Porównanie Yamaha R-S202D vs Sony STR-DH190

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie może obsługiwać odbiornik audio. Im szerszy ten zakres – im pełniejszy ogólny obraz dźwięku, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zbyt wysokie lub niskie częstotliwości zostaną „obcięte” przez wzmacniacz na wyjściu. Należy jednak pamiętać, że zasięg dźwięku słyszanego przez osobę wynosi średnio od 16 Hz do 20 kHz; są pewne odstępstwa od tej normy, ale są one niewielkie. Jednocześnie nowoczesna technologia hi-fi i hi-end może mieć znacznie szerszy zasięg – najczęściej jest to swego rodzaju „efekt uboczny” high-endowych układów. Niektórzy producenci mogą wykorzystywać tę właściwość do celów reklamowych, ale sama w sobie nie ma ona praktycznej wartości.

Zwróć uwagę, że nawet w słyszalnym zakresie nie zawsze ma sens gonić za maksymalnym zasięgiem. Warto zastanowić się np. nad tym, że faktycznie słyszalny dźwięk nie może być lepszy, niż potrafią kolumny; dlatego w przypadku zestawu głośnikowego z niższym progiem, powiedzmy, przy 70 Hz, nie ma potrzeby szukania specjalnie odbiornika z tym wskaźnikiem przy 16 Hz. Nie zapominaj też, że sam szeroki zakres częstotliwości wcale nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku - wiąże się to z ogromną liczbą innych czynników.

Stosunek sygnału do szumu dla działania odbiornika audio przez wejście liniowe RCA (patrz poniżej).

Dowolny stosunek sygnału do szumu opisuje stosunek poziomu czystego dźwięku wytwarzanego przez urządzenie do poziomu szumu obcego, który pojawia się podczas jego działania. Parametr ten jest głównym wskaźnikiem ogólnej jakości dźwięku. uwzględnia praktycznie cały hałas, który wpływa na dźwięk w normalnych warunkach pracy. Poziom do 90 dB we współczesnych odbiornikach można uznać za akceptowalny, 90 - 100 dB nie jest zły, a dla zaawansowanych urządzeń klasy audiofilskiej stosunek sygnału do szumu wynoszący 100 dB lub więcej jest uważany za obowiązkowy.

Stosunek sygnału do szumu dla obsługi odbiornika audio przez wejście Phono. To wejście służy do podłączenia gramofonów; patrz „Wejścia”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Wartość tego parametru została szczegółowo opisana w rozdziale „Stosunek sygnału do szumu (RCA)”.

- Regulacja niskich tonów. Obecność w odbiorniku audio osobnej kontroli poziomu niskich częstotliwości, innymi słowy - głośności basu. Stosunek niskich i wysokich częstotliwości w dużej mierze determinuje ogólny obraz dźwięku; Optymalne opcje dla tego stosunku w różnych przypadkach będą różne i zależą od wielu czynników - od rodzaju odtwarzanego dźwięku po osobiste gusta słuchacza. W każdym razie regulacja niskich tonów daje dodatkową możliwość dostosowania brzmienia całego systemu. Często łączy się go z kontrolą wysokich tonów (patrz niżej); w rzeczywistości ta kombinacja jest najprostszą wersją korektora.

- Regulacja wysokich częstotliwości. Obecność oddzielnej regulacji głośności dla wysokich częstotliwości w odbiorniku. Znaczenie tej funkcji jest całkowicie podobne do opisanej powyżej regulacji basów, tyle że działa z innym pasmem częstotliwości.

- Regulacja salda. Obecność odbiornika audio do regulacji balansu między kanałami. To ustawienie jest używane w przypadku dźwięku stereo: zmieniając położenie elementu sterującego, można zwiększyć głośność jednego kanału i zmniejszyć ją w drugim. Z tego powodu warunkowe centrum odbieranego dźwięku jest przesunięte w kierunku głośnika, który brzmi głośniej. Funkcja ta może być bardzo przydatna do korygowania sceny dźwiękowej – na przykład, jeśli głośniki mają różne czułości, są źle ustawione lub sam sygnał nie...jest zbalansowany. Jednocześnie regulator równowagi dodaje do projektu dodatkowe elementy, co zwiększa prawdopodobieństwo zakłóceń. Dlatego w topowych modelach może w ogóle nie być zapewniony.

- Głośność. Obecność systemu kompensacji głośności w odbiorniku audio. Funkcja ta służy do dalszego dostrajania dźwięku, gdy głośność dźwięku jest niska. Jego konieczność wiąże się z tym, że ucho ludzkie odbiera dźwięk cichy inaczej niż głośny; z tego powodu nawet wysokiej jakości dźwięk przy niskiej głośności będzie wydawał się „rozmazany”, niewystarczająco wyraźny. Głośność koryguje ten szczegół, podbijając określone częstotliwości. Zwykle ten tryb jest włączany przez użytkownika według własnego uznania.

- mini jack (3,5 mm). Standardowa wtyczka szeroko stosowana w nowoczesnej technologii audio i innej elektronice, głównie przenośnej. Technicznie wejście mini-Jack może służyć do różnych rodzajów sygnału, jednak w praktyce w odbiornikach audio pełni ono najczęściej rolę interfejsu liniowego i służy głównie do podłączenia wspomnianego sprzętu przenośnego - np. odtwarzaczy audio .

- Wejście do wzmacniacza (Main). Wejście przeznaczone do podłączenia zewnętrznego źródła bezpośrednio do wzmacniacza mocy (w rzeczywistości w trybie By-pass / Direct, patrz „Komunikacja”). W różnych modelach wejścia główne mogą różnić się rodzajem interfejsu, najczęściej używany jest RCA („tulipan”) lub XLR. Pierwsza opcja jest niezwykle rozpowszechniona we współczesnym sprzęcie audio high-end ze względu na niski koszt, prostotę i dobrą jakość połączenia, jednak pod względem czystości sygnału i odporności na zakłócenia (zwłaszcza przy pracy z długimi przewodami) wciąż przegrywa z XLR . Warto również zauważyć, że złącza tulipanowe mogą być również wykorzystane do wejścia linii głównej - patrz RCA; Nie myl tego wejścia z Main (zwłaszcza, że mogą różnić się parametrami technicznymi - na przykład impedancją wejściową).

- Słuchawka. Dedykowane wejście do podłączenia gramofonów; często ma przyrostek wskazujący rodzaj kompatybilnej wkładki, np. „Phono MM”...lub „Phono MM/MC”. Osobliwością „winyla” jest to, że dźwięk dochodzący z przetwornika musi przejść przez przedwzmacniacz gramofonowy. Właściwie obecność wejścia Phono oznacza po prostu, że amplituner jest wyposażony we wbudowany przedwzmacniacz gramofonowy i można do niego bezpośrednio podłączyć „gramofon”, bez dodatkowego osprzętu.

- XLR (zbalansowany). Wejście liniowe audio za pomocą zbalansowanego złącza XLR - charakterystyczne okrągłe 3-pinowe złącze; jedno wejście składa się z pary takich złączy, dla lewego i prawego kanału stereo. Osobliwością zbalansowanego połączenia jest to, że sam kabel XLR tłumi dochodzące do niego szumy zewnętrzne; a złącze zapewnia ciasny kontakt i jest często uzupełniane o element ustalający zapewniający niezawodność. Wszystko to pozwala na uzyskanie wysokiej jakości połączeń i maksymalnej czystości dźwięku, nawet przy użyciu długich przewodów. Jednak takie wejścia są rzadko spotykane - wynika to nie tyle z ich wad, co z faktu, że odbiorniki audio rzadko są wykorzystywane jako odbiorniki liniowo zbalansowanego sygnału audio.

- Koncentryczne S / P-DIF. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF, który wykorzystuje elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”) do połączenia. Taki kabel, w przeciwieństwie do kabla optycznego (patrz niżej), jest w pewnym stopniu podatny na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak jest bardziej niezawodny i nie wymaga szczególnej ostrożności w obsłudze. A przepustowość połączenia wystarcza do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1. Zauważ, że chociaż złącza są identyczne, koncentryczny interfejs cyfrowy nie jest kompatybilny z analogowym RCA (patrz poniżej); a nawet kable do S / P-DIF zaleca się stosowanie specjalistycznych.

- Optyczne. Typ cyfrowego interfejsu audio S/PDIF wykorzystującego połączenie światłowodowe TOSLINK. Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej), ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z kolei kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – np. przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może go uszkodzić.

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Interfejs używany przede wszystkim w profesjonalnym sprzęcie audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej jest realizowany przez XLR. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego złącza i zasady połączenia zbalansowanego, zobacz „XLR (zbalansowane”), ale nie myl tych dwóch interfejsów: AES/EBU pracuje z sygnałem cyfrowym przesyłanym pojedynczym kablem, niezależnie od liczby kanałów.

- Kompozyt (wideo). Wejście do podłączenia kompozytowego sygnału wideo. Wykorzystuje to samo złącze RCA, co wiele wejść audio, ale najczęściej jest podświetlone na żółto. Sygnał przesyłany jest w formacie analogowym, pojedynczym kablem, co upraszcza połączenie, ale ogranicza przepustowość; z tego powodu ten standard nie nadaje się do pracy z HD. Niemniej jednak jest dość popularny w nowoczesnej technologii wideo, można go również spotkać w starszych urządzeniach (takich jak magnetowidy VHS). Należy pamiętać, że we współczesnych odbiornikach audio nie ma kompozytowych wejść audio – ich rolę pełnią standardowe wejścia liniowe RCA (patrz niżej).

- BNC. Złącze typu bagnetowego służące do podłączenia kabla koncentrycznego. Teoretycznie może być używany do różnych celów, ale w praktyce najczęściej używany jest podobnie do koncentrycznego S/P-DIF, do cyfrowego analogowego sygnału audio. Złącza BNC są bezpieczniejsze w połączeniu dzięki zamkowi bagnetowemu; istnieje również wersja gwintowana.

- Cyngiel. Wejście serwisowe umożliwiające jednoczesne włączanie i wyłączanie odbiornika z innymi komponentami systemu audio. To wejście jest połączone z wyjściem wyzwalającym urządzenia sterującego (na przykład wzmacniacza), a gdy to urządzenie jest włączane i wyłączane, sygnał sterujący jest wysyłany do odbiornika. Eliminuje to potrzebę oddzielnego kontrolowania przez użytkownika aktywacji każdego urządzenia.

- Wejście sterujące (IR). Złącze do zewnętrznego odbiornika pilota na podczerwień. Taki odbiornik może być przydatny w przypadkach, gdy sygnał z pilota nie dociera do wbudowanego czujnika podczerwieni odbiornika. Zwróć uwagę, że rolę czujnika zewnętrznego mogą pełnić inne elementy systemu, które są kompatybilne z pilotem i posiadają wyjścia sterujące IR - na przykład odtwarzacze lub tunery.

Funkcja przeznaczona do automatycznego wyłączania odbiornika audio po określonym czasie. Nazwę „zegar uśpienia” można interpretować na dwa sposoby. Najpierw, pod koniec odliczania, urządzenie przechodzi w tryb uśpienia; po drugie, jednym z najczęstszych zastosowań tej funkcji jest włączanie relaksującej muzyki przed snem i ustawianie timera tak, abyś mógł bezpiecznie zasnąć przy muzyce i nie rozpraszać się wyłączaniem systemu audio. Oczywiście możliwe są również inne sposoby korzystania z timera.

Obecność pilota w dostawie odbiornika audio.

Przeznaczenie tej funkcji i jej wygoda są oczywiste: możesz wydawać polecenia z pilota z niemal każdego miejsca w pomieszczeniu, skąd sygnał dociera do urządzenia (a w przypadku instalacji w odległych miejscach w niektórych modelach możesz użyć zdalnych czujników, patrz "Wejścia - Wejście sterujące (IR) "). Jest to o wiele wygodniejsze niż każdorazowe chodzenie do samego odbiornika. W związku z tym wielu producentów udostępnia tylko najbardziej podstawowe funkcje sterowania na własnym panelu odbiornika, natomiast zaawansowaną funkcjonalność realizuje właśnie za pomocą pilota.

Pamiętaj, że niektóre modele mogą być kompatybilne z uniwersalnymi pilotami, które nie mają specjalizacji dla określonego modelu.

Moc pobierana przez odbiornik audio podczas normalnej pracy. Zwróć uwagę, że parametr ten może być wskazywany na różne sposoby: na przykład niektórzy producenci mierzą go, gdy wzmacniacz pracuje z pełną mocą, inni przy 80% lub 50% mocy. Ponadto pobór prądu przez nowoczesne odbiorniki nie jest zwykle tak duży, aby poważnie obciążać system zasilający. Dlatego informacja o poborze prądu pełni zwykle rolę pomocniczą.