Porównanie Gigabyte BRIX GB-BPCE-3455 vs Intel NUC BOXNUC6CAYH

- DDR3. Trzecia generacja pamięci o dostępie swobodnym z tzw. podwójną transmisją danych. Jakiś czas temu standard ten był najpopularniejszy w sprzęcie komputerowym, ale teraz coraz częściej ustępuje miejsca nowszym i bardziej zaawansowanym standardom, przede wszystkim DDR4. W komputerach kompaktowych występuje „mobilna”, energooszczędna wersja tego standardu pamięci - LPDDR3.

- DDR3L. Modyfikacja pamięci DDR3 obsługująca pracę na obniżonym napięciu - 1,35 V zamiast 1,5 V (Low Voltage - stąd oznaczenie L). Zmniejszone napięcie poprawia wydajność. Moduły te są kompatybilne z klasycznymi slotami DDR3.

- DDR4. Kolejny, po DDR3, rozwój standardu DDR, wydanego w 2014 roku. Różni się zarówno zwiększoną szybkością, jak i zwiększoną ilością - pojemność jednej kości może wynosić od 2 do 128 GB. W związku z tym maksymalna ilość pamięci RAM w większości komputerów stacjonarnych jest ograniczona raczej możliwościami płyty głównej niż parametrami dostępnych kości. DDR4 jest bardzo popularny w nowoczesnych komputerach, w tym w komputerach stacjonarnych.

- DDR5. Piąta generacja zapewnia około dwukrotny wzrost wydajności podsystemu pamięci i zwiększoną przepustowość w porównaniu z DDR4. Zamiast pojedynczego 64-bitowego kanału danych, DDR5 wykorzystuje parę niezależnych kanałów 32 bit, które współpracują z 16-bajtowymi pakieta...mi i umożliwiają dostarczanie 64 bajtów informacji na takt zegara do każdego kanału. Nowe moduły pamięci wymagają napięcia 1,1 V, a maksymalna pojemność pamięci jednej kostki DDR5 może osiągnąć imponujące 128 GB.

Warto zauważyć, że różne typy pamięci RAM nie są ze sobą kompatybilne.

Częstotliwość taktowania pamięci RAM dostarczanej w zestawie z komputerem. Jest to jeden z parametrów, które określają możliwości pamięci RAM: przy tej samej pojemności i typie pamięci (patrz wyżej) wyższa częstotliwość taktowania będzie oznaczać wyższą wydajność. Co prawda, takie szczegóły rzadko są wymagane przez zwykłego użytkownika, ale są ważne dla entuzjastów i profesjonalistów.

Zauważ również, że wskaźnik ten może być użyty do określenia możliwości uaktualnienia systemu: płyta główna będzie mogła normalnie pracować z kośćmi o tej samej lub niższej częstotliwości taktowania, ale kompatybilność z szybszą pamięcią powinna być wyjaśniona osobno.

Format dźwięku obsługiwany przez kartę dźwiękową komputera. Wskazywany w zależności od typu urządzenia. W przypadku klasycznych komputerów stacjonarnych (patrz „Rodzaj”) format dźwięku odpowiada największej liczbie kanałów, które komputer może wyprowadzić przez wyjścia analogowe - od tego zależy bezpośrednio możliwość użycia jednego lub drugiego zestawu głośników. W przypadku urządzeń z wbudowanymi głośnikami, głównie komputerami All-In-One (patrz „Rodzaj”), ten punkt zwykle określa format wbudowanych głośników.

Należy również pamiętać, że interfejsy cyfrowe, takie jak SP/DIF (patrz „Złącza”), mogą zapewnić więcej kanałów, ale takiego sygnału nie można bezpośrednio wyprowadzić do głośników - potrzebny jest odbiornik audio lub inny dodatkowy konwerter. Tak więc głównym parametrem jest liczba „analogowych” kanałów lub głośników. Dostępne opcje to:

- 2.0. Tradycyjne stereo to najskromniejszy format, który może zapewnić trójwymiarowe wrażenia dźwiękowe. Oczywiście tego dźwięku nie można porównywać pod względem „obecności” do zaawansowanych standardów, takich jak 5.1 i 7.1, ale w wielu przypadkach nawet to jest więcej niż wystarczające. Należy pamiętać, że format 2.0 jest najczęściej dostarczany w komputerach All-In-One - oznacza to dostępność pary wbudowanych głośników, zapewnić bardziej rozbudowany zestaw głośnikowy w takich komputerach może być trudno.

- 2.1. Dwukanałowy dźwięk st...ereo (patrz wyżej) uzupełniony o subwoofer zapewniający lepsze brzmienie basów. Z wielu powodów nie otrzymał dużego rozpowszechnienia, również znajduje się głównie w komputerach All-In-One - w takich urządzeniach instalowane są dwa zwykłe głośniki i subwoofer.

- 2.2. Rozszerzona wersja formatu 2.1, zakładająca dwa subwoofery. W teorii jest w stanie zapewnić mocniejszy i bardziej niezawodny bas, ale jest droższa, ale w praktyce korzyści te rzadko są zauważalne. Dlatego jest używana nawet rzadziej niż 2.1 - również głównie w komputerach All-In-One.

- 4.0. W teorii 4.0 to format dźwięku przestrzennego z dwoma przednimi i dwoma tylnymi kanałami. W komputerach stacjonarnych ten format występuje wyłącznie wśród komputerów All-In-One i zwykle oznacza obecność dwóch dodatkowych głośników, oprócz standardowych głośników stereo. Efektu „dźwięku ze wszystkich stron” nie da się z takim systemem osiągnąć, ale dźwięk jest i tak lepszy i pewniejszy niż w systemach 2.0. Jednak cena też jest wyższa, a różnica w dźwięku nie jest dla wszystkich istotna. Dlatego ten format nie stał się powszechny.

- 4.2. Opisana powyżej rozszerzona wersja 4.0, w której do ulepszonego 4-głośnikowego systemu stereo dodano parę subwooferów. Dzięki temu poprawia się jakość basu, ale wymiary i koszt głośników rosną jeszcze bardziej, dlatego takie systemy są jeszcze rzadziej spotykane.

- 5.1. Klasyczny format pełnowartościowego dźwięku przestrzennego („ze wszystkich stron”): dwa kanały przednie, jeden środkowy, dwa tylne i subwoofer. Wiele treści zostało wydanych z myślą o tym dźwięku, a w grach często zapewnia się kompatybilność z systemami 5.1. Jednocześnie obsługa tego formatu w czystej postaci jest stosunkowo rzadka wśród nowoczesnych komputerów stacjonarnych. Karty dźwiękowe 7.1 są używane znacznie częściej: posiadają bardziej zaawansowane funkcje, niewiele różnią się ceną i całkiem dobrze współpracują z 5.1.

- 7.1. Kolejne, po 5.1, ulepszenie pomysłu dźwięku przestrzennego. Takie systemy mają 5 tradycyjnych kanałów dźwiękowych (2 z przodu, 1 z przodu pośrodku i 2 z tyłu), a 2 dodatkowe kanały można rozmieścić na różne sposoby – jako kanały boczne, jako „dodatki” nad frontem lub z tyłu itp. W każdym przypadku format 7.1 pozwala uzyskać bardziej niezawodny dźwięk niż 5.1, a jego obsługa we współczesnych kartach dźwiękowych jest bardzo tania.

- 10.2. Specyficzny format audio używany w niektórych wysokiej klasy multimedialnych komputerach All-In-One. 10 głównych głośników w takich urządzeniach jest połączonych w soundbar pod ekranem i zapewnia możliwie wierny dźwięk przestrzenny w systemach bez tylnych kanałów. Ponadto takie głośniki są często wykonywane wielopasmowo - to znaczy zawierają specjalistyczne głośniki, które są zoptymalizowane pod kątem określonego pasma częstotliwości i tylko je odtwarzają. To jeszcze bardziej poprawia jakość dźwięku. Dwa subwoofery z kolei pozwalają uzyskać odpowiednią charakterystykę basu. Jednocześnie ta opcja jest niezwykle rzadka – zarówno ze względu na wysoki koszt, jak i dlatego, że na osobno dobranych głośnikach łatwiej osiągnąć pożądaną jakość dźwięku.

Moc zasilacza zainstalowanego w komputerze.

Teoretycznie, jeśli kupuje się gotowy do użycia komputer, moc zainstalowanego w nim zasilacza z pewnością wystarczy do normalnej pracy systemu. Jednak nawet w takich przypadkach warto zwrócić uwagę na parametr ten: przy pozostałych warunkach równych, mocniejszy zasilacz zapewnia dodatkowy margines w przypadku dużych obciążeń i sytuacji awaryjnych. A jeśli zakupiony system jest niekompletny (np. bez pamięci RAM lub pamięci masowej), albo planuje się jego uaktualnienie (szczególnie przy instalacji „żarłocznych” komponentów jak dedykowana karta graficzna) to zdecydowanie należy sprawdzić, czy zasilacza wystarczy na to. Moc zasilacza zdecydowanie nie powinna być niższa niż pobór mocy systemu, a najlepiej powinna przekraczać ją o co najmniej 100 - 150 W - tak samo w razie nieprzewidzianych sytuacji.

Również parametr ten należy wziąć pod uwagę w niektórych sytuacjach podczas organizacji zasilania - na przykład przy obliczaniu całkowitego obciążenia, gdy komputer jest podłączony do zasilacza awaryjnego (UPS).

- Stal. Najpopularniejszy materiał na obudowy komputerów stacjonarnych (patrz „Rodzaj”), stosowany we wszystkich kategoriach cenowych takich komputerów. Wynika to ze stosunkowo niskiego kosztu i dobrej wytrzymałości stali, co sprawia, że nadaje się do montażu w obudowie raczej masywnych części (płyt głównych, dysków twardych, kart graficznych z wydajnymi układami chłodzenia itp.). Co prawda, stal jest dość ciężka, ale w tym przypadku ta wada nie jest krytyczna. Ale w przypadku komputerów All-In-One i nettopów, których cechy konstrukcyjne pozwalają na powszechne stosowanie tworzywa sztucznego, stalowe obudowy są oznaką modelu z wyższej półki.

- Tworzywo sztuczne. Do klasycznych obudów do komputerów stacjonarnych tworzywo sztuczne słabo się nadaje ze względu na jego stosunkowo niską wytrzymałość. Jedynymi wyjątkami są pojedyncze modele do gier (patrz „Rodzaj”), gdzie ten materiał może być użyty do zapewnienia oryginalnego designu - tworzywo sztuczne łatwo przybiera najdziwniejsze kształty; jednak w takich przypadkach zwykle stosuje się specjalne odmiany o wysokiej wytrzymałości, a takie obudowy nie są tanie. Natomiast wśród komputerów All-In-One i nettopów ten materiał jest bardzo powszechny: wytrzymałość tworzywa sztucznego do takich obudów jest więcej niż wystarczająca, on jest tani, lekki i łatwy w obróbce.

- Aluminium. Aluminium charakteryzuje się połączeniem dużej wytrzymałości z niską wagą, ponadto nadaje obudowie estetyczny wygląd i poprawia odprowa...dzanie ciepła do otoczenia. Kosztują takie obudowy jednak dość drogo. Dlatego aluminium jest rzadko stosowane, głównie w modelach klasy premium, a często pełni rolę materiału wizerunkowego – dla podkreślenia wysokiego poziomu urządzenia.