Porównanie Velbon EX-640 vs Arsenal ARS-3750

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Średnica pręta środkowego statywu lub pręta głównego monopodu (patrz "Rodzaj"). W obu przypadkach grubsze pręty zwiększają wagę i wymiary konstrukcji, lecz mają pozytywny wpływ na wytrzymałość. A w przypadku klasycznych statywów, duża waga też może być zaletą – masywny pręt pozytywnie wpływa na stateczność, szczególnie w opuszczonej pozycji.

Liczba poszczególnych sekcji składających się na nogi statywu lub wędkę do monopodu (patrz „Rodzaj”).

W modelach stacjonarnych (patrz „Instalacja”) nogi często w ogóle nie są podzielone na sekcje, w takich przypadkach parametr ten nie jest w ogóle wskazany. Z kolei prawie wszystkie stojaki podłogowe mają kilka sekcji, a liczba tych ostatnich przy tej samej maksymalnej wysokości może być różna. Należy przy tym pamiętać, że większa ilość sekcji oznacza mniejszy rozmiar każdego z nich i bardziej kompaktowe wymiary statywu po złożeniu; a mniejsza liczba - upraszcza konstrukcję, zwiększa jej niezawodność i obniża koszty.

Najpopularniejsze w naszych czasach opcje na ilość odcinków - 2 sztuki, 3 sztuki, 4 sztuki, 5 szt., 6 szt., 8 szt..

Możliwość wyjęcia głowicy statywu i zastąpienia jej inną w razie potrzeby. Dzięki temu statyw jest bardziej wszechstronny: na przykład możesz wykonywać zdjęcia panoramiczne za pomocą głowicy 2D (patrz „Rodzaj głowicy”), a we właściwym czasie możesz zastąpić ją głowicą kulową, która jest bardziej odpowiednia do zdjęć operacyjnych. Odłączana głowica jest niezbędna do profesjonalnych statywów.

Obecność wbudowanego poziomu w statywie - urządzenie, które pozwala kontrolować poziome położenie aparatu.

Najczęściej stosuje się poziomnice - w postaci zamkniętej kolby z płynem i pęcherzykiem powietrza: jeśli pęcherzyk znajduje się między znakami na kolbie, to kamera jest na horyzoncie. Najprostsza opcja przewiduje, że jedna kolba kontroluje pochylenie w prawo i w lewo, aby uniknąć „zasłoniętego horyzontu”; jednak projekt może przewidywać inny poziom, śledząc pochylenie tam i z powrotem, lub jedną wspólną dwuosiową żarówkę. A w modelu z poziomym obrotem pręta (patrz wyżej) często instalowany jest dodatkowy poziom - dla trybu poziomego. W każdym razie funkcja ta znacznie ułatwia ustawienie kamery „w poziomie”.

Maksymalna waga aparatu, dopuszczalna dla danego statywu.

Jeśli statyw zakupiono do użytku ze smartfonem lub kamerą sportową, możesz zignorować parametr ten: waga podobnych gadżetów zwykle nie przekracza 200 g, każdy statyw odpowiedniej specjalizacji może z łatwością unieść takie obciążenie (patrz „Przeznaczenie "). Aparaty kompaktowe ważą na ogół do 300 g, a kamery amatorskie - do 700 g; lecz w obu przypadkach występują też bardziej masywne modele. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze statywu biurkowego (patrz „Montaż”) do takiego sprzętu - niektóre modele stacjonarne mają raczej skromne ograniczenia wagowe; podczas gdy podłogowe są pozbawione takich wad.

Natomiast jeśli jest statyw kupowany do profesjonalnego sprzętu, należy zwrócić szczególną uwagę na dopuszczalną wagę. Tak więc, profesjonalna kamera może "unieść" 2,5 kg lub nawet więcej; średnia waga lustrzanki to 600 – 800 g, ale to tylko „ciało”, do którego dolicza się wagę optyki – a w niektórych mocnych teleobiektywach może ona przekroczyć 2 kg. Dlatego do takich urządzeń mogą być wymagane dość „wytrzymałe” statywy.

Obecność głowicy statywu w zestawie dostawczym. Najczęściej głowica dostarczana jest w zestawie, ale niektóre modele (w większości na poziomie profesjonalnym) nie są wyposażone w głowicę - jest ona kupowana osobno i dobierana do konkretnych potrzeb użytkownika (więcej szczegółów w dziale "Zdejmowana głowa" i "Rodzaj głowy"). Dlatego w charakterystyce statywu parametr ten jest wskazywany osobno.

Specjalny haczyk montowany na dolnym końcu klasycznej wędki statywowej (patrz "Rodzaj"). Jak sama nazwa wskazuje, najczęściej służy do wieszania torby fotografa/operatora, choć oczywiście można ją wykorzystać również do innych przedmiotów. Zapewnia to nie tylko dodatkową wygodę, ale także poprawia stabilność konstrukcji: obciążenie na haku pełni funkcję balastu, dodatkowo utrzymując statyw w pozycji pionowej.