Porównanie Camry CR1902 vs REAL-EL X-703

— FM. Najpopularniejszy obecnie zakres nadawania wśród słuchaczy radia — przede wszystkim ze względu na to, że nadaje w nim zdecydowana większość stacji muzycznych. Wynika to z jego cech: FM wykorzystuje modulację częstotliwości, dzięki czemu możliwe jest nadawanie dźwięku o dość wysokiej jakości, a nawet w formacie stereo. W paśmie częstotliwości termin „FM” zwykle odnosi się do części pasma VHF od 87,5 MHz do 108 MHz, chociaż zasięg poszczególnych odbiorników może się różnić. Wadą FM jest ograniczony zasięg – w zasięgu wzroku, bez przeszkód (do kilkudziesięciu kilometrów), wobec czego stacje FM zdobyły reputację „miejskich”.

— AM. Formalnie określenie to nie jest oznaczeniem zakresu, lecz rodzaju modulacji: „amplitude modulation” – modulacja amplitudy. W radioodbiornikach segmentu konsumenckiego AM oznacza najczęściej zakres fal średnich rzędu 520–1610 kHz. Takie fale mają zasięg wynoszący setki kilometrów, jednak jakość dźwięku w tym przypadku jest nieco gorsza niż w przypadku FM, dlatego z zakresu AM korzystają głównie stacje radiowe z gatunku „konwersacyjnego” (na przykład wiadomości lub dziennikarstwa).

— SW. Nadawanie na falach krótkich (short wave) w ogólnym zakresie od 2,5 MHz do 26,1 MHz, z podziałem na kilka odrębnych podzakresów. Jakość dźwięku jest średnia. Fale krótkie są w stanie dotrzeć na przeciwną stronę Ziemi, jednak tuż poza zasięgiem wzroku nadajnika powstaje „martwa strefa” o szerokości kilkudziesię...ciu kilometrów. W konsekwencji SW powszechnie używano w transmisjach zagranicznych.

— DAB. Skrót od Digital Audio Broadcasting, tj. „nadawanie cyfrowe”. Termin ten opisuje kluczową różnicę między tym zakresem a tymi opisanymi powyżej: nadawanie w nim odbywa się nie w formacie analogowym, lecz w formacie cyfrowym, do transmisji wykorzystywany jest kodek MP2. Daje to szereg przewag nad tradycyjnymi nadajnikami — w szczególności większy zasięg przy mniejszej mocy i wysokiej jakości nadawanego dźwięku. Ponadto dźwięk ten prawie nie podlega zniekształceniom: słabe zakłócenia nie wpływają na jego jakość, a gdy moc nadajnika jest krytycznie zmniejszona, sygnał nie jest zniekształcony, jednak całkowicie zanika. To ostatnie można oczywiście uważać za wadę; jednak naprawdę istotną wadą tej opcji jest raczej jej niska (jak dotąd) powszechność w krajach WNP. Technicznie takie nadawanie może być realizowane w dowolnym zakresie powyżej 30 MHz, jednak w praktyce stosuje się kilka opcji (w zależności od kraju) związanych z zakresem VHF.

— DAB+. Zaktualizowana i ulepszona wersja standardu DAB opisanego powyżej. Posiada wszystkie cechy charakterystyczne dla nadawania cyfrowego, a różni się od poprzednika wyższą jakością dźwięku przy tych samych przepływnościach – zarówno dzięki zastosowaniu innego kodeka (HE-AAC v2), jak i zastosowaniu bardziej zaawansowanych algorytmów redukcji szumów. Audycji DAB+ nie można odbierać na odbiornikach DAB: w najlepszym przypadku będzie to wymagać aktualizacji oprogramowania, a w najgorszym — konieczna będzie zmiana samego odbiornika.

— Port USB. Obecność złącza USB umożliwia podłączenie pamięci flash USB, telefonów komórkowych, odtwarzaczy MP3 i innych podobnych urządzeń peryferyjnych. W związku z tym takie modele mają wbudowany odtwarzacz i umożliwiają korzystanie z podłączonych gadżetów wyłącznie jako dysku.

— Czytnik kart pamięci. Podobnie jak opisane powyżej USB, ten element sugeruje obecność wbudowanego odtwarzacza. Czytnik kart pozwala również na używanie kart pamięci jako dysku, na którym będą nagrywane utwory.

— Wejście liniowe. Analogowe wejście audio. Poprzez takie wejście można podłączyć do radioodbiornika zewnętrzne źródło sygnału — na przykład odtwarzacz MP3 — i słuchać muzyki przez głośniki odbiornika. Pomimo rozwoju standardów cyfrowych, wejście liniowe jest nadal jednym z najpopularniejszych interfejsów połączeniowych.

Maksymalna moc wyjściowa głośnika (głośników) odbiornika podczas normalnej pracy, bez przeciążenia. Im wyższa moc znamionowa, tym wyższa głośność dźwięku, jednak głośniejsze urządzenia wymagają więcej energii.

Rodzaj złącza służącego do ładowania wbudowanego akumulatora, a dokładniej do podłączania zewnętrznej ładowarki. Rolę takiego urządzenia może pełnić adapter sieciowy lub samochodowy, powerbank, a nawet port USB komputera stacjonarnego lub laptopa (o ile jest odpowiedni kabel).

— microUSB. Mniejsza wersja złącza USB, dedykowana do przenośnych urządzeń. Pojawiło się dość dawno, jednak dziś nie traci popularności, mimo aktywnego rozwoju portu USB C.

— USB C. Miniaturowe złącze USB, pozycjonowane między innymi jako potencjalny następca microUSB. W odróżnieniu od swojego poprzednika posiada dwustronną konstrukcję, dzięki czemu wtyczkę można włożyć do gniazda z dowolnej strony. Nadal jest to zjawisko stosunkowo rzadkie, jednak w nadchodzących latach sytuacja prawdopodobnie ulegnie zmianie.