Porównanie Vaillant ecoTEC plus VUW 26CS/1-5 21 kW vs Bosch Condens 3000 ZBS 22/75S-3MA 22 kW

230 V

Ze względu na sposób montażu kotły dzielą się na dwa podstawowe rodzaje: ścienne i stojące.

— Kotły ścienne, jak sama nazwa wskazuje, przeznaczone są do montażu ściennego. Mają zwykle niewielką moc, co pozwala obejść się bez osobnego pomieszczenia do ich montażu; oraz stosunkowo niewielkie wymiary, pozwalające dopasować kocioł do wnętrza kuchni czy łazienki.

— Kotły stojące mają zwykle większą moc w porównaniu do ściennych, co odpowiednio wpływa na ich wagę, wymiary i w rzeczywistości sposób montażu. Waga wynika również z obecności żeliwnego wymiennika ciepła, który jest uważany za bardziej niezawodny i trwały niż miedziany, stalowy lub siluminowy. Kotły stojące obejmują większość kotłów o mocy 50 kW i prawie wszystkie kotły o mocy 100 kW lub więcej.

— Parapetowe. Kotły tego typu również można nazwać „przyściennymi” - przeznaczone są one do montażu blisko ściany; jednocześnie sam montaż może być zarówno ścienny, jak i stojący, w zależności od wymiarów i wagi urządzenia. Wszystkie kotły parapetowe są opalane gazem (patrz "Źródło energii") i mają zamkniętą komorę spalania (patrz poniżej); w danym przypadku komin wyprowadza się bezpośrednio przez ścianę, w pobliżu której znajduje się kocioł. Jedną z kluczowych zalet takich urządzeń jest ich mały rozmiar; kocioł parapetowy jest uważany za dobry wariant dla małego mieszkania w mieście lub prywatnego domu z małymi pokojami. Do zalet t...akich urządzeń należy również to, że nie spalają one powietrza z pomieszczenia i natychmiast usuwają produkty spalania na zewnątrz. Dodatkowo wiele kotłów tego typu posiada otwory konwekcyjne i przy pracy pełni również rolę grzejników.

Maksymalna powierzchnia pomieszczenia, którą kocioł może wydajnie ogrzać. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne budynki mają różne właściwości termoizolacyjne, a nowoczesne budynki są znacznie „cieplejsze” niż domy 30-letnie, a tym bardziej 50-letnie. W związku z tym, punkt ten ma raczej charakter referencyjny i nie pozwala na pełną ocenę rzeczywistego ogrzewanego obszaru. Istnieje wzór, za pomocą którego można wywnioskować maksymalną powierzchnię grzewczą, znając moc użyteczną kotła i warunki klimatyczne, w których będzie on używany; zobacz "Moc użyteczna", aby uzyskać szczegółowe informacje. W naszym przypadku powierzchnia grzewcza liczona jest według wzoru „moc kotła pomnożona przez 8”, co w przybliżeniu jest równoznaczne wykorzystaniu w kilkunastoletnich domach.

Obecność wbudowanego bojlera w kotle - zbiornika magazynowego na wodę wykorzystywanego w systemie zaopatrzenia w ciepłą wodę. Z oczywistych powodów funkcja ta występuje wyłącznie w kotłach dwuprzewodowych (patrz „Rodzaj”). Daje to szereg korzyści w porównaniu z konstrukcją przepływową (gdy kocioł ogrzewa wodę bezpośrednio, podczas przechodzenia przez wymiennik ciepła). Po pierwsze, w bojlerze można stale utrzymywać zapas ciepłej wody i korzystać z niej nawet w przypadku przerw w dostawie wody. Po drugie, temperatura dostarczanej wody jest stała, natomiast w urządzeniach przepływowych możliwe są jej wahania przy zmianie natężenia przepływu wody. Po trzecie, wydajność pracy nie zależy od ciśnienia w systemie zaopatrzenia w wodę (ogrzewacze przepływowe mogą „nie widzieć” przepływu wody przy niskim ciśnieniu i nie włączać się). Z drugiej strony cecha ta odczuwalnie wpływa na wymiary, wagę i cenę kotła.

Pojemność bojlera, przewidziana w kotle.

W danym przypadku chodzi zarówno o wbudowany kocioł (patrz wyżej), jak i osobne urządzenie dostarczane w zestawie. Pierwszy wariant występuje w kotłach dwufunkcyjnych, drugi - w jednofunkcyjnych (patrz „Rodzaj”). W każdym razie im większy jest zbiornik, tym więcej wody można w nim zmagazynować, jednak tym większy i cięższy okazuje się cały kocioł lub pojedynczy bojler. Istnieją specjalne metody, które pozwalają obliczyć optymalną pojemność zbiornika, w zależności od liczby i rodzaju punktów poboru, liczby użytkowników itp. Takie metody są szczegółowo opisane w specjalnych źródłach, tutaj zauważamy, że pod uwagę brana jest wartość średnia około 80 - 100 litrów, tego wystarczy do regularnego użytkowania przez 3-4 osobową rodzinę.

Użyteczna moc kotła to moc grzewcza, jaką zapewnia on w trybie maksymalnym.

Zdolność urządzenia do ogrzewania pomieszczenia o określonej powierzchni zależy bezpośrednio od tego parametru; przez moc można w przybliżeniu określić obszar ogrzewania, jeśli parametr ten nie jest wskazany w charakterystyce. Najbardziej ogólna zasada jest taka, że w przypadku pomieszczenia mieszkalnego o wysokości sufitu 2,5 - 3 m do ogrzania 1 m2 powierzchni potrzeba co najmniej 100 W mocy cieplnej. Istnieją również bardziej szczegółowe metody obliczeniowe, które uwzględniają określone czynniki: strefę klimatyczną, przepływ ciepła na zewnątrz, cechy konstrukcyjne systemu grzewczego itp.; są one szczegółowo opisane w specjalnych źródłach. Zwracamy również uwagę, że w kotłach dwufunkcyjnych (patrz „Rodzaj”) część wytworzonego ciepła jest przekazywana na ogrzewanie celem zaopatrzenia w ciepłą wodę; należy to wziąć pod uwagę przy ocenie mocy użytecznej.

Uważa się, że kotły o mocy powyżej 30 kW należy instalować w oddzielnych pomieszczeniach (kotłowniach).

Minimalna moc cieplna, z jaką kocioł grzewczy może pracować w trybie ciągłym. Praca z minimalną mocą pozwala zmniejszyć liczbę cykli włączania i wyłączania, które niekorzystnie wpływają na trwałość kotłów grzewczych.

Maksymalna moc elektryczna pobierana przez kocioł podczas pracy. W przypadku modeli nieelektrycznych (patrz „Źródło zasilania”) moc ta jest zwykle niska, jest ona potrzebna głównie dla obwodów sterujących i nie można na nią zwracać szczególnej uwagi. W przypadku kotłów elektrycznych warto zauważyć, że pobór mocy w nich jest najczęściej nieco wyższy od mocy użytecznej, ponieważ część energii jest nieuchronnie rozpraszana i nie jest wykorzystywana do ogrzewania. W związku z tym, zgodnie ze stosunkiem mocy użytecznej do zużytej, można oszacować sprawność takiego kotła.

Minimalna temperatura chłodziwa, jaką zapewnia kocioł w trybie grzania.

Maksymalna temperatura robocza chłodziwa w układzie kotła podczas pracy w trybie grzania.