Porównanie Korg i3 vs Casio WK-7600

Im większa liczba klawiszy, tym szerszy zakres instrumentu, tym niższe i wyższe dźwięki można na nim grać bezpośrednio w trakcie gry, bez użycia sztuczek, takich jak transfer oktawy (patrz poniżej). Dla porównania, pełnowymiarowa klawiatura fortepianowa ma 88 klawiszy. Jednak w syntezatorach ta ilość jest rzadka, ponieważ instrument okazałby się zbyt nieporęczny i drogi, a nie każdy muzyk, nawet profesjonalny, potrzebuje tak szerokiego asortymentu. W związku z tym, 88-klawiszowe klawiatury są używane głównie w stacjach roboczych z najwyższej półki (patrz Typ). W przypadku zwykłych syntezatorów standardem jest 49, 61 lub 76 klawiszy (istnieją też opcje na 73 klawisze) - to zwykle w zupełności wystarcza (w tym przypadku opcja dla 61 klawiszy jest uważana za „złoty środek”). A modele dla małych dzieci mogą mieć 32 klawisze.

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu użytkownika obsługiwanych przez syntezator, innymi słowy liczba dodatkowych stylów, które mogą być przechowywane w pamięci oprócz stylów wbudowanych. Zwróć uwagę, że style mogą mieć różne objętości (w zależności od liczby użytych nut), więc parametr ten często okazuje się niedokładny, a jedynie średnio przybliżony.

Nowoczesne syntezatory mogą mieć dość obszerny zestaw wbudowanych stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej), jednak nawet najbogatszy zestaw może nie zawierać pożądanej melodii. W związku z tym wiele modeli pozwala uzupełnić standardową listę o niestandardowe melodie. Same metody dodawania mogą być różne: w niektórych modelach melodie te trzeba pobrać z nośników zewnętrznych, w innych można je nawet skomponować ręcznie. Niemniej jednak obecność stylów użytkownika pozwala rozszerzyć zakres melodii automatycznego akompaniamentu, co więcej, na życzenie samego użytkownika.

Zakres, w jakim można zmienić tempo programu odtwarzanego przez syntezator – akompaniament automatyczny, melodia samouczka (patrz wyżej), metronom (patrz niżej), nagrana próbka itp.

Tempo jest mierzone liczbą bpm. Zmiana go pozwala dostosować szybkość syntezatora do sytuacji - np. nieco spowolnij samouczek, jeśli w początkowym tempie jest zbyt ciężki do opanowania. Im szerszy zakres kontroli tempa, tym więcej możliwości ma do wyboru muzyk, zwłaszcza w zakresie tempa bardzo wolnego i tempa bardzo szybkiego.

Zwróć uwagę, że tradycyjny zakres tempa muzycznego obejmuje wartości od 40 bpm („grave”, „bardzo wolno”) do 208 bpm („prestissimo”, „bardzo szybko”), ale w syntezatorach może być jeszcze bardziej rozbudowany – np. na przykład 30 - 255 bpm.

Obecność miksera w konstrukcji syntezatora.

Mikser w tym przypadku jest urządzeniem przeznaczonym do sterowania poszczególnymi kanałami dźwiękowymi, które składają się na brzmienie syntezatora jako całości. Lista tych kanałów obejmuje w szczególności głos główny, głos warstwowy (patrz „Nakładanie warstw”), kilka kanałów akompaniamentu automatycznego (główny, basowy, perkusyjny itp.). Jeśli istnieje mikser, muzyk może ręcznie sterować tymi kanałami - włączać i wyłączać niektóre z nich, zmieniać barwę, tempo, tonację itp. To znacznie rozszerza możliwości korzystania z syntezatora.

Obsługa syntezatora dla funkcji przesunięcia oktawowego.

Funkcja ta umożliwia przesunięcie dźwięku instrumentu o jedną lub kilka oktaw w górę lub w dół – na przykład tak, aby dźwięki drugiej oktawy brzmiały na klawiszach pierwszej oktawy lub odwrotnie. Funkcja ta może być wykorzystywana zarówno dla wygody, jak i dla bardziej praktycznych celów - pozwala na granie bardzo niskich i bardzo wysokich dźwięków, które początkowo nie są objęte zasięgiem klawiatury. Jest to szczególnie przydatne w przypadku krótkich 49- lub 61-klawiszowych syntezatorów, które początkowo nie obejmują pełnego zakresu fortepianu.