Porównanie NB F80 vs NB F150

— Uchwyt ścienny. Urządzenie do mocowania telewizora na ścianie; przyczepia się bezpośrednio do powierzchni bez dodatkowych elementów. Taka instalacja przyda się szczególnie w małych pomieszczeniach, gdzie powierzchnia nie pozwala na zastosowanie stojaka podłogowego lub szafki. Co prawda, mocowanie do ściany wymaga pewnych kosztów pracy (na przykład trzeba będzie wywiercić betonową ścianę).

— Uchwyt sufitowy. Urządzenie do mocowania telewizora do sufitu. Podobnie jak ścienny, nie wymaga dodatkowego wyposażenia, mebli itp. i pozwala zaoszczędzić miejsce, jednak instalacja wiąże się z pewnymi trudnościami, a ciągłe oglądanie telewizji z podniesioną głową jest niewygodne. Dlatego taki uchwyt przeznaczony jest przede wszystkim do miejsc publicznych, w których ważna jest ochrona sprzętu przed kradzieżą i aktami wandalizmu.

— Uchwyt biurkowy. Urządzenie do umieszczania ekranu na biurku lub podobnej powierzchni. Konkretny sposób montażu może być różny: wśród modeli biurkowych znajdują się zarówno stojaki bez dodatkowych mocowań, jak i urządzenia z zaciskami i/lub mocowaniem na śruby (patrz „Montaż”). Jednak w każdym razie modele biurkowe są przeznaczone głównie do monitorów — w przypadkach, gdy ich własny uchwyt jest całkowicie nieobecny w konstrukcji lub nie pasuje w ten czy inny sposób.

— Stojak podłogowy. Stojak prz...eznaczony do montażu na podłodze. Zwykle nie jest sztywno zamocowany, w razie potrzeby można go przestawić, są nawet modele z kółkami. W przeciwieństwie do różnych stolików (patrz niżej) jest przeznaczony przede wszystkim do umieszczenia telewizora, a wszelkie dodatkowe półki są raczej wyjątkiem niż regułą. Zaletą stojaków podłogowych jest łatwość instalacji, wadą jest potrzeba miejsca na podłodze.

— Stolik. Stolik w tym przypadku to osobny mebel z jedną lub kilkoma półkami, a czasem nawet szufladami. Telewizor na stoliku montowany jest na górnej półce na własnym stojaku, a pozostałe półki można wykorzystać na dodatkowe wyposażenie (np. odtwarzacz DVD lub centrum multimedialne) lub inne przedmioty. Stoliki te są tak łatwe w montażu i użytkowaniu, jak to tylko możliwe – po prostu stawia się je na podłodze, jak zwykłe biurka. Nie mają też prawie żadnych problemów z kompatybilnością: częścią roboczą jest zwykła płaska powierzchnia, pasująca do każdego stojaka z zestawu (oczywiście w określonych wymiarach i wadze). Główną wadą jest zajmowana przestrzeń na podłodze, przez co stoliki słabo nadają się do ciasnych przestrzeni. Ponadto montaż telewizora na własnym stojaku jest nieco mniej niezawodny niż na uchwycie, ponieważ istnieje możliwość przewrócenia się (choć bardzo mała).

— Stolik z uchwytem. Rodzaj stolika (patrz wyżej), wyposażony we własny uchwyt do telewizora. Zachowując większość zalet klasycznych stolików (łatwość montażu, dodatkowe półki), ta konstrukcja zapewnia zwiększoną niezawodność — przewrócić telewizor można tylko razem ze stolikiem, co jest prawie niemożliwe do zrobienia przez przypadek. Jednocześnie obecność uchwytu zmniejsza wszechstronność w porównaniu ze zwykłymi stolikami — nie każdy telewizor może się na nim zmieścić.

Sposób mocowania uchwytu biurkowego (patrz „Rodzaj”) do blatu.

Parametr ten jest określony dla tych modeli, które posiadają dodatkowe urządzenia do mocowania na biurku — zacisk, platformę do mocowania przelotowego na śrubach wkręcanych lub oba razem. Ponadto w sprzedaży dostępne są tradycyjne stojaki, które nie mają urządzeń mocujących; są tak łatwe, jak to możliwe, w montażu i przenoszeniu z miejsca na miejsce, ale nie są zbyt niezawodne.

Jeśli chodzi o różne sposoby mocowania, ich cechy są następujące:

— Zacisk. Mocowanie za pomocą zacisku przymocowanego do krawędzi biurka. Zaciski są bardziej ograniczone pod względem umiejscowienia niż śruby — nie można ich montować na środku blatu. Jednocześnie takie mocowanie jest znacznie łatwiejsze zarówno podczas wstępnego montażu, jak i przy przenoszeniu konstrukcji z miejsca na miejsce: nie ma potrzeby wiercenia biurka podczas przygotowania miejsca na śruby. A ograniczony wybór lokalizacji jest często rekompensowany mnogością regulacji, które pozwalają ustawić optymalną pozycję ekranu. Z tego powodu to właśnie zaciski są najpopularniejsze w uchwytach biurkowych z mocowaniami.

— Przelotowy (na śrubach wkręcanych). Mocowanie za pomocą śrub przez otwory przelotowe w blacie. Głównymi zaletami tej opcji są niezawodność, a także możliwość wyboru miejsca instalacji niemal w dowolnym miejscu na bl...acie. Sama procedura montażu jest jednak dość skomplikowana i polega na umieszczeniu na stałe w jednym miejscu, bez przemieszczania – w końcu konieczne jest wywiercenie otworów pod śruby. Dlatego ten rodzaj mocowania występuje rzadko – bardziej powszechne są uniwersalne mocowania (patrz poniżej).

— Uniwersalny. Mocowanie, które pozwala na dwa powyższe warianty montażu naraz — za pomocą zacisku do krawędzi blatu lub za pomocą śrub. Ta konstrukcja pozwala wybrać najlepszą opcję według własnego uznania. Jednocześnie nie jest technicznie trudne zapewnienie w jednym uchwycie w tym samym czasie zacisku i możliwości mocowania przelotowego; dlatego większość uchwytów z możliwością użycia śrub należy właśnie do kategorii uniwersalnych.

Maksymalna waga telewizora, który można zainstalować na uchwycie/stoliku; dokładniej jest to maksymalna waga, jaką uchwyt/stolik może wytrzymać w nieskończoność bez żadnych negatywnych konsekwencji. W przeciwieństwie do opisanych powyżej wartości przekątnych ekranu, parametr ten jest dokładny i nie należy go przekraczać: możliwe, że uchwyt/stolik nie złamie się od razu pod nadmiernym ciężarem, jednak może się to zdarzyć w każdej chwili, a awaria taka nie jest pokrywana przez gwarancję.

Należy pamiętać, że w przypadku klasycznych stolików/szafek z kilkoma półkami (patrz „Rodzaj”) maksymalne obciążenie jest zwykle wskazywane dla konstrukcji jako całości i jest sumą obciążeń na każdej pojedynczej półce. Tak więc maksymalna waga telewizora nie jest ograniczona całkowitym maksymalnym obciążeniem, jednak obciążeniem jednej półki. Nie dotyczy to stolików z uchwytem; zazwyczaj podaje się maksymalne obciążenie uchwytu, które w takim przypadku odpowiada maksymalnej wadze telewizora.

Z maksymalnym obciążeniem jest bezpośrednio związana przekątna ekranu (w końcu duży telewizor waży więcej). Zwykle dla ekranów do 24” w zupełności wystarczają konstrukcje o obciążeniu około 5-6 kg, dla urządzenia 32” może być potrzebne około 12 kg, duże ekrany o przekątnej 55” osiągają wagę około 25-30 kg, a w przypadku paneli plazmowych liczby te wzrastają 1,5-2 razy. Jednak w każdym przypadku przed wyborem warto wyjaśnić wagę konkretnego modelu telewizora, do którego wybierano stolik/uchwyt.

Najmniejsza możliwa odległość między ścianą, na której zawieszony jest uchwyt, a jego najdalej wysuniętym punktem. Od minimalnej odległości zależy przede wszystkim ogólna zwartość konstrukcji: jeśli nie chcesz, aby telewizor wystawał daleko przed ścianę, warto zwrócić uwagę na modele o niewielkiej minimalnej odległości. Jeśli uchwyt przewiduje regulację długości, parametr ten określa granice takiej regulacji.

Maksymalna odległość od punktu mocowania telewizora do ściany (w przypadku uchwytów sufitowych — do sufitu), na jaką pozwala uchwyt. Zobacz „Minimalna odległość od ściany”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Obecność poziomicy na obudowie urządzenia znacznie ułatwia montaż uchwytu ściennego, pomagając idealnie równo zawiesić uchwyt do telewizora.

Maksymalny kąt nachylenia zainstalowanego ekranu w górę od pionu. Im większy kąt nachylenia, tym szersze możliwości regulacji, jednak w praktyce rzadko wymagany jest kąt większy niż 5°.

Maksymalny kąt nachylenia zainstalowanego ekranu w dół od pionu. Podobnie jak w przypadku regulacji w pionie, im większy kąt, tym szersze możliwości regulacji; jednak częściej wymagane jest nachylenie w dół (telewizor można zainstalować pod sufitem), a jego kąt może wynosić 15-20°.

Kąt, w zakresie którego można obracać ekran zamontowany na uchwycie. Mierzony od skrajnej lewej pozycji do skrajnej prawej. We współczesnych modelach może osiągnąć 180°.