Porównanie Canon EOS 1200D kit 18-55 vs Canon EOS 550D kit 18-55

Wynik, który otrzymał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Obecność w aparacie specjalnego mechanizmu do czyszczenia matrycy z kurzu i innych zanieczyszczeń.

Funkcja ta jest dostępna wyłącznie w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankach i MILC (patrz „Rodzaj aparatu”). Podczas wymiany obiektywu w takich aparatach czujnik okazuje się otwarty i prawdopodobieństwo jego zanieczyszczenia jest dość wysokie; a obce cząstki na matrycy w najlepszym przypadku prowadzą do pojawienia się obcych artefaktów, w najgorszym - do uszkodzenia czujnika. Aby tego uniknąć, dostarczane są systemy czyszczące. Zwykle działają na zasadzie ultradźwięków: wibracje o wysokiej częstotliwości „wyrzucają” zanieczyszczenia z powierzchni czujnika.

Należy pamiętać, że żaden system czyszczenia nie jest idealny - w szczególności takie systemy nie radzą sobie z kondensatem, osadami soli i innymi podobnymi zanieczyszczeniami. Dlatego matryca może nadal wymagać ręcznego czyszczenia (najlepiej w serwisie). Niemniej jednak funkcja ta pozwala skutecznie radzić sobie chociażby z kurzem, co znacznie ułatwia życie użytkownikowi.

Liczba programów scen przewidzianych w konstrukcji kamery.

Programy tematyczne to gotowe ustawienia dla niektórych najpopularniejszych scenerii, na przykład Portret, Krajobraz, Sport, Zachód słońca itp. Oprócz tych ustawień wstępnych lista ta może zawierać efekty specjalne i narzędzia kreatywne (takie jak zamiana kolorów lub rybie oko), a także tryby ekspozycji (patrz poniżej). Obecność programów scenicznych jest szczególnie przydatna dla początkujących i nieprofesjonalnych fotografów, ponieważ eliminuje potrzebę majstrowania przy każdym ustawieniu z osobna - wystarczy wybrać najbardziej odpowiedni program, a wszystkie niezbędne ustawienia zostaną ustawione automatycznie. Im więcej programów scenicznych zapewnia konstrukcja kamery, tym szersze są jej możliwości automatycznej regulacji.

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie JPEG.

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

JPEG, najpopularniejszy obecnie format zdjęć cyfrowych, jest mniejszy i wymaga mniejszej mocy do przetwarzania niż RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”). Dlatego w serii zdjęć JPEG z reguły dostępnych jest więcej klatek dla fotografa. Jednak w niektórych modelach, które mają dwa oddzielne bufory (dla RAW i JPEG), może być odwrotnie.

Możliwość ręcznego ustawiania ostrości aparatu podczas nagrywania wideo.

Funkcja ta jest zwykle dostępna w aparatach obsługujących ręczne ustawianie ostrości w trybie fotograficznym (patrz „Ręczne ustawianie ostrości”); jednak nie wszystkie takie modele umożliwiają ręczne ustawianie ostrości podczas nagrywania wideo, dlatego funkcja ta jest opisana osobno. Podobnie jak w przypadku fotografowania, ręczne ustawianie ostrości pozwala użytkownikowi samodzielnie wybrać obiekt, na który ma ustawić ostrość, bez polegania na automatyce (która często nie działa zgodnie z oczekiwaniami). Może to być przydatne nie tylko do zapewnienia ogólnej jakości materiału, ale także do wykorzystania oryginalnych technik twórczych.

Ograniczenia długości nagrywanego wideo, przewidziane w konstrukcji aparatu. W niektórych modelach czas nagrywania jest ograniczony czasowo (np. 30 minut) - więc aby nagrać dłuższe wideo, trzeba będzie je podzielić na osobne klipy. W innych czas trwania zależy tylko od ilości wolnej pamięci - można nagrywać, o ile jest wystarczająco dużo miejsca. Istnieje również kombinacja tych opcji; w takich modelach nagrywanie wideo zatrzymuje się, gdy tylko zostanie osiągnięty jeden z dwóch limitów.

— USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same w sobie porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści.

— HDMI. Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.
Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:

• v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczośc...i Full HD szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.
• v 2.0 Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultrapanoramicznego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.
• v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe umożliwia podłączenie słuchawek do aparatu. Z reguły jest to zwykłe złącze mini Jack 3.5 mm. Obecność takiego złącza zapewnia możliwość monitorowania dźwięku podczas nagrywania wideo w czasie rzeczywistym. Jest to szczególnie ważne przy nagrywaniu wywiadów, vlogów i innych audycji.

— Wejście mikrofonowe. Specjalistyczne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Rodzaj wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Rodzaj aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnowartościowe „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezale...żny układ z własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny rodzaj wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Funkcja ta jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Rodzaj aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.).

Parametr ten można po prostu opisać jako stopień powiększenia zapewniany przez wizjer w stosunku do tego, jak obraz jest widziany gołym okiem. Osobliwością współczesnych wizjerów jest to, że większość z nich ma wartość mnożnika ogniskowej mniejszą niż 1 - to znaczy nieco zmniejsza widoczny obraz.

Generalnie im większy parametr ten, tym większe obiekty wyglądają w wizjerze i tym łatwiej jest przez niego ustawić ostrość.