Porównanie Canon EOS 1300D kit 18-55 vs Canon EOS 750D kit 18-55

Wynik, który otrzymał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Fizyczny rozmiar elementu światłoczułego aparatu. Mierzony po przekątnej, często podawany w ułamkach cala - na przykład 1/2,3" lub 1/1,8" (odpowiednio, druga matryca będzie większa niż pierwsza). Warto zauważyć, że w takich oznaczeniach nie używa się „zwykłego” cala (2,54 cm), ale tzw. „vidicon”, który jest o jedną trzecią mniejszy i wynosi około 17 mm. To po części hołd dla tradycji wywodzącej się z lamp telewizyjnych - "vidiconów" (poprzedników współczesnych matryc), po części chwyt marketingowy, który daje klientom wrażenie, że matryce są większe niż w rzeczywistości.

Tak czy inaczej, przy równej rozdzielczości (patrz „Liczba megapikseli”), większa wielkość matrycy oznacza większy wielkość każdego pojedynczego piksela; w związku z tym na dużych matrycach więcej światła pada na każdy piksel, co oznacza, że takie matryce mają wyższą światłoczułość (patrz „Światłoczułość") i niższy poziom szumów, szczególnie podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia.

Najczęściej w aparatach spotyka się następujące wielkości matrycy:

— 1/2,3" i 1/1,7". Małe matryce typowe dla modeli bez wymiennej optyki - kompaktów i cyfrowych ultrazoomów(patrz „Rodzaj aparatu”).

— 4/3. Swego rodzaju „opcja przejściowa” pomiędzy małymi sensorami kompaktowych aparatów a dużymi, ale jednocześnie drogimi „lustrzankami” APS-C....Wielkość takiej matrycy to 18x13,5 mm, co daje przekątną 22,5 mm (w przybliżeniu 4/3 opisanego powyżej cala „vidicon”, stąd nazwa). Jest stosowana w lustrzankach jednoobiektywowych i aparatach „bezlusterkowych” (patrz „Rodzaj aparatu”), głównie dla początkujących, z mocowaniem Four Thirds i Micro Four Thirds odpowiednio.

— APS-C. Wielkość matryc tego typu może wahać się od 20,7x13,8 mm do 25,1x16,7 mm, w zależności od producenta. Są szeroko stosowane w lustrzankach cyfrowych klasy podstawowej i średniej oraz aparatach bezlusterkowych.

— APS-H. Nieco większa od opisanej powyżej APS-C (wielkość to 28,1x18,7 mm), poza tym jest prawie całkowicie taka sama.

— Full frame (lub APS). Wielkość takiej matrycy jest równa wielkości klatki klasycznej błony fotograficznej — 36x24 mm. Zwykle jest stosowana w profesjonalnych lustrzankach jednoobiektywowych.

— Big frame. W tej kategorii znajdują się wszystkie rodzaje matryc, których wielkość przekracza 36x24 mm (full frame). Aparaty z takimi czujnikami należą do tzw. średnioformatowych i z reguły są to profesjonalne modele klasy premium. Duże matryce pozwalają na zastosowanie rozdzielczości kilkudziesięciu megapikseli, przy zachowaniu wysokiej ostrości i jakości odwzorowania barw, jednak takie urządzenia kosztują odpowiednio.

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) znajdujących się w matrycy aparatu. Wskazywana w megapikselach - milionach pikseli.

Całkowita liczba Mpx jest z reguły większa niż liczba megapikseli, z których bezpośrednio zbudowana jest klatka (więcej szczegółów można znaleźć w „Efektywna liczba Mpx”). Wynika to z obecności obszarów usługowych na matrycy. Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten jest bardziej odniesieniem niż praktycznie istotnym: większa całkowita liczba Mpx przy tym samym rozmiarze i efektywnej rozdzielczości oznacza nieco mniejszy rozmiar każdego piksela, a co za tym idzie, zwiększone prawdopodobieństwo szumu (szczególnie przy wysokich wartościach ISO).

Liczba pikseli (megapikseli) matrycy bezpośrednio zaangażowanych w konstrukcję obrazu to w rzeczywistości liczba punktów, z których zbudowany jest zrobiony obraz. Niektórzy producenci, oprócz tego parametru, wskazują również całkowitą liczbę megapikseli, biorąc pod uwagę obszary usługowe matrycy. Jednak za główny wskaźnik uważa się efektywną liczbę megapikseli - to ona bezpośrednio wpływa na maksymalną rozdzielczość wynikowego obrazu (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”).

Megapiksel to 1 milion pikseli. Duża liczba megapikseli zapewnia wysoką rozdzielczość wykonywanych zdjęć, jednak nie jest gwarancją wysokiej jakości obrazu - wiele zależy również od wielkości matrycy, jej światłoczułości (patrz odpowiednie punkty), a także sprzętowych i programowych narzędzi do przetwarzania obrazu używanych w aparacie. Należy pamiętać, że dla małych matryc wysoka rozdzielczość bywa czasem raczej wadą niż zaletą - takie sensory są bardzo podatne na pojawienie się szumów w obrazie.

Maksymalna rozdzielczość zdjęć, wykonywanych przez aparat w trybie normalnym (nie panoramicznym). W rzeczywistości w tym punkcie podaje się najwyższą rozdzielczość zdjęcia - w pikselach w pionie i poziomie, na przykład 3000x4000. Wskaźnik ten zależy bezpośrednio od rozdzielczości matrycy: liczba pikseli nie może przekroczyć efektywnej liczby megapikseli (patrz wyżej). Na przykład dla 3000x4000 matryca musi mieć efektywną rozdzielczość co najmniej 3000*4000 = 12 milionów punktów, czyli 12 Mpx.

Teoretycznie im większa rozdzielczość zdjęcia, tym bardziej szczegółowy obraz, tym więcej zawiera on drobnych szczegółów. Jednocześnie ogólna jakość zdjęcia (w tym widoczność drobnych szczegółów) zależy nie tylko od rozdzielczości, lecz także od szeregu innych czynników technicznych i programowych; aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Efektywna liczba megapikseli”.

Zakres czułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku błony fotograficznej; jednak w przeciwieństwie do błony, czułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna czułość jest ważna, jeśli z aparatem używasz obiektywu o niskiej wartości przysłony (patrz „Wartość przysłony”), a także przy fotografowaniu słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości ISO zwiększa się również poziom szumów zdjęć.

Liczba programów scen przewidzianych w konstrukcji kamery.

Programy tematyczne to gotowe ustawienia dla niektórych najpopularniejszych scenerii, na przykład Portret, Krajobraz, Sport, Zachód słońca itp. Oprócz tych ustawień wstępnych lista ta może zawierać efekty specjalne i narzędzia kreatywne (takie jak zamiana kolorów lub rybie oko), a także tryby ekspozycji (patrz poniżej). Obecność programów scenicznych jest szczególnie przydatna dla początkujących i nieprofesjonalnych fotografów, ponieważ eliminuje potrzebę majstrowania przy każdym ustawieniu z osobna - wystarczy wybrać najbardziej odpowiedni program, a wszystkie niezbędne ustawienia zostaną ustawione automatycznie. Im więcej programów scenicznych zapewnia konstrukcja kamery, tym szersze są jej możliwości automatycznej regulacji.

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie JPEG.

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

JPEG, najpopularniejszy obecnie format zdjęć cyfrowych, jest mniejszy i wymaga mniejszej mocy do przetwarzania niż RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”). Dlatego w serii zdjęć JPEG z reguły dostępnych jest więcej klatek dla fotografa. Jednak w niektórych modelach, które mają dwa oddzielne bufory (dla RAW i JPEG), może być odwrotnie.

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”).

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

Obrazy w formacie RAW zajmują więcej miejsca i wymagają większej mocy do przetwarzania niż „gotowe” pliki JPEG. Dlatego liczba klatek w serii tego formatu jest zwykle mniejsza niż w przypadku formatu JPEG. Są jednak wyjątki - zazwyczaj są to aparaty, które mają dwa osobne bufory (dla RAW i JPEG).