Porównanie Edifier R2730DB vs Sven MS-2100

Liczba pojedynczych głośników zawartych w pakiecie dostawy. W większości przypadków tutaj w rzeczywistości wskazany jest format audio obsługiwany przez zestaw, a także odpowiada mu faktyczna liczba głośników. Na przykład zestaw 2.0 zawiera zwykłą parę głośników stereo (bez subwoofera); jest to najczęściej uważane za wystarczające do słuchania muzyki. 2.1 to dwa główne głośniki plus subwoofer, 5.1 to pięć głośników (centralny, para przednich, para tylnych) i subwoofer. Należy tutaj zauważyć, że 5.1 to najbardziej zaawansowany format występujący we współczesnych głośnikach komputerowych. Już teraz pozwala na uzyskanie efektu przestrzennego dźwięku „ze wszystkich stron”, a przy tym jest stosunkowo niedrogi. Bardziej rozbudowane zestawy – 7.1 itd. – warto szukać wśród głośników ogólnego przeznaczenia.

Szczególnym przypadkiem są modele w postaci jednego głośnika. Z reguły są to zestawy stereo (2.0), wykonane w formacie „soundbar” - dwa głośniki (lub dwa zestawy głośników) w jednej wspólnej obudowie. W niektórych sytuacjach takie urządzenia są wygodniejsze niż oddzielne głośniki; soundbary jednak są bardziej masywne i nie pozwalają na zmianę względnej pozycji głośników, dostosowując dźwięk. Dlatego ta opcja jest w naszych czasach rzadka.

Liczba poszczególnych pasm częstotliwości odtwarzanych przez głośnik. Dla każdej takiej drogi przydzielony jest co najmniej jeden dedykowany głośnik.

Celem korzystania z kilku dróg jest to, że optymalna konstrukcja głośnika będzie również różna dla różnych częstotliwości (na przykład lepiej, aby głośniki wysokotonowe były małe, a głośniki niskotonowe duże). W ten sposób podzielenie dźwięku na drogi poprawia dźwięk. Z kolei zalety głośników jednodrożnych to kompaktowość i niższy koszt.

Modele na 2(LF / HF) lub 3 drogi (LF/MF/HF) są uważane za klasyczne opcje wielodrożnych głośników komputerowych. Są też głośniki 2.5 - mają 2 oddzielne głośniki dla LF i HF oraz kombinację LF + MF.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (faktycznie odtwarzanego dźwięku) do poziomu obcego szumu, zapewnianego przez wzmacniacz głośników w trybie normalnym.

Każdy wzmacniacz nieuchronnie wytwarza własny szum; nie można się ich pozbyć, ale można zmniejszyć ich poziom. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym wyraźniejszy dźwięk, tym mniej zauważalne będą zewnętrzne zakłócenia. We współczesnych głośnikach komputerowych wskaźnik ten może wahać się od 52 - 55 dB (minimalny wskaźnik, aby hałas nie powodował żadnego szczególnego dyskomfortu) do 90 - 95 dB (porównywalny z dość zaawansowanym sprzętem Hi-Fi). Należy jednak mieć na uwadze, że stosunek sygnału do szumu nie jest jedynym parametrem wpływającym na jakość dźwięku, a jego wysoka wartość nie gwarantuje przyjemnego brzmienia głośników.

Zakres częstotliwości dźwięku wspierany głośnikami. Im szerszy jest ten zakres – tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że niektóre z tych detali na niskich lub wysokich częstotliwościach pozostaną „nieusłyszane”. Jednocześnie ucho ludzkie jest w stanie słyszeć częstotliwości rzędu 16 – 22000 Hz, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W nowoczesnym sprzęcie audio, zwłaszcza na najwyższym poziomie, zakresy mogą być szersze, ale z praktycznego punktu widzenia nie ma to większego sensu. Ponadto należy zauważyć, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od reakcji na częstotliwość.

Całkowita moc znamionowa głośników to suma mocy znamionowych wszystkich komponentów (przednich, tylnych, centralnych itp.).

Znamionowa zwykle oznacza najwyższą średnią moc dźwięku, jaką głośniki mogą dostarczyć bez przeciążenia i uszkodzenia. Poszczególne piki w dźwięku mogą znacznie przekraczać wskaźnik ten, jednak kluczowa jest wartość średnia - w szczególności ta wartość określa ogólną głośność głośników. Co prawda, należy mieć na uwadze, że w zestawach z subwooferem ten ostatni może stanowić około połowy całkowitej mocy całego zestawu, podczas gdy o rzeczywistej głośności decydują przeważnie główne głośniki. W praktyce oznacza to, że przy równej mocy całkowitej głośniki z subwooferem mogą brzmieć zauważalnie ciszej niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 20 W będzie miał 10 W na jeden kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 20 W z 10-watowym subwooferem główne głośniki będą miały tylko po 5 W.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najcichszych współczesnych głośnikach komputerowych moc nie przekracza 10 W. Wskaźnik 10 - 25 W można nazwać stosunkowo skromnym, 25 - 50 W jest przeciętny, a wartości 50 - 100 W i wyższe spotyka się głównie w zestawach z subwooferami, gdzie znaczna część mocy spada na subwoofer (choć są też zwykłe głośniki stereo o podobnej charakterystyce).
<...br> Teoretycznie moc głośników wpływa również na ich kompatybilność z konkretnym wzmacniaczem: głośniki nie powinny być od niego gorsze pod względem mocy znamionowej, w przeciwnym razie możliwe są zniekształcenia dźwięku, a nawet uszkodzenie sprzętu. Jednak w zdecydowanej większości przypadków głośniki komputerowe są używane z własnymi wzmacniaczami, optymalnie dobranymi do głośników zainstalowanych w głośnik. Tak więc ten szczegół nabiera znaczenia tylko w bardzo specyficznych przypadkach - na przykład podczas wymiany wzmacniacza zewnętrznego z zestawu (patrz poniżej) na inny.

Moc znamionowa poszczególnych głośników przednich wchodzących w skład zestawu głośnikowego. Parametr ten może się określać dla zestawu z dowolną liczbą głośników (patrz wyżej) - wszystkie formaty dźwięku stosowane w głośnikach komputerowych zapewniają parę głośników przednich.

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa moc, tym głośniej może brzmieć głośnik. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego parametru, patrz „Moc całkowita” powyżej. Zauważmy tutaj, że w przypadku zestawów stereo bez subwoofera moc jednego kanału przedniego stanowi połowę całkowitej mocy; w bardziej zaawansowanych głośnikach stosunek mocy między kanałami może być różny.

Moc znamionowa subwoofera z zestawu głośnikowego.

Przypomnijmy, że subwoofer to wyspecjalizowany głośnik do niskich i ultraniskich częstotliwości; ten głośnik jest szczególnie przydatny w grach i filmach, a do takich treści najważniejszy jest dobrze zdefiniowany bas. W związku z tym nasycenie i (do pewnego stopnia) ogólna jakość dźwięku niskich częstotliwości zależy od mocy takiego głośnika. Subwoofery z reguły dobierane są do mocy pozostałych elementów systemu, jednak zestawy o podobnej łącznej mocy kanałów głównych mogą nadal różnić się charakterystyką subwooferów.

Warto również zauważyć, że moc tego komponentu może stanowić bardzo istotną część całkowitej mocy zestawu głośnikowego: w niektórych modelach około połowa „całkowitych watów” (lub nawet więcej) przypada na subwoofer. Warto to rozważyć przy porównywaniu; aby uzyskać więcej informacji, patrz „Moc całkowita”.

— Bluetooth. Technologia używana do bezprzewodowego łączenia różnych urządzeń. Pozwala na przesyłanie sygnału audio, w tym celu najczęściej wykorzystywana jest w głośnikach komputerowych. Funkcja ta jest szczególnie wygodna w przypadku korzystania z głośników z urządzeniami, które posiadają własne moduły Bluetooth - przede wszystkim z laptopami i komputerami All-In-One; możliwe jest również podłączenie do kompaktowych gadżetów, takich jak smartfon czy tablet (choć z takimi urządzeniami zwykle wygodniej jest korzystać ze specjalistycznych głośników z własnym zasilaniem). A dla komputerów, które nie mają Bluetooth, dostępne są oddzielnie podłączane adaptery. Zasięg takiego połączenia wynosi co najmniej kilka metrów; wygoda wynikająca z braku zbędnych przewodów jest oczywista. Należy jednak pamiętać, że zwykłe połączenie Bluetooth dość mocno kompresuje dźwięk i może pogorszyć jego jakość. Dlatego jeśli ten szczegół jest dla Ciebie krytyczny, warto wybrać głośniki z obsługą jednej z opcji aptX lub z wyższą wersją Bluetooth. Każda kolejna „generacja” ma dodatkowe możliwości.

— Obsługa aptX. Funkcja występująca w głośnikach z Bluetooth (patrz wyżej). Kodek aptX służy do poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez takie połączenie; według twórców pozwala to osiągnąć jakość porównywalną z Audio CD (16-bit/44,1kHz). Tak więc, jeśli zwykłe połączenie Bluetooth może zauważalnie pogorszyć dźwięk nawet plików MP...3 o przyzwoitej przepływności (nie wspominając o formatach bezstratnych), to przy użyciu tego kodeka jakość dźwięku jest często ograniczona nie właściwościami kanału, ale właściwościami pliku źródłowego i samych głośników. Oczywiście, aby aptX działał, musi być wspierany nie tylko przez głośniki, ale także przez źródło sygnału.

— Obsługa aptX HD. Głośniki obsługują kodek aptX HD - zaktualizowaną wersję oryginalnego aptX (patrz wyżej). Ten standard zapewnia czystość dźwięku porównywalną z dźwiękiem Hi-Res (24-bit/48kHz). Jego obsługa jednak jest droższa; a różnice w stosunku do oryginalnego aptX stają się zauważalne dopiero na bardzo wysokiej jakości materiałach audio, do których rzadko używa się głośników komputerowych. Dlatego funkcja ta nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

— Chip NFC. Z technicznego punktu widzenia NFC to wszechstronna technologia bezprzewodowa o zasięgu do 10 cm, pozwalająca na szeroką gamę zastosowań. Jednak w głośnikach komputerowych ta technologia służy głównie do przyspieszenia połączenia przez Bluetooth (patrz wyżej): wystarczy podnieść inne urządzenie NFC (na przykład smartfon) do układu głośnika, a chipy „rozpoznają” się nawzajem i automatycznie nawiążą połączenie, użytkownik będzie musiał tylko je potwierdzić.

— USB A. Port USB umożliwiający podłączenie do głośników zewnętrznych urządzeń peryferyjnych - przede wszystkim urządzeń pamięci masowej typu pendrive'a. Najczęściej takie połączenie służy do odtwarzania muzyki z dysków zewnętrznych – innymi słowy obecność USB A zamienia głośniki w autonomiczną wieżę stereo. Często możliwe jest również ładowanie przenośnych gadżetów (na przykład smartfonów) z tego portu. Należy jednak mieć na uwadze, że głośniki z tą cechą są znacznie droższe od podobnych modeli bez USB, a pod względem jakości dźwięku mogą im ustępować ze względu na obecność dodatkowej elektroniki, która może przeszkadzać.

— Czytnik kart pamięci. Zastrzeżony czytnik kart pamięci, najczęściej SD. Głośniki z czytnikiem kart mogą działać jak samodzielna wieża stereo: muzykę z karty pamięci można odtwarzać nawet bez komputera. Jednocześnie sam czytnik kart jest używany tylko przez głośniki, możliwość odczytu karty pamięci przez komputer zwykle nie jest w takich modelach zapewniona. Trzeba też mieć na uwadze, że gniazdo kart pamięci i „służąca” mu elektronika są potencjalnym źródłem zakłóceń, więc głośniki z tą funkcją mogą mieć gorszą jakość dźwięku od analogów bez czytnika kart (przy wyższym koszcie).

— Odbiornik FM. Wbudowany tuner FM umożliwia wykorzystanie zestawu głośnikowego jako odbiornika radiowego - do odbioru i odtwarzania audycji radiowych FM. Należy pamiętać, że do niezawodnego odbioru najprawdopodobniej wymagana będzie antena zewnętrzna; kabel do jego podłączenia jest czasami dołączony do zestawu, ale samą antenę należy kupić osobno.

— Regulacja wysokich częstotliwości. Możliwość oddzielnej zmiany głośności wysokich częstotliwości. W rzeczywistości jest to najbardziej uproszczona wersja korektora: pozwala dostosować ogólną barwę dźwięku, zmieniając poziom wysokich tonów w stosunku do reszty spektrum częstotliwości. Jest najczęściej używana w połączeniu z regulacją niskich częstotliwości (patrz poniżej), ale może być również zapewniona jako jedyna regulacja częstotliwości.

— Regulacja niskich tonów. Możliwość oddzielnej zmiany głośności niskich częstotliwości. Podobnie jak w przypadku opisanej powyżej regulacji niskich częstotliwości, służy ona do regulacji ogólnej barwy dźwięku. Jednocześnie sporo modeli z tą funkcją ma tylko regulację niskich częstotliwości (bez regulacji wysokich częstotliwości). Ale nie warto mylić tej funkcji z regulacją poziomu subwoofera. W tym przypadku chodzi właśnie o regulację niskich częstotliwości całego systemu.

— mini-Jack (3,5 mm). Złącze 3,5 mm jest używane jako standardowe analogowe wyjście audio w prawie wszystkich współczesnych komputerach i laptopach; ponadto jest instalowane w większości smartfonów, tabletów i odtwarzaczy kieszonkowych, a w wielu innych typach urządzeń jest bardzo powszechne. W związku z tym większość współczesnych głośników komputerowych (z wyjątkiem modeli Bluetooth) jest wyposażona we wtyczkę mini-Jack. Może to być wtyczka na nieodpinanym lub odpinanym kablu lub przejściówka z innego złącza - na przykład „2 RCA - mini-Jack”.

— RCA. Złącze RCA, zwane też potocznie „cinchem”, w tym przypadku służy jako wejście liniowe do odbioru analogowego sygnału audio – podobnie jak mini-Jack 3,5 mm. Różnice leżą w kilku ważnych punktach. Po pierwsze, RCA działa na zasadzie „jedno złącze na kanał”, a liczba takich złączy będzie zależeć od formatu audio. Na przykład głośniki stereo będą potrzebować zestawu dwóch takich złączy, system 5.1 będzie potrzebować sześciu itd. Po drugie, RCA jest dość popularne w tradycyjnym sprzęcie audio, jednak jest raczej słabo rozpowszechnione wśród komputerów. Dlatego w głośnikach komputerowych wejście to jest stosunkowo rzadkie – głównie w dość zaawansowanych modelach (w tym rozwiązaniach z zewnętrznym wzmacniaczem). Ponadto zwracamy uwagę, że w zestawach z subwooferem do podłączenia „suba” w głównym satelicie może również zapewniać się złącze RCA, które w tym prz...ypadku pełni rolę wyjścia.

— Wyjście na subwoofer. Obecność złącza do podłączenia subwoofera pozwala jeszcze bardziej nasycić dźwięk systemu niskimi częstotliwościami. Oczywiście subwoofer jest kupowany osobno. A samo wyjście służy jako opcja i pozwala w razie potrzeby rozszerzyć zestaw głośnikowy.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe, umieszczone bezpośrednio na obudowie jednego z głośników. Takie złącze jest szczególnie wygodne podczas korzystania ze słuchawek z tradycyjnym komputerem stacjonarnym: znacznie wygodniej jest podłączyć słuchawki do obudowy głośnika na biurku niż ciągnąć przewód do jednostki systemowej. Z reguły rolę tego wyjścia pełni standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm - to do niego powstają najnowocześniejsze słuchawki (zarówno komputerowe, jak i ogólnego przeznaczenia).

— Wejście mikrofonowe. Wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu umieszczone bezpośrednio na obudowie głośnika. Znaczenie tej funkcji jest takie samo, jak opisanego powyżej wyjścia słuchawkowego: często wygodniej jest podłączyć mikrofon do głośnika stojącego na biurku niż bezpośrednio do jednostki systemowej. Same głośniki z tą funkcją z reguły mają dodatkową wtyczkę, która łączy się z wejściem mikrofonowym karty dźwiękowej.

— USB B. Interfejs umożliwiający podłączenie głośników do portu USB komputera, laptopa itp. jako zewnętrzne urządzenie peryferyjne. Takie połączenie może być przydatne na przykład w przypadkach, gdy standardowe wyjście audio jest zajęte lub znajduje się w trudno dostępnym miejscu; ponadto pozwala głośnikom pracować nawet wtedy, gdy w systemie nie ma karty dźwiękowej (choć dziś jest to bardzo rzadkie). Jednocześnie głośniki mogą być również zasilane przez USB, co przy niskiej mocy pozwala na obejście się bez oddzielnego źródła zasilania (więcej szczegółów w „Zasilanie z portu USB”). Dodatkowo złącze to może odpowiadać za dodatkowe funkcje - na przykład sterowanie funkcjami głośnika z komputera stacjonarnego, poprzez specjalne oprogramowanie.

— Wejście optyczne. Wejście cyfrowe do wysokiej jakości transmisji dźwięku, m.in. wielokanałowego. To połączenie jest niezwykłe ze względu na całkowitą odporność na zakłócenia elektryczne, jednak kabel światłowodowy nie toleruje załamań i silnego nacisku.

— Wejście koaksjalne. Wejście do przesyłania dźwięku w formacie cyfrowym. Zapewnia możliwość przesyłania dźwięku wielokanałowego. Wykorzystuje złącze RCA (potocznie określane jako „cinch”), jednak jest niekompatybilne z opisanym powyżej interfejsem RCA. Połączenie koaksjalne w przeciwieństwie do optycznego jest podatne na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak nie wymaga szczególnej delikatności w obsłudze kabla.