Porównanie 2E Complex Gaming T3 Plus 2E-10850 vs Vinga Advanced D57 Advanced D5771

Ogólny rodzaj komputera. Oprócz klasycznych modeli stacjonarnych (w tym gamingowych), obecnie pojawiają się bardziej nietypowe rozwiązania: komputery All-In-One, nettopy, mikrokomputery. Oto cechy każdego typu:

- Stacjonarny. Tradycyjne komputery stacjonarne, czyli modele, które nie należą do żadnej z bardziej szczegółowych kategorii. W przeważającej części nie są one nawet nie desktopowe, a raczej „podbiurkowe” – wykonuje się je w pionowych obudowach, najczęściej umieszczanych pod blatem, poziome jednostki systemowe wśród takich urządzeń są niezwykle rzadkie.

- Gamingowy. Różnorodne komputery stacjonarne przeznaczone dla profesjonalnych graczy i entuzjastów gier. Takie modele są koniecznie wyposażone w potężne „wypełnienie”, które pozwala wygodnie grać nawet w wymagające współczesne gry. Ponadto często zapewniają różne dodatkowe funkcje, które są przydatne ze względu na specjalizację: wbudowane narzędzia do przetaktowywania, wysokiej klasy konfigurowalne układy chłodzenia itp. Kolejną cechą komputerów do gier jest charakterystyczny design, często dość oryginalny: w „agresywnym” stylu, z podświetleniem, nietypowym kształtem obudowy, przezroczystymi wstawkami itp.

- Komputer All-In-One. Komputery All-In-One to urządzenia łączące ekran, elektronikę jednostki systemowej, zestaw złącz...y i głośniki w jednej obudowie; innymi słowy są to monitory z wbudowanym komputerowym „wypełnieniem”. Ta konstrukcja ma dwie główne zalety. Po pierwsze, system początkowo ma wyświetlacz, a do tego dość duży i optymalnie dopasowany do jego konfiguracji – dzięki czemu użytkownik nie musi szukać osobnego ekranu. Po drugie, taki komputer zajmuje bardzo mało miejsca – niewiele więcej niż monitor o tej samej przekątnej ekranu; ponadto brak oddzielnej jednostki systemowej można zapisać jako zaletę. Jednak, jeśli w zwykłym komputerze jednostkę systemową i monitor można wybrać osobno, według własnego uznania, w komputerach All-In-One nie jest to możliwe - masz do czynienia z kombinacjami, które początkowo oferuje producent. Oprócz tego, możliwości modyfikacji i modernizacji takich modeli są zauważalnie skromniejsze niż tradycyjnych i nie ma mowy o wymianie ekranu w ogóle.

- Nettop. Urządzenia znane również jako „mini PC”. Są niewielkie i skromnie wyposażone - w szczególności bardzo ograniczony jest zestaw portów. Ponadto wiele nettopów nie wyróżnia się wydajnością i jest przeznaczonych głównie do pracy z dokumentami, surfowania po Internecie i innych prostych zadań. Istnieją jednak również dość wydajne rozwiązania produkcyjne. W każdym razie główną zaletą nettopu jest jego kompaktowość.

- Mikrokomputer. Jak sama nazwa wskazuje, komputery tego typu są niezwykle miniaturowe – są porównywalne rozmiarami do pendrive'ów i bardziej przypominają przenośne adaptery do zewnętrznych ekranów niż samodzielne urządzenia. Na obudowie takiego „adaptera” zwykle ma się własne złącze HDMI, które służy do podłączenia monitora lub telewizora; ten sam port zapewnia zasilanie. A obudowa najczęściej zawiera „mobilny” energooszczędny procesor ze zintegrowaną kartą graficzną, kompaktową pamięcią masową SSD lub eMMC i modułami bezprzewodowymi. Urządzenia peryferyjne, takie jak klawiatury i myszy, podłącza się głównie przez Bluetooth, jednak wiele modeli ma złącza przewodowe, takie jak USB, a czasem w całkiem przyzwoitej ilości (2 lub nawet 3). Generalnie takie urządzenie może być dobrą alternatywą dla tabletu czy laptopa dla tych, którzy często przemieszczają się między różnymi miejscami pracy – najważniejsze, że miejsca te mają odpowiednie ekrany do podłączenia. Moc mikrokomputerów jest naturalnie niska, jednak nie są one przeznaczone do „ciężkich” zadań.

- Cienki klient. Cienkie klienty to komputery zaprojektowane do używania w trybie terminala dla serwerów zewnętrznych. W takim przypadku wszystkie obliczenia wymagające dużej ilości zasobów są wykonywane przez serwer, a funkcje cienkiego klienta ograniczają się do wprowadzania danych początkowych i odbierania wyników. Większość z tych komputerów w ogóle nie zakłada samodzielnej pracy, jednak nie jest to wada, lecz cecha specjalizacji. Ogólnie rzecz biorąc, ten format pracy nie jest używany w życiu codziennym i w zwykłej sferze biznesowej, natomiast jest idealny do niektórych wąsko zawodowych zadań. A ponieważ cienki klient nie wymaga dużej wydajności, może być tak kompaktowy, lekki i niedrogi, jak to tylko możliwe.

Model chipsetu używanego w standardowej konfiguracji komputera.

Chipset można opisać jako zestaw układów, które umożliwiają współpracę procesora, pamięci RAM, urządzeń wejścia/wyjścia i tym podobnych. To właśnie ten chipset jest podstawą każdej płyty głównej. Znając model chipsetu, możesz znaleźć i ocenić jego szczegółowe cechy; większość użytkowników nie potrzebuje takich informacji, ale dla specjalistów może to być bardzo przydatne.

Konkretny model procesora zainstalowanego w komputerze, a raczej jego oznaczenie w serii (patrz „Procesor”). Pełna nazwa modelu składa się z nazwy serii i tego oznaczenia - na przykład Intel Core i3 3220; znając tę nazwę, możesz znaleźć szczegółowe informacje o procesorze (specyfikacja, recenzje, opinie itp.) i określić, w jaki sposób odpowiada on Twoim celom.

Nazwa kodowa procesora, dołączonego do PC.

Parametr ten przede wszystkim charakteryzuje generację, do której należy procesor i zastosowaną w nim mikroarchitekturę. Jednocześnie do tej samej mikroarchitektury/generacji mogą należeć układy o różnych nazwach kodowych; w takich przypadkach różnią się one innymi parametrami - ogólnym pozycjonowaniem, przynależnością do określonej serii (patrz wyżej), obecnością/brakiem niektórych określonych funkcji itp.

Obecnie wśród procesorów Intela aktualne są układy o następujących nazwach kodowych: Coffee Lake (8. generacja), Coffee Lake (9. generacja), Comet Lake (10. generacja) Rocket Lake (11. generacja), Alder Lake (12. generacja), Raptor Lake (13. generacja), Raptor Lake-S (14. generacja). W przypadku AMD lista wygląda następująco: Zen+ Picasso (3. generacja), Zen2 Matisse (3. generacja), Zen2 Renoir (4. generacja), Zen 3 Cezanne (5. generacja), Zen 3 Vermeer (5. generacja), Zen 4 Raphael (6. generacja).

Szybkość zegara procesora zamontowanego w PC.

Teoretycznie wyższa częstotliwość taktowania ma pozytywny wpływ na wydajność, ponieważ pozwala procesorowi wykonywać więcej operacji w jednostce czasu. Wartość ta jest jednak dość słabo powiązana z realną wydajnością. Faktem jest, że rzeczywiste możliwości procesora silnie zależą od wielu innych czynników — architektury, pojemności pamięci podręcznej, liczby rdzeni, obsługi specjalnych instrukcji itp. Podsumowując, porównywać według tej wartości można tylko układy z tej samej lub podobnej serii (patrz „Procesor”), a najlepiej — z tej samej generacji.

Częstotliwość taktowania procesora podczas pracy w trybie TurboBoost lub TurboCore.

Technologia Turbo Boost jest stosowana w procesorach Intel, Turbo Core — w procesorach AMD. Istota tej technologii jest tam i tam taka sama: jeśli niektóre rdzenie pracują pod dużym obciążeniem, a niektóre są bezczynne, to część zadań jest przenoszona z bardziej obciążonych rdzeni na mniej obciążone, co poprawia wydajność. Zwykle zwiększa to częstotliwość taktowania procesora; wartość ta jest wskazana w tym punkcie. Więcej ogólnych informacji na temat częstotliwości taktowania znajduje się powyżej.

Wynik pokazany przez procesor komputera w teście (benchmarku) Passmark CPU.

Passmark CPU Mark to kompleksowy test porównawczy, który pozwala ocenić wydajność procesora w różnych trybach i przy różnej liczbie przetwarzanych wątków. Wyniki są wyświetlane w punktach; im wyższy wynik, tym wyższa ogólna wydajność procesora. Dla porównania: w 2020 roku w rozwiązaniach niedrogich wyniki mierzone są w setkach punktów, w modelach ze średniej półki wahają się od 800 – 900 do ponad 6 000 punktów, a niektóre topowe układy są w stanie pokazać 40 000 punktów lub więcej.

Wynik pokazany przez procesor komputera w teście Geekbench 4.

Geekbench 4 to kompleksowy cross-platformowy benchmark, który pozwala między innymi określić wydajność procesora w różnych trybach. Jednocześnie, według twórców, tryby weryfikacji są jak najbardziej zbliżone do różnych rzeczywistych zadań, które procesor musi rozwiązać. Wynik jest wskazywany w punktach: im więcej punktów - tym mocniejszy procesor, podczas gdy różnica liczb odpowiada rzeczywistej różnicy w wydajności („dwukrotny wynik - dwukrotna moc”).

Zauważ, że benchmark w Geekbench 4 to procesor Intel Core i7-6600U o częstotliwości taktowania 2,6 GHz. Jego moc szacowana jest na 4 000 punktów, a wydajność innych testowanych procesorów jest już z nim porównywana.

Wynik pokazany przez procesor komputera w teście Cinebench R15.

Cinebench to test porównawczy przeznaczony do testowania możliwości procesora i karty graficznej. Twórca tego benchmarku, firma Maxon, jest również znana jako twórca edytora 3D Cinema 4D; to określiło cechy testowania. Tak więc, oprócz zadań czysto matematycznych, podczas korzystania z Cinebench R15 procesor jest obciążony przetwarzaniem wysokiej jakości grafiki 3D. Inną ciekawą funkcją jest rozbudowana obsługa wielowątkowości - test pozwala w pełni sprawdzić moc układów przetwarzających do 256 wątków jednocześnie.

Tradycyjnie w testach porównawczych procesorów wyniki testów są wskazywane w punktach (a dokładniej - PTS). Im więcej punktów uzyskał procesor, tym wyższa jego wydajność.