Porównanie Impression CoolPlay I2216 vs Everest Home 80105204

Model chipsetu używanego w standardowej konfiguracji komputera.

Chipset można opisać jako zestaw układów, które umożliwiają współpracę procesora, pamięci RAM, urządzeń wejścia/wyjścia i tym podobnych. To właśnie ten chipset jest podstawą każdej płyty głównej. Znając model chipsetu, możesz znaleźć i ocenić jego szczegółowe cechy; większość użytkowników nie potrzebuje takich informacji, ale dla specjalistów może to być bardzo przydatne.

Konkretny model procesora zainstalowanego w komputerze, a raczej jego oznaczenie w serii (patrz „Procesor”). Pełna nazwa modelu składa się z nazwy serii i tego oznaczenia - na przykład Intel Core i3 3220; znając tę nazwę, możesz znaleźć szczegółowe informacje o procesorze (specyfikacja, recenzje, opinie itp.) i określić, w jaki sposób odpowiada on Twoim celom.

Szybkość zegara procesora zamontowanego w PC.

Teoretycznie wyższa częstotliwość taktowania ma pozytywny wpływ na wydajność, ponieważ pozwala procesorowi wykonywać więcej operacji w jednostce czasu. Wartość ta jest jednak dość słabo powiązana z realną wydajnością. Faktem jest, że rzeczywiste możliwości procesora silnie zależą od wielu innych czynników — architektury, pojemności pamięci podręcznej, liczby rdzeni, obsługi specjalnych instrukcji itp. Podsumowując, porównywać według tej wartości można tylko układy z tej samej lub podobnej serii (patrz „Procesor”), a najlepiej — z tej samej generacji.

Częstotliwość taktowania procesora podczas pracy w trybie TurboBoost lub TurboCore.

Technologia Turbo Boost jest stosowana w procesorach Intel, Turbo Core — w procesorach AMD. Istota tej technologii jest tam i tam taka sama: jeśli niektóre rdzenie pracują pod dużym obciążeniem, a niektóre są bezczynne, to część zadań jest przenoszona z bardziej obciążonych rdzeni na mniej obciążone, co poprawia wydajność. Zwykle zwiększa to częstotliwość taktowania procesora; wartość ta jest wskazana w tym punkcie. Więcej ogólnych informacji na temat częstotliwości taktowania znajduje się powyżej.

- DDR3. Trzecia generacja pamięci o dostępie swobodnym z tzw. podwójną transmisją danych. Jakiś czas temu standard ten był najpopularniejszy w sprzęcie komputerowym, ale teraz coraz częściej ustępuje miejsca nowszym i bardziej zaawansowanym standardom, przede wszystkim DDR4. W komputerach kompaktowych występuje „mobilna”, energooszczędna wersja tego standardu pamięci - LPDDR3.

- DDR3L. Modyfikacja pamięci DDR3 obsługująca pracę na obniżonym napięciu - 1,35 V zamiast 1,5 V (Low Voltage - stąd oznaczenie L). Zmniejszone napięcie poprawia wydajność. Moduły te są kompatybilne z klasycznymi slotami DDR3.

- DDR4. Kolejny, po DDR3, rozwój standardu DDR, wydanego w 2014 roku. Różni się zarówno zwiększoną szybkością, jak i zwiększoną ilością - pojemność jednej kości może wynosić od 2 do 128 GB. W związku z tym maksymalna ilość pamięci RAM w większości komputerów stacjonarnych jest ograniczona raczej możliwościami płyty głównej niż parametrami dostępnych kości. DDR4 jest bardzo popularny w nowoczesnych komputerach, w tym w komputerach stacjonarnych.

- DDR5. Piąta generacja zapewnia około dwukrotny wzrost wydajności podsystemu pamięci i zwiększoną przepustowość w porównaniu z DDR4. Zamiast pojedynczego 64-bitowego kanału danych, DDR5 wykorzystuje parę niezależnych kanałów 32 bit, które współpracują z 16-bajtowymi pakieta...mi i umożliwiają dostarczanie 64 bajtów informacji na takt zegara do każdego kanału. Nowe moduły pamięci wymagają napięcia 1,1 V, a maksymalna pojemność pamięci jednej kostki DDR5 może osiągnąć imponujące 128 GB.

Warto zauważyć, że różne typy pamięci RAM nie są ze sobą kompatybilne.

Częstotliwość taktowania pamięci RAM dostarczanej w zestawie z komputerem. Jest to jeden z parametrów, które określają możliwości pamięci RAM: przy tej samej pojemności i typie pamięci (patrz wyżej) wyższa częstotliwość taktowania będzie oznaczać wyższą wydajność. Co prawda, takie szczegóły rzadko są wymagane przez zwykłego użytkownika, ale są ważne dla entuzjastów i profesjonalistów.

Zauważ również, że wskaźnik ten może być użyty do określenia możliwości uaktualnienia systemu: płyta główna będzie mogła normalnie pracować z kośćmi o tej samej lub niższej częstotliwości taktowania, ale kompatybilność z szybszą pamięcią powinna być wyjaśniona osobno.

Typ karty graficznej używanej w komputerze. Nowoczesne komputery mogą być wyposażone zarówno w zintegrowane moduły (wśród nich można znaleźć produkty Apple i Intel — HD Graphics, UHD Graphics i Iris), jak i w dyskretne karty graficzne (w tym profesjonalnego poziomu), które mogą być instalowane w kilku sztukach z użyciem technologii SLI lub CrossFire. Ponadto, w sprzedaży można znaleźć konfiguracje, które w ogóle nie są wyposażone w adaptery graficzne. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu:

— Zintegrowana. Karty graficzne wbudowane bezpośrednio w procesor (rzadziej — w płytę główną) i nieposiadające własnej dedykowanej pamięci: pamięć do przetwarzania wideo jest pobierana z ogólnej pamięci RAM. Główne zalety takich modułów to niska cena, niskie zużycie energii, minimalne wydzielanie ciepła (nie wymagające specjalnych systemów chłodzenia) i maksymalnie kompaktowe rozmiary. Z drugiej strony, wydajność tego typu grafiki jest niska: wystarcza do nieskomplikowanych codziennych zadań, takich jak przeglądanie internetu, oglądanie wideo i mniej wymagające gry, ale do bardziej poważnych celów zaleca się posiadanie w systemie dyskretnego adaptera wideo. Fakt, że zinte...growane systemy zajmują część systemowej pamięci RAM podczas pracy, również nie sprzyja wydajności.

— Dyskretna. Karty graficzne w postaci oddzielnych modułów ze specjalizowanym procesorem i własną pamięcią. Są zauważalnie droższe od zintegrowanych, zajmują więcej miejsca i zużywają więcej energii, jednak wszystkie te wady są rekompensowane kluczową zaletą — wysoką wydajnością. Pozwala to na pracę nawet z „ciężkim” kontentem graficznym, takim jak nowoczesne gry, renderowanie 3D, montaż wideo w wysokich rozdzielczościach itp. (choć konkretne charakterystyki dyskretnej grafiki mogą się różnić). Ponadto, przetwarzanie grafiki w takich systemach nie angażuje głównej pamięci operacyjnej, co również jest istotną zaletą. Dla dodatkowego zwiększenia wydajności dyskretne adaptery wideo mogą być łączone w systemy SLI / CrossFire, ten wariant jest wskazywany osobno (patrz poniżej). Warto również zauważyć, że w większości nowoczesnych komputerów taka grafika jest łączona z procesorem posiadającym wbudowane jądro graficzne i często działa w trybie hybrydowym: zintegrowany moduł jest używany do nieskomplikowanych zadań, a przy wzroście obciążenia system przełącza się na dyskretną kartę graficzną.

— SLI / CrossFire. Kilka dyskretnych kart graficznych (patrz wyżej), połączonych w zestaw za pomocą technologii SLI (stosowanej przez NVIDIA) lub CrossFire (używanej przez AMD). Z punktu widzenia przeciętnego użytkownika nie ma zasadniczych różnic między tymi technologiami: obie pozwalają na połączenie mocy obliczeniowej kilku kart graficznych, zwiększając tym samym wydajność graficzną. Jednak taka grafika nie jest tania, dlatego stosuje się ją wyłącznie w wysokowydajnych komputerach z naciskiem na możliwości graficzne — w szczególności w komputerach dla graczy.

— Kupowana osobno. Brak jakiejkolwiek karty graficznej w początkowej konfiguracji komputera. Dość rzadki wariant, spotykany w niektórych wysokiej klasy stacjach roboczych: takie konfiguracje są wyposażone w profesjonalne procesory bez wbudowanego jądra graficznego i nie mają dyskretnej grafiki — zakłada się, że taki adapter użytkownikowi wygodniej jest kupić osobno.

 

Pojemność własnej pamięci dostarczonej na dedykowanej karcie graficznej (patrz „Typ karty graficznej”).

Im większa jest ta pojemność, tym mocniejsza i bardziej zaawansowana jest karta VRAM, tym lepiej radzi sobie ze złożonymi zadaniami, a zatem więcej kosztuje. Obecnie pojemności 2 GB i 3 GB są uważane za dość skromne, 4 GB za niezłe, 6 GB i 8 GB są dość solidne, a ponad 8 GB oznacza, że mamy wyspecjalizowany komputer zaprojektowany z myślą o maksymalnej wydajności graficznej.