Porównanie Casio SA-50 vs Yamaha PSS-E30

Im większa liczba klawiszy, tym szerszy zakres instrumentu, tym niższe i wyższe dźwięki można na nim grać bezpośrednio w trakcie gry, bez użycia sztuczek, takich jak transfer oktawy (patrz poniżej). Dla porównania, pełnowymiarowa klawiatura fortepianowa ma 88 klawiszy. Jednak w syntezatorach ta ilość jest rzadka, ponieważ instrument okazałby się zbyt nieporęczny i drogi, a nie każdy muzyk, nawet profesjonalny, potrzebuje tak szerokiego asortymentu. W związku z tym, 88-klawiszowe klawiatury są używane głównie w stacjach roboczych z najwyższej półki (patrz Typ). W przypadku zwykłych syntezatorów standardem jest 49, 61 lub 76 klawiszy (istnieją też opcje na 73 klawisze) - to zwykle w zupełności wystarcza (w tym przypadku opcja dla 61 klawiszy jest uważana za „złoty środek”). A modele dla małych dzieci mogą mieć 32 klawisze.

Rodzaj mechaniki używany w klawiszach syntezatora.

- Bierny. Najprostszy rodzaj mechaniki, kiedy każdy klawisz jest tak naprawdę „przełącznikiem” dla własnej nuty: tylko włącza i wyłącza dźwięk, podczas gdy głośność tego dźwięku nie zależy od siły i intensywności naciskania. Klawiatury pasywne zwykle mają nieważoną, rzadziej półważoną twardość (patrz poniżej). Ich główną i być może jedyną zaletą jest niski koszt, ze względu na prostotę konstrukcji. Jednocześnie możliwości takich narzędzi są bardzo skromne i nawet podczas treningu zaleca się ich używanie tylko na początkowych etapach. W rezultacie mechanika pasywna jest stosowana wyłącznie w najprostszych syntezatorach budżetowych, które bardziej nadają się do roli zabawki do rozrywki niż pełnowartościowego instrumentu.

- Aktywny. Mechanika zapewniająca zależność między głośnością a ciśnieniem: im mocniej wciśnięty jest klawisz, tym dźwięk będzie głośniejszy i ostrzejszy. Najczęściej w połączeniu z półważoną, rzadko - nieważoną sztywnością (patrz poniżej). Takie klawisze już pozwalają kontrolować dynamikę każdej nuty: wybieraj jej głośność „w locie”, podkreślaj akcenty, używaj specjalnych technik itp. Funkcja ta jest szczególnie ważna podczas treningu, kiedy musisz trenować, aby kontrolować wysiłek na każdym palcu z osobna. Mechanika aktywna jest wysoce zalecana nawet w przypadku niedrogiego syntezatora, a dla instrumentu na poziomie średniozaawansowanym jest prawie obowiąz...kowa, jak również w przypadku poważnego treningu. Jednocześnie w wielu modelach można zapewnić regulację czułości, a nawet całkowite przełączenie w tryb pasywny (na przykład w celu symulacji niektórych instrumentów).

- Młotek. Najbardziej zaawansowany rodzaj mechaniki. Podobnie jak aktywna, zapewnia regulację głośności w zależności od siły nacisku, ale zasadniczo różni się odpowiedzią: akcja młoteczka jest używana tylko w klawiaturach ważonych (patrz "Sztywność"), a uczucie podczas grania jest bliskie graniu na prawdziwy fortepian. Stopień zbliżenia może być jednak różny – niektóre modele są nie do odróżnienia w doznaniach od fortepianu, w innych mechanika jest prostsza. Jednak w każdym razie takie możliwości mają swoją cenę, podczas gdy rzeczywista potrzeba odpowiedzi „fortepianowej” jest niezwykle rzadka. W rezultacie klawiatury młoteczkowe znajdują się głównie wśród instrumentów najwyższej klasy, głównie stacji roboczych (patrz „Typ”) z 88-klawiszowymi pełnoformatowymi klawiaturami.

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność trybu uczenia się w projektowaniu syntezatora.

Przeznaczenie tej funkcji wynika z nazwy. Najczęściej opiera się na następującej zasadzie: sam syntezator podpowiada uczniowi, które klawisze nacisnąć, wyświetlając klawiaturę na wyświetlaczu lub podświetlając potrzebne klawisze za pomocą podświetlenia (jeśli jest dostępne, patrz wyżej). Oczywiście na różnych poziomach nauki format takich podpowiedzi też będzie inny: np. na samym początku syntezator podświetla potrzebne nuty tak długo, jak są wciśnięte, a na końcowym etapie podświetla je na tempo, w jakim ma być grana melodia, i ocenia dokładność naciśnięcia przez ucznia klawiszy na żądanych klawiszach. Są też inne osobliwości i niuanse nauczania - na przykład tryb oddzielnej nauki partii dla lewej i prawej ręki, kiedy sam instrument gra jedną partię i mówi uczniowi, jak grać drugą. Ponadto funkcja metronomu jest prawie obowiązkowa dla syntezatora z tym trybem (patrz poniżej).

Niezależnie od konkretnej funkcjonalności, tryb ten będzie bardzo przydatny dla tych, którzy dopiero rozwijają umiejętności gry na instrumencie klawiszowym.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność wbudowanego metronomu w konstrukcji syntezatora.

Metronom to urządzenie, które emituje ostre sygnały dźwiękowe (uderzenia) w określonych krótkich odstępach czasu określonych przez użytkownika. W muzyce takie urządzenie służy przede wszystkim do utrzymania określonego tempa. Metronom może być przydatny zarówno dla początkującego muzyka, do rozwijania poczucia rytmu, jak i dla profesjonalisty - na przykład podczas nauki nowej melodii, zwłaszcza jeśli musisz grać bez akompaniamentu i będziesz musiał sam utrzymać rytm . Ponadto dźwięk metronomu można wykorzystać jako efekt w kompozycjach muzycznych.

Sekwencer to urządzenie, które umożliwia nagrywanie muzyki odtwarzanej na instrumencie w czasie rzeczywistym. Nagrywanie odbywa się zwykle w formacie MIDI. Jednocześnie możliwości sekwencera mogą obejmować nie tylko nagrywanie i odtwarzanie odtwarzanej muzyki, ale także zaawansowane możliwości edycyjne: sekwencyjne nakładanie kilku części, miksowanie nagranych ścieżek, zmiana głośności, tempa, barwy, tonacji nagranego kompozycje, kwantyzacja w celu wyeliminowania nieregularności tempa itp. .P. Specyficzne możliwości sekwencera z reguły zależą bezpośrednio od typu (patrz wyżej) i półki cenowej syntezatora. Jednak w każdym przypadku funkcja ta może stać się ważną pomocą zarówno dla początkującego muzyka, jak i profesjonalisty.

Obsługa syntezatora dla funkcji przesunięcia oktawowego.

Funkcja ta umożliwia przesunięcie dźwięku instrumentu o jedną lub kilka oktaw w górę lub w dół – na przykład tak, aby dźwięki drugiej oktawy brzmiały na klawiszach pierwszej oktawy lub odwrotnie. Funkcja ta może być wykorzystywana zarówno dla wygody, jak i dla bardziej praktycznych celów - pozwala na granie bardzo niskich i bardzo wysokich dźwięków, które początkowo nie są objęte zasięgiem klawiatury. Jest to szczególnie przydatne w przypadku krótkich 49- lub 61-klawiszowych syntezatorów, które początkowo nie obejmują pełnego zakresu fortepianu.