylnym panelu obudowy PC (tak samo jak np. wyjścia karty graficznej). Prędkość połączenia PCI-E zależy od wersji, ale obecnie jest to zwykle co najmniej 1 Gb/s - w większości przypadków jest to wystarczające.

- PCI. Interfejs do podłączenia kart rozszerzeń, który jest poprzednikiem opisanego powyżej PCI-E. W dzisiejszych czasach jest uważany za przestarzały moralnie, ale wciąż znajduje się w płytach głównych - ze względu na instalację podzespołów niewymagających dużych prędkości i mocnego zasilania. Adaptery Wi-Fi są całkiem odpowiednie dla tych kryteriów, więc nadal można znaleźć modele z tego typu połączeniem w sprzedaży. Jedną z zalet tych adapterów jest to, że nie zajmują one gniazd PCI-E, które mogą być potrzebne w przypadku innych, bardziej wymagających płyt.

- M.2. Stosunkowo nowy interfejs używany głównie do miniaturowych komponentów wewnętrznych; adaptery Wi-Fi z takim połączeniem to również w zasadzie miniaturowe moduły z anteną wewnętrzną. Kupując taki adapter warto pamiętać, że standard M.2 opisuje głównie fizyczny rodzaj złącza, a połączenie można zrealizować w technologii PCI-E lub SATA. Jednocześnie moduły Wi-Fi używają PCI-E, ale złącza M.2 na płycie głównej mogą obsługiwać tylko SATA. Dlatego przed zakupem warto wyjaśnić obecność i konkretną lokalizację portów M.2 PCI-E na płycie głównej. Jeśli chodzi o możliwości M.2, to należy zaznaczyć, że pozwala on na osiągnięcie jeszcze wyższych prędkości niż bardziej tradycyjne PCI-E przy niewielkich rozmiarach samego złącza.

Obecność w konstrukcji urządzenia portu WAN/LAN, który można ponownie przypisać i który może współpracować zarówno z siecią zewnętrzną (WAN), jak i lokalną (LAN). Takie rozwiązanie pozwala zmniejszyć całkowitą liczbę portów, a jednocześnie rozszerzyć możliwości urządzenia i dostosować je do swoich potrzeb.

We współczesnym sprzęcie Wi-Fi wskaźnik ten może być różny: oprócz najprostszych urządzeń z 1 anteną, istnieją modele, w których liczba ta wynosi 2, 3, 4, a nawet więcej. Sens stosowania kilku anten tkwi w dwóch szczegółach. Po pierwsze, jeśli na antenę przypada kilka urządzeń zewnętrznych, muszą one dzielić między sobą szerokość pasma, a rzeczywista prędkość łączności dla każdego abonenta odpowiednio spada. Po drugie, taka konstrukcja może być również wymagana przy komunikacji z jednym urządzeniem zewnętrznym - do współpracy z technologią MU-MIMO (patrz poniżej), co pozwala w pełni wykorzystać możliwości nowoczesnych standardów Wi-Fi.

W każdym razie więcej anten oznacza zwykle bardziej zaawansowane i funkcjonalne urządzenie. Z drugiej strony, parametr ten znacząco wpływa na koszt; dlatego sensowne jest poszukiwanie sprzętu z dużą liczbą anten, głównie wtedy, gdy krytyczna jest szybkość i stabilność łączności.