Porównanie Asus Xonar AE vs Creative Sound Blaster Audigy Rx

- Normalny. Ta kategoria obejmuje wszystkie karty dźwiękowe, które nie mają wyraźnej specjalizacji i nie należą do żadnego z typów opisanych poniżej. Z reguły mają zestaw cech poziomu początkowego lub średniego i są przeznaczone do prostych codziennych zadań: słuchania muzyki i dźwięku gry przez zwykłe głośniki lub słuchawki, komunikowania się w Internecie za pomocą mikrofonu itp. Konwencjonalne karty dźwiękowe są wyposażone zarówno w przetworniki cyfrowo-analogowe, jak i analogowo-cyfrowe, mogą być zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne.

- Audiofilski (Hi-Fi). Karty dźwiękowe przeznaczone dla miłośników dźwięku wysokiej jakości; mogą być również przydatne dla profesjonalistów, którzy zajmują się profesjonalnym przetwarzaniem dźwięku i potrzebują najdokładniejszej reprodukcji odbieranego sygnału. W związku z tym modele tego typu wyróżniają się wysoką jakością wykonania, zaawansowanymi komponentami, a także obecnością dodatkowego wyposażenia, bogactwem interfejsów i zaawansowanymi opcjami dostosowywania (zarówno oprogramowania, jak i sprzętu, w tym nawet możliwością wymiany poszczególnych elementów obwodu). Jednak takie karty kosztują odpowiednio.

- Gry. Karty dźwiękowe pierwotnie stworzone jako komponenty do zaawansowanych systemów do gier. W związku z tym głównym celem takich modeli jest wysokiej jakości transmisja dźwięku z gry, w tym. trójwymiarowy i wiel...okanałowy. Zazwyczaj karty dźwiękowe do gier są wyposażone w zaawansowane przetworniki cyfrowo-analogowe i obsługują różne specjalne standardy (patrz poniżej); dodatkowo mogą posiadać dodatkowe wyposażenie, takie jak moduły zdalnego sterowania (patrz niżej). Zdecydowana większość tego typu modeli jest wykonana wewnętrznie, ale często mają dość oryginalny design (co przyda się entuzjastom modowania, którzy korzystają z przezroczystych etui).

- DAC. Skrót oznaczający przetwornik cyfrowo-analogowy. Zwykle termin ten oznacza element składowy karty dźwiękowej, ale w tym przypadku mamy na myśli odrębny typ kart dźwiękowych, którego cechą wyróżniającą jest brak przetwornika analogowo-cyfrowego (ADC). W związku z tym przetworniki cyfrowo-analogowe mogą jedynie przesyłać dźwięk z komputera do słuchawek, głośników itp. i nie można ich używać do digitalizacji dźwięku z mikrofonu lub innego zewnętrznego źródła sygnału. Zwróć uwagę, że ta kategoria obejmuje różnorodne modele - od najprostszych przejściówek „USB-słuchawki”, wielkości „pamięci flash”, po zaawansowane rozwiązania klasy audiofilskiej.

- Interfejs audio. Swego rodzaju przeciwieństwo opisanego powyżej przetwornika cyfrowo-analogowego: interfejsy audio przeznaczone są przede wszystkim do digitalizacji dźwięku dochodzącego do wejścia (na przykład z mikrofonu lub gitary elektrycznej). W związku z tym nie tylko są one koniecznie wyposażone w przetworniki analogowo-cyfrowe - z reguły te ADC mają bardzo zaawansowane właściwości i szerokie możliwości regulacji dźwięku (w niektórych modelach przewidziano do tego nawet przełączniki sprzętowe). Jednocześnie interfejsy audio mogą pracować w trybie konwersji dźwięku cyfrowego na analogowy (innymi słowy, aby wyprowadzić dźwięk na słuchawki / głośniki). Koszt takich urządzeń jest zwykle dość wysoki, więc kupowanie ich ma sens tylko dla tych, którzy planują dużo pracować z nagrywaniem dźwięku.

Marka układu audio zainstalowanego w karcie dźwiękowej.

Układ audio jest jedną z najważniejszych części karty dźwiękowej, swego rodzaju „sercem” całego układu i to od jego specyfikacji w dużej mierze zależy jakość dźwięku i inne możliwości konkretnego modelu. Znając markę układu, możesz łatwo znaleźć na nim różne informacje - oficjalną specyfikację, wyniki testów, recenzje itp. - i na tej podstawie wyciągnąć wniosek, na ile ta karta dźwiękowa jest w stanie spełnić Twoje wymagania. Oczywiście w przypadku zwykłych kart dźwiękowych (patrz „Rodzaj”) nie ma potrzeby zagłębiać się w takie szczegóły, lecz przy wyborze modelu gamingowego lub audiofilskiego mogą być one bardzo przydatne.

Różne standardy i specjalne technologie dźwięku cyfrowego, z którymi karta dźwiękowa jest oficjalnie kompatybilna. Na przykład Dolby i DTS w różnych odmianach są używane głównie do wielokanałowych ścieżek audio w filmach, podczas gdy DirectSound i EAX zapewniają wysokiej jakości dźwięk przestrzenny w grach. W praktyce zdolność do pracy z określonym standardem jest w dużej mierze zdeterminowana przez część oprogramowania systemu, a nie przez charakterystykę karty dźwiękowej; jednak oficjalna zgodność oznacza co najmniej pełną zgodność karty z wymaganiami normy oraz minimalne ryzyko konfliktów na poziomie sprzętowym.

Parametr ten określa stosunek „czystego” dźwięku wytwarzanego przez przetwornik cyfrowo-analogowy na wyjściu do wszystkich szumów zewnętrznych. Jest on więc dość wyraźnym wskaźnikiem czystości dźwięku. Ze względu na stosunek sygnału do szumu DAC współczesne karty dźwiękowe można podzielić w następujący sposób:

do 90 dB — poziom początkowy;
90-100 dB — średni poziom, zaawansowane modele "domowe";
ponad 100 dB - poziom profesjonalny.

Najwyższa częstotliwość próbkowania, jaką może zapewnić przetwornik analogowo-cyfrowy (ADC) karty dźwiękowej przy digitalizacji dźwięku. Nie wchodząc w szczegóły można powiedzieć, że rola tego parametru jest niemal całkowicie analogiczna do rozdzielczości bitowej opisanej w powyżej. A jego standardowe wartości występujące we współczesnych kartach dźwiękowych odpowiadają następującym wskaźnikom jakości dźwięku:

44,1 kHz — płyta audio CD;
48 kHz — DVD
96 kHz — DVD-Audio 5.1
192 kHz - DVD-Audio 2.0 (z wielu powodów dźwięk dwukanałowy ma wyższą częstotliwość próbkowania niż wielokanałowy), najwyższa częstotliwość we współczesnych kartach dźwiękowych klasy konsumenckiej.

Stosunek sygnału do szumu zapewniany przez przetwornik analogowo-cyfrowy (ADC) karty dźwiękowej w przetworzonym sygnale. Więcej szczegółów na temat tego stosunku można znaleźć w punkcie o tej samej nazwie powyżej. Tutaj zaznaczamy, że nie odgrywa to decydującej roli w codziennym użytkowaniu, ale jeśli planujesz nagrywać dźwięk w dobrej jakości, warto wybrać kartę o wysokiej wartości tego wskaźnika.

- Wzmacniacz słuchawkowy. Obecność oddzielnego wzmacniacza słuchawkowego w konstrukcji karty dźwiękowej. Taki sprzęt pozwala przynajmniej poprawić ogólny dźwięk słuchawek, a także zaimplementować różne dodatkowe ustawienia takiego dźwięku (np. osobna regulacja głośności). A niektóre słuchawki – przede wszystkim modele Hi-Fi o wysokiej impedancji – w zasadzie nie mogą być używane bez specjalnych wzmacniaczy.

- Zewnętrzny moduł sterujący. Obecność zewnętrznego modułu sterującego w konstrukcji karty dźwiękowej. Taki moduł to w rzeczywistości przewodowy panel sterowania; nie zapewnia takiej swobody ruchów jak pilot bezprzewodowy (patrz niżej), ale jest tańszy i często wygodniejszy. Tak więc moduł sterujący nie musi znajdować się w bezpośredniej linii wzroku względem karty dźwiękowej, a długość przewodu jest często wystarczająca, aby umieścić urządzenie na wyciągnięcie ręki użytkownika. Co prawda zestaw regulacji dokonanych w jednostce zewnętrznej jest zwykle ograniczony do najbardziej podstawowych ustawień; jednak nawet to zwykle wystarcza do wygodnego użytkowania. Ponadto na jednostce sterującej często znajdują się dodatkowe złącza do podłączenia słuchawek i mikrofonu. Między innymi funkcja ta jest szczególnie wygodna w grach - pozwala dostosować dźwięk bez odrywania się od samej gry. Jednak inne typy kart dźwiękowych mogą być również wyposażone w moduły zewnętrzne (patrz „Widok”).

- Pilot. O...becność pilota w zestawie dostawy karty dźwiękowej. Nie myl tej funkcji z opisanym powyżej zewnętrznym modułem sterującym: w tym przypadku oznacza to klasyczny bezprzewodowy pilot na podczerwień, taki jak te stosowane w telewizorach. Takie urządzenie niekoniecznie obejmuje wszystkie możliwości adaptera audio, ale zakres funkcji konsoli może być dość obszerny. Z drugiej strony potrzeba sterowania kartą dźwiękową na odległość jest niezwykle rzadka, a w większości przypadków wystarczy do tego wspomniany moduł zewnętrzny. Tak więc modele z pilotem nie dostały dużego rozpowszechnienia.

- Wyjście na panel przedni. Możliwość podłączenia wewnętrznej karty dźwiękowej (patrz „Typ”) do złączy na przednim panelu komputera. W tym celu na płycie znajduje się specjalne złącze (lub kilka złączy), które jest połączone z odpowiednim złączem (złączami) za pomocą przewodu. Wygoda tej funkcji jest oczywista: w komputerach stacjonarnych panel przedni znajduje się najbliżej użytkownika i to do tego panelu najłatwiej podłączyć urządzenia peryferyjne wymagające częstego podłączania i odłączania, takie jak słuchawki i mikrofony. Właściwie złącza do takich urządzeń są najczęściej wyświetlane na panelu przednim.

Liczba wejść w konstrukcji karty dźwiękowej, wykorzystujących złącza mini-Jack 3,5 mm. Złącze to, zwykle używane do przesyłania sygnału analogowego, jest jednym z najpopularniejszych we współczesnym sprzęcie audio. Mówiąc o wejściach, warto zauważyć, że większość mikrofonów komputerowych jest zaprojektowana do podłączenia właśnie do gniazda 3.5 mm; dotyczy to również poszczególnych wtyczek mikrofonowych w zestawach słuchawkowych. Jednocześnie konkretne przeznaczenie mini-jack w różnych kartach dźwiękowych może być inne; ponadto w niektórych modelach to samo gniazdo można przekonfigurować, a nawet zmienić jego przeznaczenie (z wejścia na wyjście i odwrotnie). Szczegóły te z reguły są określone w specyfikacji.

Za pomocą prostego adaptera można również podłączyć wtyk 6.35 mm (Jack) do gniazda 3.5 mm.

Liczba wyjść ze złączami mini-Jack 3,5 mm w konstrukcji karty dźwiękowej. To właśnie z tego złącza korzysta zdecydowana większość nowoczesnych słuchawek i głośników komputerowych we wszystkich kategoriach cenowych (choć jest to stosunkowo rzadkie w technologii z najwyższej półki) i jest bardzo popularne w innych urządzeniach audio klasy konsumenckiej. Dlatego prawie wszystkie karty dźwiękowe klasy podstawowej i średniej mają co najmniej jedno gniazdo 3,5 mm; brak takich wyjść jest typowy dla modeli specjalistycznych (na przykład DAC, patrz "Widok"). Zwracamy również uwagę, że pojedyncze wyjście mini-jack może pracować z maksymalnie dwoma kanałami, jednak ten interfejs jest również wykorzystywany w wielokanałowych systemach dźwiękowych – w tym przypadku karta dźwiękowa wyposażona jest w kilka złączy, z których każde odpowiada za własnej części systemu. Na przykład w systemach 5.1 jedno złącze jest przydzielone do środka, jedno do pary przednich kanałów, jedno do pary tylnych kanałów, a jedno do subwoofera.

Podobnie jak w przypadku wejść 3,5 mm (patrz wyżej), wyjścia tego typu mogą mieć różne przeznaczenie, a nawet można je rekonfigurować.