Interfejs
Główny interfejs używany do podłączenia karty dźwiękowej do komputera lub innego urządzenia.
Podobnie jak same karty dźwiękowe, używane w nich interfejsy są podzielone na wewnętrzne (
PCI,
PCI-E USB,
FireWire, Thunderbolt, mini-jack 3,5 mm, Bluetooth). Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych opcji:
- PCI-E. Główny nowoczesny interfejs do podłączania wewnętrznych urządzeń peryferyjnych (w tym kart dźwiękowych) do płyt głównych komputerów. Używany w większości modeli wewnętrznych (patrz wyżej). Główną zaletą rozwiązań PCI-E jest to, że złącza do ich połączenia można znaleźć na prawie każdej nowoczesnej płycie głównej. To prawda, że te złącza mogą być potrzebne do innych komponentów - karty graficznej, tunera telewizyjnego, a nawet dysku SSD; jednak nawet na najprostszych płytach głównych jest zwykle kilka gniazd PCI-E, więc tego momentu nie można nazwać poważną wadą.
- PCI. Interfejs do podłączenia kart rozszerzeń do płyty głównej komputera. Jest poprzednikiem PCI-E, ma znacznie niższą przepustowość i skromniejsze możliwości, więc jest ogólnie przestarzały. Niemniej jednak w naszych czasach płyty główne z takimi złączami i karty dźwiękowe do interfejsu PCI (w tym dość zaawansowane) są nadal produkowane. Wynika to z faktu, że do pracy z dźwiękiem wystarcza stos
...unkowo niska przepustowość; a zainstalowanie karty dźwiękowej w gnieździe PCI pozostawia wolne gniazda PCI-E, które mogą być wymagane w przypadku komponentów, które są bardziej wymagające pod względem szybkości połączenia. W każdym razie przed zakupem takiej karty dźwiękowej nie zaszkodzi osobno upewnić się, że „płyta główna” ma złącze do jej połączenia.
- USB. Połączenie przez standardowy port USB. Jest to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla zewnętrznych urządzeń peryferyjnych, który można znaleźć w prawie wszystkich nowoczesnych komputerach PC i laptopach; więc większość zewnętrznych kart dźwiękowych jest wykonywana dla USB. Wady tej metody połączenia można przypisać tylko temu, że złącza USB mogą być wymagane w przypadku innych urządzeń - może to powodować problemy z niewielką liczbą portów i dużą ilością urządzeń peryferyjnych. Z drugiej strony takie sytuacje nie zdarzają się tak często, a do ich rozwiązania wystarczy mieć pod ręką rozdzielacz USB (hub).
Oddzielnie zauważamy, że oprócz tradycyjnych pełnowymiarowych portów USB, nowoczesne komputery i laptopy coraz częściej zapewniają bardziej kompaktowe USB C. Jednak karty dźwiękowe są najczęściej tworzone dla pierwszego typu; jedynymi wyjątkami są niektóre modele dla Thunderbolt (patrz poniżej), jednak dla nich to Thunderbolt, a nie USB, jest określany jako interfejs połączenia.
- FireWire. To także IEEE 1394. Interfejs do urządzeń zewnętrznych, który kiedyś cieszył się pewną popularnością, dziś już prawie wyszedł z użycia.
- Piorun. Uniwersalne złącze peryferyjne stosowane przede wszystkim w komputerach i laptopach Apple. Należy pamiętać, że różne generacje Thunderbolta różnią się rodzajem złącza fizycznego: wersje v1 i v2 wykorzystują złącze miniDisplayPort, wersja v3 wykorzystuje złącze USB C. Wybierając więc kartę dźwiękową z takim złączem, należy koniecznie wyjaśnij ten punkt. Z drugiej strony wersje Thunderbolt z różnymi złączami są dość wzajemnie kompatybilne dzięki odpowiednim adapterom.
- 3,5 mm (mini-jack). Mini-jack to jedno z najpopularniejszych złączy audio. Jest jednak zwykle dostarczane jako jedno z wejść audio (patrz poniżej) i rzadko jest używane jako główny interfejs do podłączenia karty dźwiękowej do urządzenia zewnętrznego. Takie połączenie można znaleźć głównie w specjalistycznych modelach gier, w tym przeznaczonych do użytku z konsolami. Jednocześnie w takich modelach mini-jack można połączyć, z możliwością podłączenia zarówno sygnału liniowego (analogowego) za pomocą konwencjonalnego przewodu elektrycznego, jak i sygnału optycznego (cyfrowego) za pomocą kabla TOSLINK. Przypomnijmy, że interfejs optyczny wyróżnia się całkowitą niewrażliwością na zakłócenia zewnętrzne, umożliwia przesyłanie dźwięku wielokanałowego, jednak kable do takiego połączenia wymagają ostrożnej obsługi.
- Bluetooth. Połączenie bezprzewodowe Bluetooth. Występuje głównie w modelach przeznaczonych do użytku ze smartfonami i tabletami - w takich gadżetach jest niewiele złączy przewodowych, jednak moduły Bluetooth są prawie gwarantowane. To prawda, początkowo przy takim transferze dźwięk jest mocno skompresowany, co zauważalnie wpływa na jego jakość; jednak obsługa aptX jest zwykle zapewniana w nowoczesnych kartach dźwiękowych Bluetooth, aby skorygować ten niedobór. Oczywiście źródło sygnału również musi obsługiwać tę technologię – warto się o tym upewnić przed zakupem.Układ audio
Marka układu audio zainstalowanego w karcie dźwiękowej.
Układ audio jest jedną z najważniejszych części karty dźwiękowej, swego rodzaju „sercem” całego układu i to od jego specyfikacji w dużej mierze zależy jakość dźwięku i inne możliwości konkretnego modelu. Znając markę układu, możesz łatwo znaleźć na nim różne informacje - oficjalną specyfikację, wyniki testów, recenzje itp. - i na tej podstawie wyciągnąć wniosek, na ile ta karta dźwiękowa jest w stanie spełnić Twoje wymagania. Oczywiście w przypadku zwykłych kart dźwiękowych (patrz „Rodzaj”) nie ma potrzeby zagłębiać się w takie szczegóły, lecz przy wyborze modelu gamingowego lub audiofilskiego mogą być one bardzo przydatne.
Obsługa standardów
Różne standardy i specjalne technologie dźwięku cyfrowego, z którymi karta dźwiękowa jest oficjalnie kompatybilna. Na przykład Dolby i DTS w różnych odmianach są używane głównie do wielokanałowych ścieżek audio w filmach, podczas gdy DirectSound i EAX zapewniają wysokiej jakości dźwięk przestrzenny w grach. W praktyce zdolność do pracy z określonym standardem jest w dużej mierze zdeterminowana przez część oprogramowania systemu, a nie przez charakterystykę karty dźwiękowej; jednak oficjalna zgodność oznacza co najmniej pełną zgodność karty z wymaganiami normy oraz minimalne ryzyko konfliktów na poziomie sprzętowym.
Zakres dynamiczny
Zakres dynamiczny przetwornika cyfrowo-analogowego to stosunek między najgłośniejszym dźwiękiem, jaki konwerter może wytworzyć, a najcichszym. Im szerszy zakres dynamiki, tym bogatszy dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że ciche dźwięki uzupełniające ogólny obraz zostaną zagłuszone podczas konwersji. Jednocześnie należy zauważyć, że prawie wszystkie nowoczesne karty dźwiękowe zapewniają zakres dynamiki wystarczający do wygodnego codziennego użytkowania, a w wielu modelach parametr ten może w ogóle nie być wskazany. Warto zwrócić na to uwagę przy wyborze zaawansowanej, specjalistycznej karty dźwiękowej – na przykład gamingowej (patrz „Widok”). Minimum dla modeli profesjonalnych to 90 dB, w praktyce wśród podobnych rozwiązań wartość ta wynosi zwykle 120 dB lub więcej.
Stosunek sygnału do szumu
Parametr ten określa stosunek „czystego” dźwięku wytwarzanego przez przetwornik cyfrowo-analogowy na wyjściu do wszystkich szumów zewnętrznych. Jest on więc dość wyraźnym wskaźnikiem czystości dźwięku. Ze względu na stosunek sygnału do szumu DAC współczesne karty dźwiękowe można podzielić w następujący sposób:
do 90 dB — poziom początkowy;
90-100 dB — średni poziom, zaawansowane modele "domowe";
ponad 100 dB - poziom profesjonalny.
Rozdzielczość bitowa
Szerokość bitowa przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC) karty dźwiękowej. ADC to moduł, który koduje analogowy sygnał audio do formatu cyfrowego; to on jest odpowiedzialny za przesyłanie dźwięku „do komputera” – na przykład przez mikrofon podczas komunikacji przez Skype lub z przystawki gitarowej podczas nagrywania utworu. Głębia bitowa jest jednym z głównych parametrów opisujących jakość działania przetwornika ADC: im wyższa, tym mniej zniekształceń zostanie wprowadzonych do zdigitalizowanego dźwięku i tym wyższa będzie maksymalna możliwa jakość jego nagrania. Oczywiście właściwości faktycznie nagranego dźwięku będą zależeć od wielu innych punktów (używany sprzęt, oprogramowanie, ustawienia, format pliku itp.), ale do nagrywania wysokiej jakości na pewno potrzebny będzie dobry przetwornik ADC.
Pojemność
16-bitowa jest uważana za całkiem wystarczającą do codziennego użytku, jednak nawet dość proste modele kart dźwiękowych coraz częściej zdobywają
24-bitowe przetworniki ADC.
Maks. częstotliwość próbkowania
Najwyższa częstotliwość próbkowania, jaką może zapewnić przetwornik analogowo-cyfrowy (ADC) karty dźwiękowej przy digitalizacji dźwięku. Nie wchodząc w szczegóły można powiedzieć, że rola tego parametru jest niemal całkowicie analogiczna do rozdzielczości bitowej opisanej w powyżej. A jego standardowe wartości występujące we współczesnych kartach dźwiękowych odpowiadają następującym wskaźnikom jakości dźwięku:
44,1 kHz — płyta audio CD;
48 kHz — DVD
96 kHz — DVD-Audio 5.1
192 kHz - DVD-Audio 2.0 (z wielu powodów dźwięk dwukanałowy ma wyższą częstotliwość próbkowania niż wielokanałowy), najwyższa częstotliwość we współczesnych kartach dźwiękowych klasy konsumenckiej.
mini Jack (3.5 mm)
Liczba wejść w konstrukcji karty dźwiękowej, wykorzystujących złącza mini-Jack 3,5 mm. Złącze to, zwykle używane do przesyłania sygnału analogowego, jest jednym z najpopularniejszych we współczesnym sprzęcie audio. Mówiąc o wejściach, warto zauważyć, że większość mikrofonów komputerowych jest zaprojektowana do podłączenia właśnie do gniazda 3.5 mm; dotyczy to również poszczególnych wtyczek mikrofonowych w zestawach słuchawkowych. Jednocześnie konkretne przeznaczenie mini-jack w różnych kartach dźwiękowych może być inne; ponadto w niektórych modelach to samo gniazdo można przekonfigurować, a nawet zmienić jego przeznaczenie (z wejścia na wyjście i odwrotnie). Szczegóły te z reguły są określone w specyfikacji.
Za pomocą prostego adaptera można również podłączyć wtyk 6.35 mm (Jack) do gniazda 3.5 mm.
Optyczne S/P-DIF
Liczba wejść optycznych S/PDIF w konstrukcji karty dźwiękowej.
S/P-DIF to standard cyfrowej transmisji dźwięku o dość dużej przepustowości: w szczególności umożliwia pracę z większością formatów wielokanałowych, do 7.1 włącznie. Jest szeroko stosowany w sprzęcie audio, takich jak odtwarzacze płyt i amplitunery AV. Na poziomie sprzętowym S/P-DIF występuje w dwóch wersjach – ze złączem koncentrycznym (opisanym poniżej) oraz złączem optycznym przez kabel TOSLINK. Główną zaletą drugiego wariantu jest całkowita niewrażliwość na zakłócenia elektryczne, ponieważ impulsy świetlne są wykorzystywane do przesyłania informacji. Z drugiej strony kable światłowodowe są dość delikatne i mają ograniczenia co do długości.
