Porównanie BenQ MX631ST vs BenQ MS630ST

Model lampy, dla której jest zaprojektowany projektor. Większość projektorów jest dostarczana z lampami, więc ta informacja nie jest potrzebna do normalnego użytkowania. Jednak przy poszukiwaniu lampy zapasowej lub zamiennej dane modelu mogą być bardzo przydatne: znalezienie części zamiennej według jej dokładnej nazwy jest znacznie łatwiejsze niż na podstawie ogólnych danych, takich jak marka projektora.

Minimalna żywotność lampy projektora deklarowana przez producenta. Wskazywana jest jako łączny czas ciągłej pracy. Zwróć uwagę, że jeśli projektor pracował bez zakłóceń, to po osiągnięciu tego czasu lampa niekoniecznie ulega awarii — wręcz przeciwnie, może pracować dość długo. Jednak przy ocenie trwałości najlepiej skupić się na deklarowanym okresie użytkowania.

Podczas pracy projektora w trybie oszczędnym zauważalnie zmniejsza się jasność podświetlenia, średnio o 30-50%. Wraz ze spadkiem jasności zmniejsza się również wytwarzanie ciepła, co oszczędza zasoby robocze oświetlacza, zwiększając w ten sposób żywotność lampy. Tym samym tryb ECO pozwala wydłużyć żywotność lampy średnio o 30%. Przy typowej żywotności lampy projektora wynoszącej 4000 godzin regularne używanie trybu ECO wydłuży żywotność podświetlenia do około 5500 godzin.

Pobór mocy lampy zainstalowanej w projektorze.

Teoretycznie im mocniejsza lampa, tym jest ona jaśniejsza. Jest to jednak prawdą tylko przy porównywaniu lamp tego samego typu (patrz wyżej), a nawet w tym przypadku jasność może również zależeć od niuansów budowy. Dlatego przy ocenie możliwości lampy warto skupić się nie tyle na mocy, co na bezpośrednio deklarowanej jasności w lumenach (patrz niżej).

To, na co bezpośrednio wpływa parametr ten, to całkowite pobór mocy przez projektor: lampa jest najbardziej „żarłocznym” elementem urządzenia, w porównaniu z nim pobór mocy przez resztę elektroniki jest znikome. Należy również pamiętać, że wiele lamp o dużej mocy charakteryzuje się wysokim odprowadzaniem ciepła i wymaga układów chłodzenia, co wpływa na wymiary i wagę projektora.

Częstotliwość skanowania w pionie to, innymi słowy, częstotliwość odświeżania obsługiwana przez projektor.

Do normalnego wyświetlania bardzo pożądane jest, aby częstotliwość odświeżania projektora była zgodna z oryginalną częstotliwością sygnału wideo. Jednak większość współczesnych modeli nie obsługuje określonej liczby klatek na sekundę, ale cały zakres częstotliwości i to dość obszerny.

Zwróć uwagę, że do oglądania większości materiałów wideo jest wystarczający zakres od 24 do 60 kl./s. Wyjątkiem jest zawartość 3D — może wymagać podwójnej liczby klatek, do 120 Hz (więcej szczegółów w punkcie „Obsługa 3D”).

Rzeczywista rozdzielczość obrazu wyświetlanego przez projektor.

Minimum dla współczesnych projektorów jest tak naprawdę standard VGA, który zakłada rozdzielczość 800x600 lub zbliżoną. Najskromniejszym ze współczesnych standardów wysokiej rozdzielczości jest HD (720); klasyczny rozmiar takiej klatki to 1280x720, ale są też inne opcje w projektorach, do 1920x720. Bardziej zaawansowanym formatem HD jest Full HD (1080), który również ma kilka odmian (najpopularniejszy to 1920x1080). Projektory wysokiej klasy obejmują modele Quad HD, Ultra HD (4K), a nawet Ultra HD (8K).

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i bardziej szczegółowy obraz, jaki może wyświetlić projektor. Wskaźnik ten jednak bezpośrednio wpływa na koszt; ponadto wszystkie zalety wysokiej rozdzielczości można docenić tylko wtedy, gdy odtwarzana treść również do niej pasuje.

Maksymalna rozdzielczość jest ściśle związana zarówno z ogólną jakością obrazu, jak i przekątną ekranu. Im wyższa rozdzielczość projektora, tym wyraźniejsze stają się szczegóły obrazu, szczególnie podczas oglądania obrazu na dużym ekranie.

W przypadku większości zadań zwykle wystarczająca jest rozdzielczość od HD (1280 x 720) do Full HD (1920 x 1080). Jeśli projektor będzie służył do grania w nowoczesne gry, to warto wybrać model o rozdzielczości od Quad HD (2560 x 1440) do 4K (3840 × 2160), a nawet 8K (7680 x 4320).

Oczywiście należy wziąć pod uwagę sam rozmiar ekranu. Faktem jest, że na powierzchni projekcyjnej 40-50″ nie będzie dużej różnicy między formatami Quad HD i 4K. Obraz o wysokiej rozdzielczości może pokazać się na naprawdę dużym ekranie.

Korekcja Keystone, zwana również korekcją zniekształceń trapezowych lub korekcją trapezową, w pionie umożliwia wyrównanie obrazu, gdy wiązka projekcyjna jest przesunięta od środka ekranu w płaszczyźnie pionowej. Oznacza to, że jeśli projektor jest zawieszony pod sufitem i świeci od góry do dołu, pojawia się pionowy trapez. Funkcja korekcji Keystone w pionie pozwala po prostu wyrównać obraz.

W większości przypadków projektory mogą korygować tylko pionowy trapez. Ale trapez może być również poziomy, jeśli wiązka projekcyjna jest przesunięta od środka ekranu w płaszczyźnie poziomej. Zaawansowane modele są często wyposażone w funkcję automatycznej korekcji Keystone (patrz odpowiedni punkt). W tym przypadku trapez jest ustawiany w trybie w pełni automatycznym, bez interwencji użytkownika.

Wejścia do podłączenia zewnętrznych źródeł wideo w projektorze.

— VGA. Analogowy interfejs wideo uważany za przestarzały, jednak wciąż dość popularny; wyjścia VGA znajdują się w sprzęcie wideo, a także w niektórych komputerowych kartach graficznych. Obsługuje rozdzielczości do 1280x1024, co pozwala na pracę z wideo 720p, jednak bardziej zaawansowane standardy HD nie wchodzą w rachubę. Transmisja sygnału audio przez VGA nie jest zapewniona, ścieżka dźwiękowa do takiego wideo będzie musiała zostać podłączona osobno.

— DVI. Interfejs wideo używany głównie do podłączenia projektorów do komputerów. Początkowo nie przewidywał transmisji dźwięku, jednak funkcja ta jest stopniowo wprowadzana. Obecnie stosuje się kilka odmian DVI. Tak więc, w zależności od formatu sygnału, rozróżnia się całkowicie cyfrowe DVI-D i kombinowane DVI-I, które obsługują wideo cyfrowe i analogowe. Obie te wersje mogą korzystać z dwukanałowego formatu cyfrowego przesyłania danych, w którym maksymalna rozdzielczość wideo sięga 2560x1600 (w jednym kanale jest to 1920x1200). Złącza i wtyczki DVI-D i DVI-I są ze sobą kompatybilne, jeśli liczba kanałów jest zbieżna lub jeśli do dwukanałowego wejścia podłączony jest jednokanałowy sygnał wideo.

— DisplayPort. Cyfrowy interfejs pierwotnie opracowany do podłączania monitorów LCD. Nowoczesne wersje mają podobne możliwości do HDMI, obsługują rozdzielczości HD od 1080p i wy...ższe, a także wielokanałową transmisję dźwięku. Niemniej jednak takie wyjścia są rzadko spotykane w urządzeniach wideo, głównym obszarem zastosowania DisplayPort był i pozostaje sprzęt komputerowy. W szczególności jest to dokładnie takie złącze (a także jego mniejsza wersja miniDisplayPort), z którego regularnie korzysta w swoich komputerach firma Apple.

• — DisplayPort v 1.2. DisplayPort v 1.2 ma przepustowość 17,28 Gb/s. Ten standard transmisji sygnału ma pełną obsługę formatu wideo FullHD. Formaty QuadHD i 4K są obsługiwane częściowo.
• DisplayPort v 1.3. Maksymalna przepustowość DisplayPort v 1.3 wynosi 25,92 Gb/s. Ta wersja DisplayPort zapewnia pełną obsługę formatów FullHD i QuadHD. Tryby wideo 4K i 8K są obsługiwane częściowo.
• DisplayPort v 1.4. Limit przepustowości DisplayPort v 1.4 wynosi 32,4 Gb/s. Ta wersja DisplayPort oferuje ulepszoną obsługę wideo 4K, w tym o częstotliwości odświeżania 144 Hz, podczas gdy w DisplayPort 1.3 4K jest ograniczone do częstotliwości 120 Hz. Podobnie jak w poprzedniej wersji, DisplayPort 1.4 częściowo obsługuje tryby wideo 8K.

— BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koaksjalnego. W projektorach to połączenie służy do przesyłania komponentowego analogowego sygnału wideo (patrz odpowiedni punkt) lub nieskompresowanego sygnału wideo przy użyciu standardu SDI. BNC odnosi się do profesjonalnych interfejsów i znajduje się w projektorach odpowiedniej klasy.

— S-Video. Interfejs analogowy do transmisji sygnału wideo (bez pracy z dźwiękiem). Zapewnia dwa kanały do przesyłania informacji o obrazie, w tym sensie podobny jest do wejścia komponentowego opisanego poniżej. Jednak, z jednej strony, S-Video wykorzystuje tylko jedno złącze zamiast trzech, z drugiej strony — przepustowość tego interfejsu jest zauważalnie mniejsza, nie nadaje się do rozdzielczości HD, w świetle których uważany jest za przestarzały i rzadko występuje, głównie w specjalistycznym sprzęcie wideo.

— Kompozytowe. Początkowo złącze kompozytowe jest interfejsem analogowym do transmisji obrazu i dźwięku, wykorzystującym 3 oddzielne kanały (dla sygnału wideo oraz lewego i prawego kanału audio). Jednak w tym przypadku najczęściej chodzi tylko o jedno złącze — dla wideo; wejścia audio w projektorach są wymieniane osobno i oznaczane jako RCA (audio) (patrz „Złacza audio”). Ogólnie interfejs kompozytowy nie zapewnia specjalnej jakości obrazu, ponadto nie nadaje się do przesyłania obrazów HD i jest uważany za przestarzały. Przy tym jest bardzo powszechny i występuje nie tylko w nowoczesnym sprzęcie wideo, jednak także w szczerze przestarzałym; za pomocą tego interfejsu można na przykład podłączyć do projektora VHS-VCR.

— Komponentowe. Interfejs uważany za najbardziej zaawansowany spośród współczesnych analogowych standardów wideo. Przy takim połączeniu sygnał wideo jest podzielony na trzy komponenty, przesyłane osobnymi kablami; zapewnia to dobrą odporność na zakłócenia i przepustowość wystarczającą nawet do pracy z rozdzielczościami HD. Ale dźwięk nie jest obsługiwany przez ten interfejs.